Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid
Ik zal wel veel weerstand oproepen, maar bij het lezen van het soort draadjes als van DD (of van veel anderen)kan ik maar 1 ding denken: Hoe is het toch mogelijk dat je ervoor kiest financieel volledig afhankelijk te zijn/blijven/worden van je man en je leven geheel te wijden aan het huishouden en de opvoeding van je kinderen. Ik snap er echt niets van.
Ik ben wat kort door de bocht (een stelling moet immers wat provoceren)maar ik durf te beweren dat zo'n ongelijkwaardigheid garant staat voor veel problemen in een relatie (onvrede, vreemdgaan etc).
Wie schiet of is het er juist mee eens?
Groet Knoet
Interessante draad
Ik vind het een interresante draad en ik heb er eerlijk gezegd ook zeker wat van opgestoken!
* ik kan me momenteel inderdaad voorstellen dat als je partner zes keer zoveel verdiend als jijzelf dat je toch anders tegen je salaris gaat aankijken. En dat stoppen met werken toch wel meer voor de hand ligt op het moment dat werken en zorgen lastig wordt. Dan heb ik misschien wel "makkelijk praten" over niet stoppen, ik breng zo'n 40% van het gezinsinkomen binnen.
* Blijft het natuurlijk wel zuur als je dan als vrouw na een scheiding kan vertrekken naar een kleine woning en vrouw nummer 2 de vruchten ziet plukken van jou investering! Ik vind in zo'n geval een hoge partner allimentatie niet meer dan heel redelijk!
* Ik ga volgende week inderdaad eens uitzoeken hoe het met mijn pensioen zit en of ik extra kan/wil bijsparen.
* Ik weet van mezelf dat niet werken geen optie is, ik was na 4 maanden zwangerschapsverlof al blij dat ik weer aan het werk mocht!
* Ik ben het met IngridT eens dat ziekte van een kind een stuk makkelijker is als je thuis bent. Voor mij is dat het grootste nadeel van werken zonder opa's en oma's als vangnet. Bij ons gaan ze met een beetje kwakkelen gewoon naar school. Anders zou ik ze misschien thuis houden. Alle andere voordelen zie ik niet zo. Ik heb ook tijd voor hobby's, en dingen met de kinderen doen.
* DC mee eens dat Nederland achterloopt, maar het grote voordeel in Nederland is dat je partime kan werken. Ik werk 24 uur (vaak wel iets meer wat ik in vakanties kan opnemen.) In mijn optiek heb ik zo het beste uit twee werelden. Ik heb een leuke uitdagende baan, 2 ochtenden voor mezelf dus tijd genoeg voor het huishouden en andere leuke dingen en 2 door de weekse middagen met de kinderen. Ik werk in de zorg en daar is deeltijdwerken volledig geaccepteerd.
* Ik voel me niet aangevallen door postings van thuisblijfmoeders en andere omdat ik volledig tevreden ben over hoe we samen ons leven geregeld hebben. OK er zitten enkele manko's (rondom zieke kinderen) maar voor de rest is het wat mij betreft helemaal ok!
groeten Duifje
Zonnetje
Wat ik wel snap: als jij door samen met je partner gemaakte afwegingen je carrierekansen verkleint hebt en de zijne vergroot, dat hij dan na een scheiding je inkomen met partneralimentatie aanvult tot wat je had kunnen verdienen als je gewoon je eigen carriere was blijven volgen.
" Wat ik niet snap: als je toevallig een man getrouwd hebt die heel erg veel geld kan verdienen, en je gaat van elkaar scheiden, dat je dan vindt dat je recht hebt op een deel van al dat geld dat hij na de scheiding verdient, en dat meer is dan wat jij zelf had kunnen verdienen. "
Zoals je wellicht begrepen heb zit ik zelf niet in de situatie. Maar er waren hier vrouwen die schetste dat echtgenoot dat echtgenoot een eigen zaak aan het opzetten waren en daardoor van 9.00 tot 22.00 uur van huis waren. Dat betekend de eerste tijd helemaal niet met luxe leven in tegendeel vaak afzien en door deze werktijden er helemaal alleen voor staan. Als die zaak dan gaat lopen, of de carriere gemaakt is komt er een moment dat de vruchten geplukt kunnen worden. Er komt flink meer geld binnen en vrouw en man hebben in feite hier samen voor gezorgd. Hij had namelijk niet die carriere kunnen maken als zij niet thuis bleef. Op het moment van scheiden houdt die man de vruchten en zit de vrouw met "lege handen". Dat vindt ik zuur. Gescheiden moeder heeft hier een voorbeeld van.
