Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw deel 7


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Lentebloem en Anna Cara, jullie mannen zijn goed bezig, hoe dan ook. Vergeet niet dat het inderdaad ook maar mensen zijn en ze nu niet alles voortaan perfect kunnen doen, maar ook nog steeds fouten maken. Voor hun is het ook een leerproces. Zij kunnen niet in jullie hoofd kijken om te weten hoe je wil dat het gaat, wat je verwacht, welke dingen je triggeren en je vevolgens verdrietig of boos maken. Andersom kunnen jullie ook niet in zijn hoofd kijken om te zien hoe hij denkt het op zijn manier zo goed mogelijk te doen, zodat jij maar niet zo verdrietig bent, geen pijn meer hoeft te hebben. Dus ja, met volle angst misschien dan wel vooruit, maar probeer die angst wel steeds meer een plekje te geven.

Labelladonna, ik volg Michael Pilarczyk (motiverend spreker, meditaties). En niet zo lang geleden had hij een post dat onze tijd kostbaar is. Tijd komt nooit meer terug. Als je daar goed over nadenkt is dat best impactvol. Je hebt maar kort de tijd in dit leven. En riep op tot 'leef je mooiste leven'. 

Anna Cara schreef op 16-06-2021 om 13:59:

Eh ik vind dat erg kort door de bocht. Iemand die haar scheiding doorzet denkt echt niet meer aan financiële belang. Of het plaatje naar de buitenwereld. Diegene kiest voor zichzelf. En wellicht juist voor rust voor kinderen en zichzelf. Dat je daarna weer ook mooie kanten van je ex man ziet hoor ik vaker. En of iemand dan kiest voor wat dan ook, is een vrije keuze.

Als mensen verbonden zijn via een trauma (en dat is herhaaldelijk vreemdgaan van de partner voor de meeste mensen wel) dan kan er zoiets als een traumatische hechting ontstaan: je raakt dieper gehecht door juist de pijn. Een kenmerk daarvan is dat je het maar blijft proberen met diegene... in de hoop dat hij/zij nu wel trouw blijft.  Ik zou mijn ex zo in de armen sluiten omdat ik nog steeds een diep gevoel voor die ander heb, wat op liefde lijkt maar waarvan ik weet dat het ongezonde hechting is. Dat is lastig want je moet op je wilskracht 'nee' kunnen zeggen en dat volhouden ook al poogt die ander je weer binnen te halen. Het kan heel goed zijn dat zij deze keer geen nee kon zeggen omdat ze nog diep gehecht is en dat voor liefde aanziet en een grote hoop heeft dat het deze keer wel lukt. 


Lexus schreef op 16-06-2021 om 14:30:

[..]

Als mensen verbonden zijn via een trauma (en dat is herhaaldelijk vreemdgaan van de partner voor de meeste mensen wel) dan kan er zoiets als een traumatische hechting ontstaan: je raakt dieper gehecht door juist de pijn. Een kenmerk daarvan is dat je het maar blijft proberen met diegene... in de hoop dat hij/zij nu wel trouw blijft. Ik zou mijn ex zo in de armen sluiten omdat ik nog steeds een diep gevoel voor die ander heb, wat op liefde lijkt maar waarvan ik weet dat het ongezonde hechting is. Dat is lastig want je moet op je wilskracht 'nee' kunnen zeggen en dat volhouden ook al poogt die ander je weer binnen te halen. Het kan heel goed zijn dat zij deze keer geen nee kon zeggen omdat ze nog diep gehecht is en dat voor liefde aanziet en een grote hoop heeft dat het deze keer wel lukt.


Heel herkenbaar dit. Mijn ex was dan wel niet ontrouw - voor zover ik weet en afgezien van vreemdgaan kort na de geboorte van ons oudste kind - maar heeft wel een traumatisch spel van afwijzen en vasthouden gespeeld en ik maar hopen en dus ook veeel te lang in die relatie gebleven. En nog steeds, na al die jaren hopen hopen en proberen, is het lastig om de boel achter me te laten. Dat kan heel diep in iemands systeem gaan zitten. 

elledoris schreef op 16-06-2021 om 16:04:

[..]

