Twijfels bij ruzie, in welke fase zit ik?
Hoi lieve lezers.
Ik ben nieuw op dit forum en hoop dat ik mijn gevoel en twijfel hier weg mag schrijven.
Mijn man en ik. Wij hebben een rustig leven. Ik heb wat hobby's en ga regelmatig met vriendinnen op pad en hij is vooral veel thuis, heeft zijn werk en ziet heel af en toe zijn vrienden. We gaan samen wel eens uiteten en naar vrienden of familie.
Ik ben enig kind en hecht veel waarde aan zo nu en dan alleen zijn. Mijn man begrijpt dit niet en is het liefste elke avond en 2 dagen in het weekend thuis. Op de bank. In een joggingbroek. We hebben al meerdere keren besproken dat dit voor mij belangrijk is maar hij slaat daar geen acht op.
Momenteel ben ik weer enorm aan het twijfelen als we ruzie hebben. Als het eenmaal weer goed is, is de twijfel weer weg en leg ik mezelf erbij neer. Krijgen we ruzie, ga ik meteen nadenken over uit elkaar gaan en of ik nog van hem houd. Het is niet zo dat ik niet tegen ruzie kan, dat gebeurd de beste wel eens, maar ik word er zo moe van. Ik heb gedurende de periodes dat we geen ruzie hebben ook zo nu en dan de gedachte dat ik mezelf monotoon voel in de relatie en mezelf afvraag of ik verdrietig word van de gedachte; wat nou als we uit elkaar gaan? Daar heb ik geen antwoord op omdat het niet echt zo is, dus het gevoel is niet aanwezig. Mijn vrolijke, onbezorgde ik heeft ongemerkt plaatsgemaakt voor iemand die zeurt over het huishouden, mauwt over dat hij zn zooi niet opruimt en blij is als hij eens per jaar een aantal nachtjes weg moet voor zn werk. Dat laatste heeft vooral te maken met het feit dat ik dus graag eens alleen thuis ben en dat dit vrijwel nooit het geval is.
Ik merk steeds vaker dat ik deze versie van mezelf niet leuk vind en daarentegen niet goed weet wat ik perse anders wil. Ik heb wel eens gezegd; ik krijg de kans nooit om je te missen want je bent er altijd, terwijl dat mijn inziens juist eens goed is. De passie en opbloeiendheid ontbreekt bij hem omdat hij geen passie heeft voor iets. Hij straalt niet, heeft niks leuks om te delen. Het is altijd werk, de hond, het huishouden. Ik mis die energie zodat je jezelf daar mee aan op kan trekken, ipv iemand die alleen op de bank zit en werkt.
Ik weet dat ik van hem houd, dat absoluut. Maar als liefdes partner, of iemand die ik goed ken?
Herkennen jullie dit? Hebben jullie advies of een reactie?
Ik bespreek dit niet met vriendinnen, ik wil dit graag anoniem houden.
Bedankt! Groetjes van ZorgMiep
Er valt me 1 ding heel gauw op
Je zegt dat je van hem houdt maar je schrijft niet met liefde over je man. Sterker, het lijkt alsof je hem verantwoordelijk maakt voor het feit dat jij niet bent wie je wilt zijn. Daarvoor ben je echter vooral zelf verantwoordelijk. Je hoeft niet thuis te blijven omdat hij dat wil, anderzijds heeft hij niet minder recht om in jullie huis te zijn omdat jij alleen wilt zijn. Dan moet je die alleen-tijd misschien wel ergens anders dan thuis zoeken.
Het klinkt alsof je een boel onrust en onvrede in jezelf hebt. Ik zou eerst onderzoeken waar dat vandaan komt voordat je je huwelijk opbreekt. Want je neemt jezelf mee na een scheiding.
Herkenbare situatie
Ik snap het volledig!
Spiting genoeg heb ik geen advies maar ik ben hier om te zeggen dat je niet allen bent!
Alleen zijn
Dat je regelmatig graag alleen wil zijn (heel herkenbaar) heb je dat altijd al gehad? Zo ja, dan moet je dat misschien loskoppelen, het heeft dan niet direct te maken met hoe hij is maar dat hij er is.
En hij woont nu eenmaal ook in jullie huis en je kan hem niet zeggen dat hij op stap moet als hij juist graag thuisblijft. Je moet het hem wel duidelijk uitleggen maar dat zal je gedaan hebben en zoeken naar een oplossing. Hebben jullie een kamer over waar een van jullie een eigen ruimte van kan maken?
Het komt op mij over alsof je man behoorlijk uitgeblust is, weet je hoe dat komt? Is zijn werk hem te veel, en als dat zo is kan hij in uren minderen of ander werk zoeken?
Ik kan
uit je verhaal niet opmaken of je zelf ook werkt, en of je dan dezelfde uren/tijden werkt als je man. Zo ja, dan kun je misschien overwegen om je werkrooster iets te veranderen zodat je overdag me-time hebt. En dan 1x per week iets samen met je man actief buitenshuis doen, op vrijdagavond bijvoorbeeld dansles of zo (ik ga voor het gemak uit van een 5 daagse werkweek van ma-vr van 9 tot 17)
Ik snap je gevoel heel goed! Juist om de interesse voor elkaar te houden moet je juist ook eens af en toe apart van elkaar zijn. En wat maakt dat je man totaal geen energie over heeft of wil steken in andere dingen dan werk en bankhangen? Is hij somber, moe? Maar ik zou vooral ook energie in het creëren van me-time investeren. Als het zijn aard is dan verander je dat nooit zomaar en ook nooit heel veel.
fase?
