Ruzie met vader??
Jeetje. Ik ben echt van slag, en heb behoefte aan advies.
Korte historie...ik heb nooit een echt goede band gehad met mijn vader. We zijn ook erg verschillend. Of het nu gaat om politieke, maatschappelijke of sociale onderwerpen...we liggen mijlen uit elkaar.
12 jaar terug is mijn moeder overleden. Vader inmiddels hertrouwd. Prima. Blij dat hij gelukkig is. Vader is erg druk met zichzelf, veel op vakantie, totaal geen interesse in ons leven, de kleinkinderen etcetera. Ik vind dat jammer, maar leg me erbij neer. We zien hem met verjaardagen. Ik bijt dan op mijn tong en luister een paar uur naar zijn populistische tirades over hoe slecht alles gaat met de wereld, de politiek , de overheid, de medische zorg. En dan wuif ik hem weer uit. Als ik hem eens bel zijn we binnen 3 minuten uitgepraat. Ik ben sinds 1 1/2 jaar weer aan het werk na een lange periode als tbm, en hij heeft me nog nooit gevraagd of het bevalt. Hij weet volgens mij niet eens waar ik werk. Nou ja, om maar een paar voorbeelden te geven.
Ik vind het jammer, zo'n oppervlakkige relatie, maar heb me erbij neergelegd dat er niet echt veel meer in zit. Hij is wel close met mijn broer, maar die lijken ook veel meer op elkaar. Ze kunnen samen heerlijk los over alkes wat er fout is met de wereld. Het is altijd negatief, en gaat meestal over geld.
Gisteren even bij broer op nieuwjaarsbezoek. Vader woont in de buurt, was van plan om in de middag even te bekken of hij thuis was en ook even spontaan langs te wippen. Doen we zelden overigens, normaal, want we zien elkaar eigenlijk alleen met verjaardagen, al jaren.
Hoor van broer dat vrouw van vader in het ziekenhuis lligt, met hartklachten. Naar. Maar heel normaal dat we dat niet van vader zelf horen. Zelfs toen ie 2 jaar teug zelf in het zh lag met serieuze hartproblemen hoorden we dat pas 3 dagen na dato via broer. Idioot,maar zo gaat dat al jaren.
We gaan om 5 uur weg bij broer en ik bel mijn vader. Wil even laten weten dat we geschrokken zijn over de berichten van zijn vrouw, even horen hoe het gaat, en misschien even onverwacht langswippen. Hij doet erg kortaf, roept dat ie naar het ziekenhuis moet en hangt op.
Ik bel vandaag nog een keer, om te horen hoe het nou is, en hem nog een gelukkig nieuwjaar te wensen.
Im krijg niet de kans om iets te zeggen. Ik moet een tirade aanhoren over hoe een slechte dochter ik ben, dat ik nooit langskom, dat ik nooit iets laat horen, dat ie er helemaal klaar mee is. Helemaal uit het niets.
Ik was perplex.
Ik heb tussen zijn boze geschreeuw door laten weten dat de gevoelens betreffende onze relatie redelijk wederzijds waren, en toen heb ik met knikkende knieën de hoorn neergelegd.
En nu??
Mijn vader is goed in heibel schoppen. Hij ligt regelmatig met diverse familieleden langdurig in de clinch. Hij is vreselijk stijfkoppig en eigenwijs, en behoorlijk tactloos.
Ik had me er eigenlijk bij neergelegd Dat onze niksige relatie een aardige manier was om zonder al te veel gedoe en ergernis on speaking teams te blijven, maar dat is dus nu mislukt.
Heel eerlijk? Ik zou mijn vader totaal niet missen als ik hem nooit meer zou zien. Hij is zo ontzettend afwezig in mijn leven, en eigenlijk heb ik niks met hem. Ik heb moeite met zijn denkbeelden, en zijn bezoekjes zijn altijd een opgave om te doorstaan. Maar al zeg ik het zelf, ik doe dat met flair, vraag altijd hoe het gaat, leg me neer bij zijn desinteresse, en probeer niet te veel na te denken over alle gelegenheden waar ie (waarschijnlijk door onze grote verschillen in denkbeelden over alles) echt heeft gekwetst.