Heel herkenbaar dit. Mijn ex was dan wel niet ontrouw - voor zover ik weet en afgezien van vreemdgaan kort na de geboorte van ons oudste kind - maar heeft wel een traumatisch spel van afwijzen en vasthouden gespeeld en ik maar hopen en dus ook veeel te lang in die relatie gebleven. En nog steeds, na al die jaren hopen hopen en proberen, is het lastig om de boel achter me te laten. Dat kan heel diep in iemands systeem gaan zitten.

Ja de traumatische hechting hoeft niet door vreemdgaan te gaan gebeuren. Een kenmerk ervan is inconsistentie: je weet niet waar je aan toe bent, hij/zij is lief en het is gezellig en het volgende moment is iemand ineens koud en afstandelijk zonder dat je maar een idee hebt waarom. Als dit maar vaak genoeg gebeurt, krijgt een complex van hele kleine trauma'tjes en ga je je best doen en hopen op die leuke tijd. Vreemdgaan is natuurlijk dan een heel groot trauma maar heeft eenzelfde dynamiek in zich: je wordt totaal van je stuk gebracht want je dacht dat er verbinding en loyaliteit was maar zonder dat jij het wist had die ander een hele andere agenda. En gebeurt het veelvuldig, zoals bij Marco, dan wordt de traumabond dieper. Maar nog kan het natuurlijk diepe ware liefde zijn van beiden. Ik kan dan van hieruit niet zien maar houd beide opties en alles wat daar tussen zit voor mogelijk

Oh en nog even Elledoris: vooropgesteld dat er bij jullie traumabonding plaatsvond: het is dus volkomen normaal in dit soort situaties dat je het niet makkelijk achter je kan laten. Hoewel de omgeving dat vaak niet kan begrijpen, hoort dat bij de dynamiek: er is nooit zoiets als 'closure' in dit soort relaties. Dus neem het jezelf niet kwalijk. 

Labelladonna, ik volg Michael Pilarczyk (motiverend spreker, meditaties). En niet zo lang geleden had hij een post dat onze tijd kostbaar is. Tijd komt nooit meer terug. Als je daar goed over nadenkt is dat best impactvol. Je hebt maar kort de tijd in dit leven. En riep op tot 'leef je mooiste leven'. 

Lexus schreef op 16-06-2021 om 16:21:

[..]

Ja de traumatische hechting hoeft niet door vreemdgaan te gaan gebeuren. Een kenmerk ervan is inconsistentie: je weet niet waar je aan toe bent, hij/zij is lief en het is gezellig en het volgende moment is iemand ineens koud en afstandelijk zonder dat je maar een idee hebt waarom. Als dit maar vaak genoeg gebeurt, krijgt een complex van hele kleine trauma'tjes en ga je je best doen en hopen op die leuke tijd. Vreemdgaan is natuurlijk dan een heel groot trauma maar heeft eenzelfde dynamiek in zich: je wordt totaal van je stuk gebracht want je dacht dat er verbinding en loyaliteit was maar zonder dat jij het wist had die ander een hele andere agenda. En gebeurt het veelvuldig, zoals bij Marco, dan wordt de traumabond dieper. Maar nog kan het natuurlijk diepe ware liefde zijn van beiden. Ik kan dan van hieruit niet zien maar houd beide opties en alles wat daar tussen zit voor mogelijk

Ik herken dit enorm. Naast de ongezonde hechting dacht ik ook altijd dat ik haar wel kon redden en we een fijne en leuke toekomst tegemoet. Ik verloor mijzelf in de relatie en de enige hoop die ik had was dat het wel goed zou komen. Niet dus... nadat het uitging verlangde ik nog jaren naar haar, ondanks alle negatieve dingen die gebeurd zijn. Vreemd hoe een menselijk brein kan werken

Puinhoop

Puinhoop

16-06-2021 om 18:00 Topicstarter

Nou precies. We leven nu en hoewel ik geloof dat we misschien een tweede kans krijgen, weet je nooit zeker of je die wel zult krijgen. En in dit leven moeten we dus ons best doen doe huwelijksbelofte na te komen. Dus ik ga vanavond mijn wensen, verwachtingen en frustraties aan hem schrijven. Ik ben die koude oorlog beu.