Het lijkt ook een beetje hier of deze vrouwen toch maar beperkte keuze hebben, of eis je van je man dat hij minder lange dagen maakt, minder carriere maakt waardoor jij als vrouw meer aanbodt komt?
Ik kan me voorstellen dat het ook niet makkelijk is als je wat ouder bent om de carriere weer in te halen.
groeten Duifje
Om over na te denken
Duifje:
"* Blijft het natuurlijk wel zuur als je dan als vrouw na een scheiding kan vertrekken naar een kleine woning en vrouw nummer 2 de vruchten ziet plukken van jou investering! Ik vind in zo'n geval een hoge partner allimentatie niet meer dan heel redelijk!"
Het is een wat merkwaardige gedachtengang, omdat het de vraag oproept wat je precies 'investeert', en wat je er precies voor terug kan krijgen.
Omdat concreet te maken: De TBM-er van een vrachtwagenchauffeur investeert mss wel net zoveel (zoniet meer) dan die van een bankdirecteur, maar de ex van een bankdirecteur zal meer PA kunnen krijgen.
Een ander merkwaardig aspect is, dat je als exvrouw ook recht op uitkering, als jijzelf besluit 'te stoppen met investeren'-dus als je als vrouw het huwelijk opzegt.
Investeren
Natuurlijk is het misschien dank zij de vrouw dat de man echt carrière heeft gemaakt omdat zij alles op het thuisfront regelde. Echter ik mis gewoon de eigen verantwoordelijkheid van de vrouw hierin. Zij is er mee accoord gegaan om die investering in zijn carrière te doen en dus zelf een stap terug te doen op werkgebied.
Misschien heeft man haar helemaal in die richting gemanipuleerd of misschien vondt ze het juist heel fijn om zich op het gezin te kunnen richten. Feit is dat vrouw er zelf mee is accoord gegaan om een stap terug te doen. Die eigen verantwoordelijkheid vind ik belangrijk.
En ja, ik vind dat je als vrouw (of als man) kan eisen dat je partner rekening houdt met jouw carrière en met het gezin. Ik heb zelf ook wel eens kansen laten schieten omdat het niet goed uitkwam in combinatie met het gezin. Dat geeft ook helemaal niet. Ik vind het logisch dat mijn man en ik allebei rekening houden met de carrière van de ander alsmede met de rest van het gezin.
Maylise
Yta chalne
Ik heb het over hele jonge pubers,net 12 jaar,net op school.Die van mij vindt de hele ochtend/dag alleen gewoon ongezellig.En nee,ik zeg nergens dat het hebben van een gezin stress geeft,maar ik zit ook bepaald niet de hele dag te niksen,er is altijd genoeg te doen hier.Mijn kinderen zijn relatief veel thuis,en de basisschoolgangers hier eten thuis en zijn na 15.30 thuis,dan heb je automatisch meer zooi en werk dan dat ze weg zijn tot 18.00 natuurlijk.
Bijzonder
Wat ik heel bijzonder vind aan deze 'discussie' is dat kennelijk met name de vrouwen ervoor kiezen om thuis te blijven. De term thuisblijfvader bestaat niet?
