11 jaar, slikt sinds kort op school Ritalin ivm ADD, nu thuis moeilijk
Mijn zoon is nu 11 en zit in groep 8 van de basisschool. Ik ben alleenstaande moeder, dit is vanaf het begin zo geweest, hij is enig kind en zeer gewenst. Ik werk zelfstandig. We zijn 1 keer verhuisd (en van school gewisseld) ivm grotere woning, in de zomervakantie na groep 3.
Op school viel mijn zoon qua gedrag sinds groep 2 al op, maar de ene leerkracht zag het meer als een probleem en een reden voor verder onderzoek dan de ander. Pas in groep 7 drong de leerkracht aan op onderzoek, waarbij uitkwam dat hij ADD heeft en een gemiddelde intelligentie met een traag verwerkingstempo. Het instituut raadde ons aan Ritalin / Medikinet te proberen, wat hij nu sinds het begin van groep 8 op schooldagen slikt.
Op school schijnt het stukken beter te gaan met hem sinds hij Ritalin slikt, hij kan zich beter concentreren op zijn schoolwerk en scoort met toetsen hoger. Ook gaat hij met plezier naar school, vindt het leuk om op te trekken met zijn klasgenoten en kan met zijn meester opschieten.
Thuis is de situatie helaas verslechterd. Thuis wil hij geen Ritalin slikken. Thuis hoeft hij niet zoveel, maar soms is zelfs tandenpoetsen, aankleden, opruimen, stukje fietsen... een drama, laat staan zoiets als huiswerk maken. Ik wil hem hierbij helpen, zowel bij het aansturen als bij het maken van zijn huiswerk (of het oefenen ervan, als het om iets gaat dat hij uit zijn hoofd moet leren), maar de sfeer wordt hiervan dermate slecht dat ik met de handen in het haar zit.
Dat ik nu denk dat ik maar beter niet meer zo hard kan proberen hem op tijd op school te krijgen, fris gewassen, kamer opgeruimd, huiswerk gemaakt. Naar mijn idee hoor je een kind van 11 hier nog in te begeleiden, zeker als het uit zichzelf die dingen niet doet. Maar de verschrikkelijke ruzies wegen werkelijk niet op tegen het resultaat. We worden er allebei erg ongelukkig van.
Niet dat het alleen maar kommer en kwel is, leuke dingen doen is geen enkel probleem (hoewel de laatste dagen zelfs over de leuke dingen een grijze waas hangt, en ik soms op eieren loop), maar minder leuke of gewoon normale dingen moeten ook gebeuren en zouden niet zo’n drama moeten zijn. Het ligt niet in mijn aard, maar ik denk er nu over om dan maar wat leuke dingen te schrappen, nog niet eens als straf, maar dat hij in ieder geval niet kan claimen dat hij door een leuk uitje de volgende dag te moe is om iets nuttigs te doen (niet dat ik dat niet geloof, maar een ander verzet zich daar dan wat meer tegen?).
Laat hem de leuke dingen (bioscoop of tv-film, spelletje spelen, koekjes bakken, kiezen waar of wat hij wil eten enz.) maar verdienen met goed gedrag. Maar hij heeft aangegeven geen to-do-lijsten of score-lijsten meer te willen (zoveel stickers is een beloning enz., allemaal al geprobeerd...). Als hij er niet aan meewerkt, heeft het niet zoveel zin.
Ik heb mijn kind altijd bijzonder, leuk en lief gevonden. Ik weet dat het belangrijk is hem te complimenteren, in zijn waarde te laten en rekening te houden met hoe hij is. Maar op momenten dat hij er met de pet naar gooit, dwars of kwaad wordt, vind ik zijn gedrag echt niet leuk en kan ik er geen andere woorden voor vinden dan lui, dom, irritant, vervelend en soms zelfs ronduit onuitstaanbaar/onmogelijk. Hij kan me echt tot waanzin drijven, wat natuurlijk averechts werkt. Hij weet dat een time-out de beste oplossing is, maar er is niet altijd gelegenheid voor een time-out. Ik weet dat het niet goed is om vaak negatief gedrag te benoemen, mijn zoon heeft nu zelfs aangegeven zich ongelukkig te voelen doordat ik hem dom en lui en irritant noem.
Ik heb het gevoel dat de druk van de school en de maatschappij te hoog is. Mijn zoon geeft zelf aan graag naar een mavo/havo school te willen (qua IQ en interesses zou hij het aan moeten kunnen, qua werktempo en werkhouding is er een probleem, maar wie weet is het met Ritalin wel haalbaar), en ik wil hem daarin steunen en begeleiden. Maar als het kleinste beetje huiswerk al een drama is, weet ik eerlijk gezegd niet of dat wel een goed idee is. Ritalin slikken op het moment van huiswerk maken lijkt mij het proberen waard, maar ik krijg hem er niet aan.
Moet ik hem dan maar laten onderpresteren op een huiswerk-arme vmbo? Hij hoeft van mij geen professor te worden, maar elk beroep vraagt om doorzettingsvermogen. Ik zie hem zoals het nu gaat eerlijk gezegd niet slagen in de maatschappij. Ik weet dat hij als een blad om kan slaan, als hij zin heeft ergens ook helemaal voor kan gaan (waardoor je ziet dat hij de dingen die jarenlang moeizaam gingen dus wél gewoon kan, waardoor je je nog meer bedonderd voelt) dus het kan best goed komen, maar hij is pas elf en moet nog aan zijn middelbare school beginnen, en de puberteit doormaken, wat een lijdensweg is dat dan nog te gaan.
Het is van groot belang dat wij er beiden weer meer plezier en vertrouwen in krijgen en weten hoe we elkaar kunnen helpen en uit de negatieve spiraal komen.
Advies van harte welkom, maar de spreekwoordelijke ‘schop onder de kont’ werkt bij ADD helaas niet.
Concerta?
Dat werkt langer. Maar eerlijk gezegd zou ik eerst teruggaan naar de psychiater die hem de Ritalin heeft voorgeschreven. Die kan je ook helpen om uit de negatieve spiraal te komen. Want Ritalin kan een hoop, maar niet alles. Ik help mijn twaalfjarige ook nog wel eens met aankleden of tandenpoetsen. Juist omdat er op school enorm veel van hem gevraagd wordt en de boog niet altijd gespannen kan zijn. Mij klinkt jouw verhaal een beetje in de oren als: hij kan nu normaal doen op school, dan moet dat thuis ook maar kunnen. Maar dat "normaal doen" kost hem enorm veel moeite en een terugval thuis is helemaal niet raar.
langwerkende medicatie
In overleg met de psychiater probeert hij mu Medikinet langwerkend, waarvan de afbouw geleidelijker zou moeten zijn dus minder last van rebound effect. Vrijdag eerste dag. Zoon was na school niet hyper maar zat niet lekker in zijn vel, had nergens zin in. Hoop dat dit eenmalig was. Iedereen heeft weleens een dipje, maar bij hem is het meteen zo'n drama. Hij zei dat hij het na school ‘al een tijd’ niet leuk meer vond. Kan nooit lang zijn, want net (de vroege) herfstvakantie achter de rug die hij erg leuk had gevonden.
Hij krijgt thuis voldoende gelegenheid om zichzelf te zijn, te chillen, al dan niet met tv of elektronica, maf te doen, met Lego te spelen, te tekenen, buiten te zijn enz. Hij mag vaak meebeslissen of we met de fiets of de bus ergens heen gaan, wat we eten enz. Het is echt niet zo dat ik thuis met een streng regime klaar zit als hij uit school komt, geen huiswerk of huishoudelijke klussen, hij hoeft ook niet dagelijks te douchen van mij. Hij hoeft zich ook aan niemand verder aan te passen want we zijn maar met zijn tweeën. In het weekend mag hij 's ochtends uitslapen.