Maar wat nu??? Ik weet het echt niet. Ik verwacht eerlijk gezegd ergens de komende dagen een officiële brief ( echt zijn ding, schrijven) met daarin een complete samenvatting van alles wat ie nog aan me kwijt wil. Inheb eigenlijk helemaal geen zin om daar tegenin te brengen wat ik daar allemaal van vind, want dat begrijpt hij toch niet, maar ik heb ook helemaal
Geen zin om het boetekleed aan te trekken en me te verontschuldigen voor iets waarvan ik absoluut niet vind dat hij mij dat nu zomaar in de schoenen jan schuiven.
En dan de manier waarop. Zo'n uitbarsting uit het niets door de telefoon. Ik stond echt te trillen op mijn benen
Pfffffff....iemand een idee hoe nu verder?hoewel ik echt niet voorzie dat er nog een echte vader-dochter band gaat ontstaat heb ik ook niet perse behoefte aan enorme familievetes. Eerlijk gezegd zou ik het (hoe triest ook) helemaal geen ramp vinden als ik hem nooit meer zag of sprak..
Jemig, wat een kut begin van het nieuwe jaar......
heel vervelend
maar in ieder geval voor nu gewoon even laten rusten. Je vader is nu van de rel het is sowieso een lastige periode voor hem.
Ik zou hem een kaartje sturen, neurtraal even je medeleven tonen over zijn vrouw. Eventueel je hulp algemeen aanbieden en benoemen dat jullie in een later stadium nog eens kunnen bespreken wat nu jou ineens tot slechte dochter maakt.
En laat gewoon jouw kritiek voor nu even liggen, dat is gewoon even niet handig als je de relatie op het lage pitje wil laten doorsudderen. Het alternatief is waarschijnlijk dat hij het contact verbreekt. Maar zie er later achter te komen waardoor hij nu ineens getriggert werd.
wees die brief voor
Zoals hierboven al gezegt, stuur een kaartje met de juiste toon en wees die verwachte brief voor om escalatie te voorkomen.
Wij hebben ook zo;n figuur in de familie en het is handiger om een beetje kontact te houden aangezien je elkaar toch tegen moet komen.
Ombuigen
'Ik moet een tirade aanhoren over hoe een slechte dochter ik ben, dat ik nooit langskom, dat ik nooit iets laat horen, dat ie er helemaal klaar mee is. Helemaal uit het niets.'
Buig het om. Begin de brief met dat je geschrokken bent. En dat jullie blijkbaar langs elkaar heen geleefd hebben. Iets in de trant van: goh, ik had de indruk dat u/je helemaal niet meer geïnteresseerd was in ons. Maar blijkbaar stel je/u het kontakt wel op prijs. Ik ook, want ik wil graag vertellen hoe het met ons gaat. Jantje ... Pietje .... etc. etc. Dat is ons verhaal. Ik ben wel geïnteresseerd in uw/jouw verhaal, dus ik wil graag langs komen om eens bij te praten. Hoe gaat het nu met .... etc. etc.
Tsjor
Okee
Kaartje verstuurd. Heb gezegd dat ik erg overdonderd was door zijn uitbarsting gisteren. En hem een goed 2014 gewenst en de hoop uitgesproken dat zijn vrouw snel opknapt.
Voelt goed en ben benieuwd wat er zich nu gaat ontspinnen. Ik hoop alleen dat ik kan voorkomen dat ik hem moet uitleggen waarom we nooit close gaan worden.
Ik heb vast ook wel een steekje laten vallen her en der, maar het gaat me echt niet lukken om een echte relatie op te bouwen.
Eerlijk?? Ik heb medelijden met mijn vader, maar eigenlijk snap ik niet dat ik uit zijn genen geboren ben. Er is maar heel weinig aan hem dat ik respecteer of bewonder. Ik schaam mij voor zijn meningen, en hij doet dingen die te absurd voor woorden zijn. Toen mijn eigen moeder overleed, 10 jaar terug, heeft hij me pas gebeld toen ze dood was ( ze had kanker en het ging opeens best snel) en heeft ons zelfs niet toegestaan haar nog te zien. Ik mocht als dochter als een ' gewone' begrafenisgast aanwezig zijn bij de uitvaart. Heb hem niet eens gezien tussen overlijden en uitvaart. Wilde hij niet. En dat is maar 1 voorbeeld van zijn dominantie en gebrek aan inlevingsvermogen in anderen. ik kan er nog veel meer noemen...
Enfin, oud zeer genoeg, maar ik heb geen zin om het op te rakelen. Mijn vader is bijna 80, en gaat toch niet meer veranderen. Hij is een moeilijk mens, en ik ben blij dat het mij gelukt is om niet zo te worden als hij.