Helemaal prima als je beslist fulltime voor de kinderen te zorgen, om wat voor reden dan ook, maar wat ik fnuikend vind, is dat ondanks jarenlange emancipatie het kennelijk nog steeds de moeder is die dan thuisblijft. Waar ligt dit aan, vraag ik me af? Is dat nou 'gewoon dat verschil tussen man en vrouw'? Waarschijnlijk zou in onze relatie mijn man stoppen met werken wanneer dit voor onze dochter wenselijk of noodzakelijk zou zijn. Waarom? Omdat ik werktechnisch meer ambities heb, werken leuker vind en misschien ook wel omdat wij ervoor hebben gekozen om de taken echt 50-50 te verdelen. Met andere woorden: het is niet zo dat ik 3 dagen werk en hij 5 zoals in veel relaties het geval is, maar wij werken beiden 4 dagen. In en in triest vind ik het dat niet alleen veel werkgevers van mannen dit onacceptabel vinden, maar dat vooral vaders (en moeders!!! ga de barricade eens op! Accepteer dit niet zomaar) hiermee veelal blind akkoord gaan. Kennelijk zijn we allemaal nog niet zo geemaniceerd als we doen voorkomen.
Om dan nog even on-topic te blijven 
...ik geloof persoonlijk niet in tbm's. In veel gevallen groei je uit elkaar qua ambities. Logisch de een ontwikkelt zich professioneel, de ander ontwikkelt zich op een ander vlak. Het een is niet beter dan het ander, maar ik kan me voorstellen dat het wederzijds begrip van elke belevingswereld steeds minder wordt.
Tinus
"Omdat concreet te maken: De TBM-er van een vrachtwagenchauffeur investeert mss wel net zoveel (zoniet meer) dan die van een bankdirecteur, maar de ex van een bankdirecteur zal meer PA kunnen krijgen.
Een ander merkwaardig aspect is, dat je als exvrouw ook recht op uitkering, als jijzelf besluit \'te stoppen met investeren\'-dus als je als vrouw het huwelijk opzegt. "
Zoals thuisblijfmoeders hier schetsen zien ze de keuze die ze maken als een gezamelijke keuze. Partner zorgt voor inkomen, vrouw blijft thuis. Ze zijn samen een bv en zorgen met hun verdeling samen dat manlief alleen carriere kan maken. Het gezin bankdirecteur zorgt samen dat manlief bankdirecteur kan zijn en het gezin vrachtwagenchaffeur zorgt samen dat manlief vrachtwagenchaffeur kan zijn. Als je ze ziet als eenheid is het volkomen logisch dat vrouw van bankdirecteur meer pa krijgt als vrouw vrachtwagenchaffeur. In alle gevallen kan altijd een van de twee uit deze constructie stappen. Ik vind het terecht dat ook als de vrouw wil stoppen met de relatie dat zij flinke PA krijgt. Zij was tenslotte minstens 5 jaar onderdeel van gezin waarin gezorgd werd dat partner kon werken. Dat hadden ze eerder samen besloten. Ik kan me echt wel voorstellen dat dit soort zaken bespreken voor dat de vrouw stopt met werken de zaken wel helderder maakt. Dan kan vrouw kiezen of ze het risico wil lopen haar carriere te missen tenkoste van echtgenoot, en kan man kiezen of hij carriere wil maken en mocht hij ooit scheiden een hoge PA moet betalen. Ik kan me voorstellen dat veel echtgenotes denken dat hun dit niet overkomt.
groeten Duifje
Maylise
"Natuurlijk is het misschien dank zij de vrouw dat de man echt carrière heeft gemaakt omdat zij alles op het thuisfront regelde. Echter ik mis gewoon de eigen verantwoordelijkheid van de vrouw hierin. Zij is er mee accoord gegaan om die investering in zijn carrière te doen en dus zelf een stap terug te doen op werkgebied.
Misschien heeft man haar helemaal in die richting gemanipuleerd of misschien vondt ze het juist heel fijn om zich op het gezin te kunnen richten. Feit is dat vrouw er zelf mee is accoord gegaan om een stap terug te doen. Die eigen verantwoordelijkheid vind ik belangrijk.
En ja, ik vind dat je als vrouw (of als man) kan eisen dat je partner rekening houdt met jouw carrière en met het gezin. Ik heb zelf ook wel eens kansen laten schieten omdat het niet goed uitkwam in combinatie met het gezin. Dat geeft ook helemaal niet. Ik vind het logisch dat mijn man en ik allebei rekening houden met de carrière van de ander alsmede met de rest van het gezin.