Ik vraag minimale dingen, zoals jas aan de kapstok hangen, brooddoos uit de schooltas halen, dingen na gebruik weer opruimen, vuile kleding in de wasmand, minimaal 1x per dag tandenpoetsen en 2x per week douchen, zijn vogel voeren... In het weekend een keer huiswerk doen en in het geval van overhoring 's avonds een paar keer samen oefenen.
Ik heb al geprobeerd hem 's avonds zijn kleren en evt. gymspullen voor school alvast klaar te laten leggen, zodat het 's ochtends vlotter gaat, maar daar heeft hij geen zin meer in.
Ook qua omgang vraag ik het minimale, hij hoeft niet met u te spreken of met mes en vork te eten, per se elke dag groente te eten enz. Vaak genoeg mag hij op de bank eten of als we aan tafel eten iets lezen, of praten. Maar gauw kwaad worden, commanderen of eindeloos flauwe opmerkingen maken of ongeïnteresseerd doen is wel gedrag dat negatieve reactie van mij oproept. De sfeer een beetje erin houden schijnt lastig te zijn.
Wat ik bedoel met ‘nu gaat het goed op school maar thuis minder’, is misschien ook dat nu we niet meer samen ‘tegen de school’ hoeven te strijden, ik de volle laag krijg...
Wennen, rebound, ontspannen?
Ik weet het natuurlijk ook niet vanaf hier. Ten eerste denk ik dat het voor je zoon misschien nog wennen is allemaal. Wennen aan zijn medicatie, maar misschien ook wel wennen aan het feit dat hij officieel (met diagnose) anders is dan anderen. Dat is nogal wat. Onze zoon heeft echt tijd nodig gehad om dat te verwerken en hij heeft ook nu ineens, in een nieuwe ontwikkelingsfase, ineens er weer moeite mee.
Ten tweede denk ik misschien aan rebound? Wanneer vraag je dingen van hem? Als onze zoon uit school komt, dan is hij op. Hij heeft echt meerdere uren nodig om bij te komen. Huiswerk maakt hij als een rasechte adhd-er pas helemaal aan het einde van de dag. Tenenkrommend irritant. Wij als ouders zijn al jaren bezig om dat om te buigen en het lukt niet. Hij vindt het goed zo.
En verder denk ik dat het misschien wel komt, doordat hij nu meer ontspannen uit school komt. Hierdoor is de drive om iets te doen weg?
Bij onze zoon is zijn lichamelijke hygiene altijd een ding geweest. Op een gegeven moment heb ik met hem afgesproken dat ik er wat van zou zeggen als ik vond dat hij ging ruiken en dat hij dan zou gaan douchen. En dan nog, lukte het douchen pas de volgende dag. (je raadt het al, vlak voor bedtijd, op het laatste moment). Tegenwoordig sport hij twee keer per week en doucht hij daar. Pfiew.
Kleding heb ik jaren lang klaar gelegd en het is dat hij zelf zo bang is voor gaatjes, anders was tandenpoetsen ongetwijfeld een groot probleem geweest.
Nou ja, mijn boodschap aan jou is: Probeer kalm te blijven, positief te blijven, georganiseerd te blijven en door te blijven gaan. Soms is een doel dat je als ouder stelt, gewoon niet haalbaar en moet je je verwachtingen naar beneden bijstellen. Waarschijnlijk doe je dat je hele leven met hem al. Maar nu moet het op een andere manier. Ik vind dat altijd een valkuil van medicatie. Omdat het dan op school ineens zoveel 'normaler' gaat, lijkt het misschien of je kind normaler is. En dan gaan de verwachtingen om hoog. 'Zie je wel, je kunt het wel'.
Want dat wil je zo graag. Je wilt natuurlijk dat je kind slaagt in het leven, dat hij zich kan handhaven, dat hij 'het kan'.
Maar het is een langdurig proces. Je hersenen leren en groeien in ieder geval tot je 23e. Tot grote verbazing van de neuropsychologen. Hij heeft dus nog jaren en jaren om dingen te leren, zelfstandiger te worden.
Hier.....
3 kids die zich verzetten tegen dingen die niet leuk zijn en moeten. Als ik de strijd zou aangaan met alledrie dan is het oorlog hier in huis. Wat ik doe is: Heel diep ademhalen als ik boos wordt en tot 10 tellen. Dan kijken hoe ik kind kan motiveren op korte en lange termijn. Bij oudste helpt het voor ogen houden van een leuke baan en kleine beloningen. Zoals niet naar huiswerkbegeleiding hoeven als het goed gaat of samen iets leuks doen. Geld voor een goed rapport. Middelste helpt alleen een directe beloning van mogen gamen na het maken van huiswerk. Jongste werkt ook een directe beloning van samen iets doen bv kinderboerderij. Wat kamer opruimen betreft heb ik het even opgegeven. Stap voor stap een beetje meer verantwoording. Tandenpoetsen en verzorging moet ik ook begeleiden anders gebeurd het niet. Zelfs niet bij oudste van 11. Ik zie zat kinderen die verder zijn qua zelfstandigheid. Elk kind is anders. Het boek "Slim maar....." heeft mij goed geholpen om vooral het meer te begrijpen en dus meer geduldig te zijn. Dit heeft de sfeer in huis verbeterd. Mijn kids zijn ook erg impulsief wat het huiswerk maken ook lastiger maakt want er is altijd iets leukers te doen. Succes!
Te negatief
'Moet ik hem dan maar laten onderpresteren op een huiswerk-arme vmbo?' Ik weet niet waar je die huiswerkarme vmbo vandaan wil halen, maar ik vind je hier te negatief. Je kind heeft een gemiddelde intelligentie met een langzaam verwerkingsproces. Dan is er niets mis met een vmbo.
'Hij hoeft van mij geen professor te worden, maar elk beroep vraagt om doorzettingsvermogen. Ik zie hem zoals het nu gaat eerlijk gezegd niet slagen in de maatschappij. Ik weet dat hij als een blad om kan slaan, als hij zin heeft ergens ook helemaal voor kan gaan'
Met jongens is dat doorzettingsvermogen anders dan bij meisjes. Meisjes willen wel werken en herhalen. Jongens willen uitdaging en vlammen (en daarna rust). Je geeft aan dat hij wel kan vlammen als hij gemotiveerd is. Dat zal voor de middelbare school zeker problemen opleveren, maar hopelijk komt hij daar doorheen en krijgt hij zicht op wat hij daarna wil. Dan komt het wel goed.
De relatie tussen een ouder en een kind wordt anders als het kind op de middelbare school zit: kind wil meer zelf uitzoeken, zelf ondervinden, zelf eigen rommel houden. Geen liefhebbende, maar ook betuttelende moeder meer. Je zult zelf ook moeten zoeken naar je eigen rol in die nieuwe situatie. Meer adviserend, zonder boos te worden dat de adviezen niet opgevolgd worden, ze worden wel gehoord. Meer eigen problemen ook zelf laten ondervinden en alleen op de achterhand kijken of je iets moet doen om hem te helpen zijn eigen problemen op te lossen. Een kind is geen project van de ouder, maar een zelfstandig mensenwezen dat zijn/haar eigen weg moet vinden, waarbij jij als ouder hulp en ondersteuning biedt als dat nodig is. Bepalen of het nodig is verloopt steeds anders: met een babietje bepaal je dat helemaal zelf als ouder, naarmate het kind groter wordt kan je je eigen hulp meer af laten hangen van wat het kind zelf aangeeft.
