Terug van weggeweest: het blunderdraadje

Ik kan geen gezichten onthouden...

Drie nieuwe collega's stellen zich aan mij voor. Vrolijk heet ik ze van harte welkom. Een uurtje later ben ik op een afdeling aan het werk waar je een pas voor nodig hebt. Eén van die drie nieuwelingen vraagt aan mij of ze mijn pas even mag gebruiken. En ik antwoord: 'als je geen pas hebt, heb je op deze afdeling niets te zoeken. Ik kan niet jan en alleman binnen laten. De collega is verbijsterd, en ik hoor in de verte mijn leidinggevende loeien: 'wat doe je nou! dat is je nieuwe collega! 't Is nooit meer goed gekomen met die collega.

Oh ja, satésaus....

Wat een schitterend draadje is dit, ik zit af en toe te gieren van de lach achter de computer.

Overigens bij de satésaus van Branca2 dacht ik weer terug aan een eigen blunder jaren geleden. Het was in de tijd dat de kinderen nog klein waren en ik naar mijn gevoel weinig anders meer deed dan opruimen, snotneuzen schoonvegen en kindjes enigsinds toonbaar maken voor de buitenwereld; vlekken verwijderen uit kleren, van handjes en gezichtjes. Ik had er dus ook enorm veel zin in dat mijn man en ik naar een bedrijfsfeest konden waar ik behalve échte grote mensen die niet allemaal over Winnie de Pooh wilden praten ook een paar nieuwe collega's zou ontmoeten waar ik al van alles over had gehoord. Van één van die collega's was ik wel onder de indruk een erg mooie, vriendelijke en humoristische man, we zaten al snel gezellig te kletsen tijdens het eten. Plotseling zie ik een kloddertje satésaus bij zijn mond zitten... en jawel hoor, helemaal geprogrammeerd als moeder van kleine (altijd vieze kindjes) maak ik een hoekje van mijn servet nat en poets zijn mond schoon..... aaaarghhh. Ik besefte pas wat ik deed toen het te laat was.

Geweldig!

Branca wat heb ik moeten lachen om jouw verhaal. Ik denk dat alle collega's van die agent een lachwekkende avond hebben gehad, haha!

Ik heb ooit een personeelsfeest van mijn mag gehad toen ik net 3 weken daarvoor mijn eerste kindje had gekregen. Ik gaf bv, maar wist ik veel dat je borsten steeds voller werden als je een paar uur niet voedde.
We zaten in Duitsland aan een 6 gangen diner en mijn borsten begonnen steeds meer pijn te doen. Ik had ook fijn een truitje aan gedaan met een wat laag decolleté en mijn man begon zich al af te vragen of ik mijn borsten wat kon verbergen. Op de terugweg had ik zo veel pijn dat ik maar fluisterend vroeg aan mijn man of hij er niet stiekem wat uit kon drinken, haha. Gelukkig stopten we ergens en ben ik toen snel naar de bosjes gerend om mijn borsten een beetje te legen.
Achteraf was het iedereen opgevallen en op de foto's is het geen porum...
Nu kan ik er om lachen, maar wat heb ik me geschaamd.

Banaan

Die van die banaan blijft mij ook zo bij. Echt geweldig. Ik schreef een tijdje terug op de banaan van dochterlief, de naam van onze kat die al 4 jaar dood was. Nou ja zeg. Gelukkig zag ik het op tijd Gelukkig niet een echte blunder dus.

Pippie

Geen blunder, wel grappig

Bij mijn man op zijn vorige werk heette iemand "Meneer Haring". Toen hebben ze zijn gegevens in de computer veranderd, en ondertekende hij ineens al zijn post met "Meneer Makreel". Het duurde wel eventjes voordat hij dat door had...

Moeder

Mijn moeder had ook een keer een mooie blunder. Ze raakte in de supermarkt met iemand aan de praat. Na een tijdje vroeg ze: waar ken ik jou nou ook alweer van?
Zegt die vrouw: ik woon al bijna 30 jaar tegenover je!

De aller ergste......

blunder heb ik wat mij betrefd op mn naam staan!

Een aantal jaar geleden was ik weer eens vol goede moed aan de lijn begonnen. Omdat het de zoveelste poging was had ik besloten om het aan niemand te vertellen, al die vragen die je dan krijgt.....

