"schoolplein" gedrag van ouders
Al sinds mijn dochter naar de peuterspeelzaal gaat viel het mij op en nu ze naar de "grote" school (basisschool) gaat nog veel meer: het pleingedrag van ouders! Het vormen van groepjes, mensen die overdreven interesse in je tonen of je juist negeren. Ik heb het gevoel zelf weer op school te zitten! Zelf houd ik mij wat afzijdig omdat ik niet zo'n beptante ben.
Ik loop zelf op het laatste moment naar school omdat ik geen zin heb in dat geklets, hele relatie problemen worden er uitgesproken. Naar mijn idee hoort dat niet thuis op school.
Herkent iemand dit?
Je hebt gelijk
Ouders die zomaar over serieuze onderwerpen praten op het schoolplein, foei, dat moest verboden worden. Misschien kun je via de ouderraad of MR een flyer maken met daarop de onderwerpen die wel passend zijn voor het schoolplein? Ik begrijp er ook niks van hoor, dat al die ouders zomaar staan te praten met elkaar, en dat ook nog in groepjes. Blergh, die tijd hadden we toch gehad? Als volwassene vind je iedereen even aardig, en daarbij hoor je allang je sociale leven opgebouwd te hebben. Kneusjes hoor, moeders die nog daarmee aan de slag moeten op het schoolplein.
Misschien kan in die flyer ook worden opgenomen dat iedereen netjes in een rij staat, per groep op alfabetische volgorde ofzo, dan kunnen er ook niet zo vlug vriendschappen of persoonlijke gesprekken ontstaan. Of een pleinwacht die de boel in goede banen leidt, dat kan ook nog natuurlijk. Want ouders zomaar loslaten op een schoolplein zonder toezicht, dat leidt natuurlijk tot dit soort grote problemen.
Meerdere draadjes over geweest
Persoonlijk denk ik dat ouders die dit vinden, zich vooral afzijdig moeten blijven houden. Als het je niet bevalt: doe er niet aan mee.
Zelf heb ik veel baat gehad bij deze - op het eerste gezicht roddelachtige gesprekjes. Op het moment dat het met onze zoon in groep 3 helemaal niet liep en de leerkrachten hem 'verdachten' van een aan autisme verwante stoornis, was ik zo ontzettend blij dat ik het daar met andere ouders over kon hebben! Het was heel fijn om ouders te vinden met min of meer dezelfde ervaringen waarbij ik een schouder kon vinden om op uit te huilen.
Oordeel alsjeblieft niet te snel....
Kippetje
Je bent duidelijk nog niet op het voetbalveld geweest
Zaterdagochtend, stervenskoud en als het tegenzit in de motregen 40 minuten langs de lijn de trivialiteiten uit andermans/vrouws leven aan horen.
MoederZ, dit is het leven en dit is wat mensen doen. En het allermooiste is dat iemand je verplicht om mee te praten of om te luisteren. Het staat je helemaal vrij om je te ergeren, verbazen, je er ver verheven boven te voelen of om lekker mee te beppen.
Weet je wat pas erg is...
Moeders die zich nooit sociaal opstellen op het plein, zo uit de hoogte zijn dat ze nooit mee willen praten en niet geïnteresseerd zijn in andere mensen.
Kom op moederZ, wie ben jij om te bepalen wat andere mensen wel en niet mogen bepraten op het schoolplein? Het is niet verplicht om mee te doen en dat is je goed recht, maar laat anderen ook doen waar ze zin in hebben. En ja, ik ben dus wel zo'n beptante die graag 10 minuten voor het eind van school al bij school staat te kletsen met andere moeders. Hartstikke gezellig,soms serieus of verdrietig en soms ook nuttig. Wat is daar in hemelsnaam mis mee en waarom zou dat niet op het schoolplein mogen.