Tsjor
ADHD
Herkenbaar. Mijn zoon (13, 3 VWO) heeft ook ADHD. Hij is toen hij 8 was gediagnosticeerd en sindsdien hebben we een lange weg meegemaakt met vallen en opstaan, de juiste handvaten en begeleiding zoeken. Het is heel belangrijk dat je je als ouder grondig verdiept in ADHD om je kind beter te begrijpen. Wat jij beschrijft is namelijk geen onwil, maar onmacht van je zoon. Hij heeft nooit rust; alleen als hij Ritalin slikt. Dan pas is het rustiger in zijn hoofd. Je zoon is pas net begonnen met Ritalin. Hij ervaart nu hoe fijn het is als je niet gek wordt van alle interne en externe prikkels. Thuis krijgt hij een rebound en dan vliegt de wereld hem weer aan. Dan komen er ook nog ruzies en wordt hij lui en dom genoemd. Zeker omdat hij de Ritalin niet in het weekend en in de vakanties neemt. Keer op keer gaat het dus op en af. De kinderpsychiater van mijn zoon raadt daarom niet aan om methylfenidaat alleen op schooldagen te slikken maar om het te blijven slikken. In ieder geval het eerste halfjaar.
Ja, je moet een kind met ADHD veel langer en intensiever blijven begeleiden dan een kind zonder ADHD. Ik moet mijn zoon ook nog helpen met van alles en nog wat. Er achter aan en bovenop zitten. Heel vermoeiend, zeker als alleenstaande moeder, maar het hoort erbij. Dat vindt hij ook niet altijd even leuk, want hij wil zich natuurlijk ook losmaken en zelfstandiger worden. Maar hij is dankbaar voor mijn hulp want hij weet dat het gewoon nodig is. En stapje voor stapje laat ik hem meer los; zij het met vallen en opstaan. Hij moet namelijk ook zijn eigen weg leren vinden en leren omgaan met zijn ADHD en de beperkingen die het heeft.
Jouw zoon moet echt nog wennen; aan het feit dat hij ADHD heeft, aan de medicatie, aan alles. Jij ook. Maar nogmaals, het is geen onwil. En je zoon begint waarschijnlijk ook te puberen. Pubers kunnen al heel lastig zijn; pubers met ADHD (en zeker jongens) is lastig in het kwadraat.
Probeer rustig en kalm te blijven. Informeer jezelf over ADHD en laat je zoon zich er over informeren. Er zijn hele leuke en goede boeken te krijgen; zowel voor volwassenen als kinderen. http://www.bol.com/nl/l/boeken/adhd-kinderen/N/4294680063/index.html
Overvraag je zoon niet. Maar onderschat hem ook beslist niet! Je helpt hem niet door hem op een schooltype onder zijn niveau te laten doen; integendeel. Ja, de middelbare school is een uitdaging. Er zal flink gewerkt moeten worden aan executieve en metacognitieve vaardigheden maar daar is begeleiding voor te vinden; op school en buitenshuis. Jij hoeft en moet dat niet allemaal alleen te doen.
Jij moet vooral zorgen voor een liefdevolle thuisbasis met structuur en regelmaat, alsmede een helpende hand. En vooral begrip. Betekent niet dat je je zoon niet af en toe een schop onder zijn kont mag geven; het is en blijft een puber en hij moet de consequenties leren van bepaald gedrag. Mits het onwil is en geen onmacht. Ik weet hoe frustrerend en moeilijk het is maar er is een gulden middenweg. En blijf vooral genieten van je bijzondere zoon!
Voorbeeldig
Je schrijft: Maar op momenten dat hij er met de pet naar gooit, dwars of kwaad wordt, vind ik zijn gedrag echt niet leuk en kan ik er geen andere woorden voor vinden dan lui, dom, irritant, vervelend en soms zelfs ronduit onuitstaanbaar/onmogelijk.
Pfoe.
Ik weet niet waar dat dwars en boos gedrag uit bestaat? Vloeken en je spullen stuk gooien? Of geen zin om braaf en verantwoordelijk zijn kamer op te ruimen? Ik heb een kind dat best dwars kan zijn, en boos, en geen zin in war gewoon moet, maar lui of dom zou ik haar nooit noemen.
Kennelijk is je kind meer energie kwijt op school, de medicatie kan dingen doen, de leeftijd, maar hem dan zo bestempelen en de leuke dingen weghalen, dat lijkt mij het begin van een negatieve spiraal.
Loes
ADD
Zelf moeder van 2 add-ers en wat je schrijft is herkenbaar. Schop onder de kont helpt niet en ook stickers verdienen ook niet. Voor add-ers moet er liefst ook altijd een onmiddellijke beloning zijn, naast een lange termijn beloning. Hier geef ik ook in de vakanties en in het weekend medicijnen (5 mg minder) om het ritme er in te houden. Het is een en al gegiechel en gedweil zonder medicijnen. In het weekend moeten er ook dingen geleerd en gedaan worden zoals opruimen, sporten etc. De dagen dat er extra eens gegeten moet worden, krijgen ze geen medicatie.
Ik snap dat je zegt dat hij hulp nodig heeft en dat hebben die van mij ook. Geen schop onder de kont maar ook het andere uiterste niet: het voor ze doen. Het gaat om leren, leren. Executieve functies leren zoals emoties onder controle, concentratie (ook deels te leren), tijdsbesef, ordenen, opruimen, plannen, nakijken wat je gedaan hebt en, indien nodig, verbeteren. Stap voor stap.
Je hebt een plan voor hem nodig. De basis (en meer) daarvoor heb ik gehaald uit het boek Slim maar ... van Peg Dawson ea. Het is Amerikaans en daarom wat langdradig hier en daar maar wel vlot leesbaar. Er zit een test in per leeftijdsgroep waarmee je inzicht krijgt in de executieve functies die hij wel of niet beheerst. Het boek stelt geen regime voor (zo moet het en niet anders) maar ik heb het ervaren als een aangeboden inzicht met handvatten hoe dat in onze manier van opvoeden past. Het is bewustwording. Je beseft opeens dat wat je deed, niet zo maar was en nu heb je het inzicht en handvatten om het voor je kind concreter en coherenter te maken (met veel tussenstappen).
Peg Dawson heeft een basisschoolversie (met titel slim maar) en een voor het VO voor ouders. Ik meen ook een versie voor leerkrachten voor beiden (waarvan ik de titels niet ken): let op bij het bestellen.
Er staan ook diverse beloningssystemen die werken waarmee je kan afwisselen zodat het niet saai wordt en kan kijken welke systemen het beste bij je kind past. Maar daar heb je wel medicatie bij nodig. Anders komt er van het leren van executieve functies niets.
Heel verhelderend en ik pas het boek dagelijks toe! Helpt ons de euvels onder woorden te brengen, plan van aanpak te maken, doelen te verwoorden en doelen te stellen.
Onderpresteren op VMBO?
Ik heb hier een 12-jarige met PDD-Nos, ADHD, ooit gemeten IQ van 106 en een fors benedengemiddelde verwerkingssnelheid (88), Medikinetgebruiker. Wat dat betreft lijkt hij dus enigszins op jouw kind. Hij zit nu in de eerste van het VMBO-TL en haalt daar met inspanning voldoendes (eh, meestal). Dit is geen onderpresteren, dit is presteren naar vermogen. VMBO-TL is juist voor de kinderen met een gemiddelde intelligentie. Gezien zijn IQ zit er op de lange termijn misschien meer in, maar het zal bij hem gezien zijn trage verwerking meer en langduriger inspanning vergen. Geen idee wat hij wil op de langere termijn, maar de "lange" route is ook een prima route.
Huiswerkarm is zijn VMBO trouwens bepaald niet! Waarschijnlijk kost het huiswerk hem nu minder tijd dan wanneer hij op de HAVO had gezeten, maar hij is er elke dag meerdere uren mee bezig.
Voor wat betreft de negatieve spiraal: die hebben we hier ook wel gehad. Wij zijn toen (in groep 7) met hem naar een integratieve kindertherapeut gegaan. Dit heeft hem en ons enorm geholpen. Voorheen was de sfeer in huis echt bij vlagen waardeloos. Tegenwoordig begrijpt hij zichzelf beter en wij gaan er toch op subtiele wijze anders mee om (eh, meestal).
