Sombere gedachten
Naar aanleiding van het draadje over de Apocalypse en het draadje van Boromir over leuk, even een draadje over sombere gedachten.
Hoe gaan jullie ermee om en hoe geven jullie het een plek zonder dat het gaat overheersen.
Paar voorbeelden:
Vriend is werkeloos, bijna 56 jaar oud, en hoe langer het duurt hoe groter de kans dat hij nooit meer een baan krijgt. Hij doet wat hij kan, pakt kleine losse opdrachten aan, schoolt zich om, maar dan nog lukt het tot nu toe niet. Ik kan er eindeloos over piekeren, nog meer dan hij het doet lijkt het soms.
Ander voorbeeld: zoon heeft moeite met een paar vakken op school en staat er op het ogenblik niet zo goed voor. Zorgen (wat als hij blijft zitten, wat als hij niet hard genoeg werkt etc).
Nog een voorbeeld: ik ben nu kostwinnaar, heb tot juli een tijdelijke baan. Heb te oren gekregen dat mijn contract verlengt wordt met meer uren, men is tevreden, ik krijg leuke taken erbij (organiseren vanschoolreisjes). Wat als het te druk wordt, wat als het me niet lukt...
Slapen is ook zoiets: als ik een nacht slecht slaap, kom ik 's ochtends uit bed met een katerig gevoel en de angst dat niets me gaat lukken wat ja ik ben zo moe...
Er zijn nog veel meervoorbeelden. En ik word moe van mezelf, soms. Want het zijn wel degelijk belangrijke vraagstukken, maar de manier hoe ik ermee omgaat maakt het onnodig zwaar en beladen.
Misschien had ik mijn draadje "hoe word ik luchtiger" moeten noemen?!
Door een combinatie van controledwang en een angstige inborst maak ik mijn leven en die van mijn naasten onnodig moeilijk.
Maar is er een manier om ermee om te gaan? Een simpele? Want ik heb geen zin meer in therapien, heb ik enkele jaren gedaan, ik heb betere inzicht gekregen in mijn gedrag en waarom ik geworden ben zoals ik ben, maar het lijkt dat het "tobben" niet los te laten is.
Sini
Headspace?
Ik hoor hier al een tijdje mensen hoog opgeven van headspace. Een meditatie-app: dagelijks een minuut of tien. Staat bij mij op het to-dolijstje...
Hier een van de draadjes die erover liepen:
https://www.ouders.nl/forum/off-topic-discussies/headspace-dankjulliewel
wat ik doe als ik pieker
Wat ik doe als ik pieker: ik schrijf het op (op de computer) want ik typ sneller dan ik schrijf. Ik heb een dagboekje op de computer waar ik deze gedachtes kwijt kan, vaak typ ik er ook mijn oplossingen bij of ander oppeppende dingen (ik ben niet 100% van de tijd tobberig) dus soms ben ik in een heel relativerend moment en dan ga ik ook naar mijn mapje op de computer en schrijf dat op. Later kan ik dat dan nog eens teruglezen en dat stelt me gerust. En ik lees dan wel meer terug van de afgelopen jaren en iedere keer denk ik dan weer .... 'jeetje wat maakte ik me daar en daar toch druk over en puntje bij paaltje kwam eigenlijk alles gewoon weer goed'
Verder heb ik op Pinterest een mapje "happy thoughts' waarin in relativerende quotes over het leven bewaar. Mooie tekstjes, lang en kort. Deze helpen me ook om mijn gepieker wat los te laten.
En als laatste merk ik zelf dat sporten (hardlopen) erg goed is voor mijn geest, alles even loslaten en lekker om even fysiek goed moe te worden.
Sporten inderdaad
Het idee van een hond, bovenop alles wat een hond leuk en aantrekkelijk maakt, is ook dat je naar buiten MOET. En ik weet dat ik eenmaal buiten er enorm van geniet. Lekker met je hond in. Het bos ofop het strand, balletje gooien, moe en voldaan terug. En het is moeilijk sjagrijnig te blijven met zo'n blije balletje pluis ij je huis.
Sini
ondanks alles positief blijven
Ik heb zelf de nodige persoonlijke redenen om de toekomst niet al te blij tegemoet te zien (details hoeven hier niet, maar het komt neer op gezondheid en financiën). Gecombineerd met de niet zo blije vooruitzichten m.b.t. milieu en "toestand in de wereld" ben ik niet echt vrolijk als ik aan de toekomst denk.
