Waar zijn jullie het meeste bang voor?

Ach

Het begint al wat weg te ebben maar mijn grootste angst was dat men in de jeugdhulpverlening, maar ook in het onderwijs, kan kiezen om je ouderschap te ondermijnen op grond van meningsverschillen, ondeskundigheid en onbegrip. Hulpverlening is dan een tombola tussen hulp en justitie.
En als ouder en kind heb je daar geen goede rechtspositie in.

nachrust

Welke opleiding?
Wat zit er achter?
Graag wat meer informatie

Nou

Ten eerste dat er iets met mijn kinderen gebeurt, zal voor alle ouders gelden. Angst dat ex iets probeert met Jeugdzorg of dergelijke instantie. Dagelijks angst voor een auto-ongeluk; ik rijd elke dag op een snelweg waar veel ongelukken gebeuren en ik ben niet echt een goede chauffeur. Angst voor hartinfarct. En als laatste angst om mijn baan en daardoor huis, lees fijne leefomgeving, te verliezen en te moeten verhuizen naar gemeente waar we niets en niemand kennen. Best veel eigenlijk.

Om nu al dood te gaan

Er zijn meer angstjes, maar ik denk dat mijn grootste onrust bij 'de dood' zit. Ik ben toch wel ongerust over hoe ik dood zal gaan. Daarnaast moet ik er niet te lang bij stilstaan dat ik nu al dood zou kunnen gaan. Hoe moet het dan met mijn man?, maar ook wat mis ik dan vreselijk veel! Ik wil mijn dochters grijs zien worden, hun eventuele kinderen op zien groeien, meemaken hoe ze zich op het gebied van hun werk ontwikkelen etc.. Aan de andere kant heb ik er wel vertrouwen in dat iedereen zijn weg zal weten te vinden, dat de onderlinge band goed is en ze wel naar elkaar zullen omkijken.

Ik sta er bepaald niet elke dag bij stil, dat zou niet gezond zijn, maar nu het gevraagd wordt... poeh, niet fijn .

Maar ook: je zal maar je hond uitlaten tijdens storm en dan een zware tak op je hoofd krijgen! Tja en dan kom ik toch weer bij bovenstaande ) Ik vind onweer helemaal niet erg, maar zware storm vind ik wel eng.

Oh ja, die ook

De gedachte dat ik over de helft ben, echt heel beangstigend. Ik denk daar dus maar niet teveel over na. Als je gaat kun je er toch niets meer aan doen.

de dood en vallen

Dood gaan we allemaal, maar ik zie als 50-plusser de dood toch steeds dichterbij komen. Mijn gezondheid is ook niet zo best meer en in theorie kan ik nog wel even vooruit, maar ik zie kerngezonde mensen opeens ziek worden of plotseling sterven, en dan komt het toch wel dichtbij.

En ik heb nog een angst. Ik woon alleen, er zijn soms dagen dat ik geen mens zie (nee, ik ben niet zielig eenzaam) en stel dat ik al een paar dagen dood in huis lig voor een langskomend kind me vindt... Ik moet er niet aan denken!

Eigenlijk moet ik ergens een envelop klaarleggen met een brief waarin staat "begraven of cremeren", welke muziek, waar ik verzekerd ben en dat soort dingen, maar ik kom er maar niet toe. Het is alsof ik daarmee mijn doodvonnis teken. Onzin natuurlijk, maar toch...

Mijn andere angst is: vallen. Ik ben niet zo heel goed meer ter been en ben al eens gevallen, gelukkig was dat in gezelschap. Maar wat, als ik eens van de trap val of weer zo'n misstap maak (iets met ongelukken en kleine hoekjes) en ik lig dagen voor ik gevonden word? Ik draag tegenwoordig altijd mijn telefoon bij me (als ik er aan denk) maar wie doet de deur open als ik op de grond lig?

Het ontdoen van de dood

van de talloze mythes en sprookjes die er omheen hangen brengt rust.
Ik kan iedereen die daarmee worstelt Sherwin B. Nuland's "How We Die" aanraden. Vertaling: "Hoe we doodgaan, bespiegelingen over het einde van het leven", ISBN: 90-6074-827-1.