Op een zonnige middag kwamen 2 van mijn tantes even langs voor een tussenstop. Tante 1 zat in de rolstoel, omdat ze door een spierziekte niet mee kon lopen en praten (geestelijk wel "goed" ). Terwijl we lekker in de tuin zitten moet tante 2 naar toilet en ik babbel via pen en papier verder met tante 1.

Ze vroeg me of ik aan de lijn deed, want ze vond me wat slanker worden....ik moest dat natuurlijk beamen dat ik aan de lijn deed en voegde er aan toe "Maar niet verder vertellen hoor......." Schrijft mijn tante op papier "Van mij zullen ze niets horen hoor, kan goed mijn mond houden!"

Ik heb nog nooit iemand zo horen gieren van de lach, want lachen dat kon ze gelukkig nog wel. Maar ik schaamde me verschrikkelijk.

groet,
Kippetje

Of nog erger

Ik werkte op een vakantiepark waar de balie een beetje met rondliep en dan afboog naar een muur. Bij die muur was een zitje gemaakt waar gasten eventueel plaats konden nemen als ze een boeking wilden maken.
Op een dag kom ik vanaf het kantoor gelopen en zie vanuit mijn ooghoek dat een collega bezig is met gasten in dat hoekje. Vanaf het punt waar ik stond leek het erop dat ze in het zitje zaten. Ik knik ze vriendelijk toe en zeg: U ben er bij gaan zitten? maar ze reageerden verder niet en glimlachten alleen maar terug. Terwijl ik dichterbij kom zie ik dat beide gasten in een rolstoel zitten...... Heb me met een vuurode kop omgedraaid, deed net of ik ineens heel druk was, en heb op kantoor zitten wachten tot ze weer uit het gebouw waren. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of ze wel of niet verstaan hebben, maar nog steeds als ik er aan terug denk......schaam, schaam....

Oud, maar blijft genant

Ik heb hem als een eerder opgeschreven, maar het blijft mijn meest genante werkblunder. Ik kreeg op mijn werk elke ochtend een getal doorgebeld, wat ik in een dagstaat moest verwerken. Na een ongeluk heb ik bijna een jaar niet gewerkt en toen ik weer terugkwam, was iedereen heel blij enzo, allemaal gezellie welkomsttelefoontjes etc. Op een gegeven moment ging de telefoon, op de tijd van het door te bellen getal zeg maar. Dus ik neem op en aan de andere kant is het een tijd stil en toen begon er iemand heel moeizaam, nasaal, stotterend, zwaar hijgend te stamelen. Goeooeoeo dddeeeee mooooorrrrrrrgeeeeeeen - affijn, ik in een deuk, ik dacht dat het een collega was die een geintje uithaalde. Dus ik lachen, maar persoon aan de andere kant ging consequent door. Ikkkkk willlll enzovoort - dus ik roep uit: jajaja LEUK hoooor, ik ben ook blij dat ik er weer ben, doe nou maar weer normaal - maar dat gebeurde niet. Het hakkelde en stotterde maar door, dus ik werd een beetje pissig en ging wat dringender zeggen dat ze normaal moesten doen en mij effe dat getal geven, kom op zeg. Op den duur hing ik op: niet leuk meer, ze bellen nog maar een keer.
Eeeh, ja. Bleek er tijdens mijn afwezigheid een nieuwe medewerker op het bedrijfsbureau te zijn aangenomen. Iemand met spasmen in het bovenlichaam, die niet of nauwelijks kon praten. Maar ja, dat was in die functie tóch niet nodig (op dat ene getalletje per dag na....) en verder was hij heel bekwaam. Ennnn bedankt.

Tirza

Oops

Vanmorgen op het werk. Kwartiertje koffiepauze. Op de een of andere manier ben ik wat hyper én in the mood. De ene na de andere humoristische opmerking komt naar boven borrelen. We liggen al gauw meer onder de tafel dan erboven.

