Verplichtingen tov oude moeder

Dat is lastig

en makkelijk praten van je zussen.
Zou het een optie zijn, dat je (of je man) je moeder 1x per week ophaalt en ze bij jullie eet, incl. koffie daarna en iets op TV?
Gr. Bibi

Nou

dat je gezin eraan onderdoor gaat zal wel wat meevallen, je beschrijft het wel heel dramatisch. Maar een antwoord op je vraag.... Denk dat je goed voor jezelf na moet gaat wat je zelf wil en daarnaast ook te realiseren is en dit tegen je zussen zegt. Tussen elk weekend een keer heen gaan en nooit heen gaan ligt een heel verschil. Misschien is een keer in de vier week haalbaar voor je? Dan zeg je tegen je zussen dat je dat wilt doen. Dan weten hun waar ze aan toe zijn en kunnen daar rekening mee houden. Als ze vinden dat dat te weinig is zou ik gewoon zeggen dat dit voor jou haalbaar is en niet meer. Niet de discussie aangaan. Anderen kijken toch altijd anders naar jou situatie dan jijzelf. En zo jijzelf dus ook naar hun situatie. Jij zegt dat het voor hun makkelijk is maar hun kunnen het ook ervaren als zware opgave....en misschien snappen ze daarom niet waarom jij niet meer kan/wilt doen.

naarmate je moeder ouder wordt zullen steeds meer haar behoeftes bepalen wat jullie aan zorg moeten bieden. Jullie eigen gevoelens en ideeen daarover worden minder belangrijk omdat de noodzaak groter is. Belangrijk dus om proberen in gesprek te blijven met elkaar omdat samenwerken steeds belangrijker zal worden.

Wij hebben ook zo'n afspraak

We zijn met vier kinderen. Elk weekend gaat één kind bij onze ouders op bezoek.
De thuissituaties zijn heel verschillend, van kinderen al de deur uit tot alleenstaand ouder, van 30 minuten reistijd tot 1,5 uur reistijd.
Het zal anders worden als ze hulpbehoevend worden. Dan is één bezoekje in het weekend niet voldoende.

Ik zou als ik jou was, wel meewerken aan een geregeld bezoek. Eén keer per maand lijkt mij toch wel minimaal.
Als er op een gegeven moment meer nodig is, heb je veel welwillendheid van je zussen nodig omdat zij overdag makkelijker kunnen gaan.

Nog niet zo ver hier

Maar toen mijn moeder een paar jaar geleden iets had, bleek achteraf dat alle andere broers/zussen meegeweest waren naar de afspraak terwijl ik van niets wist. Dus ik ga me in de toekomst ook niet bezwaard voelen om nee te zeggen omdat ik het verst weg woon of omdat we andere dingen te doen hebben.

Bovendien zou ik er principieel tegen protesteren als mijn zussen/broers eisten dat ik iets zou doen omdat zij het ook deden. Gewoon, omdat zij dat niet kunnen bepalen. (En dan bekijk ik later wel of ik het wel of niet doe, en zo ja, in welke mate.)

Het speelt waarschijnlijk wel een rol wat je precies moet doen voor je moeder in het weekend. Alleen gezelschap zijn?

Wie bepaalt wat ze nodig heeft?

hoi Eira,
probleem is misschien ook dat sommige dingen wel duidelijk zijn dat ze moeten gebeuren, maar andere dingen hangen af van wat je vindt dat je moeder nodig heeft. Als je het daar niet over eens bent wordt het ook moeilijk. Dus aan de ene kant moet je voor jezelf bepalen wat qua tijdsinvestering haalbaar is (en op welke momenten, liever een grote klus eens in de zoveel tijd of kleinere momenten vaker in de tijd?) maar ook moeten jullie met elkaar het gesprek aan wat je zussen en jij dan nodig vinden voor je moeder.
Misschien kun jij op afstand een fikse klus op je nemen die je thuis kan doen en die dan hen helpt om wat vaker voor 'gezelligheid' of kleine klusjes te gaan.
Groet,
Angela

