Wat ik mij afvraag over getrouwd zijn
ik zie ergens op het forum de vraag over een kadootje voor een papiereb huwelijk, dus even gegoogled en dat betekent dat je dus 1 jaar getrouwd bent.
Waarom moet je als je een jaar getrouwd bent dat papieren bruiloft heten ? En waarom moet daar aandacht aan besteed worden, doe je dat ook als mensen een jaar verkering hebben ?
Ik ben nu bijna 10 jaar met mijn vriend. En mensen vragen nooit wanneer we dan 'bij elkaar ?' zijn. Waarom nemen mensen een huwelijk serieuzer dan een langdurige relatie zoals die van ons ? Ik heb het wel eens over mijn vriend en dan blijft de ander het hebben over "je man". Nee het is niet mijn man, we zijn niet getrouwd !
Ik had een tijd terug het geniale idee om te gaan trouwen, inmiddels hebben we het er nooit meer over, ik zie de meerwaarde er niet echt van in. Mijn vriend vind het wel leuk, maar die heeft het sowieso altijd over zijn vrouw.
maar goed, ik ben dus benieuwd hoe jullie nou aankijken tegen getrouwd zijn versus niet getrouwd zijn.
Waarschuwing voor samenwoners: bromvlieg heeft gelijk!
Als je partner of jijzelf ziek of erg hulpbehoevend wordt en in een tehuis of een andere instelling moet verblijven,(dus niet in het gezamelijke huis) is de samenwonende relatie voorbij. En dat heeft allerlei consequenties voor je fiscaal partnerschap, hypotheek rente aftrek van de uitwonende partner, hogere belastingtarieven betalen over de erfenis, schuiven met aftrekposten etc.
Dus denk daar nog even aan voordat je gammel wordt.
Viridantia
Ben zelf getrouwd, zonder dat op te hemelen
Wij kregen trouwplannen omdat wij elk een eigen huis in amsterdam huurden in leuk buurten die wij niet wilden opgeven. Elk huis was op zichzelf echter te klein om voor 1 te kiezen.
Een samenwooncontract kan dan dus niet. toen kwamen de trouwplannen, want je kan wel getrouwd zijn en apart wonen en op die manier een huishouden/relatie vormen.
We vonden een nieuw huurhuis maar de trouwplannen zetten we door. scheelde ons erkenning en regeling ouderlijk gezag van de 2e.
We zijn wel op huwelijkse voorwaarden getrouwd en ook heb ik mijn eigen naam gehouden. Een ring heb ik wel.
En wat 12 jaar alimentatie betreft: ik vind het niet erg om alimentatie te betalen aan de vader van mijn kinderen, het komt hen indirect ook ten goede. Aan een andere man zou ik dat beslist niet willen betalen 
viridantia
Manda rijn ik zie je al trouwen in zuid-frankrijk
in een leuk oord in Zuid-Frankrijk, met een wijnkasteel, campingkje en huisjes en een zwembad erbij. En dan boeken in een laagseizoen met toch nog mooi weer, een jaar vooraf de low budget vliegtickets van een paar tientjes regelen voor je vrienden/familie. Voor het huwelijk krijgt je dochter vast wel vrij van school.
viridantia
(ps huwelijkse voorwaarden wel vooraf in Ned. regelen)
Manda
Wij hebben een landgoed in Toscane gehuurd (viel echt enorm mee qua kosten, iets van 35 euro p.p.p.w), picknicklunch, getrouwd op het binnenplein in een klein Palazzo onder de stralende zon, geborreld met Prosecco en antipasti, lange tafels en rondfietsende peuters, lang tafelen, ondergaande zon, etc.