Nuland, arts, chirurg en medisch historicus, beschrijft de weg naar de dood a.d.h.v. de meest voorkomende doodsoorzaken.
Zijn relaas is hard en confronterend, maar ook troostend: de realiteit is voor zij die ervoor staan, de slappe verhaaltjes over god en hemel voor de nabestaanden.

maatschappelijk angst

Bedankt allemaal voor je reacties.

@Isabella, je stelt een goede vragen.

Ik wil vooral weten welke angsten momenteel het meest leven. En dan heb ik het niet over persoonlijke angsten. Maar iets wat maatschappelijk aan de orde is. Natuurlijk is de dood iets waarin iedereen in minder of grote mate bang voor is. Maar daar kunnen wij vrij weinig aan doen.

Ik heb het over angst waar de overheid een rol in (kan) spelen. Dus bijv. kunstgras verbieden. E-nummers onderzoeken enz.

Nach(t)rust

Voor welke opleiding is dit?

Nou, dat is geen onderzoek

Waarmee je op voorhand doet alsof "maatschappelijke angst" een bestaand ding is.
Geef eens antwoord op de vraag van Isabella
Waar ben je mee bezig precies?

Vrijblijvende passant...

Negeren.

Nou..

of het nu een serieus onderzoek is of iemand die gewoon wil weten waar we bang voor zijn: ik maak me zorgen over de verschillende kampen die in ons land en in andere landen zijn ontstaan, of misschien steeds meer zichtbaar zijn geworden. Er wordt niet meer naar een middenweg gezocht, het is hard tegen hard, zwart/wit. Bepaalde groepen voelen geen belemmering meer om openlijk racistische uitlatingen te doen. Andere groepen klimmen op hun eigen apenrots en staan niet erg open voor samenwerking. Voelden bepaalde groepen zich benadeeld door de vorige regering, bij deze regering ligt daar duidelijk een complete kruiwagen bovenop wat mensen ook weer tot hardere taal en egoïsme drijft. Er is onrust, er zijn tegenstellingen en dat baart mij zorgen. Die onrust drijft mensen in (in mijn ogen) verkeerde politieke handen.
Wat ik echt niet hoop mee te maken, is een land wat geregeerd wordt aan de hand van referenda. Ik ben dan ook blij dat referenda nu van de baan zijn, voor zolang dat duurt dan. Nog een laatste over de Sleepwet en dat is het dan.

Alison

Zo'n cirkel is misschien niet zo'n gek idee. Ik zit op social media, maar daar ben ik wel vaker een dagje stil, dus mocht ik onverhoopt gaan hemelen, dan zou dat ook niet meteen opvallen.

Met de buren heb ik oppervlakkig contact, ik ben niet zo super sociaal aangelegd eerlijk gezegd (niet meer dan een praatje bij het uitlaten van de hond of zo). Maar zo'n cirkel, dat ga ik uitzoeken.

Alison o.t.

Ik heb geen goed geheugen, dus als ik eigenlijk al hoor te weten waarom het leven voor jou zo ondraaglijk is geworden, nu alvast sorry, dan wordt het straks zo'n 'aha-momentje'. Je hoeft er verder ook niets over te vertellen als je daar geen behoefte aan hebt, maar ik wil vooral vragen of je mensen in je omgeving hebt die je hier een beetje bij kunnen steunen.

Alison

Wat klinkt dat ontzettend verdrietig en wanhopig... Ik hoop toch, al zijn het clichéwoorden, dat je toch betere tijden zult leren kennen.
Ik heb helaas ook een aantal forse angsten zien uitkomen, ben de wanhoop nabij geweest, het was zo uitzichtloos... maar nu ik er min of meer mee leer leven zie ik toch weer mogelijkheden en durf ik het wel weer aan om oud te worden.

Een sociale kwestie (gecorrigeerde versie)

Als ik het goed begrijp, beste Nach(t)rust, doe jij dus studie naar zogeheten ‘sociale kwesties’? Amai! Op een dergelijk verzoek ga ik gaarne in.