Ik sluit me verder aan bij de voorgaande posters. Doe een klein stapje terug in je verwachtingspatroon. Beloon direct en niet via stickers oid. Simpelweg: eerst je klusje doen en dan iets leuks (gamen of het uitstapje). Dat is iets anders dan "verdienen van leuke dingen" en het haalt de lading er van af.
Over de dingen die je hem vraagt te doen, zoals kleding klaarleggen: doe daar ook een stapje in terug. Of doe die dingen samen. Toen mijn zoon het laatst niet meer aankon (merkbaar door boosheid en totale onverdraagzaamheid) heb ik zijn schooltas ingepakt en zijn brood voor hem gesmeerd. Als het wel gaat, dan doet hij dat op dat moment zelf.
Er zijn al veel goede tips gegeven
En ik zou eraan toe willen voegen: geef hem eens een week of twee rust qua opvoeding, dus laat hem maar. Er gebeurt nu heel veel in dat hoofd en dat moet even een plaatsje krijgen. Ik zou vasthouden aan lichaamshygiene en het doorslikken van de medicatie, daar zou ik strijd over voeren en de rest zou ik laten voor wat het was. Voorlopig.
Hier trouwens ook een 12 jarige Adhd-er waar alles nog voor voorgekauwd moet worden. Herkenbaar die strijd over dat douchen trouwens. Wat is dat toch! Hier heb ik een beloning in het vooruitzicht gesteld: 25 cent per douchebeurt. En of het toeval is of niet, maar gisteravond gebeurde er zowaar een wonder: ik ga naar boven, douchen zei madam..... Helemaal uit zichzelf en ze had de dag ervoor ook al s ochtends gedoucht. Nou echt, je kom me bij elkaar vegen 
Ginny
Ik kan hier beter 25 cent laten betálen per douchebeurt... ze staan er hier het liefst 24 uur per dag in.
Het kan trouwens ook dat de ijdelheid opeens alsnog toeslaat op deze leeftijd. Die van mij staat zeker een half uur per dag voor de spiegel om zijn kapsel te controleren en bij te werken.
Pirata
Dat viek dochter ook al op bij een gemengd slaapfeestej. De jongens waren 's ochtends veel langer bezig dan de meisjes!
Medicatie
Hier ook een moeder van een ADD-er. Mijn dochter was begonnen met Methylfenidaat (ritalin) maar zodra het uitgewerkt was gaf dat problemen. Een dosis 's ochtends en begin van de middag was niet genoeg. Voor mijn dochter werkte het slecht, eigenlijk hetzelfde als hoe Elisa het beschrijft. Eerst orde in het hoofd en prikkels uit en eenmaal thuis het medicijn uitgewerkt en niet tot rust kunnen komen.
Wij zijn overgestapt op Concerta, en dat heeft voor mijn dochter een enorme positieve ommezwaai betekend. Concerta heeft een vertraagde afgifte en werkt langer. Werk voor mijn dochter veel beter.
Vergeet daarnaast niet dat je kind ook moet dealen dat het anders is dan anderen en medicijnen moet slikken. Dat kan soms een grotere impact hebben dan je je beseft. Je kind moet leren om te gaan met wat hij heeft en ontdekken waar zijn talenten liggen.
En iets anders wat ook nog een extra rol zou kunnen spelen is de puberteit.
Ik adviseer je om hierover met de specialist in gesprek te gaan. Een kinderpsychiater kan echt heel veel goeds betekenen om het gedrag van je kind samen met jou in goede banen te leiden en handvatten te geven aan beiden wat het beste is qua medicatie. Een goede controle, zeker ook in het begin van de medicatie, is erg belangrijk.
En misschien blijkt wel dat zijn huidige medicatie niet goed past, er zijn meer alternatieven, of dat de dosering nog niet goed is.
Het is een leerproces, zowel voor je kind als voor jou. Maar zorg dat je goede begeleiding hebt. Belangrijk voor jou en je kind.
Groet, Moppeke
Update
We zijn nu twee jaar verder en ik kom mijn eigen bericht en jullie reacties daarop tegen als ik google op add en Ritalin. Ik wil eigenlijk een update geven. De begeleiding na de diagnose (eind groep 7) is eigenlijk heel slecht geweest, omdat na 1 januari 2015 zonodig het hele zorgsysteem op de schop moest en je je maar opnieuw moest laten doorverwijzen als je nog vragen had. De huisarts die ons had doorverwezen had slokdarmkanker. Mijn zoon behaalde dus goede resultaten tijdens groep 8 met Ritalin, hij maakte zijn schoolwerk tijdens de les en heeft ook een fijne afsluiting van de basisschooltijd gehad met de musical en alles. Thuis was hij vaak zeer passief en reageerde niet of erg onvriendelijk om de kleinste dingen die ik hem vroeg. Ik ben echt geen strenge ouder, ik vond gewoon dat snoeppapiertjes, lege borden etc. op de bank niet nodig waren. Ik heb nooit zijn telefoon afgepakt of leuke dingen geschrapt. We hadden en hebben de leuke dingen (zoals uitstapjes) allebei hard nodig. Ik vind hem niet stinken en volsta er vaak mee dat hij zijn tanden poetst en zich aankleedt, hij doucht soms tien dagen niet. Ik vind het wel heel naar dat hij me afsnauwt, ook in het openbaar.
Maar de echte, echte problemen, die kwamen pas op de middelbare school. God wat heb ik een spijt van die schoolkeuze. Had ook geen idee dat deze onomkeerbaar was (scholenbeleid in Almere: ghij zult niet wisselen van middelbare school). Vanwege zijn goede resultaten in groep 8 kon hij het proberen op een havo/mavo school. Voordeel was verder dat het een kleine school was en dichtbij huis. Vol goede moed begon hij, met een nieuwe fiets, nieuwe rugzak en een hoop schoolspullen. De school gaf ons een week de tijd om aan het systeem te wennen. Het was razend ingewikkeld, huiswerk en cijferlijst op internet, lesrooster en werkboeken ergens anders op internet, werkstukken uploaden, het heeft zelfs mij 2 maanden gekost voordat ik het helemaal begreep. En ik heb een bovengemiddeld IQ. In het begin werkte het systeem ook niet altijd naar behoren. Mijn zoon wilde overigens graag op zijn laptop werken, had hier in principe toestemming voor, maar er werd door elke leraar anders mee omgegaan.
Verder was hij zelf de eerste weken vooral bezig met fietssleutel niet kwijtraken, laptop en telefoon laten repareren want stukgegaan, en met netwerken. In no time kende hij de leerlingen uit de klas, de parallelklassen, de hogere jaren, hun vrienden en de leerlingen uit de nabijgelegen school. Hij was op de hoogte van ieders bezigheden en problemen. Er werd gerookt, gedeald, gestolen, gedronken, gezoend, gespijbeld, op daken geklommen. You name it en hij was op de hoogte en niet te beroerd om af en toe ook iets uit te proberen. Hij was net twaalf!!! Ik had er totaal geen grip op want op de middelbare school kende ik de andere leerlingen en hun ouders niet en het is natuurlijk ook niet cool als je als moeder kennis gaat maken met de vrienden en hun ouders. Bij de schaarse keren dat ik dit wel probeerde, bleek dat de ouders in kwestie veel aan het werk waren en er kwam geen gesprek op gang. Ik mocht blij zijn dat mijn zoon me af en toe iets vertelde over wat hem bezighield en wat hij deed. Maar vaak bleef hij na school ‘hangen’ en belde hooguit even om te zeggen dat hij later thuiskwam, ik kwam daar niet tussen. Huiswerk deed hij totaal niet. Om 22:00 uur ’s avonds was ik er zelf ook veel te moe voor om met hem te zitten. In het begin lukte het nog weleens op een zondagmiddag, met veel beloningen etc. maar daarna ook niet meer.