Viridantia
En wat 12 jaar alimentatie betreft: ik vind het niet erg om alimentatie te betalen aan de vader van mijn kinderen, het komt hen indirect ook ten goede.===
Niet om negatief te doen, maar dat zeg je nu, nu je je nog niet kunt voorstellen dat je niets liever zou willen dan dat je zo min mogelijk met je man te maken zou willen hebben. Ik kan me dat ook niet voorstellen ten opzichte van mijn man, maar ik ben wel realistisch. Dat er alimentatie voor kinderen betaald moet worden vind ik niet meer dan logisch. Voor de ex is het een vreemde regeling uit de vorige eeuw. Een ex kan werk zoeken en moet eventueel genoegen nemen met een lagere levensstandaard. Er zijn situaties dat de ex er redelijk prettig bij zit, terwijl de alimentatiebetalende partij geen kant op kan door die betalingsverplichting. Een eventueel nieuw gezin lijdt daar onder. Waarom zou de ontvangende ex het leven voort mogen zetten op een manier die gelijkwaardig is aan hoe het tijdens het huwelijk was, terwijl de betalende ex daar krom voor moet liggen? (tenzij je zoveel geld hebt dat je daar niet koud of warm van wordt)
Het verbaast
me dat er anno 2010 nog zoveel mensen zijn die het huwelijk serieuzer nemen dan samenwonen. zelf vind ik de geboorte van ons kind een grotere bindende faktor dan een boterbriefje met 2 ringen. Misschien doen samenwonende mensen zelfs wel meer hun best om hun relatie goed te houden dan een getrouwd stel, juist omdat het niet vanzelfsprekend is dat een relatie eeuwig duurt.
Miepje
Denk je dat werkelijk? Als je getrouwd bent is een relatie beeindigen minder makkelijk,dus dat lijkt me een prima redenatie om te stellen dat je beter je best zult doen als je getrouwd bent. Kortom, ik geloof niet in zulke algemeenheden.
Fiorucci
"Denk je dat werkelijk? Als je getrouwd bent is een relatie beeindigen minder makkelijk,dus dat lijkt me een prima redenatie om te stellen dat je beter je best zult doen als je getrouwd bent. Kortom, ik geloof niet in zulke algemeenheden. "
Nee, net zomin als dat ik argumenten lees van mensen die lang samenwonen een vorm van bindingsangst of ook na 10 jaar hun relatie nog steeds aan het uitproberen zijn.
Miep
Inderdaad, dat vind ik ook onzin.
Nou
als we nu uit elkaar gaan dan wordt het ook niet makkelijk want een samenlevingscontract en 2 kinderen.
Miepje
Misschien doen samenwonende mensen zelfs wel meer hun best om hun relatie goed te houden dan een getrouwd stel, juist omdat het niet vanzelfsprekend is dat een relatie eeuwig duurt. ===
Kijk, dat vind ik nou weer een rare opmerking. Alsof getrouwd zijn alle problemen glad strijkt. Dat beweert niemand.
Je haakt duidelijk in op wat ik gezegd heb. Ik heb persoonlijk nergens gezegd dat ik vind dat mensen die al 10 jaar samenwonen nog steeds 'uitproberen'. Ik begrijp de wens om blijvend samen te wonen gewoon niet. Als in de maatschappij waarin je woont het huwelijk de 'standaard' -manier is om alles soepel te regelen, waarom zou je dan via Aken en Keulen omgaan om vooral maar niet aan die standaard te hoeven voldoen?
Kaaskopje
Het aardige van deze maatschappij is dat je vrij bent in de manier waarop je dergelijke zaken regelt. Het maakt het toch wat vrijer kwa keuzes dan allemaal in de sloot springen omdat de ander het ook doet.
Kies wat bij je past, in welk opzicht dan ook.
Tja kaaskopje
typisch een gedachtenkronkel van jou vind ik dit.
"waarom zou je dan via Aken en Keulen omgaan om vooral maar niet aan die standaard te hoeven voldoen? "
Jij bepaalt hiermee even wat de standaard is en je zegt er ook nog eens bij dat mensen die niet kiezen om te trouwen daar niet aan willen voldoen. Dat zijn nogal uitspraken zeg.
Alles is hier overigens al geregeld, dus trouwen is voor veel mensen -ook voor ons- geen manier om nog wat te regelen.
Kaaskopje
"Als in de maatschappij waarin je woont het huwelijk de 'standaard' -manier is om alles soepel te regelen, waarom zou je dan via Aken en Keulen omgaan om vooral maar niet aan die standaard te hoeven voldoen?"
Dit vind ik allereerst een vreselijk BEKROMPEN opmerking. De maatschappij bepaalt - gelukkig - helemaal niets. En ik geloof niet in 'standaard' of 'gemiddeld'. Kijk eens om je heen... de wereld is groter dan jouw straatje in Alkmaar!