Eigen regie moeder

Ik vraag me af wat de mening van je moeder hierin is. Mijn moeder is ook 80. Bij ons gezin ontstond er een soort rivaliteit tussen 'wie mama het beste aan het helpen was'. Ik kreeg daar steeds meer buikpijn van en heb toen na aanraden van mijn man (die het allemaal wat objectiever bekijkt) met haar over gehad. Mijn moeder bleek prima zelf in de gaten te hebben waar ze hulp bij nodig heeft. Ik heb toen samen met haar een plan gemaakt. Ze gaf toen heel duidelijk aan, dat ze het heel erg belangrijk vond om zelf te bepalen wat belangrijk voor haar is. Zij vertelde dat ze het veel belangrijker vind dat we onze gezinnen op orde hebben, dan dat we op vaste tijden bij haar komen. Ze heeft er juist heel veel plezier, trots en vrede van, dat ze weet dat wij het goed hebben met onze gezinnen. Dat vond ze voor haar kwaliteit van leven van groot belang.
We hebben toen een soort van hulp schema gemaakt. In overleg met haar. En daarbij kijkt iedereen naar wat voor diegene haalbaar is. Ik kom liever op een donderdag. Mijn ene zus liever in het weekeinde, mijn andere zus liever op een avond.
Mijn moeder bedenkt zelf welke hulp ze van ons kan gebruiken. Met de een gaat ze naar de opticien, met de ander gaat ze haar ov-kaart activeren, de volgende doet een grote schoonmaak klus voor haar. Zij weet wie welke week 'heeft' en bedenkt van te voren waar ze die week mee geholpen zal zijn.
Snap je het systeem?

Wat wel

Wat zou je wel willen/kunnen doen? Hoe vaak bezoeken is voor jou wel haalbaar?

Verder zelfde idee als Annet hierboven: 1x per 3 weken is niet heel veel, en als je daarmee goodwill kweekt bij je zussen voor als er echt hulp nodig is, in de toekomst..

Eigenlijk

vind ik het toch te gemakkelijk om altijd maar de verantwoordelijkheid af te schuiven naar een van de kinderen die het dichtst bij woont, het minst werkt, de oudste kinderen heeft,etcetc. (er zijn talloze redenen te bedenken). Je kunt niet bij een ander achter de voordeur kijken, bij hen kan ook wat spelen of gaan spelen (eigen gezondheid, partner, problemen bij volwassen kinderen, financiele problemen, oppassen op kleinkinderen, etcetcc). Het is de moeder van jullie allemaal, en dus de verantwoordelijkheid van allemaal. Niet dat iedereen nou op de uren af exact evenveel tijd moet investeren ofzo. Maar wel afspraken maken en de taken verdelen. Inderdaad kun jij ook taken doen van veraf (administratie misschien? Vaker bellen? ik noem maar iets).

Verhuizen

Voor mij persoonlijk was dat eeuwige argument: "ja maar jij woont veel dichter bij" destijds bijna aanleiding om te gaan verhuizen (serieus al naar huizen gekeken). Om van die loodzware voortdurend op mijn schouders rustende verantwoordelijkheid af te zijn.

Jeetje

Ik schrik er een beetje van. Schijnbaar is het heel erg not done om geen structurele hulp te geven aan je ouders? Die van mij zijn nog redelijk jong, maar er zijn wel wat (zakelijke) dingetjes waar ik ze mee help. Ik rijd ze ook nog wel eens ergens heen als ik daar tijd voor heb. Maar ik zou het echt niet kunnen inplannen om meerdere malen per maand van alles met en voor ze te doen. Eigenlijk weet ik niet hoe mijn zus daarin staat. Zij woont min of meer om de hoek bij mijn moeder en komt er wel vaker. We hebben het nu zo verdeeld dat ik alles doe wat te maken heeft met financiën/wonen/juridische dingen en mijn zus de rest.