Ojaah heel herkenbaar
ja ik herken het dus wel.Ligt aan schoolplein denk ik of het positief is?Bij ons was het niet vaak positief, veel roddelen over andere ouders, vervelende kinderen, lastige juffen...Roddelen in de zin van: hoe men eruit zag(gekeurd werd er),hoe de kinderen erbij lopen (nieuwste mode of niet, welke spullen, zoals de WII, of de DS) hoe het er bij mensen thuis eruit zag, hoe ze deden tegen hun kinderen, enz.Niet gezellig, geen steun vinden als je n probleem(pje) had, want binnen de kortste keren wist iedereen het! Toch merkte ik al verschil per klas(ouders van klasgenoten bij mn jongste waren gezelliger), en bij mn zus ben ik s geweest en daar was het veel ''oppervlakkiger'',maar wel zo gezellig!Ik had er ook last van en ging net als MoederZ later naar school en stond met 1-2 moeders (somns) te praten.T scheelt echt denk ik per school, per dorp...?
Niks mis met dat schoolplein
maar ik snap moederZ wel. Je kunt het gevoel krijgen een plaatsje te moeten veroveren, net als ooit vroeger zelf op school.
Mijn schoolpleintijd is inmiddels vele, vele jaren geleden. Ik praatte meestal met een paar moeders die ik al kende. Vriendinnen. Heb nooit zo de behoefte gevoeld om nadrukkelijk gesprekjes aan te knopen, en ja, dan kan men je als arrogant of afstandelijk zien, terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn.
De oplossing is simpel: op tijd komen en gaan, niet blijven plakken en gewoon vriendelijk groeten wie op je pad komt.
Je hebt die contacten ook nodig bij kleintjes
want je wilt toch weten waar je kind gaat spelen of wat je mee naar huis krijgt.
Die van mij zat 2 dagen op school en bepaalde haar eigen agenda. En dan is het fijn om te weten hoe het bij dat onbekende gezin gaat.
En roddelen daar bemoei ik me gewoon niet mee, belangstelling omdat de moeder van het vriendinnetje in het ziekenhuis ligt lijkt me vrij normaal.
Tsja
Ik sta op het schoolplein ook meestal wat te kletsen met een moeder van een vriendje van onze oudste. Meestal sta ik op dezelfde plek zodat onze jongste mij snel kan vinden. En wie daar ook staat daar praat je meestal mee. Natuurlijk heb ik ook mijn voorkeur want sommige ouders ken je nou eenmaal beter dan andere ouders. Komt trouwens meestal als kinderen met elkaar spelen dan leer je ook de ouders een beetje kennen. Verder is er op het plein altijd een groepje ouders die altijd lopen te zeuren over van alles en nog wat. Over bepaalde ouders, over leerkrachten, over het schoolbeleid. Daar blijf ik zelf ver van weg. Ik hou daar niet van. Geklep lost niets op.
Helemaal niet herkenbaar?
Ojee ik ben bang dat ik verkeerd begrepen ben.
Het is ook moeilijk uit te leggen denk ik.
Het lijkt iets psychologisch te zijn.
Waar ik op doelde is dat het lijkt dat sommige ouders zelf ook weer even op school zijn.
Is dat omdat school nostalgie oproept? Geen idee, maar ik zie dat sommige ouders die ik ken zich duidelijk "anders" gaan gedragen. Vrouwen die ik op professioneel niveau ken via bijvoorbeeld werk of buren die wel eens op de koffie komen, school lijkt bij bepaalde mensen weer dat typische jongeren gedrag op te roepen.
Op onze school is op deze manier een erg vervelende situatie ontstaan hierdoor en is er zelfs een kind van school gehaald. Omdat deze moeder zich op een bepaalde manier voelde "weggepest".
Sommige helderdenkende ouders lijken ineens te transformeren naar 16 jarige pubers en heb je ineens weer zaken als "populaire" moeders en vaders waar iedereen graag door geaccepteerd wil worden en je ziet sommige ouders echt door het stof kruipen om erbij te willen horen.