Dank voor jullie adviezen....
Oh, en tsjor...
Dat is dus misschien wel een beetje het probleem. Ik weet niet of ik wel behoefte heb aan meer contact. Ik vind jou altijd heel goed in meedenken over gevoelens en relaties....maar hoe kun je close zijn met iemand waarvoor je zo weinig respect hebt??
Ik weet niet wat mijn vader stemt, maar het komt heel dicht in de buurt van Wilders. Hij slaat regelmatig racistische taal uit, heeft het niet erg op homo's en vind dat vrouwen eigenlijk achter het aanrecht horen. En dit soort maatschappijkritische zaken zijn zijn favoriete gespreksonderwerp op welke familiebijeenkomst dan ook. Ik chargeer misschien ietsje nu, maar het scheelt niet veel. En dat komt allemaal bovenop een totaal gebrek aan echte belangstelling voor mij, mijn man, of de kleinkinderen.
Een keer of 5 per jaar 2 uurtjes op de kiezen bijten lukt net, maar veel meer vind ik echt lastig.....
Dus hoe zou jij dat aanpakken??
Moeilijk
Tussen de regels door lees ik dat hij het nu even heel moeilijk heeft vanwege zijn vrouw, maar niet zo goed is in het uiten van zijn emoties en uit frustratie tegen jou begint te schreeuwen omdat hij nu medeleven verwacht.
Ik denk dat je het zo goed doet. Je moet je verwachtingen zo laag mogelijk houden en nu empathie met hem tonen. Zo te lezen is jouw vader niet in staat om dat terug te doen.
Hij doet me denken aan mijn schoonvader. Tot op het laatst heb ik geprobeerd de relatie tussen hem en mijn man te lijmen, maar tot het laatst bleef het een egocentrische eikel. Je kunt mensen niet veranderen.
Tja. Verrassend
Had van alles verwacht ( lange brief vol verwijten, of radiostilte) maar dit niet....
vandaag een kort briefje van 2 regels: bedankt voor de kaart. De uitbarsting was onvermijdelijk, naar heeft hem opgelucht. Zand erover, klaar.
Nou. Da's leuk....dus nu gaan we gewoon door of er niks gebeurd is? Nodig ik hem volgende maand uit voor de eerstvolgende familieverjaardag en gaan we het nergens over hebben? En dan mag ik intussen in mijn eentje besluiten of ik onze contactfrequentie een tandje ga opschroeven? Of dat ik het toch maar zo laat als het al jaren is?
Poe zeg. Wat raar.
uhh?
"vandaag een kort briefje van 2 regels: bedankt voor de kaart. De uitbarsting was onvermijdelijk, naar heeft hem opgelucht. Zand erover, klaar."
Je wilt maar dat het goed komt (begrijpelijk als dochter), maar jij hebt nu je goede wil getoond en er alles aan gedaan. Nu is het zijn beurt en dan bedoel ik niet een kort briefje met 2 regels. Niets meer doen dus.
Even beeldend gezegd nu:
Je bent in je eentje aan het trekken aan een onwillig paard en valt steeds voorover in de modder. Wat doe je dan? Juist..Loslaten!
gewoon
Je neus in de lucht alsof er niets gebeurd is en verder zoals je je hele leven al ervaren hebt dat het het beste loopt.
Ik zou niet meer contact zoeken als jullie beide waarschijnlijk al eerder opzien tegen die 5 x per jaar, Laat het gewoon verder bollen zoals het loopt, zodat je achteraf niet met schuldgevoelens moet blijven zitten maar dat jullie beide het voor elkaar gekregen hebben het allemaal zijn gangetje te laten lopen zoals het ook maar kon lopen, niet meer maar ook niet minder.
Gewoon als altijd
Je weet inmiddels wel wat je aan hem hebt, en dat hij echt niet gaat veranderen. Waarschijnlijk is hij op zijn eigen manier gewoon trots op je en houd hij van je, en hij gaat toch niet begrijpen als je het contact ineens op een lager pitje zet. Ik zou gewoon doorgaan zoals je dat altijd gedaan hebt, niet hopen op meer en je niet ergeren aan zijn eigenaardigheden. Dat gaat bij mij en mijn ouders al jaren 'goed'.