Maylise "
Maylise, ik ben het volkomen met je eens, maar al eerder in de discussie hebben een aantak tbm al aangegeven dat ze deze keuze heel bewust samen maken. Dat betekend dat man en vrouw hier even verantwoordleijk in zijn. Dus moet man een aantal jaren flinke PA betalen zodat vrouw misschien de mogelijkheid krijgt weer te gaan werken.
Of tbm zijn tegenwoordig een verstandige keuze is heb ik geen mening omdat iedere situatie daarin heel anders is.
groeten Duifje
Even een ongetrouwd geluid
Hoi allemaal,
Met veel belangstelling volg ik dit draadje. Ik ben zelf niet getrouwd, ook nooit geweest, zelf zonder relatie kind gekregen. Ik ben dus ook financieel onafhankelijk.
Ik ben het overigens eens met alle argumenten voor partneralimentatie, want inderdaad neem je de beslissingen samen en kun je met een thuispartner veel meer carriere maken. Als ik me voorstel hoe ver ik al zou zijn als ik vijf dagen kon werken en langere dagen kon maken doordat iemand alles thuis regelde, en ik elke avond aan een gedekte tafel kon aanschuiven.... wat een heerlijke gedachte!
Maar wat ik niet snap, is waar die hele bv-gedachte vandaan komt. Wanneer ga je als partners op die manier tegen elkaar aankijken? Misschien naief van me: maar waar is de liefde. Ik heb bij mijn vrienden toch echt het idee dat ze uit liefde bij elkaar zijn, niet om samen een bv te vormen, niet om een economische eenheid te zijn, etc.
Kunnen jullie je licht hierover laten schijnen want het komt nu zo pragmatisch over allemaal, dat hele getrouwd zijn.
Liora
Liora
De uitdrukking huishouden BV kwam van mij. Je mag gerust geloven dat ik gelukkig getrouwd ben, maar binnen dat huwelijk is het handig om zaken praktisch te regelen. Hoeveel je van elkaar houdt staat toch op zich los van hoe je je dagelijks leven inricht?
Snap het niet
Hoi Genista,
Ik snap niet dat het inrichten van je dagelijks leven, gepaard gaat met allerlei economische metaforen. Ik richt toch ook mijn dagelijks leven in? Maar ik beschouw mezelf echt niet als een bedrijf.
Liora
Liora
Volgens mij is het juist goed om ook op het moment dat er liefde is het een en ander wat zakelijk te bekijken. Liefde is een emotie die over kan gaan. Op dat moment liggen belangen ineens heel anders, getuigen de verhalen die ook hier te lezen zijn. Het is volgens mij goed om van te voren dan afspraken te maken, zeker als je als vrouw niet werkt en daarmee een behoorlijk risico op een armoedeval loopt!
groeten Duifej
Duifje brengt het goed onder woorden
Je kan en heel veel van elkaar houden en zakelijk zijn. Ik neem aan dat jij voor je zoon en je tweede kindje ook dingen hebt geregeld in het onwaarschijnlijke geval dat je morgen onder een tram loopt of niet meer voor ze kan zorgen.
Dat is niet waarschijnlijk, maar je moet het wel in je achterhoofd houden.
Hetzelfde werkt het in een huwelijk, je wilt niet uit elkaar gaan. Niemand stapt met die gedachte een huwelijk in, maar het is wel realistisch daar rekening mee te houden.
En je zegt het zelf al, het is een metafoor. Ik zie mijn man, zoontje en mijzelf overigens niet als een BV, maar ik snap het als metafoor wel.
Maylise, ik ben het helemaal met je eens
Ik mis gewoon op heel veel vlakken de eigen verantwoordelijkheid van de vrouw. Die neemt ze zelf ook niet.
Tihama noemt een heleboel reacties terug verschillende redenen waarom vrouwen zouden kunnen stoppen met werken. Sommige vond ik heel herkenbaar. Ik denk alle vrouwen hier wel. Ik zou alleen nooit accepteren dat mijn man zijn carrière boven die van mij zet, maakt niet uit hoe veel of hoe weinig ik verdien of hoe veel of hoe weinig groeimogelijkheden mijn werk had. Iedere vrouw die minder gaat werken dan haar partner maakt haar carriere ondergeschikt aan die van haar man. Dat is zo zonde.