Ik heb geleerd dat ik daar weinig aan kan veranderen. Ja, mijn steentje bijdragen qua duurzaamheid en zo. En oppassen dat ik me niet mee laat sleuren door volksmenners die zondebokken nodig hebben. Maar ik kan er verder weinig aan veranderen.
Dus probeer ik bij de dag te leven. Niet nadenken over morgen. Vandaag gaat het goed. Ik heb eten op de plank, een dak boven mijn hoofd, mijn kinderen zijn gezond, de lucht is hier niet vervuild, we leven nog 
Ik ben dan ook dankbaar voor wat er (nog) wel is.
Ik probeer te genieten van de kleine dingen in het leven. De eerste bloeiende rozen. Zingende vogels. Misschien belachelijk in de ogen van sommigen. Maar dat houdt mij overeind zodat ik morgen weer op kan staan. Wat er overmorgen gebeurt wil ik nu niet weten.
Denken aan de toekomst maakt me gek. Mijn persoonlijke situatie is niet meer om te buigen, ik kan hoogstens verstandig met mijn restje gezondheid en geld om gaan om het zo lang mogelijk te rekken. En genieten van wat ik vandaag nog heb.
De toestand in de wereld kan ik niet veranderen, hoogstens mijn eigen kleine steentje bijdragen. Dus leef ik liever bij de dag. Als ik vandaag bang ben voor morgen of overmorgen kan ik ook niet genieten van vandaag.
Nee, dat is niet makkelijk, altijd leven bij de dag en niet stilstaan bij de (voor mij helaas onvermijdelijke) situatie van morgen. Maar ik doe wat ik kan.
praat eens met de huisarts
Als je dit echt in de weg zit, en daar lijkt het wel op, zou ik eens met de huisarts praten. Ik zou niet gaan headspacen of mindfulnessen of een volkstuin nemen (grapje!) in de hoop dat dat de oplossing biedt, maar gewoon eens langs gaan bij mensen die er iets meer voor hebben doorgeleerd. Praat met de huisarts en laat je zonodig doorverwijzen.
Er is medicatie die angsten kan onderdrukken, en er zijn vziw ook therapieën die kunnen maken dat je je zorgen wat leert relativeren. Maar dan moet je wel de goeie hebben.
Groeten,
Temet
Therapie
Tuurlijk kan therapie zinvol zijn. Maar omdat Sinilind zelf het volgende zegt: "Maar is er een manier om ermee om te gaan? Een simpele? Want ik heb geen zin meer in therapien, heb ik enkele jaren gedaan, ik heb betere inzicht gekregen in mijn gedrag en waarom ik geworden ben zoals ik ben,(..)", zou ze iets laagdrempeligs als headspace of hardlopen kunnen proberen.
Ze heeft al aardig wat inzichten verworven aangaande haar mentale functioneren (lees ik), een eenvoudige methode zou best een positief effect kunnen hebben op problematisch piekeren.
Klopt Anneque
Ik heb al therapie gehad, en slik al jaaaren een lage dose AD als onderhoud (paniekstoornis). Meer slikken wil ik niet, de bijwerkingen zijn met een andere dosering niet mals en ik heb ruim een jaar getobt met het vinden van de juiste AD. De paniek is onder controle, het tobberig en makkelijk down blijft. Aard van het beestje, misschien. Ik heb geen zin meer in therapie eerijk gezegd.
Sini
oeps
Sorry, ik had duidelijk niet goed gelezen.
groeten,
Temet
Geen probleem Temet
Ik lees ook weleens over dingen heen.
Therapie
Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad (om de paniek onder controle te brengen). Het heeft goed gewerkt, samen met de AD maakt dat ik weer in een vliegtuig stap, door tunnels heen rijd zonder probleem, en nooit meer paniekaanvallen krijg.
Ik heb ook enkele jaren een meer traditionele analytische therapie gehad. Over mijn jeugd gepraat, de rol van mijn ouders, etc. Ook daar heb ik goede inzicht gekregen, over waarom ik ben zoals ik ben.
Ik ga headspace proberen, heb het net gedownload op mijn telefoon. Het lijkt me de moeite waard om het te proberen.
Overigens merk ik ook duidelijk het verschil in "moods" in de loop van de maand. Vlakbij de vermeende datum van de menstruatie ben ik veel makkelijker down dan in de eerste gedeelte van mijn cyclus.
