Moeite met familie

Mijn eerste gedachte

Is, dat je moeder je niet zo goed (meer) lijkt te kennen en je zus en moeder je inderdaad overal meer bij zouden kunnen betrekken. Maar omdat ze elkaar vaker kunnen bezoeken, is het ook wel begrijpelijk dat hun contact niet synchroon loopt met het contact met jou. Dat je eigenlijk niet beter weet dan dat je moeder en zus hechter zijn dan je moeder en jij, maakt het gevoel niet beter natuurlijk. Dat vind ik wel sneu voor je.

Maar ik doe nu even gemeen. Waarom kúnnen ze over je heen lopen? Hoeveel "schuld" heb je zelf? Ontrafel eens voor jezelf wat er precies gebeurt bij een situatie en wat je daarover zou zeggen als het een vriendin betrof.

Herken delen

Ik heb toen gedacht: bekijk het dan maar. Als je mij er niet bij betrekt, dan zoek je het maar uit met elkaar. Ook met ziekenhuisbezoek. Dan vertelde mijn moeder dat ze al.met een vriendin ging, zeg maar de ochtend erna, en dan bleek later dat ze met haar andere twee dochters was geweest, en werd uitgebreid gedeeld dat het zo fijn was geweest dat die erbij waren. Hoe, wanneer, waarom? Het vervelende is dat je niet kunt vragen, joh, is er nog iets dat jullie samen gaan waar ik niks van weet? Maar dat alles achteraf pas uitkwam. En dan meestal 'ja dat zou jij toch niet leuk gevonden hebben om mee te gaan'.

Maar waarom

vind je het zo erg?
Mijn ouders proberen enorm mijn broer en mij gelijk te trekken maar van gelijkheid is geen sprake. Hij heeft een totaal andere relatie met ze.
Woont ook meer in de buurt, ziet ze veel vaker dan ik. Deelt veel meer met ze.
Ik heb het nooit een probleem gevonden. Ik denk dat ik ook meer afstand houd naar mijn ouders, en dat het tussen hen beter macht.

Ik heb trouwens wel problemen met ouders en broer maar dat is van een hele andere orde.

Met mijn twee kinderen heb ik ook een totaal ander contact.
De jongste ageert daar wel eens tegen, voelt zich wat achtergesteld soms. Totaal onterecht in mijn ogen. Ik luister er wel naar en probeer jongste wat tegemoet te komen en te verzekeren dat ik geen ongelijkheid wil en dat ze beiden me alles waard zijn, maar geef ook steeds aan dat ze ook hele andere karakters zijn en dat ze iets anders vragen/nodig hebben.

Als je meer wilt van je moeder/zus, probeer dat dan te organiseren. Nodig ze uit.

Juf Ank

Als Wh een gesprek zou hebben met moeder en zus, dan is het 1 tegen 2, lijkt mij. Die twee zullen steeds partij voor elkaar kiezen en de schuld bij Wh leggen. Want dan komt ze minder vaak, of ze vindt het toch niet leuk, of wat dan ook, dus wat zeurt ze nou. En ze vinden het allebei, dus is het zo. (Hoe stel jij je dat dan voor?)

Als ze een gesprek met 1 van de 2 zou hebben, is er kans dat dat gekleurd wordt doorverteld aan de ander om bevestiging te zoeken en dat de ander dan beledigd of boos gaat bellen. Maar dat omschreef ze al, dat dat gebeurt.

Hier ga je gewoon niet tussenkomen.

Mijn moeder en zus waren ook zo. Als je wat bij de één aangaf, kreeg je de ander op je dak. Alles werd meteen doorgebeld. Hoe je het ook verwoordde, het werd altijd doorgebriefd als aanval en het was nooit waar/altijd ingebeeld.

Ik heb het opgegeven

Moeite met familie

Bedankt voor al jullie reacties.

Wat betreft het in gesprek gaan, dit heb ik al meerdere malen geprobeerd. Het is twee tegen een en de boel escaleert vrij snel. Eeen palar maanden na het overlijden van mn vader is een gesprek geëscaleerd tot een behoorlijk heftige ruzie. Uiteindelijk is dat wel goed gekomen. Maar sindsdien ben ik voorzichtig met het gesprek aan gaan. Het mondt meestal uit in irritaties en ik heb het gevoel dat dingen bij mij gelegd worden.

@kaaskopje ze kunnen over me heen lopen omdat ik denk ik te toegeeflijk ben en dat weten ze. Ze zullen nooit zeggen wij hebben het ook niet goed aangepakt. Ik ben eigenlijk altijd degene die weer moet oplossen, lijmen. Zij zullen het na een discussie nooit oppakken. Nooit gebeurd en gaat ook niet gebeuren. Ik voel me daarentegen rot/ schuldig en neem dan maar weer contact op na een paar dagen met de boodschap dit was niet de bedoeling. Maar goed mn moeder dekt altijd mijn zus, ze bedoelt het niet zo. Ze bedoelt het goed. Ze heeft in de afgelopen jaren nooit gezegd, misschien heb je wel een punt. Dat geeft een eenzaam gevoel. Als het een vriendin was geweest had ik al lang de deur achter me dicht getrokken. Dan had ik het niet geaccepteerd. Wat mijn eigen aandeel is? Ik neig steeds meer naar het hoogstnodige contact. Misschien moet ik mezelf er vaker toe zetten om contact te hebben...