Komt een andere collega binnen, met half dichtgeknepen ogen. Een andere collega vraagt hoe het nu met haar ogen gaat. Ik val gelijk in..Nou, zo te zien nog niet zo goed, heb je je blindengeleidehond al besteld?
Degene met de halfdichtgeknepen ogen draait zich om, stamelt een beetje ´ja, misschien móet dat ooit, dus van zulke opmerkingen ben ik niet gediend´

oops, die was érg (ik wist dus niet dat ze al een poos slechtziend was, dacht dat ze alleen hooikoorts had *bloos*) En tsja, als je EQ wat lager is, zoals bij mij, dan realiseer je je soms erg laat dat anderen het niet fijn vinden om te spotten met kwalen en ziektes (waar ik zelf wel van hou)

Herhaling

Hij is in herhaling, maar het is met stip mijn ergste:
Een jaar of drie geleden bracht ik dochter naar school. Ik bleek iets vergeten te zijn en we snelden weer naar huis om het op te halen en niet te laat te komen. Ik hoor "Mevrouw" achter mij. Ik kijk om en daar staat de klassenassistent uit de klas van dochter, een jong piepeltje. Wat toevallig dat die hier in de buurt woont denk ik nog. Hij had iets in zijn handen en zei dat ik dat had laten vallen. Dat kon niet, want buiten de schooltas van mijn dochter had ik niets bij me. Hij kwam dichterbij en toen zag ik wat hij in zijn handen had. Het was inderdaad van mij. Het was een grote... zwarte... kanten... onderbroek die ik de dag ervoor aan had gehad!! Omdat ik het ook zo zonde vond van die onderbroek heb ik met een hopelijk stalen (hoewel rood aangelopen) gezicht gezegd: "O ja, dankjewel" en de onderbroek aangenomen.
Ik denk dat hij de avond ervoor bij het uitkleden aan mijn broek is blijven haken in plaats van in de wasmand is beland.
Extra 'leuk' werd het toen mijn dochter weken of zelfs maanden later een keer door de klas tetterde: "Hij heeft een keer jouw beha gevonden he mama".
Oww.

Clo

Ik had deze nog nooit gelezen, wat een geweldige blunder, ik lig hier helemaal in een deuk. En dan maanden daarna je dochter nog eens met zo'n leuke opmerking hahahaha.

Groetjes, Pinkelot

Biefstuk

Van mijn broer, maar zeker het vertellen waard. Hij zat met vrienden in een restaurant. Hij had nog nooit een biefstuk gehad en wist uit de Donald Duck dat dat lekker was. Toen ik het gerecht bestelde, vroeg de ober heel vriendelijk:'Hoe wilt u de steak?' Hij keek de man vragend aan dus de meneer hielp hem op weg:'medium?' waarop zijn gezicht opklaarde. Hij begreep helemaal wat de man bedoelde:'Doe maar extra large'. De meneer zei iets in zijn mouw en ging verder met zijn uitleg. Toen hij ons tafeltje weer verliet, vroegen de tafelgenoten hoe mijn broer toch zo ad rem was. Hij zei iets van 'ach ja'. De steak was medium...

Oooh

dat doet me denken aan mijn blunder van lang lang geleden.

Als jonge tiener had ik op een gegeven moment besloten geen vlees meer te eten, alleen wist niemand dat nog (net besloten).

Diezelfde avond werd ik door mijn zus en zwager mee uit eten genomen in Amsterdam. We kwamen in een steakhouse terecht. Ik was er nooit eerder geweest en wist niet wat voor een restaurant het was. Ik bekeek de kaart en zag (natuurlijk) alleen maar vleesgerechten staan. Dus vroeg ik aan de serveerster die intussen aan onze tafel was komen staan: "heeft u ook iets vegetarisch?"

Mijn zus en zwager kon je oprapen.
En ik begreep maar niet wat er zo grappig was aan mijn vraag.

Ze hebben mij maar een bordje met friet en wat groente gegeven...

Spraakverwarring

Mijn vader (met grijs/wit haar) was eens voor zaken in Londen. Savonds ging hij de stad in, wat eten en daarna wat drinken in een pub. Toen hij savonds laat weer terugliep naar zijn hotel, werd hij plots aangesproken door een man die hem vroeg: 'Are you gay?' maar mijn vader verstond hem verkeerd want hij dacht dat de man vroeg: 'Are you grey?' Mijn vader antwoordde dus geheel naar waarheid 'Yes, I am'. Hij dacht nog, wat vreemd dat ie dat vraagt, hij ziet toch ook wel dat ik grijs ben? Hahaha, toen hij doorhad wat de man echt vroeg heeft ie zich snel uit de voeten gemaakt.

