Tussen culturen
Onze zoon van 11 heeft het erg moeilijk op het moment.
Op zich gaat school ed wel goed, maar hij lijkt steeds meer last te krijgen van het leven in 2 culturen.
Het lijkt alsof hij zijn zekerheid aan het kwijt raken is.
Alles wat eerst altijd normaal was thuis, maar wat wel redelijk nederlands is, simpel voorbeeld het broodbeleg ( nederlandse vlokken of gekleurde hagelslag, mag nu niet meer op brood gedaan worden voor school want de andere leerlingen hebben dat ook niet. Hij wil het liefst dat ik geen nederlands spreek tegen hem als we buiten de deur zijn, mist enorm de familie uit nederland, maar wil er ook niet naar toe. Volgens hem vanwege de reistijd, maar ik denk dat het probleem meer zit in het daarna afscheid nemen.
Hij wil het liefst nedrlandse tv programma's kijken, maar baalt dat hij de volgende dag niet mee kan praten op school over de franse programma's.
Kortom het lijkt alsof hij zijn "roots" een beetje aan het kwijtraken is.
Veel vragen over wie en wat ben ik, eindigend met vragen wat is er na de dood en is de dood een bevrijding.
Ondanks dat ik weet dat hij veel last heeft van de winterperiode, somber, depri, prikkelbaar, krijg ik er ook steeds meer moeite mee.
Ik krijg steeds meer spijt dat ik hem uit zijn wereld in nederland heb gehaald, ook al was hij nog maar 4.
Soms zou ik willen dat hij {tijdelijk} in nederland zou kunnen wonen en naar school gaan om zo te laten voelen/zien dat hij dit land erg verheerlijkt.
door contact met neefjes/ nichtjes hoort hij over wat er in nl allemaal kan, alleen op de fiets, sportclubjes, sinterklaas feest. Hier is gewoon weinig.
Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik hem kan helpen, maar ook niet wat nu goed voor hem is.Maar een kind zo verloren te zien is best moeilijk en pijnlijk.
wie herkent dit? of heeft tips.
Moeilijk
Lieve Twijfeltje,
Moeilijk hè om je kind zo te zien tobben. Maar is het echt de splagaat tussen 2 culturen waar hij mee zit? Hij woont toch al 7 jaar daar? Is het iets van de laatste tijd? Hoe is hij "geintegreerd" in zijn (sociale) omgeving?
Stel dat je hem een paar maanden mee naar Nederland neemt, en hij ontdekt dat het daar toch niet het paradijs is, dan is hij helemaal in de war lijkt mij. Want waar kan hij dan wel gelukkig zijn?
Ik ben geen kinderpsychologe, maar wel moeder. Volgens mij is er meer aan de hand met je kereltje. Kun je ergens een buitenstaande partij vinden die hem kan begeleiden?
Leef met jullie mee, blijf je posten?
Liefs,
Fély
Tja
hij geeft zelf aan dat hij de familie ed erg mist, maar ja is dat reel om dat te denken.Hij ziet ze nu misschien 3 keer per jaar en sommige misschien 1 keer per 2 jaar. Dus tja, is het dit?
Hij is op zich goed geintergreerd, spreekt de taal goed, heeft op school genoeg vrienden, maar waar wij wonen is het wel een beetje stil, dus geen spontane aanloop, terwijl het bij zijn vrienden wel is. Maar dat is een ander dorp en die hebben veel familie.
Hij heeft zelf de maatschappelijk werkster van de school aangesproken en heeft een afspraak gemaakt.Vind ik wel dapper, ik hoop dat er wat uitkomt.
Och arme
Goh, ik had jouw posting niet moeten lezen want in het draadje hierboven vraag ik me juist af hoe kinderen zich aanpassen in een ander land met een andere taal. Okee, jouw kind is al iets ouder, maar je blijft altijd bezorgd om je kroost.
Mijn zoontje van 4 is ook helemaal dol op Sinterklaas en in Frankrijk doen ze er niet of nauwelijks iets mee. Ook ik zal ongetwijfeld antwoord op zijn moeilijke vragen moeten geven. Ons plan is om naar Frankrijk te verhuizen, de regio Angoulême. Niets is zeker, we hebben nog niet eens serieus informatie ingewonnen over hoe te beginnen.
Ik heb geen advies, wel medeleven voor je zoontje 
Twijfeltje
Ben jij zelf wel gelukkig daar? Voelt hij misschien jouw hang naar nederland of familie?
Goed van hem dat hij naar de maatschappelijk werkster is gestapt.
Ik weet niet zo goed wat ik zou kunnen 'aanraden'. Als je erg geïsoleerd woont zou ik me kunnen voorstellen dat ik zou verhuizen naar een wat drukkere plek, voor je kind. Maar misschien is dat niet mogelijk.
Ik zou hem niet enkele maanden van Nederland laten proeven, dat lijkt me juist erg verwarrend.
Probeer af te wachten wat er uit het contact met de maatschappelijk werkster komt. Misschien kun je zelf ook met haar overleggen, of vragen waar jullie voor hulp terecht kunnen. Afhankelijk daarvan kun je dan actie gaan ondernemen.
Ik kan me trouwens wel voorstellen dat een woonplek niet kan passen bij een kind.