Ja,
Dat lijkt me op zich idd de meest voor de hand liggende reactie. Dan maar gewoon doorgaan. Elkaar een keer of 5,6 per jaar zien, en me niet te veel opwinden. Maar raar lijkt het me wel, hem volgende maand gewoon uitnodigen voor de eerstvolgende verjaardag en dan gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Want ik kan het natuurlijk nIet opeens 'vergeten' dat het hem klaarblijkelijk toch wel hoog zit, onze oppervlakkige relatie......
kweenie
Wat bedoelt hij met dat de uitbarsting onvermijdelijk was? Klinkt niet alsof hij zelf heel gelukkig is met hoe het tussen jullie gaat. Misschien kun je die zin toch een keer aangrijpen voor een gesprekje?
Uit het niets
"Zo'n uitbarsting uit het niets door de telefoon."
Ik denk dat het voor hem niet uit het niets komt. Hij zal ook wel vol verwijten zitten aan jouw adres en had wellicht gewild c.q. verwacht dat je toch bij zijn vrouw op bezoek was gekomen al was hij waarschijnlijk te trots om daarom te vragen.
Het heeft mij op een gegeven moment wel geholpen om mijn moeder een beetje als kind te gaan zien (niet dat ze seniel was, nee, verre van dat). Gewoon minder serieus nemen en begrijpen dat ze zo hun behoeftes hebben en dat ze daar allesbehalve duidelijk in zijn. Net als een kleuter. Dan word je er zelf ook minder boos om.
eens maar
dat geldt omgekeerd ook.
Soms lijken kinderen niet altijd volwassen te worden maar wat dwarse peuters te blijven die van iedereen verwachten dat ze toch wel snappen dat het leven alleen om hen draait.
Als ouder heb ik mijn leven lang om mijn kinderen heengedraaid en dan wordt er van mij alweer verwacht dat ik in 1 keer snap hoe ZIJ het graag willen hebben. (dit even algemeen gesproken, ik hang tussen de leeftijden in; inwonend volwassen studerende kinderen)
Ik zie het bij mijn moeder, haar reactie kan ik begrijpen als we weer eens een andere kant in meningsland opgaan, als iemand haar toch wijze advies in de wind slaat. Mijn vader zal het een worst wezen, die kan dat makkelijker loslaten. Maar geen haar op mijn hoofd die mijn moeder niet serieus zou nemen, dat vind ik afdoen aan haar inzet om mij groot te krijgen.
Ik denk ook dat vader in het verhaal al langer zijn ergernissen had, misschien omdat hij zelf te weinig initiatief neemt om te snappen hoe het moet, misschien aan de kinderkant hetzelfde verhaal, wie zal het zeggen. De uitval komt dus voor hem als vanzelf, voor jou onverwacht.
Jij neemt (top van je) initiatief met een kaart om de gemoederen in elk geval te sussen en de situatie neutraal te kunnen houden.
Vervolgens geeft pa een dankjewel voor de kaart maar moet nog even kwijt dat het erg heeft opgelucht.
In mijn omgeving heb ik nog niet veel mannen ontmoet die het makkelijk vinden om te praten. Wel veel mannen die allergisch zijn voor het woord "gevoelens" en daar werkelijk weinig mee kunnen.
Hoe relaties in elkaar zitten is verduveld lastig.
Ik zeg mijn kinderen dat het werkelijk het meest ingewikkelde is dat er bestaat: relaties goed/werkende houden.
Dat geldt voor relaties op school, je vriendinnen, je baas, je ouders, je broers/zussen, de winkelier , kinderen enz.
Aangezien je als kind nu de mogelijkheid hebt om een vorm van LATrelatie met je vader te hebben, zou ik het luchtig houden, zoals je al doet.
Ruzies vreten energie en ruzie maken kan heel erg opluchten, verfrissend en verhelderend werken, alleen soms is het 10 minuten knallen en een levenlang goedmaken.
Ik slik dus het een en ander van mijn kinderen, ik slik het een en ander van mijn ouders en oh wat zullen die 4 personen veel slikken van mij. Soms is het goed niet alles te weten 
Verbitterde bejaarden; het is erop of eronder!
In de soapserie Coronation Street speelde de actrice Ena Sharples de op het eerste gezicht zo weinig eervolle rol van verbitterde bejaarde zonder meer met weergaloze glans. Schijnbaar zonder enige moeite zette zij decennia lang de antiheld ´Violet Carson´ neer. Je weet wel; die extreem devote, maar alles behalve heilige, oude, nurkse, bazige bejaarde vrouw met haar eeuwige haarnetje en uit de lucht gegrepen kwaadsprekerijen.