Nou ben ik de eerste die zegt dat dit voor mij makkelijk praten is, want mijn man weet niet wat ambities zijn en heeft ook helemaal geen groeibehoeften in zijn werk.
Ik heb mijn man onlangs gedwongen minder te gaan werken en zijn verantwoording voor het gebrek aan opvang te nemen. Mensen (lees zijn ouders, mijn ouders en bijna al onze vrienden) waren verbijsterd, dat kon ik toch niet maken. Een vriendin zei zelfs letterlijk dat ik dan toch die dag minder kon gaan werken, want vier dagen werken in zijn branche betekende einde carriere.
Linnie
"ik geloof persoonlijk niet in tbm's. In veel gevallen groei je uit elkaar qua ambities. Logisch de een ontwikkelt zich professioneel, de ander ontwikkelt zich op een ander vlak. Het een is niet beter dan het ander, maar ik kan me voorstellen dat het wederzijds begrip van elke belevingswereld steeds minder wordt."
Je gaat zowiezo met deze gedachtengang ervan uit dat iedereen sprankelende carrieres heeft,vol professionele uitdagingen.Maar velen hebben gewoon een baan.Ik ben nu bijna 21 jaar zeer gelukkig getrouwd,en nee,we ontwikkelen niet ieder anders.We zijn hard aan het werk voor ons gezin,zowel binnens-als buitenshuis.Het goed hebben met elkaar,onze kinderen,dat is onze ambitie.Een ambitie die we delen.
Groetjes,Bastet
Valkuilen en doorbreken van patronen
"Ik heb mijn man onlangs gedwongen minder te gaan werken en zijn verantwoording voor het gebrek aan opvang te nemen. Mensen (lees zijn ouders, mijn ouders en bijna al onze vrienden) waren verbijsterd, dat kon ik toch niet maken. Een vriendin zei zelfs letterlijk dat ik dan toch die dag minder kon gaan werken, want vier dagen werken in zijn branche betekende einde carriere. "
Precies. Ik denk dat het daar ook vaak zit. Onder cultuur en groepsdruk eisen vrouwen dit zelden van hun mannen. Om de lieve vrede en nog 5000 andere argumenten, leveren ze in.
Strijd hierover voeren met je partner is al moeilijk, maar om op te tornen tegen beeldvorming, familie, vrienden etc maakt het bijna onmogelijk.
Ik heb als tiener en jonge vrouw heel wat Opzij’s gelezen en die vormden een uitstekende bron van waarschuwingen voor valkuilen.
Ik heb ooit verkering gehad met een studiegenoot. Toen we onze toekomstbeelden bespraken, was dat van hem een mooie carrière én kinderen. Dus ik vroeg hem hoe hij die opvoeding dan zag. Nou, dat deed zijn vrouw, want kinderopvang zag hij niet zitten. Ik heb hem verteld dat hij dan maar beter een andere vriendin kon gaan zoeken, want dat ik ook een carriere wilde. Vriend is exit gegaan.
Die valkuilen gaan trouwens heel ver. Ik had gelezen dat veel jonge moeders hun werk in het slop zien raken omdat ze na de geboorte elke nacht wakker worden van de baby. Meestal gaan ze tijdens hun verlof er uit omdat manlief de volgende ochtend moet werken. Maar dat patroon blijft na het verlof bestaan en put hun zwaarder uit.
Ik was dus gewaarschuwd.
Ik herinner me nog de eerste nacht na mijn verlof. Zoon begon te huilen. Ik werd wakker en ik wilde eruit gaan. Toen bedacht ik: nu moet ik mijn man er een keer uit laten gaan, anders trek ik het straks niet. Maar voor ik mijn man had kunnen porren, bedacht ik dat het niet slim was dat ik hem wakker maakte. Want zo zou hij niet leren wakker te worden van het gehuil, maar alleen van mijn por. Ik ben doodstil blijven liggen. Wachtend tot mijn man wakker werd. Hij zei dat zoon huilde. Ik zei:’Ja, dat weet ik”. Zijn vraag:’Waarom ga je er dan niet heen?’
