Partner en kind alimentatie, wat is normaal?

Als aanvulling op het voorbeeld

Dan kan het ook nog eens zo zijn, dat de vader in dit geval is gedumpt door zijn ex, nadat ze een paar keer vreemd is gegaan, terwijl de moeder gedumpt is omdat hij vreemd ging. En dat vader veel PA moet betalen omdat zijn ex net genoeg verdient om (PA+werk) uit de bijstand te blijven, waardoor ze niet gedwongen kan worden om meer te gaan werken.

Verdorie

Had ik bij nader inzien toch de bedragen weg gehaald, is niet helemaal gelukt zie ik nu. Sorry.

Tinus - ot

Sorry, gevalletje-Pavlov, maar er is niet zoiets als gratis rechtsbijstand in het familierecht. Zelfs de armste sloeber moet nog een eigen bijdrage en griffiegeld betalen.

Ok, het zinkt in het niet bij het betalen van de volle mep, maar strikt genomen is er geen 'gratis advocaat' (zoals het Parool laatst ook weer eens kopte).

Groeten,

Temet

Temet

Temet:
Sorry, gevalletje-Pavlov, maar er is niet zoiets als gratis rechtsbijstand in het familierecht. Zelfs de armste sloeber moet nog een eigen bijdrage en griffiegeld betalen."
Ongetwijfeld, maar dat doet aan t punt dat ik wilde maken niet zoveel af.

Nieuwe partner

Emma:
"Doorgaans zie ik daar niets van in mijn omgeving, heb er zelf ook geen last van. Hier komen moeders van kinderen uit een vorige relatie gewoon op feestjes, samen met de kinderen en nieuwe partners."
Dat wisselt nogal, is mijn waarneming. Victoria heeft wel een beetje gelijk, al geloof ik niet dat dat altijd aan de nieuwe partner ligt. Wat geregeld gebeurt, is het volgende: Bij een scheiding worden geregeld afspraken gemaakt (zowel over alimentatie als over andere dingen), die niet altijd even eerlijk of handig zijn. Het is dan de nieuwe partner, die plots vraagtekens zet bij die slechte afspraken.

Tinus....

Ja, als ik het zo lees, plus de aanvulling die je erbij geplaatst heb, dan begrijp ik wel de frustraties. Wat een geregel! Daar heb ik inderdaad nooit mee te maken gehad, ik dacht meer in termen van "zoveel honderd euro per maand aan de ex plus kinderen".
Maar mijn verstand blijft toch haken bij de gedachte "dit valt te regelen, zoek het uit, vecht het uit desnoods, maar dan ben je er klaar mee en heb je er gewoon mee te maken de komende (12) jaren".
Anders dan zorgenkinderen waar je nooit mee klaar bent qua zorgen over en zorgen voor zeg maar.
Ik blijf erbij dat werkende nieuwe partners, vrouwen dus, niet kunnen roepen dat de ex maar aan het werk moet omdat zij zelf werken. Je weet toch waar je in stapt met een nieuwe partner? Het is wat het is, kinderen en ex verdwijnen niet bij de komst van een nieuwe liefde. Zelf zou ik geen partner willen die niet goed voor zijn vorige gezin zou zorgen. Hoe kan zo'n persoon goed voor jou zorgen en eventuele nieuwe kinderen? En nee, dan bedoel ik dus niet financieel......

Mijn kringen

Ik heb heel weinig niet werkende vrouwen om mij heen, of ze moeten op leeftijd zijn. Dit zijn conclusies die ik trek op basis van wat ik om mij heen zie en misschien nog wel het meest van wat ik af en toe op het forum lees. Dan komt er weer een nieuwe vriendin zich melden die zich afvraagt of de ex van hun nieuwe vriend niet de kinderen teveel dit of te weinig dat of dat ze te weinig flexibel is met omgang of wat dan ook. Dan denk ik ook, ja hoor daar heb je er weer een.
Twee praktijkvoorbeelden: Was laatst bij iemand thuis om iets te bespreken voor de sportvereniging. Ken hem alleen zakelijk (nou ja vrijwilligerswerk dan), ken zijn ex niet en tot dan ook zijn nieuwe vriendin niet. Terwijl wij in bespreking waren liep nieuwe vriendin in en uit af en toe wat mopperend over pedagogische kwaliteiten van ex. Dat deed helemaal niet ter zake, we hadden het over wat anders, maar blijkbaar had ze nogal de behoefte nieuwe vriend en andere aanwezigen te overtuigen dat zij een veel betere moeder was. Schoonzus is al geruime tijd gescheiden, nu ex ook van tweede vrouw is gescheiden is hij met eerste weer redelijk on speaking terms. Schoonzus is gewoon een werkende vrouw en krijgt geen PA. De omgangsregeling ging redelijk en ze konden ook gezamenlijk op een feestje komen van gezamenlijke vrienden, totdat tweede as ex in beeld kwam. Rechtzaak op rechtzaak opeens weer en een scene op een feestje van een gezamenlijke vriend (echt een ordinaire vechtpartij) omdat nieuwe as ex vond dat ze ex nr 1 daar op haar opvoedkundige kwaliteiten moest aanspreken.
Ik heb zelf het idee dat mannen nooit zo de behoefte hebben om hun voorgangers af te kraken als dat vrouwen dat hebben. Die nemen de situatie veel meer zoals die is. Maar dat zal er in de leefwereld van Emma wel door komen omdat die meestal geen PA krijgen.