Ondertussen ging het met schoolwerk erg slecht. De school gaf ook meteen enen, voor gemiste proefwerken, verkeerd begrepen opdrachten enz. De mentor hield zich strikt aan 5 minuten tijd per ouder. De IB-er en de conrector vonden dat ik achter de school moest staan. Zij gaven mijn zoon enen, sloten hem uit en op, verboden hem zijn laptop of iphone te gebruiken. Ik stond daar niet achter. Dat is mij heel zuur komen te staan. Ik ben sinds oktober dat jaar bezig geweest hem van school te kunnen laten wisselen. Mijn zoon gaf zelf ook aan een nieuwe start te willen maken in een nieuwe omgeving. Maar nee, hij moest eerst worden geobserveerd door Passend Onderwijs (degene die dit deed kreeg borstkanker), besproken worden in het Zorg Advies Team (ik heb later gevraagd bij maatschappelijk werk en de wijkagent waarom er niets gebeurde, het was niet hun wijk of weet ik wat), in behandeling bij een psycholoog enz. In januari hadden wij aan al deze eisen voldaan en mocht er nog steeds niet van school gewisseld worden, ook niet per september van het nieuwe schooljaar. Inmiddels mocht mijn zoon bij veel lessen al niet eens meer de klas in. Toen dacht ik we gaan woningruil doen. Al gaan we 10 km verderop wonen, dan mag ik hem wel aanmelden op een nieuwe middelbare school (en dan kies ik wél een vmbo met leuke praktijkvakken). Nu gooide de woningbouwvereniging roet in het eten. Onze sociale huurwoning zou naar de vrije sector gaan bij het verlaten ervan, dus ruilen met een andere sociale huurwoning kon niet.
Toen hij voor Pasen niet alleen op school maar ook in de schouwburg geschorst was, was voor mij de maat vol. Ik liet hem gewoon thuis. Na twee weken wordt dit gemeld bij de leerplichtambtenaar en krijg je per post een uitnodiging om op het stadhuis te komen. Daar werd ik ondanks al mijn pogingen te laten zien wie ik ben en uit te leggen wat er aan de hand was, uitgemaakt voor criminele moeder (kind thuishouden is strafbaar) en er zou een proces verbaal opgemaakt worden als ik hem niet per direct weer naar dezelfde school zou laten gaan. Ik zat inmiddels zelf al aan 2 bloeddrukverlagende medicijnen (stress?) en had geen geld voor een coach en/of een advocaat oid. Ik wilde geen proces verbaal. Ik ben op zoek gegaan naar huurwoningen in het buitenland. In eerste instantie in Engeland, maar het is daar heel erg duur. Daarna in Berlijn. Qua taal lastiger voor mijn zoon, die wel een woordje Engels spreekt maar geen Duits. Maar in Berlijn kun je nog onder de 500 Euro incl een kleine tweekamerwoning huren. De leerplichtambtenaar geeft één dag vrij voor een verhuizing naar het buitenland. Om een proces verbaal te voorkomen, heb ik ons per 1 juni afgemeld als inwoners van Almere en van Nederland. Vervolgens waren we nog anderhalve maand bezig met inpakken en verhuizen, maar niemand kon ons nog iets maken. Wel stopt alles dan ook meteen, je ziektekostenverzekering, toeslagen van de belastingdienst, kinderbijslag etc.
Ritalin heeft mijn zoon helemaal aan het begin van de brugklas nog geslikt, maar hij stopte ermee en wil er ook nooit meer aan. Hij zegt zelf dat hij er depressief van werd en hij at pas na 16:00 uur en had problemen met inslapen. Hij vond ook dat het hem in de brugklas te weinig hielp dus dat de voordelen niet opwogen tegen de nadelen. We hebben nog 1 keer 5 minuten tijd bij een kinderpsychiater gekregen om de medicatie te bespreken. Ook die mochten we niet wisselen of opnieuw in laten stellen, mijn zoon moest maar ontbijten want anders is de werking niet goed. Echt ik heb alles geprobeerd, al at hij cornflakes met chocola, mueslirepen, drinkontbijt, beschuiten, melkbroodjes, pancakes. Als er maar iets van een bodempje in zat.
Hadden wij in de herfst een coach gehad, al was het maar een paar uur per week, dan had ons veel bespaard kunnen blijven. Een gezin kan compleet ontwrichten door de nieuwe, onbegrijpelijke regelgeving. Wat, als ik niet meer kan werken en de vaste lasten niet meer kan betalen? Wat, als ik de boete voor de leerplichtambtenaar niet kan betalen en een gevangenisstraf uit moet zitten, dan komt jeugdzorg je kind halen en zie het dan maar eens terug te krijgen. Alsof dat niets kost, meer dan een paar uurtjes per week coaching, lijkt me, en je maakt er een hoop meer mee stuk.
Bah, Nederland...
goeie genade
Wat een vreselijk verhaal. En hoe gaat het nu in Duitsland met jullie?
Dit lijkt meer aan de school en Almere te liggen dan aan Nederland, bij ons gaat het best redelijk qua contact met school. Bij jou lijkt het een schoolvoorbeeld van het in de modder pleuren van een normaal functionerend kind. Is de Ombudsman niet de aangewezen persoon voor zulke zaken?
Klopt
Ik ben het ermee eens dat het vooral het scholenbeleid in Almere is. Wat ik jammer vind, want Almere wordt al vaak in een slecht daglicht geplaatst en afgezien van het scholenbeleid is Almere echt heel leuk. Het zorgsysteem is landelijk veranderd, de overdracht per 1.1.2015 naar de gemeente met de wijkteams als een soort buffer. Het woningenbeleid, dat woningbouwverenigingen kunnen besluiten dat een sociale huurwoning na het opzeggen van de huur naar de vrije sector gaat, gebeurt ook in andere plaatsen. We waren bezig met mensen met een 3-kamerflat in Amsterdam Buitenveldert, die graag wilden ruilen, maar die ook te horen kregen dat er een huurverhoging plaats zou vinden waardoor de woning boven de sociale huurgrens zou komen te liggen. Door met name deze drie factoren - scholenbeleid, zorgsysteem, woningenbeleid - zijn wij gewoonweg weggekwijnd. Volkomen onnodig.
Duitsland
Wij wilden een nieuwe start, het had ook tien kilometer verderop kunnen zijn, alles beter dan vastgelopen blijven zitten. In Duitsland zijn veel dingen duidelijker en beter geregeld. Ziektekostenverzekeringspremies zijn hier erg hoog, maar daar krijg je dan ook wat voor terug. Maar dat Duitsland goede sociale voorzieningen heeft, weet de halve wereld, en daarom zijn de wachttijden nu langer dan normaal. Vanwege de vluchtelingen en kanszoekers. Als Nederlands kind dat de Duitse taal niet spreekt, krijg je dezelfde behandeling als iemand uit een ver en dramatisch land. Je moet langs de schoolarts, in een taalklas enz. En die zijn momenteel erg vol, met lange wachttijden. We dachten eerst na de zomervakantie te kunnen starten, toen na de herfstvakantie en nu dan maar hopen dat mijn zoon nog voor de Kerst naar een taalklas gaat en tot de zomervakantie voldoende Duits leert. Dan zal hij na de zomervakantie worden ingedeeld, hij hoopt in het tweede jaar, omdat hij niet twee jaar ouder wil zijn dan zijn klasgenoten, maar ik houd mijn hart vast of dat gaat lukken. Men kijkt naar zijn laatste rapport, jawel, dat met al die enen. En waarom mijn zoon de afgelopen maanden niet vast Duits heeft geleerd? Hij wilde niet, hij kon niet, hij ziet pas de noodzaak ervan in als hij contact kan maken met leeftijdsgenoten. En de leerplichtambtenaar? Die is hier ook afschrikwekkend! Gelukkig zijn ze voor ‘vluchtelingen’ heel erg lief hier. Misschien wil mijn zoon daarom geen Duits leren, want dan moet hij naar het andere loket.
Leeftijd
Natuurlijk is het niet leuk om, soms jaren, achter te lopen op medeleerlingen. Maar hopelijk kun je hem meegeven dat hij niet de enige is ook al lijkt het zo.