Wij hebben 10 jaar ongetrouwd samengewoond en in die periode ook twee kinderen gekregen. Uit ervaring kan ik je dus zeggen dat het echt geen moeite was om kinderen te erkennen (5 minuten werk op gemeentehuis) of het gezamenlijk gezag te erkennen (2 kopietjes in een envelop). Trouwen is - zelfs op de maandagmorgenmanier - niet eenvoudiger qua papieren rompslomp. En een samenlevingscontract verbreken is een stuk eenvoudiger dan een scheiding regelen. Maar ik geloof niet dat door dit verschil getrouwde mensen langer bij elkaar blijven. Ook denk ik dat het verbreken van een langdurige samenwonen er net zo inhakt als een scheiding, zeker als er kinderen in het spel zijn.
Wij zijn uiteindelijk getrouwd. Niet om elkaar vast te leggen tot de dood ons scheidt, wel om te vieren dat we gewoon domweg gelukkig samen zijn en we hebben elkaar beloofd om er - zeker voor de kinderen - keihard voor te vechten om bij elkaar te blijven. Puur emotie dus.
Ik benijd je dochters niet als zij gaan kiezen voor ongetrouwd samenwonen. Je ziet langdurig-samenwonen-en-niet-willen-trouwen bijna als een enge ziekte. n ik probeer je te volgen. Maar wat is nu jouw absolute pluspunt als je wel trouwt. Ik heb hem - inmiddels getrouwd - nog niet kunnen ontdekken namelijjk.
Kaaskopje
Veel mensen gaan eerst samenwonen voordat ze gaan trouwen (ik zeg het maar even...). Veel mensen regelen dat in een samenlevingscontract. Als je dus wilt trouwen moet je dus extra dingen ondernemen om dezelfde voorwaarden te regelen. Hoezo via 'Aken en Keulen'?
Standaard
In aanvulling op Fiorucci, Manda, Berber en Chippie: trouwen is toch helemaal niet "de standaard"? En in ieder geval niet minder rompslomp dan samenwonen. Trouwen is leuk als je het leuk vindt, maar volkomen overbodig. Wij gingen trouwen omdat we vonden dat we wel weer eens een mooi feest konden geven en geen betere aanleiding konden verzinnen dan dat we zo blij waren met elkaar. Vind ik nog steeds de beste aanleiding. Houd je niet van feestjes en wil je toch trouwen, dan doe je het anders. Maar kom niet aan met "standaard" of "minder rompslomp" want dat is het gewoon niet.
Simpel?!? trouwen? nou niet met mijn moeder
Eerst in ondertrouw, kost je een halve vrije dag,
waarnaar je erachter komt dat de ambtenaar van de burgelijke stand een l** is. "Hoezo wilt u niet de naam van uw man, houdt u niet van hem. Weet u het dan wel zeker dat u wilt trouwen?"
dan moet je echt trouwen kost je weer een halve vrije dag of als je mijn moeder hebt een hele
Want dan heb je je moeder die, toen ze van haar dochters plannen hoorde om even op maandagmorgen langs het gemeentehuis te gaan met de tuinman en de portier, begon te steigeren, WANT ... haar enige dochter ging trouwen en daar moest en zou ze bij zijn.
"Ja maar, mamma, we trouwen om een huis" Denk je dat het haar uitmaakte, haar enige dochter ging trouwen.
Zucht ... dus moeder mee en automatisch vader ook die er ook voor vrij moest nemen zeer tegen zijn zin want het was zo druk, dus wilde schoonmoeder en vader ook en nee, je kon toch echt niet de tuinman en de portier als getuige nemen. "Ok mamma, ik vraag mijn broertje wel, Ja manlief vraagt ook zijn broer wel"
Dus beste vriend van man en mij beledigd dat hij ten eerste niet uitgenodigd was, ten tweede geen getuige mocht zijn. "Aargh, waarom wil je vrij nemen voor mijn bruiloft"
Mijn beste vriend en mijn beste vriendin gaan trouwen. Natuurlijk wil ik erbij zijn.
Wat Kiki, ik dacht dat er niemand op jouw bruiloft mocht komen en nu hoor ik ineens dat hij wel mag komen?
"Ja maar Kiki, als jij trouwt krijgen wij vrij van school", aldus de kleine broertjes, "Ja dus, pech voor je"
"het is niet eerlijk, wij willen vrij". Hoezo niet eerlijk, weet je niet hoe saai een bruiloft is, (althans dat was het plan) Ja, maar je bent mijn enige zus, daar moet ik toch bij zijn
Vooruit de vier broertjes ook mee en de drie broertjes van mijn man.
