Slecht contact ouders

Kirsten, je bent te veel bezig met "goedkeuring" krijgen van je ouders. Die ga je niet krijgen denk ik.

Je wil graag dat je ouders zich daar voor open stellen maar dat zit er niet in zoals ik het lees. De sleutel ligt bij het accepteren.

Het zit hem denk ik meer in de erkenning die jij van hun wil krijgen...  

Wat als je je focus er op gaat verleggen voor jezelf? Dat hun leven zoals hun dat graag willen en jij zoals jij. Zonder dat je steeds verdrietig word maar het laat bij waar het is. Jij met jou geloof en hun met hun visie.

Het lijkt me een hele moeilijke situatie. Maar ik ben zelf ook een ouder en ik denk dat ik daar jaren van bij moet komen als mijn kind kiest voor een bekering, niet zo zeer de islam maar wat dan ook. Dus ik denk dat het veel tijd kost. 

Je bent nog zo jong en " komt net kijken". Ik denk dat hun dat vooral bezig houd.

Misschien vul ik teveel in maar ik probeer mee te denken. Xx

Sjonge Kirstentasnim, wat een moeilijke situatie. Ik moet zeggen dat ik voor beide partijen (dus jij en je ouders) wel begrip kan opbrengen. Realiseer je dat je hier schrijft op een forum voor ouders. Je zoekt begrip, maar omdat de meeste leden hier zich in de positie van ouder verplaatsen ("als het mijn kind zou zijn, dan...") kleurt dat de reacties misschien een beetje. Het is goed om dat in je achterhoofd te houden denk ik.

Je bericht roept ook herkenning op: ik ken een aantal mensen die bewust voor het kloosterleven hebben gekozen. Een ander geloof dan dat van jou weliswaar, maar zij ervaren dezelfde druk van zich te moeten verantwoorden naar hun "vroegere" omgeving, inclusief ouders: Weet je het zeker? Waarom maak je deze keuze? Weet je wel wat er in naam van jouw geloof allemaal is gebeurd?? Dat soort vragen.

Het is lastig om hiermee om te gaan, zeker in een fase waarin je zelf nog toegroeit naar je nieuwe geloof. Maar het went uiteindelijk, daar ben ik zeker van. Wat helpt is denk ik om het niet op de voorgrond te maken. Je bent Kirstentasnim (en moslima) en niet moslima (en Kirstentasnim). Zaken rond een hoofddoekje zou ik gewoon niet aan de orde stellen. Je hebt hem op of je hebt hem niet op, alnaargelang jouw geloof je dat opdraagt of alnaargelang je je erbij prettig voelt. Hetzelfde geldt voor andere "zichtbare" dingen van jouw religie. Je voert ze uit, zonder discussie of verantwoording. Op een gegeven moment is het vanzelfsprekend. Als je band altijd goed was, dan zouden je ouders als het goed is op een gegeven moment weer de kern van wie jij bent kunnen zien. Inclusief goede gesprekken.

Geef ze wat tijd, het is niet niets... En ze staan op achterstand in het proces dat jij al aan het gaan ben.

Ik hoop echt dat jullie een goede weg vinden om het contact voort te zetten!

De (ham)vraag lijkt te zijn: in hoeverre dien je tolerant te staan tegenover intolerantie?

Die vraag is niet één, twee, drie te beantwoorden. Het hangt o.a. af van de inhoud en vorm van de intolerantie.

Wat in ieder geval wél opgaat? Je zit altijd goed als je je niet laat verlokken/provoceren tot gedrag waarvoor je je later kunt gaan schamen.

Ik denk vooral dat je je ouders de tijd moet geven om hiermee om te gaan. Jij hebt er ook lang de tijd voor genomen om je te bekeren tot dit geloof. Dat stukje hebben jouw ouders niet gehad, die gaan dit nu pas door, sinds je je daadwerkelijk hebt bekeerd. Het is logische, vind ik, dat ze dit lastig vinden. 