Ik:’Ik dacht dat jij het wel een keer kon doen”. Hij is opgestaan.
In de jaren die volgden bleek dat onze zoon een extreem slechte slaper was, maar gelukkig konden we de last delen. Degene die het minst diep in slaap was op dat moment stond op.
Ik heb vaak reacties gehad. “Wat fijn dat jouw man dan ook wakker wordt, die van mij wordt alleen wakker als ik hem wakker maak”.
Het probleem is, denk ik, dat veel mensen in hun relatie minder bewust bezig zijn met dit soort psychologische fenomenen. Patronen die er in slijten en waarbij mensen het gesprek om het te veranderen vaak niet op de meest effectieve manier voeren “jij laat mij er altijd alleen voor opdraaien”. Of “ik zal het wel weer doen, zodat jij lekker voor de TV kunt hangen”.
Tihama
Tja
(quote)Je gaat zowiezo met deze gedachtengang ervan uit dat iedereen sprankelende carrieres heeft,vol professionele uitdagingen.Maar velen hebben gewoon een baan.Ik ben nu bijna 21 jaar zeer gelukkig getrouwd,en nee,we ontwikkelen niet ieder anders.We zijn hard aan het werk voor ons gezin,zowel binnens-als buitenshuis.Het goed hebben met elkaar,onze kinderen,dat is onze ambitie.Een ambitie die we delen.
Bastet jij gaat uit van de gedachtengang dat jullie die gezamenlijke ambtitie altijd zullen delen. Hopelijk is dat ook zo maar het kan zo maar over zijn en dan sta jij met lege handen, dat is volgens mij waar het allemaal om draait.
Meike
Meike,ik heb een vak geleerd,waarin ik morgen aan de slag kan,als het moet,dat scheelt natuurlijk wel enorm.
Ik snap heus jouw gedachtengang wel,en die draag ik ook uit naar mijn kinderen,maar toen wij destijds zorg en arbeid gingen verdelen,was dit om diverse redenen handiger.Wat nu allemaal kan,kon toen niet.Er was slechte kinderopvang,parttime werken kon minder makkelijk,etc.Daarbij is mijn gezondheid dusdanig dat een gezin en veel werken er niet inzit.
Groetjes,Bastet
Liora
Nog een verduidelijking dan. Hoeveel ik ook van Genistus houd en hoe wederzijds dat ook is, er is meer in ons leven dan in bed liggen knuffen, zoenen, en wat dies meer zij. Voor onze kinderen en voor onszelf dient gezorgd te worden, er dient niet alleen geld verdiend te worden, maar ook verantwoord uitgegeven aan zinvolle zaken, de was moet gedaan worden, het eten klaargemaakt enz. Dat alles vat ik onder "huishouden BV". De taken moet je verdelen, kun je (deels) uitbesteden. Jij runt dat alleen 
Tops (vreselijk ot)
Genistus ging er 's nachts ook op zijn beurt uit om baby's te verschonen en eventueel bij mij aan te leggen en weer in hun bed te parkeren. Dan kon ik echt wel doorsuffen. Als je wilt, zijn taken best voor iedereen redelijk te verdelen.
Kiki
"Ik heb mijn man onlangs gedwongen minder te gaan werken en zijn verantwoording voor het gebrek aan opvang te nemen. Mensen (lees zijn ouders, mijn ouders en bijna al onze vrienden) waren verbijsterd, dat kon ik toch niet maken. Een vriendin zei zelfs letterlijk dat ik dan toch die dag minder kon gaan werken, want vier dagen werken in zijn branche betekende einde carriere."
Kijk, dat woordt 'dwingen' vind ik nu weer niet gelijkwaardig klinken. Ik ben benieuwd hoe iedereen zou reageren als je een man was geweest die dit over zijn vrouw zou schrijven.
Ik vind overigens wel dat ouders gelijkelijk verantwoordelijk zijn voor de zorg van de kinderen. Maar ik zou hopen dat je zoiets eerder in overleg kunt regelen dan dat de een de ander ertoe moet dwingen.
Groet,
Dirkje
Ongelijkwaardigheid
Ik heb de draad met interesse gelezen, al kan ik niet meer alle postings precies na vertellen.