Flanagan, ik vond jouw vorige post dan ook zo mooi. Hoe je het vanuit verschillende kanten beschreef. Dat daar ook een kern in zit, in hoe de vreemdgaande mannen denken, want je moet uiteindelijk vooruit. Hij is inderdaad niet van steen, dat wist ik natuurlijk wel, maar hij deed net alsof alles koek en ei was terwijl dat gewoon nog niet zo is en dat werk niet.

Hij is heel open geweest, vertelde dat hij niet begrijpt hoe hij dit ooit heeft kunnen doen. Mij dit aan kon doen, maar kan ook niet terughalen wat hij toen voelde of dacht. Hij kan zich er geen voorstelling meer van maken, terwijl hij weet dat hij het toch echt allemaal gedaan heeft. Volgens zijn therapeut stond hij heel ver van zijn eigen gevoel vandaan, van zichzelf. Het enige wat hij nog weet is dat hij zich leeg voelde. Terwijl hij toentertijd toch echt tegen mij zei dat hij zich eigenlijk heel goed voelde, toen ik eiste dat hij naar een psycholoog zou gaan. Dat weet hij ook nog en begrijpt hij echt niet, want hij voelde zich helemaal niet goed. Dus ik gaf voorzichtig aan dat hij anders wel genoeg voor haar scheen te voelen, als je zelfs tegen iemand zegt dat je van haar houdt en van je vrouw wil scheiden. Hij zegt nu dat dit gevoel niet echt was, kan het ook niet terughalen of het zich indenken. Gek genoeg begrijpt hij er helemaal niks van. Nou dat delen we dan, want ik begrijp het ook niet.
Klopt Puinhoop, ook mijn man voelde zich waardeloos. Ik waardeerde hem wel hoor, droeg hem op handen en deed alles voor hem. Hij mocht ook alles. Vertelde heel vaak hoe gek ik op hem was en hoe trots ik was op alles wat wij samen bereikt hadden. Het kwam op een gegeven moment alleen niet meer aan. Dat had niks met mij te maken, maar alles met hem. Hij glipte door mijn vingers, al veel langer dan ik doorhad want hoewel de fysieke affaire in mei begon, hadden ze al maandenlang veel contact met elkaar. Het verklaart wel waarom hij zich steeds meer van mij afkeerde. Toen ik het doorkreeg was het te laat, ik zeurde, ik leek op mijn moeder, etc. Bijna, echt bijna was ik zelf zover dat ik dacht, zo wil ik niet verder. Ik wist alleen dat er meer aan de hand was, dit was niet de man waar ik mee trouwde. 

De oorzaak van het waardeloos voelen weten we wel en daar werkt hij aan, heeft hij ook emdr voor. Het is alleen geen excuus. Nooit. Het had gewoon niet mogen gebeuren. We hebben nu ook duidelijke afspraken gemaakt. Ik zal hem bijvoorbeeld nooit meer zo ‘vrij’ laten, want dan heeft hij juist het gevoel dat het niet uitmaakt wat hij doet. Dan zal hij nooit meer zeggen dat ik op mijn moeder lijk 🤭

Succes met het schrijven van je brief, ik hoop oprecht dat het bij je man binnen komt en hij er iets mee zal doen!

LaBelladonna, die angst een plekje geven. Soms vraag ik me af hoe. Ik dacht echt op de goede weg te zijn, maar deze week, deze periode en het feit dat ik het gevoel had dat ik me er maar gewoon overheen moest zetten en het moest vergeten, want dat deed hij ook dacht ik, maakte dat dit juist niet lukte. Zoveel angsten, zoveel verdriet en zoveel boosheid de afgelopen dagen. Na ons gesprek is dat gezakt. Ik kan weer meer naar het hier en nu kijken. Zijn therapeut heeft aangeboden emdr bij mij te willen doen, of door een collega. Ik weet het nog niet. Wel stop ik bij de mijne. Ze is heel goed voor me geweest in het terugvinden van mijn zelfvertrouwen en het weer kunnen genieten van de kleine dingen. Echter, echt de vinger op de zere plek leggen heeft ze niet gedaan. Er is waarschijnlijk meer nodig om dit te kunnen accepteren. Of gewoon tijd.