Maarikmoet zeggen sat het hebben van een pup helpt bij het vrolijk zijn.
Sini
Sinilind
Ik weet om eerlijk te zijn niet goed welke tips ik je zou kunnen geven, waardoor je wat lichter door het leven kunt gaan. Het is je karakter. Wandelen met de hond heeft zeker positieve invloed. Fijn dat dat nu dagelijks kan.
Wat je zoon betreft, wat gebeurt er als hij het niet haalt dit jaar?
Wat vriend betreft: vind je het een grote verantwoordelijkheid om straks voor jullie beiden kostwinner te moeten zijn? Misschien ook het idee dat je niet meer minder kunt werken? Hij heeft nu nog WW neem ik aan? Of was hij zelfstandige?
Headspace is een mindfulness-app. Ik 'doe' het nu drie dagen. Het is een manier om tot rust te komen in je hoofd. Je zou het eens kunnen proberen.
Je ergens middenin de nacht druk om maken is echt zinloos, je verandert er niets door. Ik weet het hoor, soms is dat gepieker domweg niet te stoppen, maar je zou dat een halt kunnen toeroepen, tenminste proberen, door heel nadrukkelijk STOP! te zeggen in je hoofd, dus niet per se hardop. En voor mijn part dan aan groene Teletubbieheuvels denken, zolang je maar echt je best doet om een rustiger beeld in je hoofd te krijgen.
Tja, de toekomst... Ik vermoed dat jouw aandeel in de ellende op de wereld, wat het milieu betreft minimaal is en zo is het aandeel van de meesten van ons minimaal. Meer dan je best doen en op een partij stemmen die zich druk maakt om het milieu en de mensheid, kun je niet.
Al klaar mee
Sinilind,
De Amerikaanse burgeroorlog is nu ruim 150 jaar geleden. 100.000-enden moeders, echtgenoten en andere mensen die de soldaten die daar vochten achterlieten hebben jarenlang zich zorgen gemaakt over hun dierbaren die in de oorlog zaten. Al hun sombere gedachten over die dierbaren hebben NIETS veranderd aan wie het overleefde en wie niet. Alle hun kleinkinderen zijn ondertussen al dood of hoogbejaard. Sombere gedachten hebben geen enkel effect gehad. Het is nutteloos.
Met je verstand kun je één ding: beredeneren wat de opties zijn. Waar begin je? Nou: wat is het ergste wat er kan gebeuren? Ga je er dood aan als je je school verhaal niet haalt? Nee. Een jaar langer op school. Op een gemiddeld leven van 80 jaar? Bovendien: heeft hij het op school naar zijn zin? Opleiding is levenslang. Leven is het doel, niet afstuderen of wat dan ook. Het is de reis waar het om gaat, niet het bereiken van het einde.
Somberen is helaas een gevoel. Dat is lastig weg te redeneren. Count your blessings. Tel wat je hebt niet wat je mist. Makkelijk gezegd, maar wat doe je nou als je die gedachten hebt?
Je zult jezelf af moeten leiden. Zorg dat je ergens een plek hebt waar je alles achter je kunt laten. Een hoekje op zolder met je favoriete bank en een stapel boeken? Verzin iets! Letterlijk uit de vicieuze cirkel stappen die je sombere gedachten voedt.
(/me gaat nu even naar zijn hoekje op zolder, voor de gedachten weer gaan versomberen. )
Erkenning
Erken het, accepteer het en neem het met je mee.
Hoe harder je er tegen vecht hoe meer je je focussen zal op het sombere.
De pup gaat een deel van je oplossing zijn, maar stel je er ook niet teveel van voor, want het is niet een en al "romantiek".
Ik zie in jou (van wat ik hier lees dan, ik ken je niet), iets dat ik herken bij mijn dochter.
Een verlangen, een passie, een drang naar perfectie van jezelf en anderen om je heen.
Dat leidt eigenlijk altijd tot teleurstelling.
Je meegaande zoon net jouw interesses ontpopt zich tot een puber die je misschien soms niet terug kent, die zijn intelligentie niet benut en met jouw inslag zou hij dan kunnen mislukken.
Zeg nou eens bij elke gedachte die je hebt:nou en!?
Jij denkt zo, maar dat is niet per se de waarheid. Het is wat jij denkt.