Ze wijzen je niet direct af, je mag op bezoek komen, wandelen met ze etc. Dat jouw moeder zo'n opmerking maakt over je haar en die vitamines, dat is haar beleving. Die mag ze toch uiten? Of moet ze nu op eieren gaan lopen en alles afwegen wat ze tegen jou zegt? Is dat wat je wil? Andersom spreek je toch ook over jouw overtuigingen en jouw beleving? 

Ik zou gewoon proberen in contact te blijven met elkaar, te praten over onderwerpen die jullie wel gezamenlijk delen en de ingewikkelde kwesties even wat meer achterwege laten. 

Accepteer de oppervlakkigheid

Jij hebt je bekeerd tot de islam, daar zijn je ouders niet gelukkig mee. Ik snap dat wel, ik ben zelf ongelovig en zou niet staan te springen als een kind van mij ineens gelovig zou worden. Welk geloof dan ook, trouwens. De beste manier om hier mee om te gaan lijkt me eerlijk gezegd om het er zo weinig mogelijk over te hebben. Dit is in de Nederlandse cultuur vaak geen geaccepteerde oplossing, vanwege het hardnekkige geloof hier dat alles verdiept en uitgepraat moet worden. Maar jullie uitgangspositie verschilt fundamenteel. Jij bent er volop van overtuigd dat islam de goede keuze voor jou is. Jouw ouders vinden het absoluut niks. Daar gaat praten niets aan veranderen.

Praat er dus niet over, koester het oppervlakkige contact dat er wel is. De kans lijkt me groot dat je ouders er wel aan gaan wennen. Nu ben je nog hun kleine meisje dat ineens is bekeerd tot die rare godsdienst, over een paar jaar is de 'nieuwe jij' gewoon geworden. Door het leeftijdsverschil tussen jou en je ouders is een jaar voor jou ook langer dan voor hen. Dus die bekering (waar bij jou waarschijnlijk nog een heel denkproces aan voorafging dat je ouders misschien helemaal niet gezien hebben) is voor hen ongeveer gisteren gebeurd.

Houd het contact warm, al is het dan ook misschien oppervlakkiger dan je gewend bent, vermijd religie als gespreksonderwerp als een ander er niet over begint, heb enige tolerantie als je ouders per ongeluk toch een keer varkensschnitzel op tafel zetten (waarmee ik niet wil zeggen dat je die dan op moet eten) en laat de tijd zijn werk doen.

En probeer kansen te creëren voor je verloofde om te laten zien dat hij wel een geschikt iemand is. Er zijn nogal wat vooroordelen over onderdrukte moslimechtgenotes, dus de kans bestaat dat jouw ouders bang zijn dat jij met een of andere engerd thuiskomt. Is je verloofde toevallig echt een engerd dan moet je hem uiteraard dumpen, maar als het een enorme lieverd is met een leuk gevoel voor humor dan is het goed als je ouders dat ook te zien krijgen, zodat ze wat geruster kunnen zijn dat jij je niet onbezonnen in iets akeligs hebt gestort.

Kortom, een zaak van de lange adem, maar mij lijkt de kans best groot dat de situatie op termijn verbetert.

Groeten,

Temet

Bieb63 schreef op 03-02-2021 om 12:33:

Wat ik me vooral afvraag: wát is het nou precies waarom je moslima wil zijn?  

Kirstentasnim hoeft zich toch niet werkelijk te gaan verantwoorden voor haar keuze voor het geloof? Dat gaat toch helemaal niet. Vanuit jouw belevingswereld vind jij het onzinnig (kan ik inkomen) vanuit Kirstentasnims belevingswereld is het onbegrijpelijk dat jij de waarde er niet van ziet (kan ik ook inkomen). 