Op de middelbare school kreeg ik een ronduit inktzwart toekomstbeeld voorgehouden: vanwege ons geboortejaar zouden mijn klasgenootjes en ik behoren tot een zogeheten ‘verloren generatie’. Ja, ja ... Potentieel stigmatiserende hypes zoals die momenteel rond #MeToo bestonden toen ook al. Maar daar waar #MeToo een allegaartje aan verhalen bijeenbrengt, was de hype in ons geval gebaseerd op één pseudowetenschappelijk verhaal over de omvang van de groep babyboomers, de stand van de economie en het nagenoeg ontbreken van kansen op de arbeidsmarkt . Zonder nu (al te) academisch uit de hoek te willen komen.

Het breed gedeelde idee een slechte toekomst tegemoet te treden, druiste lijnrecht in tegen mijn inborst. Niet alleen ben ik een geboren optimist, maar door mijn opvoeding ook net iets te kritisch van geest om voorstellingen van zaken klakkeloos aan te nemen voor waar. Hoe dwingend deze ook aan me worden opgedrongen. Sterker; hoe dwingender e.e.a. plaatsvindt, des te groter de kriebels me ertegen te verzetten! Zonder nu (al te) obstinaat uit de hoek te willen komen, uiteraard.

Zoals bekend – lees er anders de boekjes en/of internet nog eens op na – streek de Punkbeweging destijds de eer op van verzetsheld. Maar ik vond het nu juist een veel te meegaande reactie op het uiterst somber gekleurde toekomstbeeld! Ik vroeg me oprecht af: had men de kwasten eigenlijk wel in de juiste kleuren verf gedoopt? Via de weg van gedegen onderwijs werken aan betere kansen leek mij in ieder geval heel wat verstandiger, dan weg te vluchten in oorverdovende muziek en geestdodende drugs. Zonder nu (al te) narcistisch uit de hoek te willen komen.

Inmiddels zijn we alweer tientallen jaren verder. De meeste leden van mijn generatie en ik hebben, zo goed en zo kwaad als dat ging, een humaan bestaan weten op te bouwen. Toegegeven; onze bestaanszekerheden zijn nooit al te groot geweest en dreigen nog altijd eerder te krimpen dan te groeien. Zonder nu (al te) klagerig uit de hoek te willen komen.

Dankzij de ICT beschikt men heden ten dage over betere mogelijkheden de wereld om ons heen te doorgronden en naar de hand te zetten. Kennis en inzichten over economie en arbeidsmarkt, vaardigheden opdoen waarmee je je ‘employability’ kunt vergroten? Nu je voor informatie niet meer afhankelijk bent van slechts docenten, familie, vrienden en kennissen doe je ze veel gemakkelijker op. De (in principe) zo brede horizon laat zich moeilijker versmallen tot een deprimerend doemscenario. Zonder nu (al te) optimistisch uit de hoek te willen komen.

Zijn er dan helemaal geen zaken waarover ik mij zorgen maak, zul jij je inmiddels misschien ongeduldig afvragen? Jawel hoor! Op basis van wat ik om me heen zie, komt voor mij momenteel met stip op één, dat de voortschrijdende commercie mensen dreigt te vertrappelen tot consument ‘pur sang’. Zo je wil: pionnen in een schaakspel om geld. Zonder nu (al te) mistroostig uit de hoek te willen komen.

De klant waant zich collectief koning, maar alle commerciële belangen bij elkaar vormen in zekere zin een doortrapte valkuil. Individuele mensen en zelfs hele generaties dreigen eenzijdig te worden beoordeeld op de geldelijke verdiensten die zij anderen kunnen opleveren (in de vorm van koopkracht, als belastingbetaler of anderszins). Overige kenmerken lopen het gevaar nietswaardig te geraken. Nu al komt het leven op mij soms over als een derderangs zombiefilm. En dan die zo veelgeprezen ‘individualisering van de samenleving’! Mij brengt dat ideaal/dogma allerminst in een jubelstemming. Een mens behoort niet altijd op zichzelf te zijn teruggeworpen. Dat leidt maar tot nodeloze eenzaamheid. Zonder nu (al te) betweterig uit de hoek te willen komen.