Hebben jullie je man vergeven? Ik vertelde hem dat ik dat misschien niet kan. Ik denk dat ik kan accepteren dat het gebeurd is en het een plekje kan geven, met de tijd. Alleen het vergeven weet ik niet. Vergeten sowieso niet. Hij vond het heel erg om dat te horen. Gaf wel aan dat hij het andersom nooit geaccepteerd zou hebben. Dus hij begrijpt het wel. 

Ach, vergeven, vergeten, wat heb je aan die woorden. Het punt is dat je een zijde van je man bent tegen gekomen die je niet kan waarderen. Excuus etc. vlakken die inzichten niet uit. Mr Perfect bestaat niet!

Of je die inzicht ook moet uitspreken, is vraag twee. Je kan die constatering ook voor jezelf houden zoals je man ook wel eens iets over jou voor zichzelf zal houden wanneer het niet opbouwend is.

Soms denk ik: ‘waarom heb ik dat niet eerder gezien’. Zodoende heb ik de afgelopen jaren gebruikt om hem te laten inzien dat vanzelfsprekendheid schadelijk is voor een relatie; scheve verstandhouding.
Daarnaast is het aanname doen en het eenvoudige oordelen zonder de feiten te weten, iets waar we aan werken. Twee elementen die niet in één maand uit de lucht zijn.

——

Volgens de mindfulnesstraining oordelen we te snel; eerst tot 3 tellen en afwegen of het het waard is daar energie in te steken wanneer het niet voor jou op dat moment belangrijk is. Je lichaam is daarentegen belangrijk. En van het gepieker krijg je snel lichamelijke klachten; sta vaker stil bij wat het jou doet en hoe je zuinig met je lichaam hebt om te gaan: hou daarom heel bewust van jezelf. Het helpt met zijn gebreken bij hem te laten.

Wat je zegt, Flanagan! Mooi verwoord.

Waardering

We begonnen deze dag met quality-time in bed. Man was rest van de dag ook attenter. Net alsof hij bewust was van die onmisbaarheid; als een teken van waardering wat dan een goed gevoel geeft. Dan snap ik niet dat hij op die andere dagen wel twijfelt aan zijn waarde in dit gezin. Op de andere dagen zijn we (in mijn ogen) ook allebei een belangrijke schakel in het geheel. Dat kwartje is nog niet helemaal gevallen.

Nu is het zo dat wanneer vanzelfsprekendheid erin sluipt, er minder waardering is voor de kleine dingen die ook uit liefde voor elkaar gedaan worden. Dan wordt praten vooruit geschoven. Valkuil nr 1.

Fredje01 schreef op 16-06-2021 om 17:49:

[..]

Ik herken dit enorm. Naast de ongezonde hechting dacht ik ook altijd dat ik haar wel kon redden en we een fijne en leuke toekomst tegemoet. Ik verloor mijzelf in de relatie en de enige hoop die ik had was dat het wel goed zou komen. Niet dus... nadat het uitging verlangde ik nog jaren naar haar, ondanks alle negatieve dingen die gebeurd zijn. Vreemd hoe een menselijk brein kan werken

Ja dan was je trauma gebonden. Als je aan jezelf wilt werken hieromtrent, zoek dan op 'relatieverslaving'. 

Lentebloem, je vraagt of ik mijn man heb vergeven. Het antwoord is nee. Nu heb ik vorig jaar een workshop bij psycholoog gedaan en weet dat het niet om hem gaat maar om mijzelf goed te doen. Vergeven doe je voor jezelf. Je keurt het daarmee niet goed maar laat de pijn ervan los. Zo iets. Het was een fijne sessie maar in het verhaal van mijn man zijn - ook na die workshop - weer een aantal dingen gebeurd/gedaan die ik oprecht onvergevelijk vind. Daar worstel ik best nog mee. 

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.