Ik heb hier eens in mijn directe omgeving over gepraat met familie leden en na een beetje doorvragen herkennen de meeste dit wel.
De meest wonderlijke verhalen van hele affaires tot scheidingen tot slaagse ruzies en pesterijen gebeuren tussen ouders op het schoolplein.
Een geval uit een Twentse stad ken ik waarbij een soortgelijke situatie ook compleet uit de hand liep op een kinderopvang. Er was zo'n sterke rangorde aanwezig dat er ouders waren die met lood in de schoenen de kinderen brachten en ophaalden. Uiteindelijk liep het zo uit de hand met de ouders dat ze de hele boel opnieuw hebben moeten opzetten.
Natuurlijk is dit een uiterste en gebeurd het niet overal en er zijn ook nuances in te vinden. Maar het is overal op ieder schoolplein in mindere of meerdere mate aanwezig. Ik kan me niet voorstellen dat niemand dit ooit is opgevallen?!
Voor de duidelijkheid: tuurlijk is het gezellig met elkaar te babbelen en vriendschappen te sluiten, ik doe dat ook. Maar soms lijken ouders op schoolplein ineens te denken dat ze weer 16 zijn met alle gedragingen die daarbij horen. Waarom laten verstandige ouders zich toch tot dit gedrag verleiden?
Heftige reacties
Ik lees nu alles even rustig door en sommige reacties zijn behoorlijk heftig. Het is niet mijn bedoeling iemand aan te vallen of te oordelen maar het is iets wat ik zie gebeuren en ik mij afvroeg of andere ouders dat wel eens is opgevallen.
Totaal geen herkenning
nog steeds niet.
Zelfs niet tijdens de kerstborrel terwijl de kinderen hun kerstdiner hebben. Of het ouderfeest waar de kinderen dus niet bij zijn. Het is gewoon een erg leuke school denk ik.
Net als bij amk
Ik herken het ook in het geheel niet en ik weet ook niet wat ik me voor moet stellen bij ouders die zich ineens weer puberaal gaan gedragen. Hier ook gewoon een leuke school denk ik dan, net als bij AMK.
Hier ook wel hoor
de 'popi's' (bij ons meestal de middenstanders) zoeken elkaar op en ben je dat niet, kun je het wel schudden.
Ook speelafspraakjes worden (denken wij) beinvloed door al dan niet popi zijn. 1 kindje mocht bij ons nooit spelen, kwam nooit uit, altijd iets anders gepland. Kan natuurlijk, maar 3 schooljaren lang is wel veel. Maar goed, voordeel van de twijfel gegeven. Tot we gingen verhuizen: we woonden letterlijk 2 weken in ons nieuwe huis en toen mocht dat kindje wel ineens komen spelen. Mams kwam zelfs mee naar binnen en complimenteerde ons met ons huis. Wellicht toeval, maar ouders die ik voorheen nooit sprak, spraken me toen wel aan.. OP ONS HUIS!!!! Onze kinderen zitten al 4 jaar bij elkaar in de klas en het lijkt wel of ze ons pas 'gevonden' hebben sinds we in ons nieuwe huis zijn gaan wonen.
Even voor de goede orde: wij zijn NIET verhuisd om erbij te horen, hahahahaha, zou wat zijn! Wellicht speelt ook mee dat ik voor mezelf begonnen ben.. tel ik wat meer mee?
Ik herken het wel
Natuurlijk is juist fijn als je ouders treft waar het mee klikt en waar je mee kunt overleggen.
Maar de praktijk hier op het schoolplein leert dat je moet tennissen om erbij te horen. Misschien is het mijn gevoeligheid maar, er ontstaan wel degelijk kliekjes die je negeren. Ik ervaar wel degelijk soms een naar sfeertje, zo van jij hoort er niet bij. En dat doet mij ook denken aan "zelf weer op school zitten", zoals Moeder Z schrijft.