Een keer in de drie weken

Ik vind een keer in de drie weken bij je moeder op bezoek gaan niet zo gek. Wat je ook zou kunnen doen is op zondagmiddag je moeder ophalen en dat je haar 's avonds na de koffie weer naar huis gaat. Dan kan je toch je eigen gang gaan en ziet oma haar kleinkinderen ook regelmatig. Misschien kan je dan meteen haar was bij jullie thuis doen. Als je moeder dat allemaal ook wil tenminste.

Mariar

"Waarom zou dat voor ouders minder gelden dan voor bijvoorbeeld een partner of een kind dat ziek wordt?"

Zolang je niet met je ouders in één huis woont en zolang je ze niet zelf hebt uitgekozen lijkt me dat verschil evident.

'ik heb zelf toch niet voor mijn ouders gekozen'

is inderdaad wat je vaak hoort als argument. Maar ja, ook al vind je dat, waarom kan je dan niet wat doen voor mensen die jaren voor jou hebben gezorgd? (mishandelende en misbruikende ouders daar gelaten)

Wat ik wil

Is dat mijn zussen geen plannen bedenken achter mijn rug om en mij daar dan mee confronteren want dat doen ze. Zij bedenken samen iets en ik,kan me daar aan aanpassen.
Verder is het contact met zussen en moeder niet zo heel geweldig (ik heb mijn zussen lange tijd niet gezien en mijn moeder heeft destijds hun kant gekozen en heeft jarenlang tegen mij zitten zeuren).
Inmiddels is er weer contact en gaan mijn zussen weer op de oude voet verder met mij te behandelen zoals ze altijd hebben gedaan o.a. Door dit soort plannen.
Omdat mijn moeder al oud is ga ik alle confrontaties met haar uit de weg, laat ik me allerlei gezeur aanleunen, accepteer ik veel omdat ik geen ruzie met haar wil. Ik probeer mijn best te doen door af en toe iets leuks voor haar mee te nemen of eens met haar op pad te gaan met de auto maar krijg nooit waardering of blijk dat ze het leuk vindt.
Alleen maar negatief gezeur dat mojn zussen zoveel voor haar doen en ik haar in de steek laat.
Dat heeft geresulteerd in dat ik nu dus niet zo veel meer doe en minder vaak kom.
Mijn kinderen vinden oma ook niet zo leuk en hebben geen zin om naar haar toe te gaan. Mijn dochter is nog maar 10 en die laat ik geen hele middag alleen bij haar broers die alleen maar boven zitten.
Die honden kunnen mee, daar gaat het niet om, dat kwam gewoon im het rijtje
De rest is niet mijn keuze, dat ik een ziekte heb, drie autistische kinderen en een man met drukke baan.
Toen mmijn zussen de kinderen nog thuis hadden kwamen ze nooit bij mijn ouders mede omdat ze het druk hadden. Maar dat zijn ze voor het gemak vergeten.
Ik heb door mijn ziekte rekening te houden met het verdelen van mijn energie en dan komt mijn gezin op de eerste plaats.
Mijn zussen denken dat het onwil is van mij, denken dat het allemaal wel meevalt maar dat is niet zo.
Ik voel me er behoorlijk schuldig over en laat mij ook wel een schuldgevoel aanpraten en eigenlijk word ik daar boos om, op mijn zussen en ook op mijn moeder.
Als ik zou kunnen dan zou ik met plezier elke week een dag naar haar toe gaan maar ik kan dat niet. En ja daar zou mijn gezin onder lijden!
Daarbij vind ik dat je best gebruik kan maken van professionele hulpverleners voor klussen in en om huis. Ik vind niet dat je als kind verplicht kan worden je ouders te helpen. Dat is iets waar je je kinderen vrij in moet laten, ze zijn namelijk niet je bezit.
Denk ook niet dat het fijn is om te weten dat je kinderen uit plichtsbesef bij je komen..