Kiek, wat doe je aan? Nou niets bijzonders mamma, ik ga even op maandagmorgen langs ... "Hoe bedoel je, in je spijkerbroek. Ben je nou betoeterd, mijn enige dochter trouwt niet in een spijkerbroek"
Ja maar mamma, we trouwen om een huis en ik wilde eigenlijk daarna terug naar mijn werk?
"Hoe bedoel je, je hebt maar een halve dag vrij genomen? Wij hebben allemaal een hele dag vrij.
"Ja maar mamma, wat wil je daarna gaan doen dan ..."
toen heb ik het verder los gelaten. Dus als er iemand mopperde dat hij niet uitgenodigd was, tuurlijk kom ook dan maar, van harte welkom, het is niet alsof ik ook maar inspraak heb
En zo ging het door en door totdat ik uiteindelijk de jurk had die ik niet wilde, familie en vrienden op mijn bruiloft had die ik niet wilde, naar de kapper ben gegaan terwijl ik dat niet wilde, de foto's had die ik niet wilde, de dag had die ik niet wilde en onderwijl wensend dat we een ander huis hadden genomen.
Ongeveer het enige waar ik mijn zin in heb gehad is de gratis maandagmorgen
Maar ga me alsjeblieft nou niet vertellen dat trouwen simpeler is, wat een lariekoek
Niet
Ben het wel met je eens primavera.
Niet getrouwd, wel lang samen!
Ik vind trouwen echt niet belangrijk en zou alleen maar tegen zo'n dag opzien, vooral zo'n echt ouderwetse bruiloft. Maak je mij niet blij mee..
Toen de oudste (zoon 13 jaar ) geboren was, was je wel een uitzondering, hoewel in de grote stad in het westen van het land destijds heel veel mensen nog niet getrouwd waren bij geboorte van hun 1e kind. In oosten van land zijn veel meer mensen getrouwd, valt me op. Een keer een collega gehad die ook al lang samen was met vriend en een dochter van 16 had. Verder hoor je het toch minder.
Je heb ook van die mensen die de hele tijd er over hebben, oh in dat jaar zijn we getrouwd. Of we zijn 12,5 jaar bla bla. Ondertussen gaan wel 1 op de 3 scheiden...
Tegenwoordig trouwt bijna iedereen pas na de geboorte van 1e kind, als ze al trouwen.
Fiorucci
Ik ben met je eens dat iedereen vrij is om te doen en laten wat hij of zij wil. Maar ik hoef niet altijd te begrijpen wat mensen in die vrijheid doen. Dat hindert niet, ik mag dat niet begrijpen.
Manda 'standaard'
Okee, ik bedoel niet dat trouwen standaard datgene is wat je moet doen. Ik zal niet duidelijk gezegd hebben. Ik bedoel vooral dat trouwen al een héle lange tijd dé manier is om mensen die met elkaar verder willen bepaalde zekerheden te geven. Gevoelsmatige, maar ook wetmatige zekerheden. Ik heb ook duidelijk gezegd dat ik het niet goed begrijp, wat al inhoudt dat ik er geen stellige mening over heb. Om eerlijk te zijn vind ik dat iedereen het vooral moet doen zoal hij of zij dat wil. Zo mag dat in Nederland en dat is een belangrijk recht.
Zo is het ook mijn recht om niet te begrijpen waarom mensen zo'n hekel hebben aan trouwen. Maar ik heb ábsoluut geen negatief oordeel over samenwonen. Normaal sta ik er ook niet bij stil of iemand samenwoont of getrouwd is, wat maakt het uit. Ik heb het zelf ook gedaan, maar voor mij was het duidelijk een voorportaal voor het huwelijk.