1 mensje.
Dus gewoon: nou en..nou en!!
Dan blijft ie lekker zitten, de zon komt gewoon weer op en je zoon ontpubert weer.
Hoe kun je iets stoppen?
Ik heb op een cursus de gedachtenstop geleerd, iets wat kaaskopje benoemde. Dat kost oefening maar werkt wel.
En uitbreken, wat Boromir zegt, letterlijk met je pup naar buiten/ strand en samen uitgeput raken.
volkskrant
Vandaag in de bijlage van de volkskrant staat een artikel hierover, dat ik je kan aanraden.
Ik lees dat je vooral piekert over dingen waar je geen invloed op hebt. Lukt het om het om te denken? Dat blijven zitten niet het einde van de wereld is, dat je zoon gezond is en op z'n pootjes terecht komt (desnoods met een omweg), dat je man en je gezin tenminste gezond zijn (als dat zo is, of in ieder geval niet terminaal) en kan je nog genieten van dingen als een kopje koffie en de vogels buiten? Goed mogelijk dat je een beginnende depressie hebt.
Jezelf afleiden om rust te vinden, omdenken/relativeren, mij helpt dat. Misschien de aard van het beestje, maar ik denk dat je dit nog wel kan ombuigen door heel heel lief voor jezelf te zijn.
Accepteren
Ben het met mijn voorgangers eens, accepteer dat je van nature wat zwaar op de hand bent. Laat je niet gek maken door artikeltjes in Psychologie Magazine e.d. dat je mindfull moet zijn, los moet kunnen laten, in het moment moet leven, blabla. Zo zit je niet in elkaar en als je dat na gaat streven levert dat misschien juist frustratie op, ga je weer piekeren waarom je niet luchtiger in het leven kan staan. Aan de scherpte randjes die je concreet hinderen heb je al wat gedaan, therapie en medicatie. Gun je tot op zekere hoogte ruimte om te tobben, dat heb je misschien nodig om alles te verwerken en op een rijtje te zetten en er komen ook vast wel oplossingen en inzichten uit voort dus nutteloos lijkt het me niet.
skik
Fantaseren
Ik ben geen fan van Loesje, maar wel van deze:
Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.
Ik ben daar vooral fan van omdat het iets zegt over een kwaliteit die je bezit: je kunt levensecht fantaseren. Je fantasieën hebben geen invloed op wat er werkelijk gaat gebeuren (zoals hierbove al wordt gezegd), maar wel op hoe jij je voelt. Het kan - als je merkt dat je last hebt van teveel sombere gedachten - goed werken om je fantasie de andere kant op te draaien. Stel je voor dat je al dat extra werk fluitend aankan, stel je voor dat je zoon doordat hij blijft zitten in contact komt met nieuwe vrienden met wie hij een geweldige toekomst tegemoet gaat, stel je voor dat je vriend een baan vindt die perfect bij hem past.
Bij mij werkt het.
En verder: stop energie in de dingen waar je invloed op hebt. Dat werkt ook. Als ik me slachtoffer voel van een situatie (ziek, slecht geslapen, weinig geld, etc.) en ik zit daarover te somberen, dan zoek ik het punt waarop ik iets kan doen.
En tot slot, ik heb er zelf heel veel aan om de humor van dingen in te zien, ook van vervelende situaties, maar dat is misschien moeilijk aan te leren.
Lieve reacties
Ik waardeer de reacties heel erg. Wat Marja schrijft, dat ze iets van haar dochter bij mij herkent, ben ik het met haar eens. Het is ook iets dat op een ietwat mindere aardige manier tegen mij geschreven werd in het draadje over mijn nieuwe relatie: dat ik het perfecte plaatje zocht.
Het klopt wel. Ik ben niet gauw tevreden over iets (of het nou onder mijn verantwoordelijkheid valt of niet) en ik zie eerder de zware kant dan het luchtige kant van het leven. Ik heb ook hoge eisen voor mezelf, leg de lat hoog en heb niet snel het gevoel dat ik het goed gedaan heb.
Emmawee schrijft over humor, daar ben ik ook goed in (gelukkig). Misschien te vaak galgenhumor, zwarte humor, maar wel humor.
Skik: ik ben inderdaad bezig met een acceptatieproces, ik ben zoals ik ben.