“Wat dit land nodig heeft, is lef” bracht een Nederlands politicus ooit te berde. Hij sprak echter dermate geaffecteerd, dat het woordje ‘lef’ eruit kwam als ‘love’. Of was het een Freudiaanse ‘slip of the tongue’? Hoe dan ook; zo, verkeerd verstaan, klonk het mij als gevleugelde muziek in de oren.

Rode krullenbol

Mijn 'angst':

het reduceren van mensen tot hun economisch nut. En dus het uitvoeren van bepaalde medische handelingen laten afhangen van de economische waarde van een mens.

Dit vind ik echt een schrikbeeld. Hier zou de overheid moeten ingrijpen, maar die stimuleert het alleen maar.

De mens moet weer centraal worden gesteld: alles wat de mensheid heeft uitgedacht en geleerd en ontwikkeld is er of zou er moeten zijn om die mens te dienen, het leven beter te maken. Nu echter lijkt de economie en het kapitalisme leidend te zijn, een omgekeerde wereld eigenlijk, wat o.a. ook een groeiende ongelijkheid in de hand werkt, ook als het gaat om medische handelingen en mogelijkheden, maar ook wat betreft de 'geneugten' van de digitale en AI ontwikkelingen bijvoorbeeld. Er stond laatst een juichend artikel over Google die ergens een stad v/d toekomst aan het bouwen is, maar meteen daartegenover gesteld dat dit alleen is weggelegd voor de rijken.
Hetzelfde geldt bv. voor de klimaatverandering. Rijke landen en rijke mensen kunnen zich daar enigszins tegen wapenen, de armen totaal niet. Kijk naar Bangladesh bv. de landen rond de Sahara.

Een groeiende ongelijkheid leidt op termijn tot revolutie... en eventueel tot ineenstorting van een beschaving. Geschiedenis op de lange termijn...

http://www.blogto.com/tech/2017/10/google-alphabet-neighbourhood-future-toronto/

En dan:
https://www.linkedin.com/pulse/why-toronto-google-sidewalks-deal-should-make-us-worried-rafi-rich/

Vandaag een artikel over medicijnen

in Trouw. Strekking: we moeten maar acepteren dat de mens sterfelijk is, vanwege het Orkambi-verhaal. Terwijl het om kwaliteit van leven voor kinderen en jongeren gaat! Dat vind ik anders dan het doorbehandelen van ouderen die misschien nog een paar maanden langer kunnen leven, maar vraag niet hoe. Bovendien verloopt na 15 jaar het patent en dan wordt het goedkoper.

Wat me wel verbaast is dat er nog geen vaccin o.i.d. tegen malaria is gevonden. Dat moet toch mogelijk zijn? Maar dat speelt vooral in arme landen, dus daar ga je geen collectebussen voor zien en het komt ook niet in de media.

Doorbehandelen

Het gaat niet zozeer over doorbehandelen (als je refereert aan wat ik bedoel, Li) wat ik bedoel, maar over de beschikbaarheid van medische handelingen op basis van wat je waard bent.

Accepteren dat we sterfelijk zijn, jazeker, maar ondertussen gaat de wetenschap maar door met onderzoek, langer leven, gezonder oud worden, maar alleen voor wie het kan betalen...

Wie het kan betalen

Ja, dat maakt de voortschrijdende ontwikkelingen op het gebied van medicijnen en behandelingen zo dubbel. De kennis wordt groter en groter, de mogelijkheden en toepassingen ook. Maar dat verdraaide prijskaartje.

Ik vind dat onderscheid in wie wat kan betalen, niet gemaakt zou mogen worden. Door dat onderscheid geef je mensen letterlijk een in geld uitgedrukte waarde. Jij de directeur, de twee keer modaal-burger, de burger die zijn eigen broek op kan houden uit Europa, vallen onder de artseneed, maar minima of de arme Sudanees niet. Jammer hadden ze maar niet in dat wiegje geboren moeten worden, of hadden ze maar wat meer van hun leven moeten maken.