Chippie
Ik had al een reactie geschreven, maar de computer liep vast. Misschien maar goed ook, want ik was weer lekker aan het uitwijden. Heel kort gezegd komt het niet over zoals ik ertegen aan kijk. Ik ben wel blij dat ik irl niet zoveel misverstanden heb als hier op OO. Als dat zo was zou ik mij echt zorgen gaan maken over mijn sociale vaardigheden en geestelijke gesteldheid. Je zit er echt volledig naast met je conclusies, echt waar. Misschien heb ik het woord standaard ongelukkig gekozen. Ik bedoel ermee te zeggen dat het van oudsher, geen idee van hoelang dat precies is, 'normaal' is om te trouwen en dat daarmee een hoop in een klap is geregeld. Samenwonen is ook normaal, maar het is niet mijn manier. Ik begrijp niet waarom mensen willen samenwonen als ze toch bij elkaar willen blijven, maar dat is mijn mening, niet een mening waarmee ik mijn wil aan een ander op zou willen leggen. Ik heb ook duidelijk gezegd dat ik het niet begrijp. Dat is iets anders dan dat ik het afkeur. Ik heb ook samengewoond. Op een nogal nonchalante manier met een vriendje en later met mijn huidige man. En toen zaten wij ook echt niet gelijk bij de notaris voor een samenlevingscontract. Een hoop geld voor iets wat ik toch niet blijvend wilde. We hebben wel verzekeringen afgesloten voor als een van ons zou overlijden. Dat daar in ieder geval geen zorgen over waren.
Voor míj is trouwen een bevestiging van wat je van elkaar wel weet, namelijk dat je bij elkaar wilt zijn en gelukkig bent met elkaar, maar daarnaast de belofte dat je voor altijd klaar zult staan voor elkaar. Dat klinkt naar mijn gevoel toch heel anders dan dat je elkaar vast wilt leggen door te trouwen. Voor ons was het ook heel logisch dat onze familie en vrienden daar bij hoorden.
Maar wat versta je onder vastleggen? Ik vind het bijvoorbeeld heel vanzelfsprekend dat ik niet met andere mannen de koffer in duik tijdens mijn huwelijk. En ik verwacht dat ook van mijn man. Dat zou ik trouwens net zo vanzelfsprekend vinden als we zouden samenwonen. Verder zou ik niet weten wat er vast te leggen valt. Ga je als je samenwoont wel alleen op vakantie en getrouwd niet? Mag je als getrouwde geen eigen vrienden hebben en als je samenwoont wel? Dat lijkt me niet, dus ik zie niet waarom je je vastlegt als je trouwt. Is samenwonen dan vrijblijvender?
Dat je naar aanleiding van zo weinig informatie meteen klaarstaat met je opmerking dat je mijn dochters niet benijd gooi ik maar weer in het bakje dat je mij totaal niet kent. Ik gun mijn dochters alle liefde die er is, en of ze nou gaan samenwonen, latten, ongehuwd gaan moederen, etc. dat zal me werkelijk worst zijn. Als ze maar gelukkig zijn en vrede hebben met het leven zoals ze dat leiden.
Kaaskopje
Hoho, je maakt er nu van dat mensen een hekel hebben aan trouwen. Ik ken zat niet getrouwden, en zij zien er gewoon de meerwaarde niet van, zeker niet als je het ook op andere manieren kunt regelen. Voor jou is het kennelijk een voorportaal, voor anderen maakt het geen verschil, alleen dat boterbriefje. Ik woonde samen met mijn man en wij zijn puur om een bepaald voordeel (geen vervangende dienst hoeven doen) getrouwd.
Maar voor onze relatie veranderde het niks en voegde het beslist niks toe. We vieren onze trouwdag binnen gezinskring, maar anders hadden we dan wel de dag dat we elkaar leerden kennen ofzo gevierd.
Fiorucci
Zoals jij het opschrijft geldt het voor mij exact zo. Ik denk niet dat we getrouwd zouden zijn als destijds mijn dochter niet geboren was, we zijn puur vanwege de financien getrouwd, we hadden het niet breed en destijds was het qua verzekeringen enzo veel duurder als we ongetrouwd bleven, verder had het voor mij geen meerwaarde (en nog steeds niet)
Andere invalshoek..
Ik zou best willen trouwen denk ik, en dan vanwege romantische ideeen, echt voor elkaar kiezen etc etc etc . Terwijl ik verstandelijk wel weet dat dit natuurlijk onzin is en aan onze relatie niet iets zal toevoegen wat er nu niet is, maar het is meer een soort gevoel in mij.