Je weet het niet van iedereen en bovendien gaat het je niet helpen. Ik ken inmiddels, door het speciaal onderwijs van dochter, diverse leerlingen die een aantal jaren later zijn vanwege de problemen met scholing en de voor hen benodigde aanpassingen die echt niet altijd makkelijk te realiseren zijn.
Sommigen gaan door op het volwassenenonderwijs. Sommigen gaan parttime werken en naar avondonderwijs om per vak te leren.
Sommigen gaan na de leerplicht periode van school eerst werken en later weer naar school.
Je kunt hier nou eenmaal niet uitgaan van een ideaalplaatje.
En als je dan door kunt zetten, rustig doorgaan met ademhalen, steeds opnieuw je opties zien en de puzzel leggen, en je komt in de vakopleiding of het hoger onderwijs, dan zie je midden twintigers die nog beginnen en dan denk je dat je, begin twintig, zelf al zo oud bent.
Ben je ineens de jongste.
Inderdaad, hersenen rijpen nou eenmaal langer door.
En als het allemaal niet lukt is er ook geen man overboord. Het leven gaat gewoon verder en je pakt het op.
Heeft hij geen hobby die hem motiveert? Dat kan ook nog een optie zijn die uiteindelijk tot zinvolle dagbesteding of zelfs werk kan leiden.
Waar liggen zijn interesses? Ook een pc hobby kan zeer nuttig zijn al roept iedereen onmiddelijk 'verslaving'.
Het gaat er ook om om nu een leven te hebben en rustig door te gaan.
Het is geen wedstrijd met eindstreep ook al voelt dat zo.
Ik zou me inderdaad eens verdiepen in het Duitse schoolsysteem. Misschien zijn er wel andere mogelijkheden, meer doewerk, dat beter aanslaat bij je kind.
Ik wens je heel veel sterkte. Het valt echt niet mee, als ouder, om je in al die bochten te wringen en dan toch nog 'strafbaar' te zijn.
Dan houdt je in elk geval je rug recht. Je hebt er alles aan gedaan. Het falen van het schoolsysteem is niet jou zaak ook al proberen ze dat er van te maken. En ik zou boetes zonodig met opgeheven hoofd accepteren. Dat is de immoraliteit van het schoolsysteem, ze doen maar.
Uiteraard altijd protesteren of een klacht indienen.
Weerstand
Ik denk dat de weerstand van je kind, hij laat zich door jou ook niet al te makkelijk meenemen, vooral komt omdat er te vaak teveel van hem verwacht is dat hij niet kon waarmaken en daarmee anderen en zichzelf te vaak teleurgesteld heeft. Het komt er op aan dat je zelf die teleurstelling consequent laat vallen en achter je kind gaat staan en niet meer tegenover je kind of je frustratie op hem botviert.
Het valt echt niet mee, maar je kind trekt het niet, ga eronder zitten en probeer steeds weer een beetje vooruit te duwen, zonder dwang. Met optimisme en plezier. Nou ja, makkelijker gezegd dan gedaan, maar een beetje afstand houden kan echt wonderen doen. De emoties houdt je voor je.
Dochter is net met een nieuwe opleiding begonnen. Helemaal in haar richting. Nadat ze al een paar niet meer vooruit kwam op het voortgezet onderwijs is ze aan een MBO opleiding begonnen.
Midden in de toetsweek had ze het ineens helemaal gehad. Ze ging deze opleiding niet voortzetten, ze kon het niet, het was teveel, ze deden te moeilijk.
Zakt de moed je in de schoenen dus. Maar ja, ik weet het, veel kinderen haken af na het eerst trimester, zo'n school is echt geen garantie op een diploma, soms veranderen ze nog een paar keer van school voor je er bent.
Dus ik bereidde me voor op het ergste.
Maar, ik zei: prima, maar dan kun je beter gaan werken om de tijd te overbruggen naar een volgende school of gewoon even niet meer naar school, kan ook teveel worden (dochter is 18 jaar inmiddels).
Ze kwam een hele leuke baan tegen en we gingen aan de slag met een cv en motivatiebrief. Samen.
Nou ja, vanwege de immense belangstelling aan sollicitanten verdween de baan van het internet. En dochter was even doelloos wat nu te doen.
Gelukkig besloot ze wel naar school te gaan om een of andere praktische reden, beetje geluk moet je hebben. En toen bleek ze toch goede cijfers gehaald te hebben en de toetsen die ze nog moest doen had ik met haar voorbesproken. Je doet wat je kunt, een ding tegelijk, zie maar wat je tegenkomt.
En nu is ze bijna rond met goede cijfers. Ze kwam zelf tot de conclusie dat haar faalangst haar parten speelde.
Misschien als ik was gaan zitten mopperen dat ze toch wat door moest zetten of dat het zonde was van haar jaar, of dat dit toch echt de beste opleiding was en moet je dan en zo verder, dan waren we niet zo ver gekomen.
Het kan een creatief proces zijn, en extreem veel geduld en loslaten van jezelf vragen. Want je zorgen kunnen enorm zijn. Maar dat helpt je niet, en uiteindelijk kan het meevallen.
ps. Ik zou wel op medicatie blijven letten. Een goede psychiater kan mogelijk uitzoeken wat wel goed bij je kind past. Het risico op drugsgebruik is anders groter en dat kan een probleem worden.
Nu kun je hem daar mogelijk nog wat in sturen maar ik heb inmiddels ook ADDérs gezien die daar de verkeerde keuze in hebben gemaakt. Ook door ouders die niet in medicatie geloven.
drup
Als ik het goed begrijp zijn jullie van de regen in de drup beland. Zo ideaal is het daar ook niet. Maakt het met die taal en nieuwe vrienden maken het voor je zoon niet allemaal nog moeilijker dan het was? Ik hoop dat hij daar wel goede psychologische hulp heeft en dat jullie snel jullie draai vinden.
Shoshana
Ik hoop dat je zoon niet van de regen in de drup terecht is gekomen. Er zijn een aantal dingen die me verbazen.
Ik neem aan dat je goed over de emigratie hebt nagedacht, maar toch komt het op mij een beetje impulsief over. In mijn ogen neem je een dergelijk groot besluit pas als je zeker weet dat het beter wordt. Nu zit je in een "vreemd" land in hetzelfde schuitje.
Wat mij heel erg verbaast is het feit dat je aangeeft dat er in Almere niet van school gewisseld kan worden. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat alle, maar dan ook echt alle, kinderen in Almere op de school waar ze begonnen zijn hun diploma halen.
Ik leef enorm met jou en je zoon mee. Ik heb zelf met 3 ADD'ers in huis ook, op allerlei vlakken, al heel veel meegemaakt. Het is lang niet altijd eerlijk en het is best heel vaak zwaar, maar ik vind het een beetje kort door de bocht (zeker ook door dingen die ik eerder in dit draadje lees) om alle "schuld" en verantwoordelijkheid alleen bij het onderwijs-, zorg- en woningbouwbeleid te leggen.
Ik schrik wel van de situatie waar jullie nu in beland zijn. Ik hoop dat er snel licht aan het eind van de tunnel komt en wens jullie heel veel sterkte. Blijf ondanks alle tegenslag zoveel mogelijk van je zoon genieten.
Eigen verantwoordelijkheden nemen?
Hoewel ik het heel vervelend voor je vind dat jij en je zoon in deze situatie zijn beland, vind ik het ook wel bijzonder om te lezen dat je alle "schuld" en verantwoordelijkheid alleen bij het onderwijs-, zorg- en woningbouwbeleid te legt.
Ik lees vaak op dit forum dat mensen hun kinderen willen ontzien en graag willen dat ze 'zich zelf' moeten kunnen zijn. Dat snap ik wel, maar tegelijkertijd vind ik het erg belangrijk dat kinderen ook naar zichzelf (leren) kijken. Wat is mijn aandeel hierin? Hoe kan ík deze situatie veranderen? Wat betekent mijn gedrag voor anderen?