Gisteren een leuk gesprek met de vrouw van een vriend: ze zei tegen mij dat ik een typische docente was, in de zin dat ik altijd uit mezelf en andere het beste wil halen en daar heel ver in ga, in de tijd en energie dat ik er in stop. Het mag ook minder, was de conclusie na een uurtje praten.
En vanochtend wakker worden van Loki de puppy die even piept in zijn bench maar helemaal kronkelt van geluk wanneer ik in zijn blikveld kom! Honden zijn heel erg oorspronkelijk: blij is blij, het is ongecompliceerd en dat doet me goed.
Sini
Te menselijk
Toen ik een jaar of 5 geleden overspannen thuis zat, probeerde ik aan mijn zoon uit te leggen wat er was. Dat ik alles goed wilde doen en overal bij wilde zijn om mee te helpen, op school en thuis en op mijn werk... toen antwoordde hij met zijn 9-jarige wijsheid: "Dat kan niet. Daar ben je veel te menselijk voor."
Ter aanvulling
Je kunt je gemoedstoestand ook met voeding beïnvloeden. Zorg er vooral voor dat je een ruime hoeveelheid kalium en magnesium binnenkrijgt.
piekeren
Ik heb zelf ook wel eens de neiging om te piekeren, met name als ik midden in de nacht wakker wordt. Vroeger kon ik me dan helemaal gek maken om de volgende dag wakker te worden en te denken waar ik nou mee bezig was die nacht. Tegenwoordig denk ik dan 'morgen lijkt alles anders' en dat helpt enorm. Ik val dan weer in slaap door wat yoga-ademhalingsoefeningen te doen. Dat maakt rustiger.
Wat mij ook geholpen heeft is dat een vriendin ooit over mijn piekeren zei: "En dan? Verandert alles dan meteen als jij erover zit te piekeren?" En dat klopt ook wel. Ik ben toen ook gaan yoga gaan doen. Dat werkt voor mij heel goed.
Onder controle
Ik lees je post alsof je alle touwtjes in handen wilt vasthouden, het zo willen regelen dat je niet tegenslagen te verwerken zal krijgen. Dat is meer in de categorie bang zijn voor...
'Somber' vind ik persoonlijk in de categorie niet positief maar ook niet bang zijn, meer gelaten bij een hoogstwaarschijnlijk teleurstellend resultaat. Zo van ' hij zal wel niet slagen' of ' het zal wel weer gaan regenen'.
Gelaten of vrees zijn m.i. twee heel verschillende emoties.
Je noemt een paar zaken waar jezelf niet zo invloed op hebt. De werkeloosheid van je vriend is triest. Die mensen in mijn omgeving die na hun 50 ste hun baan verloren, hebben na een paar jaar solliciteren cursussen gevolgd en zijn nu zo rond de 55, weer aan een baan. De ene had nog nooit met een pc gewerkt maar wist hoe een probleem aan te pakken.de ander wist veel van glasvezels maar gaat nu verder in de verlichting. Om maar even aan te geven dat je nooit weet hoe het gaat lopen. Is je vriend ook ingeschreven bij een uitzendbureau voor 55plussers. Hij heeft een ervaring waar een ander baat bij heeft.
Ik zou ook blij zijn als de kinderen dit jaar slagen voor eindexamen. Al was het maar omdat organisatorische op school flinke gaten waar te nemen waren. Zo niet, dan een jaartje vavo.
Waar je wel iets aan kan doen, is niet uit gaan van een teleurstellende dag als de dag nog niet eens begonnen is. Je schreef dat je tegen een dag op zat te kijken na een slechte nachtrust. Dat kan je nog niet weten want de dag is nog niet eens begonnen.
Vroeger was ik tijdens skiën bang een steile afdaling. Een vriend adviseerde mij niet bovenaan te blijven stil staan maar eerst wat meters af te leggen. Ik merkte dat het werkte. Van stilstaan ga je piekeren, van doorgaan ontdek je dat je voor niets zat te piekeren. Ik bedoel het niet bagatelliserend maar ervaren dat juist de angst je dwars zat dan het probleem zelf.
Ander voorbeeld. Soms lees je een heel ingewikkeld recept en vrees je een grote teleurstelling. Maar als je in actie komt, wordt je afgeleid van je vrees voor mislukking. En viel het 100% mee.