Was zij zo goed in acteren, of in het echt misschien ook wel zo onuitstaanbaar? Ik sluit beide mogelijkheden niet uit, maar – mensenlief – wat had ik een hekel aan dat mens! Tot in het diepst van mijn hart wist zij mij te ergeren. En ik begreep er werkelijk geen snars van dat dat (in mijn ogen) afschuwelijke Tv-programma zo populair was. Wat bezielt mensen toch om ronduit naargeestige toestanden leuk te vinden om naar te kijken? Zo vroeg ik mij af, in mijn kinderlijke onschuld.
Inmiddels weet ik het antwoord op die vraag natuurlijk ook wel: bij zulke uit het leven gegrepen verhalen draait het allemaal om herkenning en erkenning van leed, en de daaruit voortvloeiende troost.
Want je zult maar te maken krijgen; met zo´n verbitterde bejaarde! Dan is het toch wel fijn om te zien dat niet alleen jij last hebt van een dergelijk, onmogelijk sujet. En dat niet alleen jij noodgedwongen aan het schipperen slaat ten behoeve van de zogenoemde goede lieve vrede. En dat je ook al zeker niet de enige bent, die domweg heel erg boos wordt van door haat aangedreven gedrag. Wat een verlichting van jouw zware levenslot.
Stellig neem je je voor: mij gaat het leven er niet onder krijgen! Niet alle bejaarden zijn verbitterd, tenslotte? En gelijk heb je!
Toch; je zal het maar wél hebben, dat het leven jou er op de een of andere manier onder heeft gekregen; dusdanig dat je bent verworden tot een almaar op alles en iedereen scheldende, bloeddorstige, hardvochtige, meedogenloze, wrede, tirannieke houwdegen, die zelfs zijn bloedeigen dochter inhumaan behandelt. Wat dan?
Tja; wat dan?
Ongetwijfeld denk je dan, dat die onervaren, naïeve windbuil van een dochter van je, jou aan de schandpaal zal willen nagelen. Actie is reactie, tenslotte. Je ziet de bui al hangen, maar geen enkele uitweg uit deze onmogelijke (want vernederende) levenssituatie en de wanhoop. Voor de zoveelste keer in je leven maak je je op voor de strijd. Al ben je nog zo moe; er is een stemmetje in je hoofd dat onophoudelijk zegt ¨Nu is het erop of eronder¨.
En terwijl jij je opmaakt voor die alles-of-niets-strijd, piekert je dochter zich weer eens suf, hoe nu weer de zich boven haar leven opstapelende donkere onweerswolken weg te krijgen. Ook voor haar is het ´erop of eronder´, want ook haar ego is in het geding. Gelukkig beschikt zij over meer levenservaring, mensenkennis en verstand dan jij voor mogelijk houdt.
Door schade en schande wijzer geworden is zij als geen ander opgewassen geraakt tegen dit soort van conflict. Hoe positief zij ook in het leven staat; zij heeft het afgeleerd om valse hoop te koesteren op verbetering van jouw gedrag. Nuchter constateert zij: excuses zitten er niet in, dus bestaat de enige oplossing van de patstelling uit het nemen van gepaste afstand.
De eerstvolgende keer dat zij jou bezoekt draagt ze schattige oorbelletjes, in de vorm van kapoentjes. Bovendien – zo leuk! – heeft ze muziek voor je meegebracht van Clawfinger: ¨Life will kill you¨. En je had het niet eens voor mogelijk gehouden, dat dat lieve meisje van hardrock hield!
http://youtu.be/HvDqkGKTeuM
moeilijke mensen
Mijn moeilijke vader roept het slechtste in mij naar boven. Vooral op feestjes en partijen, want dan staat er letterlijk nogal veel tussen ons in. Sinds een paar jaar beperk ik het contact op die momenten. Fysiek zo veel mogelijk, en emotioneel verwaarloos ik hem. Of denk lekker het ergste op dat moment, maar spreek het niet uit.
Omdat er toch een vader-dochter band is (of ik het nou wil of niet), spreek ik 1 a 2 maal per jaar met hem alleen iets af, we gaan dan een hapje eten. Bespreken ons vreselijke lot, de zwaarte van het leven, de pijn die we vroeger gevoeld hebben. En we krijgen de slappe lach om woordgrapjes. Daar teren we dan een jaar op, en dat blijkt meer dan genoeg te zijn. Voor mij is het genoeg om mezelf toe te staan de rest van het jaar een waardeloze dochter te zijn. En hij vindt het fijn om even het middelpunt van mijn leven te zijn.