Je schrijft over het uit de klas en schouwburg sturen van je zoon. Hij werd zelfs helemaal niet meer toegelaten. Dan kun je de school de schuld geven, en kan zeker zijn dat school er niet optimaal, of soms zelf helemaal niet goed mee omging.
Maar... praat(te) je met je zoon over zijn gedrag en de gevolgen daarvan voor anderen? Dat de les onderbroken wordt, dat de leraar de uitleg moet onderbreken om hem te corrigeren? Dat de sfeer in de klas dan vervelend wordt? Dat het leerproces van andere kinderen verstoord wordt? Zocht jemet je zoon naar manieren v om anders te reageren, waardoor situaties niet uit de hand zouden lopen? Of keek je alleen naar wat school zou moeten doen?
Hetzelfde voor het niet meer mogen gebruiken van zijn laptop. Kun je boos op school worden, maar het zal vast een reden hebben gehad. Als ik het zelf in ga vullen (en ik kan er naast zitten), dan verwacht ik dat je zoon niet ijverig zat te werken, maar filmpjes keek of spelletjes deed en daar andere leerlingen bij betrok. Hen van de les afhaalde. Voor onrust zorgde en er dan uitgestuurd werd. En dus zijn laptop niet meer mocht gebruiken in de klas.
Je kunt de hele wereld willen vormen naar je zoon, het lijkt erop dat je dat letterlijk aan het doen bent. Maar je kunt ook kijken, wat kan híj, wat kunnen wíj doen om voor jezelf, en zeker ook voor anderen, een plezierige leefomgeving te creeeren.
uitleg
Hallo allemaal,
Bedankt voor jullie reacties. Een tijdje werken zou zeker een optie zijn geweest voor mijn zoon, maar hij was twaalf (nu dertien) en dan mag dat natuurlijk niet. Bij het zoeken naar opleidingen ben ik er wel achter gekomen dat mbo-opleidingen vaak een stuk leuker zijn - want meer toegespitst op een vak. Maar je moet dus eerst 4 jaar een vmbo doen.
Mijn zoon heeft gelukkig veel interesses, maar behalve YouTube filmpjes kijken en dat soort dingen is er niet iets wat hij dagelijks oefent. Hij vindt de wereld van skaten (met skateboards) leuk, inclusief de bijbehorende muziek, kleding, grafitti. Hij zou bijvoorbeeld in een skateshop willen werken. Maar hij vindt ook DJ/producer leuk, horeca, reizen, styling (kleding/interieur advies), hij had graag een rol gewild in een Nederlandse jeugdfilm of -serie. We hebben een fotoshoot laten maken en hem aangemeld bij een castingbureau, daar werd hij afgewezen (het kan zijn dat ze gewoon voldoende jongens van deze leeftijd in hun bestand hadden, of dat je er nog een talent zoals dansen of zingen bij moet hebben). Hij gaat dan niet door met andere manieren om zijn doel te bereiken. School geeft ook alleen af en toe vrij voor opnames etc. als je verder een goede, ijverige leerling bent.
Het is echt waar dat het in Almere extreem moeilijk is om van middelbare school te wisselen. Er zijn andere gezinnen die uit wanhoop maar uitgeweken zijn naar een school in Bussum bijvoorbeeld. Of naar het speciaal onderwijs, dat kan natuurlijk ook. Het is echt niet voor niets dat ik dacht, ik ga gewoon 10 km verderop wonen, dan zijn we verhuisd en mag ik wel mijn zoon op een andere school aanmelden.
Door alle rompslomp was ik ook zelf aan het einde van mijn energie (het enige dat ik kreeg, was bloeddrukverlagende pillen) en van mijn geld. Ik ben alleenstaande ouder en werk zelfstandig en kon op een bepaald moment alleen nog het hoognodige werk doen en met moeite de vaste lasten betalen. Door alle reserves was ik sinds de voorlaatste verhuizing en de crisis al lang en breed heen. Ik had dus geen geld en geen energie om een boete te betalen of om hierover in beroep te gaan of hulp in te kopen. “Blijkbaar had je wel de energie om 80 verhuisdozen in te pakken en de rest op Marktplaats te zetten” hoor ik jullie zeggen. Tsja je moet iets doen om uit het gekkenhuis te blijven en de touwtjes in eigen handen te houden. Had ik ons 1 week later uitgeschreven uit de gemeente, dan had ik een proces verbaal van leerplicht aan mijn broek gehad. En het had niet lang geduurd voor jeugdzorg mijn kind was komen halen.
Mijn zoon wilde op een gegeven moment niet meer naar hulpverleners, “Ze helpen toch niet, maken me alleen verdrietig”, zei hij.
Toen woningruil niet bleek te kunnen, leek Engeland ons een leuk idee. Goed voor zijn Engels, een leuke ‘break’, ‘change of scenery’. Het meeste is daar gemeubileerd, dus je emigreert niet met je hele hebben en houden, is goed te doen voor een jaar. Alleen... de huur is daar NIET te betalen!! Vandaar dat het Berlijn is geworden. Natuurlijk hadden we ook in Bad Bentheim kunnen gaan wonen, net over de grens. Maar in Berlijn heb ik lang geleden ooit drie jaar gewoond en ik heb hier nog een paar vrienden. Bovendien is het een grote stad met veel mogelijkheden (ook veel ruimte en groen, zoals Almere 
.
Alles duurt hier in Berlijn langer dan normaal, vanwege de grote toestroom van vluchtelingen, maar het land doet zijn uiterste best. Hebben inmiddels bericht gekregen dat mijn zoon volgende week naar de schoolarts/ggd mag (dat is verplicht, ongeacht uit welk land je komt) en de volgende dag kan beginnen in de taalklas. Misschien wel zo rustig, dat hij gedurende een aantal maanden (alleen de ochtenden) intensief Duits gaat leren samen met Syrische vluchtelingen etc. en zich nog niet met alle schoolvakken en de vele regels en omgangsvormen bezig hoeft te houden. Zo komt hij er langzaam weer in.
Misschien kan hij eind van dit schooljaar instromen in een brugklas en mee naar de tweede. Op vmbo-niveau met bijvoorbeeld techniek als keuzevak. In de derde of de vierde kunnen ze ook al een soort stages lopen. Dat lijkt hem leuk. Na vier jaar kun je doorleren of in de leer gaan voor een vak. Ziet er minder eindeloos uit dan in Nederland!
Ik zie hem eerlijk gezegd geen Duitse naamvallen leren en zo, zoals wij dat vroeger deden. Maar als hij eenmaal onder leeftijdsgenoten is, zal hij de spreektaal zeker snel oppikken.
Ik heb zelf veel in het buitenland gewoond (3 jaar Berlijn, 7 jaar Israël, 5 maanden Sydney) en vind het een verrijking en wil deze ervaring ook aan mijn kind meegeven. Als het anders was gelopen, had ik hem zeker eerst zijn school in Nederland af laten maken. Maar de kans was groot dat hij dan voor een uitwisseling of een stage of een jaar werken naar een buitenland was vertrokken. Nu dus vijf jaar eerder. Als ik rijk was geweest, was een international school misschien nog een optie, dan had hij in het Engels verder kunnen leren, maar die bieden dan weer geen vmbo met ook praktische vakken. Wel raar eigenlijk, er moeten toch ook expats met vmbo-kinderen bestaan?
“Waar was mijn netwerk?” zou ook een vraag kunnen zijn. Welnu, een clubje van mensen uit de buurt heeft belangeloos bij mij dingen uit de muur staan schroeven, gaatjes gedicht, tuin gesnoeid, badkuip eruit gebikt, naar grofvuil gereden enz. Ook enkele vrienden van iets verderop boden hun hulp aan. Vooral dingen met een auto wegbrengen. Weer een ander kookte eens voor ons. Veel mensen waren bereid spullen van ons over te nemen, sommige tegen betaling. Ik was dus zeker niet alleen. Maar door de officiële hulpverlening etc. voelde ik me wel enorm aan mijn lot overgelaten.