Geen schuldgevoel

Als jij voor jezelf duidelijk hebt waarom je niet meer gaat en andere prioriteiten stelt, wat ik overigens helemaal begrijp want je eigen gezin gaat voor, hoef je je ook niet meer schuldig te voelen. Je moet je pas schuldig voelen als je dingen niet doet die je wel had kunnen doen. Die zussen konden wat mij betreft de boom in. Je kunt het ze nog wel een keer uitleggen dat zij een andere gezinssituatie hebben en daardoor meer ruimte, maar het is te laat om nog de relatie op te bouwen die je nooit hebt gehad.

Vic

Ik denk dat het niet zo zeer een kwestie is van wat je zou willen wat betreft hulp verlening maar dat het steeds meer een kwestie van moeten zal zijn. Het is duidelijk dat de tendens op dit moment is flink bezuinigen en de zorg wordt een stuk kariger. Of je het hier nu wel of niet mee eens bent of politiek gezien een andere keuze zou maken doet er eigenlijk niet zoveel toe. Als je wil dat je ouders nog op hun oude dag een redelijk menswaardig bestaan zullen hebben dan zullen de kinderen waarschijnlijk steeds meer moeten doen. Op dit moment werkt de thuiszorg vaak nog prima maar ik durf niet te zeggen of dit over een paar jaar nog zou zal zijn.

Eira

Het ging toch niet om 1 dag per week maar 1 dag per drie weken? Dat is al een heel verschil. 1x per drie weken lijkt me wel mogelijk. Dan neem je gewoon je jongste dochter mee of je man blijft bij de kinderen of je haalt je moeder op of zo.

Verder denk ik dat je verschil moet maken tussen de relatie met je zussen en wat daar allemaal meespeelt en wat er echt aan zorg verleent moet worden aan je moeder.

Probeer voor jezelf op een rijtje te krijgen waar je moeder daadwerkelijk hulp mee nodig heeft en wat je zussen doen (gewoon voor jezelf niet perse in overleg met je zussen) en kijk vervolgens naar wat je hiervan moet doen. Echter als je zussen echt structureel veel doen en jij doet heel weinig en die hulp is wel nodig kan ik me best voorstellen dat er frictie ontstaat. Probeer dus echt goed in de kaart te brengen waarvoor nou hulp nodig is, welke hulp professioneel wordt gegeven of gegeven kan worden en welke hulp je zussen geven en welke rol jij daarin kan vervullen. Daarna kan je hierover met je zussen in gesprek gaan. Ik zou zeker in het kader van jullie verleden dat gesprek zo zakelijk mogelijk proberen te voeren. Je hoeft niet in te passen in een kant en klaar plan wat zij hebben gemaakt. Je maakt met elkaar een plan van aanpak. Ik zou daarin zo weinig mogelijk andere dingen erbij halen (jullie band, verleden, jouw drukke leven) maar echt zakelijk kijken naar wat moeder nodig heeft en op basis daarvan verder gaan. Als je zussen weigeren samen een plan van aanpak te maken dan maak je dat voor jezelf gewoon; eventueel in overleg met je moeder. Je hoeft je echt niet in te passen in een plan wat zij hebben opgesteld zonder jou er bij te betrekken.

Wat maylise zegt

klinkt heel concreet, nuchter en reëel. Ik denk dat je aan haar opmerkingen echt wat kunt hebben

Ja, en

bedenk dan voorafgaand aan het gesprek wat je wel kunt opbrengen. Geen weekend om de drie weken, maar wat wel? Af en toe juist een doordeweekse ochtend misschien (als de kinderen naar school zijn). Of wat regeldingen, die van huis uit kunnen bijvoorbeeld. Of iets anders.
Als het je vooral gaat om dat je zussen een plan bedenken zonder jou en dat jou opleggen, stel er dan je eigen, alternatieve plan tegenover. Want, zoals ik al zei, het blijft jullie gedeelde verantwoordelijkheid.