Collega's

De vrouwelijke collega die tegenover me zat, stond achter haar stoel, over haar bureau geboden om even wat op te zoeken in de computer. Zeer onelegante houding dus, met haar kont naar achteren.
Mannelijke collega van ICT komt binnen en blijft achter haar staan, ze draait haar hoofd om en wil vragen 'wil je erbij' maar in plaats daarvan vroeg ze 'wil je erin?' Ik lag zo'n beetje onder mijn bureau, ICT'er en mijn collegaatje kregen allebei een enorme rode kop..

Mijn moeder

Mijn moeder kan er wat van. Om je rot te schamen.)
Mijn moeder is niet heel erg groot en wilde in de supermarkt iets uit zo'n staande vriezer pakken. Ze kon er niet echt goed bij. Nou je raad al wat er gebeurt, ze valt dus echt helemaal de vriezer in. Toen ze eruit geholpen was, vroegen ze hoe het met haar ging. Goed, alleen wat koud. Gelukkig kan mijn moeder er zelf heeel hard om lachen.
Mijn moeder zit ook altijd heel raar. Dan doet ze zeg maar haar benen onder haar kont. Zo ook in een restaurant. En ja hoor, daar lag mijn moeder naast de stoel. En dan zelf heel hard lachen en niet meer bijkomen, dat je je als kind meer schaamt om hoe ze deed dan dat ze van die stoel viel.

Erg leuk draadje dit. Lig in een deuk. Blijf vooral die blunders opschrijven.
Gr. Salie

Sporten onder werktijd

Eentje van vandaag. Ik had vanmiddag een overleg waarin een aantal collega's en hun werk aan de orde kwam. Mijn collega vertelde (zo verstond ik): 'Medewerker X gaat een tijdje in de binnendienst omdat ze twee keer per dag moet golfen.' Ik, soms behept met de irritante gewoonte om primaire reacties er hardop uit te gooien, reageerde met 'nouja, gekker moet het toch niet worden'. Waarop het hele overleg (allemaal mannen) me verbaasd aanstaarde en mijn collega stamelde: 'ja, nou daar heeft ze recht op tot haar kind 9 maanden is'. Hmmm ok, niet helemaal goed verstaan dus.

Verslapen

Van de week schrok ik 's ochtends wakker. Ik had voor het eerst sinds tijden echt goed doorgeslapen en voelde me vreselijk goed uitgeslapen. Ik keek op m'n horloge en zag tot mijn schrik dat ik me had verslapen. Snel de kinderen wakker gemaakt, goed achter de vodden gezeten en gelukkig, de oudste (middelbare school)reed keurig op tijd naar school. Snel de spullen voor de jongste gepakt, die zou alleen lopend naar school zodat ik nog even kon douchen voordat ik naar m'n werk ging. Sta ik onder de douche, hoor ik de oudste weer thuis komen. Ik gejaagd de douche uit: wat ben je nu weer vergeten?'. Krijg ik als antwoord: 'mam, de school was nog niet open om 7 uur....'.

Ha ha

zo heb ik met mijn zusjes ooit op zondag op het schoolplein gestaan, toen mijn moeder zich dacht verslapen te hebben.
Jonne

Moeders

Mijn moeder ging boodschappen doen op de fiets, liep de supermarkt in en dacht, wat kijkt iedereen toch naar me, zouden mijn kleren raar zitten ofzo. Toen merkte ze ineens dat ze met haar fiets aan haar hand liep.

Heerlijk

zeg, al die blunders.

Ik heb er ook vast een paar, maar kan er op dit moment 2 herinneren.

Ik was nog vrij jong en zat op jazzballet. Op een gegeven moment moesten we een oefening doen waarbij je op je kont zit en 2 benen in sprijdstand in de lucht gooit, terwijl je je benen vast houdt. Eindelijk lukt het me en ik riep dus ook heel hard en enthousiast, kijk eens. En terwijl iedereen aandacht voor me had, kwam er ineens een keiharde scheet. Schaam schaam.