Victoria

Met de bedragen die je noemt kan ik me voorstellen dat ex niet zielig achterblijft. Mijn weerzin tegen PA komt ook niet zozeer voor uit medelijden met de mannen die moeten betalen (of de vrouwen) maar wel vanuit mijn principe dat een gezond volwassen mens voor zichzelf moet kunnen zorgen. Als net niet lukt om zelf werk te vinden zijn er overheidsinstanties die kunnen helpen. Uit principe vind ik dat persoon b niet verantwoordelijk is voor persoon a als er geen wettelijke banden niet meer bestaan tussen die mensen. Daarom ben ik dus wel voor kinderalimentatie (uiteraard) want de band tussen ouders en kind wordt natuurlijk door de scheiding niet gebroken.
Ik begrijp de keuzes die je hebt gemaakt maar het was niet mijn keuze geweest. Ik zou niet zo'n schaduw bestaan kunnen leven waarin alles om man draait, waarbij ik de hele verantwoordelijkheid voor gezin op me moet nemen en moet opdraven op sociale functies van man en dergelijke.
Echter ondanks dat je man vast niet zo'n carrière had gehad vind ik dat je uiteindelijk zelf verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt hoe zuur de uitkomst ook zal zijn.
Natuurlijk als het bedrijf wettelijk ook van jou is dan heb je recht om je aandeel te verkopen of jouw deel van de winst te betrekken maar behalve dat vind ik inderdaad dat je principieel geen recht hebt op een cent van zijn geld. Ook al begrijp ik dat indirect een deel van zijn inkomen aan jou te danken is maar uiteindelijk ben ik erg voor individuele verantwoordelijkheid. Uiteindelijk is het de keuze die jijzelf heb gemaakt. Misschien beïnvloed door je man maar uiteindelijk is het jouw keuze.

Maylise

Victoria

In jullie geval gaat dat kennelijk op, dat je mans carriere/bedrijf meer oplevert dan 2 x 32 uur. Maar volgens mij is dat helemaal niet vanzelfsprekend. De meeste mensen hebben dat geluk niet of hebben een beroep waarin dat niet opgaat. En dan is 2 x 32 uur met daarbij ook nog eens de kans op 2 x flink fulltime verdienen als de kinderen het huis uit zijn, echt al heel aardig. Twee leraren of huisartsen verdienen bijvoorbeeld toch echt meer dan een.
Het lijkt me ook vreselijk om mijn partner hierin te moeten pushen trouwens, of althans te moeten toekijken of het wel een beetje opschiet met zijn verdiencapaciteit. (waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat het bij jullie zo is, dat is hoe het bij mij zou gaan).

Mijn realiteit is een beetje anders

Volgens mij zijn de bedragen die hier genoemd worden bepaald niet representatief. Dat 'ze allemaal' geen zin hebben om full time te gaan werken als ze riant worden onderhouden is dus maar aan een kleine groep voorbehouden. Het is logisch dat je je informatie haalt uit je eigen omgeving maar dat is dus een heel beperkt kringetje. Ik zou willen dat ik in dat kringetje leefde en dergelijke luxe-keuzes zou kunnen maken.
Wat ik erg mis in deze draad zijn de behoeften van kinderen. Het is mijn ervaring dat kinderen na een (problematische) scheiding nog een hele tijd (op en af) veel meer aandacht vragen en nodig hebben dan toen de zaken nog normaal waren. Voor mij is de suggestie dat je dan toch maar 'gewoon' full time moet gaan werken absurd. Mijn kinderen zijn hun gezin kwijtgeraakt, hebben moeten dealen met heel vervelende conflicten (die spanningen zijn hoe dan ook niet weg te houden van sensitieve kinderen), zijn verhuisd naar een andere woonplaats, naar een andere school gegaan, hebben een heel nieuw leven moeten opbouwen, moeten accepteren dat ze niet hun beide ouders om zich heen hebben en zouden dan ook nog een full time werkende moeder moeten slikken. Dat vind ik echt volstrekt niet realistisch als ik naar mijn kinderen, vooral de oudste, kijk. Ik ben meer van de geleidelijkheid zodat de kinderen ook tijd krijgen om eea te verwerken.
En algemene oordelen slaan zelden op specifieke situaties. Er zullen situaties zijn dat PA ten hemelschreiend is. Er zullen situaties zijn dat PA bij lange na niet voldoende is om de verantwoordelijkheid die pa niet heeft genomen voor zijn gezin door af te taaien te 'vergoeden'. Wie zal het zeggen. Ik vind niet dat je kunt zeggen dat PA per definitie niet moet. Ook omdat daar een devaluering van de zorg voor kinderen uit spreekt, alsof dat niks waard is. Ik zeg daarmee beslist niet dat full time werkende moeders kwalitatief niet goed voor hun kinderen zorgen. Ik vind alleen dat vrouwen die er samen met hun man voor hebben gekozen daar zelf meer tijd in te steken daar niet voor gestraft hoeven te worden met minachting en de bedelstaf. Dat het daarbij verstandig is je eigen economische onafhankelijkheid overeind te houden is natuurlijk een heel eenvoudig feit. Daar hoef je geen ideologische discussies over te voeren. Geld geeft vrijheid en zelfbeschikkingsrecht, zo simpel is het.
Verder vind ik persoonlijk, in mijn geheel eigen situatie, dat het mijn ex zou sieren als hij die partneralimentatie die hij mij wettelijk verschuldigd is nou eindelijk eens zonder morren zou gaan betalen (we hebben het over ocharm 150 euro). Ik zal jullie de details besparen maar ik heb het echt dubbel en dwars verdiend
Groet, Jo Hanna