De kern van de zaak is dat ze zich juist níet hoeft te verantwoorden maar andersom ook geen begrip en goedkeuring kan opeisen van haar ouders. Het ideaal zou zijn als beide partijen uit liefde voor elkaar nieuwsgierig zouden kunnen zijn naar elkaars ontdekkingen, gevoelens en moeites in het leven. Maar dat zit er niet altijd in. Als je religiositeit alleen maar kunt duiden als een irrationeel verzinsel, is niet te bevatten dat een religieus verhaal intens diepe betekenis voor je kan hebben en kan weerspiegelen wat belangrijk voor je is. Of als je denkt dat er maar één 'echt' verhaal is, dan wordt het ook moeilijk. Niet iedereen heeft behoefte aan of talent voor religieuze diepgang, waarom zou dat ook? Als kind, zeker als gevoelig kind, wil je in verbinding blijven met je ouders. Daarom verlang je ernaar dat zij jou volgen in jouw ontwikkeling, dat ze je begrijpen en steunen. Maar dat kunnen ze niet altijd. Zij zijn 'ook maar mensen'. En toch, het kan van hier allerlei kanten op. De ouders kunnen verzachten als de druk eraf gaat, ze kunnen gaan inzien dat waar ze bang voor zijn niet hoeft te gebeuren, ze kunnen de waarde ervan gaan inzien, Kirstentasnim kan gaan ervaren dat 'begrijpen' en 'hetzelfde zijn' minder belangrijk is dan 'elkaar ontmoeten waar je wél samen kunt zijn'. Het kan ook gebeuren dat er inderdaad een minder diepgaand contact overblijft dan je zou willen, dat blijft dan altijd een klein beetje pijn doen. In alle gevallen gaat hier tijd overheen. Maar het begint altijd met níet (hoeven) verantwoorden, van beide kanten. 

Ja, als ik het bericht van Temet lees, denk ik: ja het inderdaad er maar zo weinig mogelijk over hebben en aangezien je thuis geen hoofddoek draagt, zie ik niet in waarom er niet gewoon contact kan zijn. 

Toch moet mij nog het volgende van het hart, houd me ten goede, het is vanuit een oprechte interesse. Ik ben altijd geinteresseerd geweest in de mystieke tak van de Islam: Rumi, de Soefies etc.  Ik houd ook al jaren van Qawwali muziek (Pakistan, soefies, Nusrat Fateh Ali Khan). Maar mij valt dan op dat als ik concerten van hem zie van 30,  40 jaar geleden daar geen enkele vrouw een hoofddoek draagt. Dat is blijkbaar weer de laatste 20 jaar opgekomen. Een cultureel en geen religieus gegeven wellicht. Je wilt het niet over de inhoudelijke kant van je geloof hebben. Maar toch kunnen aspecten van dat geloof tegen de borst stuiten. Ik zou dat als ouder wel hebben met betrekking tot het dragen van een hoofddoek, maar ook in geval van andere geloven van mijn kinderen die zaken voorschrijven die de fundamentele basisprincipes van mijn opvoeding met de voeten treden zoals: homo/transhaat, vrouwenhaat/ misogynie/  ongelijkwaardigheid, kindermisbruik, veelwijverij, clitorisbesnijdenis en ga zo maar door. en dat geldt dus ook voor de Katholieke Kerk, rare rechtse christenen uit Amerika etc etc. 

Het lastige is als iemand een bepaald geloof aanneemt, dat alle zaken die door een ander als mensonterend worden beschouwd weggewuifd kunnen worden als 'ja moet van mijn geloof'. 

Maar vaak gaat het dan om door mensen (lees mannen) gemaakte wetten en voorschriften (Paulus, Mohammed etc) 

Ik kan veel respect hebben voor de Islam en voel ook de diep religieuze onderstroom wel. Bijvoorbeeld als ik met mijn Turkse buurman over de Hadj praat en zeg "het lijkt mij zo mooi om samen God te eren" en wij beiden de koude rillingen krijgen en tegelijkertijd zeggen "maar het goddelijke is hier nu ook al, voel je het?"

Je wilt respect hebben voor je moeder, maar als ik je ouder was, zou je dan wel respect hebben voor mijn basisprincipes die niet overeenkomen met de voorschriften van jouw geloof? Ik ben een diep religieus mens en mijn principes zijn daaruit voortgekomen en ik zie wel degelijk een verschil tussen mystieke, religieuze gevoelens en de door mensen gemaakte wetten die daar uit voortkomen. 

kijk ook eens hier 

Goed, dit valt wellicht allemaal buiten het kader van jou en je moeder die misschien reageert vanuit simplistische anti-islam sentimenten. Dit is hoe ik als ouder zou reageren. Daarbij wil ik ook opmerken dat als ik zou zien dat dit pad jou diep bij jezelf brengt (wat ik ook heb zien gebeuren met vrienden die Islamitisch zijn geworden) dat ik daar ook respect voor zou hebben. 