Een zin uit die eed: "Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten." In die zin staat dus niet ".. gezondheid van mensen die het kunnen betalen bevorderen... ". Artsen zijn niet persoonlijk verantwoordelijk voor de kosten van behandelingen en medicatie, maar de genees- en hulpmiddelenindustrie en overheden wel. Het zou fijn zijn als zij die eed ook meer ter harte zouden nemen.

maar

voorlopig is dat toch niet zo in Nederland? Ja, de eigen bijdrage. Wat mij betreft mag die afgeschaft of fors omlaag, maar mensen liggen hier niet dood te gaan bij gebrek aan medische zorg.

Het gaat niet om doodgaan

bij gebrek aan medische zorg, het gaat om het feit dat sommigen wel en sommigen geen bepaalde medische handelingen krijgen. En dan gaat het niet om oude mensen die doorbehandeld worden, maar mensen die bepaalde behandelingen gewoon niet krijgen, omdat ze het niet meer 'waard' zijn:

zie bijvoorbeeld hier:

https://decorrespondent.nl/3094/als-de-behandeling-van-kanker-afhangt-van-je-postcode/207399179988-be3a9088

Maar dat gaat niet om patiënten die het niet kunnen betalen, want de patiënten weten van niets. De beslissingen worden genomen op grond van: verkeerde tijd van het jaar, of: oude mensen behandelen we niet meer met de duurste medicijnen. Niet dat dat niet erg is, maar het is een ander probleem dan arm en rijk.

ik kan het artikel niet meer vinden, maar ik heb het niet zo lang geleden gelezen, en er ook een heel programma over gezien. Bv. een nieuwe heup wordt bij ouderen minder snel geplaatst. Een bepaald medicijn wordt niet meer vergoed en kun je wel zelf kopen (à bv. een ton per jaar), enz. enz.
Dit zit eraan te komen, en onze regering doet niets om het te voorkomen. Over tien jaar is het een feit.

Nu al: er wordt onderzoek gedaan naar mogelijkheden om gezond oud te worden. Is ook de laatste tijd veel in het nieuws geweest: ouderdom als ziekte; vindt een mogelijkheid om die ziekte te bedwingen (bv. voorkomen dat de telomeren langzaam korter worden) en je kunt gezond oud worden en ouderdomskwalen volledig vermijden. Maar ook dit zal niet voor iedereen beschikbaar worden, zeker in het begin niet.

Enfin, het is mijn grote maatschappelijk angst dat de wereld verdeeld raakt in weinig rijken voor wie alles/veel beschikbaar is/blijft, en de rest die steeds minder mogelijkheden krijgt om het leven zelf te bepalen. Daar kan de overheid nu nog wat aan doen, maar het lijkt erop alsof die deze ontwikkeling alleen maar stimuleert, bv. door toe te staan dat het solidariteitsbeginsel langzamerhand onderuit wordt gehaald.

Angsten

Ik ben vooral bang om mijn angsten op een internetforum te bespreken...

maar ik snap wel dat het niet eindeloos door kan gaan. Of je nou gigantische bedragen moet besteden om een ouder iemand met uitgezaaide kanker een paar maanden langer te laten leven...ik vind dat daar best over gesproken mag worden. Van een medicijn dat zelf gekocht kan worden heb ik nog nooit gehoord, althans niet in Nederland. Hier geldt toch meestal: je krijgt het of je krijgt het niet. Ik ken zelf iemand die uitgelegd kreeg dat ze te weinig symoptoombestrijding kreeg omdat het zo duur was, en niet vanwege de bijwerkingen. Zelf betalen (wat ze best kon) mocht niet. Dat was wel al een tijd geleden. Ik zal het eens navragen.

Wat ik niet vind kunnen is dat het verschil tussen de levensverwachting hier en in arme landen zo gigantisch is. Dat er kinderen sterven door gebrek aan een antibiotica-kuurtje, of dat ze blind moeten blijven terwijl er een redelijk simpele operatie is, terwijl wij hier de meest ingewikkelde dingen kunnen en ook doen. En de machthebbers in die landen komen hierheen als ze iets mankeren. En ja, dat betalen ze "zelf" (op kosten van hun bevolking), maar wij zorgen voor de opgeleide artsen en de infrastructuur.