Verder was ik eens een gesprek met een aantal Fransen die de weg niet wisten. Nadat ik ze had geholpen wenste ik ze nog een fijne vakantie. Althans, dat dacht ik. Ik zei namelijk Bon voiture (goede auto) ipv bon vancanse.

groetjes van Charlotte

Nog eentje

Ik werkte op een HBO opleiding als docent en had met een groepje studenten keihard gewerkt aan een project, dat met veel bombarie in het plaatselijke theater werd gepresenteerd. Ik was apetrots op "mijn kindjes", die op het podium lieten zien wat ze hadden gemaakt, terwijl ik in de zaal (waar op dat moment de stoelen waren uitgehaald, zodat we er na de presentatie een feestje konden bouwen) stond toe te kijken. Toen ze het applaus in ontvangst namen, bedacht één van de studenten dat ik eigenlijk ook op het podium moest, om mijn deel van het applaus in ontvangst te nemen. Maar dat podium was ongeveer anderhalve meter hoger dan de zaal en er was geen trappetje. Ik draaide me om, om via de deur achterom te lopen, maar de studenten dachten dat ik me uit de voeten wilde maken (ze kennen me en weten dat ik eigenlijk niet zo nodig op dat podium hoef). Er ontstond wat commotie op het podium, waarop een paar andere aanwezigen (studenten uiteraard) mij grepen en op het podium hesen. Ik kwam op handen en knieën terecht op het podium, met mijn (aanzienlijke) kont naar het publiek. Flits, flits, flits en ik stond de week erop in het studentenblad. Ik heb er zelf maar een leuk stukje bij geschreven, dat dit toch wel het hoogtepunt van mijn bestaan was...

Softie

Op de middelbare school was het sportdag. Dit keer een softbal toernooi. Het was de bedoeling om een leraar als coach te vragen. Mijn team had meneer Hendriks op het oog. Meneer hendriks had een bijnaam, Softie, omdat hij een beetje een zacht ei was. Niemand kende hem eigenlijk als meneer hendriks. Ik zou hem vragen om onze coach te worden van het softbalteam. Hij stond te praten met een groepje oudere jongens en ik liep er dapper naartoe. Ondertussen mijn vraag aan hem oefenend. Ik moest goed opletten dat ik hem aansprak met meneer Hendriks. Kennelijk was het toch allemaal wat te verwarrend (softbal, Softie) en ik vroeg aan hem: "meneer hendriks bent u al soft van iemand" De oudere jongens barstten in hard lachen uit, meneer Hendriks werd rood en ik zakte door de grond..
Vrouwke

Jonge uitzendkracht

Ik werkte als jonge uitzendkracht bij het prestigieuze Teijlers Museum in Haarlem als secretaresse. Ze hadden een erfenis gekregen van een volle zolder met boeken. Deze moesten dringend gerestaureerd worden omdat er houtworm inzat. Het atelier dat daarvoor moest zorgen, begon met 'Operatie Houtworm'. Er werd een rapport geschreven dat ik uit moest typen, kopieren en uitdelen aan de Raad van Bestuur (bestaande uit baronnen, jonkheren, etc. redelijk indrukwekkend voor een meisje van 20).

Het rapport had ook als titel 'operatie houtworm' en ging een aantal keer heen en weer tussen mij en het atelier tot iedereen tevreden was.

De vergadering begon, ik deelde de kopieen van het rapport uit en terwijl ik de kamer weer verlaat, hoor ik achter mij een bulderend gelach... Ik werd door een rode, hikkende directeur weer binnen gevraagd, bleek dat ik overal consistent van operatie houtworm, 'operatie LINTworm' had gemaakt!

Ik kan de blos op mijn wangen nòg voelen...

Jons

Ha, ha, jons!

Geweldig: operatie lintworm!
Doet met denken aan een bedrijf waar ik ooit gewerkt heb. Het was een ingenieursbureau dat o.a. fabrieksontwerpen maakte. Er was een keer een project met een slibverwerkingsinstallatie. Toen het project opgeleverd werd bleek op alle tekeningen het woord slib per abuis zijn geschreven als SLIP.....