Zelf loop ik tegen zaken die mij flink boos maken. Maar ik kan die niet veranderen, anders had ik dat al gedaan. Ik pak op waar ik wat aan kan bijdragen. Andere zorgen heb ik losgelaten. Net als die touwtjes. Ik heb graag de touwtjes in handen, maar loslaten geeft ook rust.
Flanagan
Ik vind je voorbeeld van de ski-helling wel een treffende beeldspraak. Zo is het wel. Soms is dat eerste stukje beginnen ook best eng
.
Die mensen in mijn omgeving die na hun 50 ste hun baan verloren, hebben na een paar jaar solliciteren cursussen gevolgd en zijn nu zo rond de 55, weer aan een baan. ===
Het vervelende van een paar jaar, is dat je dan toch al door je ww-rechten heen raakt of er zelfs overheen en dan heb je als je samenwoont nergens meer recht op, behalve een aanvulling als de partner ook onder bijstandsniveau aan inkomen ontvangt.
Kaaskopje, ( ot)
In één geval heeft die persoon zijn huis verkocht en is kleiner en goedkoper gaan wonen. Als je alles van te vorn weet.
Maar het heeft als doel niet te wanhopen.
Piekeren 's nachts
Heeft iemand enig idee hoe het komt dat het piekeren en het bedenken van doemscenario's 's nachts het ergste is? Ik doe in mijn paniek dan wel eens rare dingen...
Ik heb er wel eens een verklaring over gelezen maar weet niet meer hoe het zit.
Ik weet er het fijne niet van, maar ...
Zou het komen doordat 's nachts je bewustzijn zich versmalt?
Headspace.
Ik zou t gewoon proberen sini. Ik ben fan. De aanstichter hier zelfs, van het headspace gebruik. Je kunt t 10 dagen gratis proberen. 10 minuten per dag. Ik bedenk dat het je goed doet. Enne...baat het niet, dan schaadt het niet....
Ingrid
Kneedgum
Je hebt niks anders te doen.
Tip: terugtellen vanaf honderd werkt goed.
Flanagan
Over werkeloosheid van vriend: er speelt van alles mee en hij heeft sowieso geen recht op een ww uitkering. Hij was in 2012 gestopt met zijn reguliere baan (hij had een eigen adviesbureau) om een ontwikkeltraject voor in de HRM software in te gaan. Hij had toen eigen geld, uit erfenis. Dit is weg, het software heeft geen succes gehad. En, omdat hij zelf wegging, heeft hij dus geen rechten op een werkeloosheidsuitkering. Daarnaast kan hij geen "reguliere" uitkering aanvragen, omdat we samenwonen en mijn inkomen + alimentatie van mijn kind bij elkaar worden geteld door de instanties. Deze twee bronnen van inkomsten maken dat we net boven de grens van uitkering zitten. Dat hebben we allemaal onderzocht.
Hij ziet nu een keer per week een coach (vriend van vriend) die hem helpt.
We redden het financieel wel maar leuk is anders. Vooral omdat hij zich helemaal afgedankt voelt.
Sinilind
Ik zit in dezelfde situatie en dat is zeker niet leuk, maar ik neem het in de sollicitatiebrieven-fase inmiddels niet meer zo heel erg persoonlijk. Het wordt persoonlijker als je op gesprek mag komen en je na een uur weer op straat staat omdat ze je in dat uur al denken te kennen, of nóg persoonlijker als ik al ergens aangenomen ben en men oordeelt na een poosje dat ze het toch niet aandurven met mij. Dan kennen ze mij wel, vinden mij dan standaard aardig en leuk, maar dan krijg ik gewoon de kans niet, terwijl ik weet dat ze met een beetje doorzetten wel iets aan mij hebben. Zakelijk gezien zal het allemaal wel kloppen. Werknemers die langzamer zijn, zetten minder om dan vluggerds, maar door die mentaliteit krijg je wel dat er een groep is die nooit in die mentaliteit mee kan draaien. Om eerlijk te zijn kan ik er ook niet meer tegen. Ik voel het meer als onrechtvaardigheid, dan afgedankt worden. Ik denk wel na over alternatieven voor wat ik altijd gedaan heb, maar ik heb geen idee wat dan.
Kan je vriend geen uitlaatservice beginnen?
Of
Omscholen tot rijexaminator. ( parttime) die vacature kwam ik laatst ook tegen. Als alternatief.
Maar zoals ik al schreef, het is aan hem om daar iets mee te doen. Leg zijn touwtjes niet op jouw stapel.