@Valeria, dat dus. Echt heel herkenbaar...

@juf Ank, ja, regelmatig komt het naar boven. Gesprekken escaleren over dit onderwerp. Hoe jammer ik dat ook vind.

@Bas, wat je zegt, misschien moet ik er maar aantoegeven dat het is wat het is en me er bij neerleggen. Onze kinderen zijn heel verschillend maar ik probeer ze gelijk te benaderen. Ook al ben ik met de een intensiever bezig dan de ander, ik probeer ze hetzelfde te behandelen.

@Juf Ank, bij gesprekken is het inderdaad twee tegen een. Vrij nutteloos. Ik herken veel in je verhaal.

@Flanagan, mn zus heeft ook haar gezin. Wel een man die veel werkt, erg veel werkt. En dat zou misschien wel die leegte kunnen zijn die ze opvult. Ik weet het niet. Ik durf het niet te zeggen.

Wat betreft financiën...Dat zal wel goed gaan. Mn moeder heeft dingen vastgelegd ook. En als het niet goed zou gaan...dan kan me dat niets schelen. Ik wil dat het met mijn gezin goed gaat. En dat gaat het gelukkig. Geld is voor mij niet zo'n ding, ik heb een goede baan en we kunnen doen wat we willen. En dat is voor mij voldoende. Wat betreft andere zaken, inboedel en dergelijke daarvoor vrees ik het ergste. Ze heeft na het overlijden van mn vader zich zo veel van hem toegeigend onder het mom het heeft emotionele waarde (mn moeder wilde alles weg hebben). Ik probeer dat nu ook maar los te laten.

Punt is, mn moeder gaat geen tien jaar meer leven, geen vijf jaar ook meer. Met haar ziekte is het moeilijk inschatten. Dus ik denk dat ik het maar moet tolereren. Als ik haar nu laat zitten, dat kan ik gevoelsmatig niet maken. Het is een duivels dilemma. Daarna denk ik dat het klaar is, na al het gedoe heb ik echt geen behoefte meer aan contact met mn zus. Maar wat sommige van jullie ook aangeven, houd afstanden ieder geval voor nu. Bedankt in ieder geval voor het luisterend oor.

Als zij samen een beeld van jou hebben gecreëerd en een houding daartegen, dan kun je daar eigenlijk niets tegen doen.
Je kunt proberen wat er gebeurt als je eens geen contact opneemt om jezelf onnodig te verontschuldigen ergens voor.
Of gewoon eens niet om de week naar je moeder gaan. Als je uitstraalt dat je ze niet nodig hebt, dan passen ze misschien hun gedrag aan (niet meteen natuurlijk).

Ik begrijp veel van wat je zegt. Ik heb min of meer besloten dat het contact met familie meer waard is dan de strijd over van alles aan te willen gaan. Soms gaat het mis en na een afkoelingsperiode in vredesnaam maar weer voor de lieve vrede... Het valt niet altijd mee.

Ik denk dat het inderdaad kán helpen als je je vaker laat zien.

Ik kwam dit jaar tot een vrij schokkende ontdekking. Ik weet niet zeker meer of ik dat hier op OO verteld heb. Ik heb een paar mankementjes waardoor ik niet in alles goed mee kan komen. Ik ben wat traag, soms wat onhandig. Maar met mijn IQ is weinig mis. Een goed gemiddeld. Maar kennelijk kenden mijn ouders mij zó slecht dat ze de mankementjes hebben verward met de staat van mijn geestelijke vermogens. Ze hebben zich zorgen gemaakt of ik wel normaal in staat was om kinderen groot te brengen. Ik wist niet wat ik hóórde! Dat we 23 jaar geen fysiek contact hebben gehad door andere zaken en ze dus niet zagen hoe het ging, is dat beeld blijven bestaan. Inmiddels schaamt mijn moeder zich geloof ik wel dat ze zo dachten. Ze put zich uit in complimenten over het eindresultaat van de opvoeding van de kinderen.

Dus... 😀... je meer laten zien, de kaas minder van je brood laten eten, kan een goed idee zijn.

Ik snap

de gevoelens van Wh heel goed. Wh, ik heb momenteel zelf een half jaar geen contact meer met de familie sinds de zoveelste crisis, uit geestelijke gezondheidsredenen voor mezelf, zeg maar bescherming. Ook niet makkelijk, want dat brengt ook weer pijn en verdriet met zich mee, maar wel beter voor de rest van mijn leven. Het zijn ongezonde of scheve patronen en in je eentje verander je daar niets aan. Sterkte met alles, verdrietig dat je moeder ziek is, dat maakt het allemaal nog scherper.