Ik heb eerder samengewoond met de vader van mijn dochter zonder getrouwd te zijn heeft haar wel erkend. We zijn uit elkaar gegaan toen mijn dochter 2 was, nu heb ik sinds 6 jaar weer een nieuwe relatie, een lat relatie. Want mijn dochter wilde niet vd basisschool af, weg van haar vriendinnen en verhuizen naar friesland. Ik zag dat ook niet zitten, dochter gaat dan toch voor mijn relatie en partner. Mijn vriend heeft ook 2 kinderen (nu 21 en 18, toen 15 en 12). Waarvan de oudste dochter een autische stoornis heeft (Asperger), dus verhuizen was voor hem ook geen optie, ook vanwege het co-ouderschap wat hij heeft en waardoor hij in debuurt woont van zijn ex, kinderen woonden om de week bij de ene ouder en de andere week bij de andere.
Dus we willen al een paar jaar samen wonen maar mijn vriend vind zijn verantwoordelijkheden als vader ook voorgaan (net als ik als moeder).
Nu is oudste dochter het huis uit (na jaren veel gedoe, conflicten, agressieve buien, schreeuwen, verbaal geweld) dus samenwonen was voor mij niet aan de orde, gevoelsmatig wel.
Nu is de jongste zoon 18 en komt het moment dichterbij. Alleen moet eerst zijn huis verkocht worden (en hoe lang gaat dat duren, zucht...) ,daarna dat van mij, gaan dan eerst daar samenwonen tot het huis verkocht is en dan gaan we samen iets anders kopen. En dan kunnen we pas trouwen....Nu zou dat helemaal niet kunnen, finnacieel gezien, met onze beider finaciele verplichtingen en mijn belastingvoordeel als alleenwonende moeder.
Dus zo kan de situatie ook zijn.....Ik zou het zo graag 1x meemaken zo'n trouwdag, dat je daar samen staat en elkaar het ja-woord geeft. Misschien wel vredelijk ouderwets en oubollig, maar zo voelt het wel...
Groetjes Oragano
Fiorucci
Voor de zoveelste keer: ik spreek uit wat ik niet begrijp, voor de rest kan het mij echt niets schelen hoe mensen samenleven. Misschien ben ik voor jouw begrippen gewoon te romantisch ingesteld. Trouwen is iets wat er voor mij bij hoort. Dat 'mag' jij anders vinden. Mag tussen '' omdat ik anders weer het verwijt krijg 'oh, mág dat van jou...'
Berber
Voor mij is het een voorportaal. Voor jou ligt dat anders.
Kaaskopje
Ah je nieuwe stelling: als je de meerwaarde van trouwen niet ziet, ben je dus niet romantisch. Mozeskriebel.
Oregano en anderen
Voor mij ligt dat ook zo. Inderdaad misschien oubollig en te romantisch, maar na een relatie van iets meer dan 25 jaar geleden zou ik zo weer opnieuw trouwen. Het is de slagroom op de taart voor mij. Samenwonen en dat alleen met formuliertjes regelen is te zakelijk voor mij. Dat mag iedereen anders vinden, zo voelt het voor mij.
Ik ben blij dat mijn man uiteindelijk wel wilde trouwen (eerst was hij ook meer van het samenwonen), want ik weet echt niet zeker of ik het geaccepteerd had. Dat klinkt vreselijk misschien, maar trouwen en kinderen krijgen waren voor mij te belangrijk om aan voorbij te gaan. Als je daar niet mee op een lijn zit blijft het knagen.
In jouw geval is er een erg lange weg vooraf, maar dat is overmacht. Als je door omstandigheden (nog) niet kunt trouwen zou voor mij een reden zijn om dan toch te gaan samenwonen of latten. Mijn schoonouders zijn kerkelijk gezien eerst gaan samenwonen omdat mijn schoonmoeder (niet de echte moeder van mijn man dus) eerst ontheffing van haar eerste huwelijk moest krijgen van de Paus. Ze had daar een geldige reden voor. In de r.k. is het pas een probleem als je wilt scheiden. Daar zitten man en ik dus écht aan vast, want wij hebben geen goede reden om te scheiden vanuit de Paus gezien.
Kaaskopje
Nogmaals: waarom is samenwonen niet romantisch?
Wat ik niet snap kaaskopje?
*Samenwonen en dat alleen met formuliertjes regelen is te zakelijk voor mij. *
trouwen is ook niets anders dan een zakelijk formuliertje regelen.
je maakt het vaak alleen anders door er een feest van te maken .maar je kan ook een samenwoonfeest organiseren natuurlijk.