Alle tussentijdse uitbarstingen, achtelijke opmerkingen, boze brieven, ongepaste facebookberichten of chatsessies op Wordfeud, probeer ik te negeren of weg te wuiven met een grap. Dat lukt niet altijd, ze zijn vaak zo goed getimed of verstopt, je hebt het soms niet in de gaten. Maar als mijn nekharen al binnen 2 minuten overeind staan, dan ziet mijn omgeving dat en leidt me gelijk even af.
En zo werkt het eigenlijk best wel goed. Overigens weet mijn vader ook dat ik er zo insta, zo open is het contact dan weer wel.
Misschien is het wat voor jou, om in ieder geval iets met jezelf af te spreken wat je wel en wat je niet toestaat en geeft. En dat je best een rottige dochter mag zijn, het lucht misschien wel erg op? Trek je in ieder geval niets aan van zijn uitbarstingen, ik denk niet dat het uberhaupt iets met jou te maken heeft. Hij is misschien wel gewoon boos op de hele wereld, dat leidt een beetje af van de kwaadheid op zichzelf.
eenzame ouderen
Ik vraag me wel eens af bij berichten zoals onlangs over die vrouw die 10 jaar dood in haar huis had gelegen, of bij iets minder extreme verhalen over mensen die heel eenzaam zijn en waar nooit iemand op bezoek komt, of dat soms ook wel eens "self-inflicted" is. Het zou toch best dat kunnen dat sommigen daarvan niet heel zielige maar ronduit vervelende, boosaardige en egoistische mensen zijn, die dus niet voor niks door iedereen gemeden worden? Je oogst wat je zaait, zoiets? Soms lijkt het wat makkelijk de omgeving (en de kinderen!) en de moderne maatschappij altijd maar de schuld te geven.
Stenna
Ik denk het ook vaak.
Natuurlijk ken ik de ouderen niet die alleen maar thuisblijven, maar bij mij op de sportvereniging zijn er toch verschillende mensen van boven de zeventig en die gaan er zelf op uit, hebben vrienden en activiteiten daarmee. Die kunnen niet jarenlang dood in huis liggen, want dan worden ze gemist. Natuurlijk kun je misschien niet altijd sporten, maar er zijn ook nog andere clubs.
Mijn schoonouders echter hebben voor zover ik weet ruzie gehad met hun naaste familie (ooms/tantes van mijn man dus), ruzie met hun buren, en ook hebben ze geen mensen die bij hen thuiskomen, en geen clubjes. Voorlopig spreken ze nog mensen in het dorp bij het boodschappen doen. Stel dat zij geen kinderen hadden gehad, dan zou het zomaar kunnen dat ze niet gemist werden. En ja, dat komt dan door henzelf. Ze zijn best negatief ingesteld, kleinzielig en voelen zich snel aangevallen. Mensen zonder verplichting hebben gewoon geen zin om er mee om te gaan, denk ik.
Yep Stenna, spijker op de kop.
Op mijn werk (verpleeghuis) zie ik zeer regelmatig mensen, die hun hele leven heel erg 'moeilijk' zijn geweest. Vaak tgv een psychiatrische stoornis (vaak zonder diagnose, want: 'ik ben niet gek, ik hoef niet naar een psycholoog'). Maar ook door verslaving bijvoorbeeld.
Die mensen stoten echt enorm af. En zijn daarom vaak geïsoleerd en eenzaam. Voor 'de verzorging' valt het soms niet mee om elke dag met frisse moed weer deze personen de zorg te geven, waar ze recht op hebben. Maar dan ben je professional, zie je jezelf als middel en stap je over je persoonlijke gevoelens heen. Ik kan me voorstellen dat de familie het soms opgeeft. Dat kan je ze echt niet verwijten.
Vooral voor kinderen en de echtgenoot(note) zijn mensen soms rondweg afschuwelijk geweest. Psychische en/of fysieke mishandeling. Die wonden gaan diep. En als iemand dan een afhankelijk mens in een verpleeghuis is geworden, wil dat niet zeggen dat je die wond kan negeren.
Met de nieuwe participatie samenleving zal het veel vaker gaan gebeuren, dat dit soort mensen eenzaam en alleen overlijden. Wat de overheid betreft moet de mantelzorg een grote rol gaan spelen in de opvang en verzorging van hulpbehoevende ouderen. Maar als mensen zo moeilijk te benaderen zijn, zal die mantelzorg dat niet trekken.