Aan de ene kant verbaast het me dat gelijkwaardigheid als het ware synoniem gesteld wordt met economische zelfstandigheid, allebei een baan met omgeveer hetzelfde inkomen en dezelfde carrierekansen. Tegelijkertijd verbaast het ook weer niet helemaal.
Allebei een fatsoenlijke (lees behoorlijk aantal uren, behoorlijk inkomen en pensioenopbouw) baan vind ik wel belangrijk. Het is ook deel van gelijkwaardigheid in een relatie, denk ik. Aan de andere kant ken ik ook mensen, die in een relatie zitten die ondanks min of meer gelijke banen, in mijn ogen nog steeds niet gelijkwaardig zijn. Gelijkwaardigheid is dus zeker van meer dingen afhankelijk.
Wat mij betreft: voor mij is werken voor je geld de norm. Maar ik besef wel dat ik ook gemakkelijk praten heb: ik ben goed opgeleid en heb een hele leuke baan, waar ik echt mijn ei in kwijt kan. Als ik slecht of niet was opgeleid, ik had werk dat ik alleen maar vervelend vond en kon niets beters vinden, dan weet ik niet of ik de mogelijkheid te stoppen met werken niet met beide handen zou aangrijpen. Misschien maakte ik me dan ook wel helemaal niet druk om het nog meer verkleinen van mijn kansen op de arbeidsmarkt en het niet opbouwen van pensioen... Niet slim wellicht, maar ik kan me ergens wel indenken dat het zo werkt, hoewel ik het dus niet snap.
Groet,
Dirkje
Jetteke
Maar is het wel opvoeding? Mijn moeder (is gescheiden en werkt) heeft me vaak genoeg bestookt met vacatures. Mijn zusjes gaan helemaal voor hun carrière. Ik niet. Ik ben bekend met de rationele argumenten. Toch doen ze me niets, in zoverre dat ik andere argumenten veel belangrijker vind. Op dit moment.
Ik ben hetzelfde opgevoed als mijn zusjes en tóch zit ik heel anders in elkaar en heb ik volstrekt andere prioriteiten.
En als ik ooit nog een dochter krijg, moet die zelf maar bepalen hoe ze haar leven inricht.
Altair
Voor een zoon geldt hetzelfde. Ik noemde een dochter omdat hierboven steeds alleen maar dochters worden genoemd. Ik zal er geen verschil tussen maken. Ze moeten maar doen wat zij op dat moment het beste vinden en waar zij gelukkig van worden.
Wel weer een leuk onderwerp
Mijn man brengt het geld binnen en ik zorg voor de kinderen en het huishouden. In grote lijnen is dit onze verdeling. Niet geheel zoals ik had gewild. Maar hij heeft een zodanige drukke baan met bereikbare diensten dat werken voor mij zo'n gepuzzel zou gaan worden. Dat hadden we er beiden niet meer voor over.
Nogmaals, ik werk liever en niet zozeer om het geld maar om de sociale contacten en zelfontplooiing.
Dat kan ook thuis, dat weet ik wel, maar wanneer ik uit mijn werk kom heb ik een voldaan gevoel en zit ik vaak vol energie. Bovendien is het soms een verademing om te werken, thuis is het drukker en ik heb geèn rustige baan buitenshuis! Maar dit hebben wij afgesproken zodra de kinderen kwamen, en de eerste jaren was het heerlijk om thuis te zijn na ongeveer 21 jaar fulltime werken, maar nu ben ik blij met mijn invalbaantjes. Gelukkig heb ik altijd invalwerk gedaan, ik kan terug in mijn oude baan zodra de nood aan de vrouw komt. Ik werk nl in de zorgsector en daar kom je echt niet meer in na er 5 jaar uitgeweest te zijn zonder herintrederscursussen ed.
Ik zal mijn kinderen opvoeden tot zelfstandige wezens hoop ik en wat baan/carriere betreft geen onderscheid maken in zoon en dochter.