En als je dan niet zo goedgebekt ben, dan komt dat toch hard aan.Ik zou willen dat ik daar zoals sommigen hier contacten op kon doen. Was het maar zo....
Ik vind het jammer dat hier zo cynisch gereageerd wordt.
Eigen instelling
Heeft het niet te maken met je eigen instelling dat je dit zo opvalt, moederZ?
Als je zelfverzekerd en relaxed bent heb je dat gevoel misschien minder, dat iedereen puberaal gedrag vertoond op het schoolplein? Wilde gok, hoor. Maar ik kan me niet voorstellen dat het je zo raakt als je zelf frank en vrij dat plein op loopt. Ik herken best wel wat je zegt en in periodes dat ik minder goed in mijn vel zat (chronisch slaapgebrek bij huilbaby in combi met peuter) voelde ik me ook wel eens bekeken c.q. besproken en ergerde ik me ook aan kliekjesgedrag en oeverloos geroddel. Maar in mijn normale doen, praat ik met wie ik zin heb, geef een knikje, goedemorgen whatever aan een ander en loop door. Nu ben ik altijd al iemand geweest die liever 1 minuut te laat komt dan 10 te vroeg dus dan speelt dat niet zo.
Nu ik er zo over nadenk, ik kom al een jaar of 3 niet meer op een schoolplein, dus waar heb ik het over.
ik heb op 2 basisscholen op het plein gestaan en het heeft mij 2 keer tijd en moeite gekost om aanspraak te krijgen, simpelweg omdat niemand je kent in het begin en ik ook niet het type ben die de meest naturel vriendelijke/toegankelijke uitstraling heeft denk ik. Maar zodra ze mij dan kennen vinden de meeste ouders het wel leuk om even een praatje te maken, over de kinderen, het weer, werk, gedoe, verbouwingen etc.
Ik vind het wel gezellig en zoals overal merk je wel dat bepaalde mensen wat namaak zijn of misschien meer dan een oppervlakkig praatje nodig hebben etc.
Ja ik vind het wel gezellig. Er zijn ook mensen die je 8 jaar elke week spreekt zolang de kinderen met elkaar spelen dus zo gek vind ik het dan niet dat je wat meer bespreekt dan alleen het weer en de troep op straat etc.
Overigens
heb ik persoonlijk weer meer moeite met buurvrouw zijn, ik heb gewoonweg niet altijd de inspiratie om tegen iedereen hier in straat iets te zeggen, ik vind dat ook niet fijn om telkens als ik de deur uit stap een praatje te maken, ik heb daar geen zin in, dus laatste tijd stap ik snel door en zeg alleen 'hoi'. Misschien vinden 'ze' mij nu wel een arrogante trut, er wordt wel wat geroddeld hier in de straat.
Status en milieu
Bedankt voor de reacties! Er zijn mensen die status en/of milieu een belangrijke indicator vinden en willen zichzelf ergens mee vereenzelvigen. Ik betrap mijzelf er ook op. Zo zijn er families hier in de wijk waar veel criminaliteit en andere nare zaken thuis voorkomen en die kinderen nemen nooit iemand mee uit school. Zelf wil ik mijn kind ook niet blootstellen aan zulke invloeden. Heel erg voor die kinderen maar ik zal ook nooit met die ouders praten.
Hier praat ik nog over een zeker vorm van veiligheid maar andere zaken kunnen mensen ook heel belangrijk vinden waar ik mijn wenkbrauwen voor frons. Mijn zusje is helaas in een scheiding geraakt (haar man nam de benen) en haar dochter zat op een christelijke school. Er was nog maar 1 ouder die met haar wilde praten want scheiden was schande vond de rest en dus viel zij op het schoolplein buiten de boot. Laat staan dat haar dochter bij andere kindjes mocht spelen. Ze is ergens anders gaan wonen en opnieuw begonnen in een stad waar men iets ruim denkender is en dat gaat gelukkig erg goed op school.