Angua schreef op 03-02-2021 om 14:54:

Even heel bot:Ik zie veel overeenkomsten tussen vers bekeerden en vers verliefden. Ze hebben maar één onderwerp van gesprek en welk thema je ook aansnijdt, na drie zinnen ben je weer bij hun favoriete onderwerp.

Ik weet niet of dat bij jou ook het geval is, maar het zou een verklaring kunnen zijn voor het aan de oppervlakte blijven van je moeder. En daarnaast vraag ik me af of jullie vroeger vaak de diepte ingingen in jullie gesprekken of dat dat toen ook niet altijd nodig was omdat je je sowieso geliefd en geaccepteerd voelde.

Een dierbaar familielid van me is sinds een jaar of tien 'into' human design. Officieel is het geen geloof, maar scientology is er niets bij. Ook hij bestookte me de eerste jaren met boeken, folders, filmpjes en 'charts' (een soort horoscopen). In het begin was ik nog wel geinteresseerd. Niet in HD zelf, maar in wat het met hem deed en voor hem betekende. Maar inmiddels is het contact doodgebloed. Want alles stond in het teken van HD. Hij stelde zelfs dingen van mij (meningen, vriendschappen) ter discussie omdat die niet pasten in mijn chart. En de chart had altijd gelijk, dus ik was gewoon 'not-self' als ik daar van afweek.

Misschien ervaren de ouders van TS iets vergelijkbaars.

Bezorgdheid

@Kirsten, je reageert vooral op het onbegrip van je moeder voor je keuze. Maar reageert ze niet vooral uit bezorgdheid om haar dochter?

Is die bezorgdheid niet juist een blijk dat ze heel veel van je houdt? Hebben jullie het over die bezorgdheid van haar om jou gesproken of zijn de gesprekken meer in trant van ‘het is fout, het deugd niet, etc.’?

Vaak komen ruzies door misverstanden: denkt men dat een ander handelt uit onvrede terwijl een ander juist handelt uit liefde en bezorgdheid. Dat besef haalt heel wat kou uit de lucht.

Tip1: Leg je moeder uit dat ze niet bezorgd hoeft te zijn, dat je ondanks de grote veranderingen, niet in zeven sloten tegelijk loopt, en dat je hun basisbeginselen die ze gedurende de opvoeding niet vergeten bent.

PS. Ik heb ook een dochter van 22. En soms gaat de groei in grote sprongen; te groot voor een moeder. Dat kost gewenning.

Tip2: gooi de deur niet dicht, laat weten dat je van hen houdt.

Dit proces heet loslaten en loskomen. We maken in ons leven allemaal keuzes. Als ouder heb je een bepaald beeld wat je kind later gaat worden. En sommige ouders laten je dat horen of voelen als ze het niet eens zijn met je keuze. Daar zal je echt je eigen weg in moeten vinden.

Voorop gesteld, ik heb helemaal niets met welk geloof dan ook.

Maar ik vindt het wel stoer van je dat je zo een keuze maakt en durft te maken. Ik denk dat veel mensen in het keurslijf blijven zitten, omdat dat van ze verwacht wordt.

Ook denk ik dat de meeste mensen rond jou leeftijd een tijdelijke crisis met hun ouders krijgen. Zoals je bij verschillende posts leest, dat veel mensen even moeten slikken bij de keuze van hun kind, en dat ze er aan moeten wennen. Dat kost even tijd.

Maar allemaal vinden we uiteindelijk onze weg en komt het goed.

Chapeau voor jou. Dat doe je goed je eigen keuzes maken en opkomen voor je eigen mening. Ik denk dat je ouders heel erg trots op je zouden moeten zijn.

En je doet het goed, je zorgen te maken over je ouders en jullie relatie en je aan te trekken welke wissel dit trekt. Het is niet leuk. Maar het geeft aan dat het er voor je toe doet.

Mvg Robbie

Robbie