Zelf ben ik laat aan een relatie begonnen en altijd zelfstandig geweest. maar toch voel ik mij niet afhankelijk van mijn man, we doen het samen op onze manier en zijn daar redelijk tevreden mee. Hij zou wel minder willen werken en ik meer maar dat is doodgewoon geen optie momenteel. En de rust in huis is ons wel wat waard. nu zijn mijn kinderen nog jong, wanneer ze beiden naar school gaan wil ik toch een baan in schooltijden zoeken.
Dwingen is inderdaad wat hard
Maar feitelijk kwam het er inderdaad op neer dat hij geen keuze had. En ik weet inderdaad prima de reacties die er gekomen zouden zijn als een man dit op zou hebben geschreven. Ik vond alleen dat ik geen keuze had.
Ik vind mijn werk net zo belangrijk als zijn werk, misschien zelfs wel belangrijker 
(nee hoor grapje) Ik werk al vier dagen. Hij niet.
En mijn man weet altijd, zoals alle mannen, tig bezwaren op te noemen waarom hij niet minder kan werken, waarom het niet praktisch is en waarom zijn werk daar niet blij mee zal zijn. En daar sta je dan met je goede gedrag. Nou laat mij dan maar lekker pinnig zijn en geen optie geven.
Tihama, zo hebben wij het ook altijd gedaan
en zo gaan we het weer doen bij nummer twee. Omstebeurt eruit voor huilende kindertjes 's nachts.
De zorg van onze kind en in de toekomst kinderen hebben we wel goed verdeeld. Alleen blijven de praktische vraagstukken, zoals wie betaalt de oppas en hoeveel, Wanneer past wie op en wie vindt de nieuwe oppas bij mij.
Fladderbeestje
Fladder: "Wees voorzichtig met kreten als "ik/mijn moeder heb/heeft het ook gered, na de scheiding, met plees schrobben/een goede opleiding/fulltime werken/whatever." "
Amen, amen. De een is de ander niet, de ene situatie is de andere niet, enz. Sommigen gaan zich van supersuccesverhalen alleen maar minderwaardig voelen, op dat moment.
Ja maar
Wc's schoonmaken is geen supersuccesverhaal. Scheiden leidt bijna nooit tot een supersuccesverhaal. Ik heb ze in deze draad niet gezien, of ik moet er straal overheen hebben gelezen. Scheiden is een uitputtingsslag, ik ken werkelijk niemand die er niet jaren over heeft gedaan om van zijn/haar scheiding te bekomen.
Dit draadje gaat niet over gescheiden supervrouwen, dit draadje gaat over ongelijkwaardigheid binnen een relatie. Vorige week vroeg het nrc bij de wekelijkse discussie of de emancipatie van de vrouw in Nederland nu zo'n beetje 'af' is. Ik zit bij zo'n vraag nogal met mijn ogen te knipperen. Hallo, op welke planeet zit die redacteur? Nederlandse vrouwen gelijkwaardig? Zeker als ze eenmaal kinderen krijgen is die gelijkwaardigheid een papieren tijger. Ik vind het soms leuk om me voor te stellen hoe we er als samenleving voor zouden staan als de rollen radicaal werden omgedraaid (mannen baren de kinderen, gaan massaal parttime werken, doen bijna het hele huishouden, rijden heen en weer naar zwemles en clubjes, verrichten mantelzorg, maken de basisschool schoon en ga zo maar door). Ik heb zo het idee dat er dan ineens een heleboel dingen beter geregeld zouden worden. Vrouwen laten zich teveel aanleunen. Ik ook.
Groetjes
Massi
Volkskrantartikel
Vandaag een uitvoerig artikel in de volkskrant over de combinatie van zorg en werk in nederland. Ik weet niet zo goed de digitale link te vinden, maar daar stond in beschreven dat het nederlandse systeem waarin vrouwen en steeds meer mannen partime werken en zorgen zo gek nog niet is. Op deze manier kan gezin en werk goed gecombineerd worden in tegenstelling tot omringende landen waar vrouwen meestal weer fullthime moeten werken. Ook Zweden werd niet gezien als schoolvoorbeeld omdat vrouwen dan wel een paar jaar thuis kunnen blijven maar daarna fullthime aan de slag moeten. Het persentage echtscheidingen ligt in zweden ook hoger als in Nederland.
groeten Duifje