Nogmaals, ik veroordeel hier niemand! Ik vond de schoolplein cultuur van ouders gewoon zo opvallend, maar ik hoor er eigenlijk bijna nooit iemand over.
Waar ik me alleen aan erger hier
Ik erger me niet aan groepjes, komt ook niet zo heel veel voor op de school van mijn zoon.
Waar ik me alleen aan erger zijn ouders die in groepjes echt middenop het toch al smalle toegangspaadje naar het hek staan te praten, meestal met een grote hond erbij. Ze blokkeren compleet de toegang en wijken geen centimeter uit zichzelf. Ouders en kinderen die alleen aankomen, kunnen er vaak wel schuin langs. Maar een ouder in een rolstoel, een moeder met kleintjes aan de hand of een kinderwagen, je moet altijd vragen pardon mag ik er even door.
Ik vind dat echt a-sociaal.
Gadeslaan
Zover ik mijzelf ken zit ik prima in mijn vel en heb geen last van stress factoren op het moment. Het is niet iets wat ik vanuit een emotie zie, maar meer vanuit een observatie en zie het voor mijn ogen gebeuren. Mensen zijn nu eenmaal kudde dieren en daar horen rangen en statussen bij. Het schoolplein lijkt soms op de 1 of andere manier een goede plaats te zijn waar andere ouders zich aan elkaar kunnen meten.
Ja hoor, herkenning
Ik ben misschien niet zo'n goed voorbeeld, want ik ben de absolute risée van dochters oude school. Het begon al in groep 1 toen dochters vader (toen al 3 jaar mijn ex) vanwege een fraudezaakje in de gevangenis belandde. Ik had er niks mee te maken, dochter natuurlijk al helemaal niet, maar toch werd het arme kind met de nek aangekeken en mocht ze bij bijna geen een kindje meer spelen. Er werd op het schoolplein zo hard geroddeld dat ik het letterlijk kon verstaan. Ik mocht ook niet mee met activiteiten, er was een groepje moeders dat alles regelde en dat me alleen bij het schoonmaken van de wc's wilde hebben. Niks schoolreisje of knutselen of zwemmoederen 
Later werd dochter gepest en had ik commentaar op meester en directeur en schoolbeleid. En dat durfde ik zomaar, op een gggggristelijke school (ik noem het expres zo, omdat ik deze mensen geen echte Christenen vind, die zouden namelijk naastenliefde betrachten). Foei foei, toen haalde ik dochter van school en na een jaar word ik in het dorp nog steeds met de nek aangekeken door die kliek. Lekker rustig!
Dochter zit in groep 8, dus ik kom bijna nooit op de nieuwe school, maar ik voel daar wel een totaal andere sfeer. Wel mensen die kletsen, maar gezellig. Je kunt er daar ook gerust bij gaan staan zonder dat ze meteen ophouden met praten.
Ik denk dat het dus wel afhankelijk is van de sfeer van de school.
Buitenbeentjes
Zelf herken ik het wel. Mensen die sociaal wat slimmer en extrovert zijn hebben het op het schoolplein wel naar hun zin. Ik zelf ben een beetje verlegen en introvert. Dan is het dus voor mij wel herkenbaar. Liefst was ik ook zo'n bebtante. Maar ik ben te verlegen. Begrijp me niet verkeerd ik voel me niet zielig ofzo. Maar ik ben nou eenmaal zo. Heb wat minder flair durf alleen wat te zeggen als het rustig is. Dus alle mensen die wel gezellig kletsen. Er zijn ook mensen die er niet aan meedoen, maar het zeker niet veroordelen. Misschien een tikkeltje jaloers zijn op al die gezelligheid. Het ook wel zouden willen...
Niet heel sociaal
Puck: 'Weet je wat pas erg is? Moeders die zich nooit sociaal opstellen op het plein, zo uit de hoogte zijn dat ze nooit mee willen praten en niet geïnteresseerd zijn in andere mensen.'