In de fase dat een scheiding onvermijdelijk is als je hier niet op een constructieve manier over praat met je man. Lees het boek Hou me vast
Dan krijg je ook tips hoe zo'n gesprek in te steken.....
Kinderen?
Hebben jullie kinderen? Zo ja, dan is het zéker zaak om aan de slag te gaan. Het boek van Guera is een hele goede, het geeft je handvaten om het gesprek aan te gaan op zo'n manier dat je naar elkaar toe kunt groeien.
Ik heb dezelfde vraag als voorgangsters: was hij altijd al zo of is het iets van de laatste tijd? Als hij niet zo was, vraagt deze ontwikkeling om actie van zijn kant. Was hij altijd al zo dan moet de actie van jou af komen, namelijk, hoe ga ik ermee om, zodanig dat ik er geen 'last' van heb, of mezelf niet kwijtraak.
Ik hoop dat je daar een antwoord op vindt, lukt dat niet, dan lijkt me dat je een scheiding zou kunnen overwegen. Maar nu zeker nog niet.
De tips hierboven vind ik hele goede. Maak ruimte voor jezelf. Dat kan buiten de deur, maar door het omgooien van je werkritme misschien ook wel thuis. En een eigen ruimte binnen je eigen huis is ook heel erg fijn. Ga je er wel eens alleen op uit? Gewoon een weekendje weg, in je eentje? Wandelen, fietsen, sauna, wat je ook maar lekker vindt? Bij het lezen van dit draadje komen bij de kriebels ook wel weer opzetten, zeker zo na de maanden met zijn allen thuis vanwege corona. Kan dat bij jou/jullie ook een rol spelen nu? Meer tot elkaar veroordeeld zijn kan heftig zijn, en de verschillen uitvergroten...
Alleen willen zijn
Waarom boek je zelf niet wat weekendjes weg? Een vriendin van mij doet dat ook om dezelfde reden en dar bevalt haar heel goed
ik sluit me aan
bij de tips en vragen hierboven. Ik vond 'verslaafd aan liefde' een erg verhelderend boek - voor sommigen iets te spiritueel, maar als je daar doorheen kan lezen geeft het waardevolle houvast voor het vinden van je eigen behoefte en hoe je daaraan kan voldoen zonder de partner ergens voor verantwoordelijk te houden. Je kan je man niet veranderen helaas, je kan alleen zelf anders gaan doen. En wellicht gaat hij dan meebewegen.
Herkenning
Ja ik ben ook enig kind en ben ook graag een gedeelte van de tijd alleen. Sterker nog: ik heb het nodig om mijzelf te kunnen 'voelen'. In een relatie waar altijd een ander aanwezig is die dan ook nog alles anders in wil vullen dan ik, verdwijn ik en zou ik ook verlangen naar alleen zijn. Anderen houden van die huiselijkheid en 'sleur' achtige genoeglijkheid, ik niet. Ik heb een tijd gevonden dat ik dat wel moest kunnen, de hele tijd bij elkaar zijn, maar dan gaat het niet goed met me.
Ik kies er dus bewust voor alleen te wonen en lat relaties te hebben.
Je kunt niet vragen van je man dat hij net zo is als jij of dat hij weg gaat voor jou dus je zult het zelf moeten regelen.
Dat je tijdens een ruzie zo zwart wit dan maar niks meer van hem wilt weten, zegt mij alleen maar dat het al veel te lang is opgelopen. Dat je dus al veel eerder tijd voor jezelf had moeten organiseren. Misschien is de ruzie zelfs wel een middel waarin jij je eigenheid kwijt kan...
Dus: dingen voor jezelf organiseren: een eigen kamer in huis, weekendjes alleen weg, een kamer buiten huis huren, op jezelf gaan wonen (hoewel ik vermoed dat je huwelijk daar niet tegen bestand zal zijn omdat hij wel die nabijheid wil)
Maar een waarschuwing: als je zou gaan scheiden en alleen komt te staan, kom je ongetwijfeld een andere trigger uit je jeugd tegen: eenzaamheid. Het is altijd wat. Of je bent iemand en voelt je overwhelmed, of je bent alleen en valt terug in mateloze eenzaamheid.
Een heel ding om daar een goed evenwicht in te vinden
marijn
Een goede waarschuwing inderdaad, eenzaamheid die op de loer ligt na een scheiding. Kan ik helaas over meepraten. Dusseh, aan de bak! 
Ook al
denk je dat je nu weet wie je bent en wat je nodig hebt, als je gaat scheiden moet je jezelf toch weer helemaal opnieuw uitvinden en blijk je toch andere dingen belangrijk te vinden die je eerst niet kon bedenken toen je nog samen was. Of dat je anders in elkaar steekt als je alleen/gescheiden vrouw bent. Kan ook positief uitwerken, dus niet om te doemdenken bedoeld maar om rekening mee te houden. Belangrijk in alle gevallen is dat je voor jezelf en je behoeften zorgt en achter je keuzes staat, en je verantwoordelijkheid neemt voor je keuzes.