Het hielp daarbij ook niet dat belangrijke mensen op non-actief stonden door nare ziektes of ongelukken. Onze huisarts was inmiddels overleden, degene die onze vorige verhuizing had gedaan ook, mijn vader (nota bene zelf uit het onderwijs) onderging zware chemokuren...
Groeten!
Gedrag op school
Mijn zoon zal zeer zeker niet hebben opgelet en de les hebben verstoord. Het duurt echter niet lang om een naam op te bouwen op een school. Was de hele klas druk en afgeleid, dan werd mijn zoon eruitgestuurd of moest hij zelfs een groepsproject van 3 dagen lang alleen in een kamertje afmaken (mijn zoon is niet iemand die dan lekker alleen gaat zitten werken). Op een gegeven moment hoefde hij bij sommige leerkrachten alleen bij de deur te staan om er al uitgestuurd te worden. En al heel snel gaan niet alleen leraren maar ook klasgenoten anders met je om. En je raakt door al dat gedoe enorm achter op de lesstof, waardoor het nog veel moeilijker wordt om weer in het gareel te komen en om tenminste onder de klasgenoten toch nog een coole gast te blijven.
Het digitale beleid van de school was ook niet duidelijk. Er zijn scholen waar je smartphone tijdens de les gewoon uit moet en computers alleen in een computerlokaal worden gebruikt. En er zijn scholen waarbij veel van ipads of laptops en digiborden gebruik wordt gemaakt. Bij zijn school zat het een beetje ertussen. Je moest bijvoorbeeld op je smartphone roosterwijzigingen opzoeken en kon via een groeps-app dingen aan elkaar vragen en er was ook iets waarbij met de klas mbv smartphones en digibord Franse woorden werden geoefend (wel leuk!) en bij sommige lessen mocht je een laptop gebruiken om dingen op te zoeken op internet. Het zorgde al voor wrijving dat mijn zoon een Macbook had en geen PC, waardoor niet alles werkte zoals men dat gewend was. Als mijn zoon slechts een wachtwoord intoetste op zijn laptop om daarna verder te kunnen, moest hij alweer ophouden omdat hij ervan verdacht werd niet met de les bezig te zijn.
Mijn zoon had enerzijds een verbod om na de les op het schoolplein en rond de school te blijven hangen, maar anderzijds werd zijn smartphone in de les afgepakt en mocht hij deze pas om 17:00 ophalen. Wat doet hij dan? Juist, wachten van 15:20 oid tot 17:00 omdat hij niet zonder zijn smartphone naar huis gaat. Sorry hoor, maar hoe stom kan een school zijn? Geef hem dan na zijn laatste les die smartphone terug. Als ouder werd ik er ook wanhopig van om tot 17:00 uur niet te horen van mijn zoon waar hij bleef. Natuurlijk mag een leerling naar de conciërge om even zijn moeder te bellen maar dat deed hij niet altijd. We werden echt compleet maf van die school en de school waarschijnlijk ook van ons. Maar ze lieten ons niet gaan!
wat een verhaal
als ik het zo lees, sta je erg alleen, niet? Waar zijn je familie, vrienden e.d. aan wie je advies kan vragen? Waar is de vader van je zoon? Hoe kan het dat je dan maar naar Engeland of Duitsland wil verhuizen? Ik zou dat een heel zware beslissing vinden, hier heb ik vrienden, familie, werk, leuke contacten.... dat geef ik niet zomaar op.
Het komt op mij over dat je zelf ook wat begeleiding kan gebruiken in je leven. Zoals jij het beschrijft, dat iedereen tegen je jou en je zoon is, ik kan me haast niet voorstellen dat het echt zo gaat. Jij vlucht weg voor alles, maar dat is geen oplossing; je neemt je zoon mee in je problemen bovendien.
over
die vluchtelingen. Zijn jullie niet ook vluchtelingen?
En is dat wel de oplossing: vluchten uit een land, waar je zoon de taal kent (en makkelijker vrienden kan maken), waar er heus meer mogelijk is op onderwijsgebied dan alleen in Almere. Voor jou qua werk lijkt me het ook niet handig, dat hoppen. Maar het gaat me nu even om je zoon.
Netwerk
Mijn werk heb ik meegenomen, ben bijna een digital nomad. Mijn zoon wordt in de taalklas inderdaad een soort van vluchteling tussen de vluchtelingen. Kan interessant worden. De vader van mijn zoon woont met zijn gezinnetje in Israël en kan daar zelf net rondkomen. We hebben nu contact via whatsapp, maar gedurende lange tijd had hij geen internet. Mijn ouders en zus komen uit het onderwijs, dat maakt het juist extra schrijnend. Maar ze zijn erg ziek. In Almere had ik een groot netwerk opgebouwd van mensen die hielpen met klusjes, een luisterend oor, even er tussenuit enz. maar niemand die ons van die school af kon krijgen. Het jaar daarvoor had ik zelfs de wethouder van onderwijs nog geïnterviewd voor een prestigieuze brochure over een nieuwe basisschool. En aan het begin van het nieuwe schooljaar de nieuwe burgemeester de hand geschud. Maar ik wilde deze mensen niet aanspreken of een brief schrijven over mijn privé-problemen. Temeer ook omdat ik via een krante-artikel wist hoe de wethouder er tegenover stond, het niet mogen wisselen van middelbare school vindt hij een prima idee. Ik zou hem in een brief uit kunnen leggen wat dit besluit met ons gedaan heeft. Maar dat schaadt mijn professionaliteit en veel lijkt er bij hem toch niet te halen. Verder heb ik de schooldirecteur, maatschappelijk werker, wijkagent, huisarts, psycholoog etc. in vertrouwen genomen maar erg veel heeft het niet uitgehaald. We passen blijkbaar niet in een hokje. Er zijn programma's voor verslaafden, voor werklozen, voor zeventienjarige schoolverlaters enz. maar er was niets voor ons. En als je eenmaal in zo'n niet-werkbare situatie zit, moet er eigenlijk snel iets gebeuren. Als ze dan na een aantal maanden nog maar eens willen proberen het kind weer normaal terug in dezelfde klas te krijgen, is er al zoveel gebeurd en zoveel leerachterstand dat dat nauwelijks nog realistisch is. Voor ons voelt Berlijn overigens niet veel anders als wanneer we bijv. naar Den Haag waren verhuisd. Het pendelen naar familie en vrienden was makkelijker geweest en voor mijn zoon de taal natuurlijk. En in Den Haag kun je nog eens je tong uitsteken tegen die gasten die het landelijk allemaal zo goed denken te weten.
Israel
is trouwens erg goed in onderwijs geven aan ingewikkelde kinderen, dus daar had je ook voor kunnen kiezen. Ik ken iemand die om diezelfde reden naar Israel gevlucht is en daar haar kind daar weer op school heeft gekregen.
Maar goed, je zit nu in Berlijn. Ik hoop dat het je brengt wat je ervan verwacht. Ik weet niets van het onderwijssysteem daar. Die vluchtelingenklas lijkt me een prima begin, daar heeft iedereen natuurlijk bagage van allerlei aard.
Israël
Ik weet het, we waren afgelopen zomer op bezoek in Israël en we hadden zo kunnen blijven. Maar in Berlijn weet ik dat ik voor 50 Euro naar Nederland kan reizen als het nodig is, heb nog zaken en en zieke ouders in Nederland. Zullen zeker eens per kwartaal wel overkomen.
dat soort dingen speelt natuurlijk een rol. In elk geval is de taal minder moeilijk. Een hoopgevend begin voor je zoon, want in vergelijking met Syrische kinderen zal hij wel veel sneller vooruit gaan. Duits is maar een dialect van het Nederlands tenslotte