Aiaiaiai... zo'n moeder ben ik geloof ik wel. Ik ben simpelweg meestal (nog) erg in gedachten als ik op het schoolplein kom of heb gewoon geen zin in small talk. Ik heb met een stuk of vijf ouders een leuk contact. En als ik niet één van mijn vriendinnetjes tref op het schoolplein, dan ga ik lekker in mijn eentje verder staan mijmeren. Ik dacht dat ik er niemand kwaad mee deed, maar blijkbaar kan dit ook opgevat worden als 'arrogant' en 'geen interesse hebben in mensen'. Sorry, het was echt niet zo bedoeld 
n@nny
Ja hoor
Ik herken het juist helemaal. De moeders die zeggen dat het niet zo is, behoren waarschijnlijk zelf tot de "populaire" moeders. Bij ons zijn dat de zgn "Gaastra" moeders. Definitie van mijzelf hoor (voordat ik helemaal alles over me heen krijg!).
Dan heb je nog de moeders die hoog zijn opgeleid, maar "gewoon" zijn. Dus wandelschoenen op je vrije dag i.p.v. dure leren laarzen. Dan zijn er de Hollandse moeders, minder hoog opgeleid, maar wel heel direct en rap. En tot slot de achterstandsmoeders (wij wonen in een achterstandswijk).
Iedereen kan wel zeggen dat je dat niet ziet aan de buitenkant, maar dat zie je voor het gros dus wel.
Ik ben zelf van het 2e type. Ik maak contact met de mensen die mij aanspreken. En meestal zijn dat dezelfde soort moeders. Ik vind het zo flauw om te doen alsof je niet kijkt naar het gedrag van anderen, alsof dat je niks uitmaakt! Mensen vormen nu eenmaal groepjes, ook volwassenen!
Dus ,even een reactie van de andere kant, bedoeld om te laten zien dat niet zich iedereen sociaal wenselijk opstelt.
Herkenning...
Ben zelf een hoog opgeleide moeder, zo'n beetje de enige. En ja hoor, ik val erbuiten. Gelukkig zijn er een paar "gemiddelde" die zich mijn lot aantrekken. En de allochtone moeders hebben helemaal niets door van al die subtiele verschillen, dus die doen normaal.
Populatie is idd belangrijk
op de school van mijn dochter zitten welgeteld 4 kleuterklassen op de locatie. Wel een hoog aantal allochtonen: haar spaans, duits, frans en Engels gaat in raptempo omhoog. Denk dan dus aan de ex-pats.
Zelf zou ik nog wel eens het onderwerp van roddel en achterklap kunnen zijn als alleenstaande moeder, maar ik merk er echt helemaal niets van. De groepjes die je hier ziet hebben echt vooral de lijnen via de vriendschappen van de kinderen dan wel de klasgenootjes.
Erg populair zijn ook de BSO-begeleiders vooral op de dagen dat je eigen kind niet heen gaat maar je wel even snel wat wilt melden.
Maar echt negatieve dingen kom ik echt niet tegen, ik ben niet gezegend met een snelle babbel, maar durf wel contact te maken.
De leuke sfeer op het plein was goed te merken vlak voor de kerstvakantie toen er een spontaan sneeuwballengevecht ontstond tussen de ouders en kinderen.
Het kan ook zijn dat ik sociaal wat blind ben voor dat soort dingen. Op het werk merk ik namelijk ook nooit wat op. Misschien dat dat het leven een stuk makkelijker maakt in dit soort situaties.