Vic

Je kunt er zomaar ineens voor komen te staan. In mijn leven was het op dat moment ook totaal niet in te plannen. Maar er was geen keus. Een ouder kan zomaar opeens iets krijgen/blijken te hebben (dementie bijvoorbeeld) waarbij de professionele zorg rekent op een bepaalde proportie mantelzorg, als er kinderen en familie zijn.
Op een bepaalde manier vind ik het dan raar als het ene kind zegt dat het in haar leven niet past en de ander het maar moet doen. Het past in niemands leven en niemand heeft hier om gevraagd. Als je zelf keuzes maakt om ver weg te wonen, full time te werken, of laat kinderen te krijgen, kun je niet zeggen dat een ander die andere keuzes heeft gemaakt dan nu verantwoordelijk is voor alles en jij niet. Let wel: ik heb het hier niet perse over Eira hoor, want ziekte en autistische kinderen zijn geen eigen keuzes natuurlijk.

Stenna

Mijn eigen gezin gaat in alle gevallen voor. Als er iets gebeurt wil ik best meedenken maar ik heb nu geen ruimte om heel veel actief te participeren en ik laat me daar ook niet toe dwingen.

Vic

Ik zei/dacht hetzelfde, destijds. Maar ik zei al: er was helemaal geen keus. Er zijn gewoon regels. Je ouder krijgt bijvoorbeeld een inschatting dat er 20 uur zorg per week nodig is. Dan krijg je 15 uur thuiszorg (of iets anders) toegekend want een x percentage van de benodigde uren moet uit mantelzorg komen. Dat zijn de WMO regels, ook als jij dat niet vindt. Dan kun je voor die uren wel zelf iemand inhuren natuurlijk, of iemand anders vragen het voor je te doen (je zussen?). Of je ouder laten kreperen, die uren, daar kun je ook voor kiezen.
De komende jaren wordt dit alleen maar erger, want er gaat nog veel meer weggeknipt worden uit de professionele ouderenzorg.

"je kiest je ouders niet uit"

Het kan nog veel erger. In duitsland bijvoorbeeld, zijn kinderen verplicht het verzorgingshuis van hun ouders voor ze te betalen als die ouders dat zelf niet kunnen.

Vic

Het is vaak niet echt een bewuste keuze die je kan maken. Mijn moeder is nog redelijk fit dus ze kan nog heel veel zelf. Laatst is ze echter gevallen en nu kan ze heel weinig en heeft ze tijdelijk veel hulp nodig. Nu merk ik weer even hoeveel zorg het echt is om voor iemand te zorgen die zelf heel weinig kan. Voor lichamelijke en huishoudelijke zorg heeft ze thuiszorg maar dan blijft er nog heel wat over wat daar niet onder valt en wel gedaan moet worden. Zoals doktersbezoeken, de was, boodschappen, administratie, naar de kapper, even tussendoor opruimen, klusjes rond het huis doen en gewoon eens een praatje maken en een kopje thee drinken want de hele dag in een stoel zitten of bed liggen is natuurlijk heel saai en het zou een vorm van geestelijke mishandeling zijn om dan niet even wat extra aandacht aan iemand te geven. En als ik het niet doe dan doet niemand het. Je hebt dus eigenlijk gewoon geen keuze. En zoals Stenna zegt dat gaat de komende jaren nog veel meer worden. Misschien dat de bezuinigingen wel een keer weer teruggedraaid worden maar de komende jaren zal het redelijk schraal zijn wat betreft professionele hulp. Thuiszorg zal er steeds minder zijn en ze zullen ook steeds minder tijd hebben waardoor er veel meer blijft liggen en wie zal het anders doen dan de naaste familie? Zeker bij hele oude mensen want het grootste deel van hun vrienden zijn vaak ook al overleden en de mensen die er nog zijn die zijn vaak ook oud en krakkemikkig.

Dan 'hoop' ik maar

dat mijn ouders pas echt hulpbehoevend worden als mijn kinderen groot zijn, want ik zie echt niet hoe ik het nu moet inpassen. Gelukkig hebben ze beide een groot netwerk aan buren en zussen die ook het nodige voor ze doen. Hoe zou mijn ongetrouwde alleenstaande tante (nu 56) het dan moeten rooien als ze hulpbehoevend wordt?