Oh ja hier ook hoor
Mijn kinderen zitten op de "populaire"school van de stad. Wij kozen voor deze school omdat de school dicht bij ons huis is, en wij er goede verhalen over hoorden. Dat "populair" is omdat veel kinderen van heinde en ver naar deze school komen. Vooral veel kinderen van artsen, mensen van "goede" huize, en rijke ouders. Er zitten gelukkig ook veel kinderen op van "andere" afkomst. In het begin was ik erg onder de indruk dat kinderen uit de klas van mijn kind eerder wegmochten vanwege golfles, of ballet audities ( groep 1 ) De gesprekken op het schoolplein gingen dan vooral over : de 2e auto, het vakantiehuis of de perikelen van de au-pair. Veel moeders die "besloten" hadden te stoppen met hun mega-baan omdat hun man zoveel verdiende dat die moeders "rustig" voor hun kinderen konden zorgen.
In het begin wist ik me er echt geen raad mee. Ging net als de anderen vol in de make-up naar het plein, en stond daar "dom" te wachten. Maar er kwam een moment dat ik ( net uit de nachtdienst ) ook stond en dacht, bekijk het allemaal maar met je rijkdom en praatjes. Daarna had ik er geen moeite meer mee, en kwam in contact met andere moeders/vaders die wel bij mij pasten.
Ik al jaren niet meer naar het plein. Grappig is wel dat mijn beiden kinderen niets hebben met de "rijke" kindjes. Die hebben hun eigen vriendjes met grote huizen, zwembaden en vakantiehuizen. Mijn kids spelen dus voornamelijk met kinderen die in hun eigen straatje passen. En voor ons is dat dan, middeninkomen,rijtjeshuis en kampeervakanties. Dat heb ik nimmer gestimuleerd, en ook nooit geweerd. Maar blijkbaar voelen zij zich er prettig bij
.
Oh ja tot op heden zijn wij heel tevreden over deze school.
Groet Caro
Herken niets
Ik herken er echt helemaal niets van.
Maar ik herken ook niets van de middelbare schoolschets.
Dus misschien ligt het aan mij.
Ik maak met iedereen op het schoolplein een praatje als ik daar zin in heb, of ik groet als ik geen zin heb om te praten.
Van geroddel en zelfs echtscheidingen via het schoolplein? Nooit iets van gemerkt, is ook voor het eerst dat ik zoiets hoor.
Grappig
Je leert hier ineens een hoop over mensen. Zoals die moeder die arrogant over komt, maar eigenlijk gewoon verlegen is... dat vind ik wel leuk om te horen. Zo kun je mensen heel verkeerd beoordelen op die korte tijd dat je ze op het schoolplein ziet.
Ik herken wel het kleikjes gedrag, maar dan vooral van de "oude" school waar wij kwamen; lees: de dorpsschool waar iedereen naartoe gaat en waar je je dus maar aan hebt te passen naar de grote meute anders hoor je er echt niet bij. Wij zijn niet de grote meute
Uiteindelijk zijn we door omstandigheden op een heel andere school terecht gekomen. De kinderen passen hier beter, en he! verrassing! de ouders ook. Ik herken de middelbare school types waar ik toen ook tussen paste; niet de popi's maar altijd dat groepje dat net anders was. Hier lopen ze ook weer rond, nu ouder geworden, en vaak met even opvallende kinderen.
Ik zeg niet dat ik het nu met iedereen op het schoolplein goed kan vinden, maar de sfeer is heel anders. Het zal per school heel erg verschillen.
groetjes, Tess
Hier
Iedereen staat hier wel dagelijks ongeveer op dezelfde plek. Dus dat zullen dan wel kliekjes zijn. Ik heb het nooit zo ervaren. Ik vind het ook logisch dat de ouders die in mijn buurt staan, en die ik dus dagelijks kort spreek, een praatje maken en met elkaar meeleven e.d. Maar een rangorde zie ik hier niet. De een niet beter dan de ander. Wel verschillend. En gelijken zullen elkaar wel opzoeken. Gelukkig speelt status in onze school niet zo'n rol. Bij andere scholen in de buurt(blanke scholen met tweeverdienende ouders) zie ik dat veel meer.