De partner van

Ik lees verschillende berichtjes van mensen die vinden dat de nieuwe partner er niets mee te maken heeft. Ik vind inderdaad dat ik er niets over kan zeggen maar ik heb er zeker wel mee te maken dat mijn partner zoveel alimentatie moet betalen. Het legt een heel groot beslag op ons gezinsinkomen. En natuurlijk heeft zij er wettelijk gezien recht op (als beloning voor 15 jaar zorgen voor?).
Waar hebben we het over. Mijn partner verdient netto 3400 euro. Hij betaalt 1500 pa en 900 ka, is netto zo'n 1600 euro, dus houdt over voor zichzelf 1800 euro. Zij houdt netto nog iets meer over schat ik. Daarnaast is ze inmiddels veel meer gaan werken om te sparen voor als de pa (en ka) eindigen. Ikzelf verdien 1800 en krijg ka van 400, waarmee ik ineens (hoofd) kostwinner ben geworden. Het is heus niet zo dat wij het slecht hebben, hoewel we soms wel dure maanden hebben en dure kinderopvang, maar ik vind dat de ex wel heel ruim beloond wordt voor die 15 jaar dat ze heeft gezorgd voor. Haar (en zijn) kinderen hoeven niet naar de kinderopvang want dat doet ze liever zelf en die van mij zullen wel moeten omdat we anders niet rond kunnen komen. En daar baal ik dus wel eens van (hoewel ik snap dat ze er wettelijk recht op heeft, mijn partner er whatsoever geen moeite mee heeft om het te betalen, en ik ook van tevoren wist waar ik mee in zee ging - dan toch).

Emma b

Maar wat nou, als man en ik tijdens ons huwelijk overeen gekomen waren dat ik niks deed. Helemaal niks. Dus naast dat ik de hele dag op de bank zat, was er nog een schoonmaakster, een au-pair en 5 keer per week lieten we het eten komen. (om het maar even in het absurde te trekken) Omdat hij graag een afhankelijk vrouwtje heeft, of weet ik veel waarom. Dat is dan ook zijn keuze geweest. Dat soort keuzes maak je nl samen. En als je de fout hebt gemaakt zo'n persoon te trouwen, dan zit je daar nog 12 jaar aan vast, mits je van elkaar gaat scheiden voordat er kinderen zijn, en je 5 jaar getrouwd bent.

Of wat als ik ziek was geworden na een aantal jaar huwelijk en nooit meer zou kunnen werken. (ms oid.) Vervalt dan zijn zorgplicht? Kan hij dan gewoon scheiden, zich omdraaien en weglopen? Nee dus.
Wat je eigenlijk zegt als je trouwt: wij zorgen voor elkaar, voor minstens 12 jaar plus de jaren dat we getrouwd zijn. Trouwen geeft rechten en plichten die niet vervallen op het moment dat je je bedenkt. En dat vind ik geheel terecht.
Morgana

Dat zou kunnen

Mijn partner kiest ervoor om alles te blijven betalen omdat dat voor zijn kinderen beter is. Wij horen bij de 60% waar ook het tweede huwelijk mislukt dus minder werken zit er voor mij niet in. Partneralimentatie ook niet, maar dat zou ik al helemaal niet willen.
Met mijn bericht wilde ik zeggen dat ik vind dat de nieuwe partner best iets mag vinden van de alimentatie die betaald wordt aan een ex-partner. Het legt druk op je gezinsinkomen, keuzes die je kunt maken en op je relatie (omdat de alimentatieplichtige moet kiezen tussen oude en nieuwe verplichtigen en beide partijen aan die zakelijke verplichtingen ook emotionele aspecten verbinden).

Truus

**Wij horen bij de 60% waar ook het tweede huwelijk mislukt dus minder werken zit er voor mij niet in**
Bedoel je dat je nu van deze man gaat scheiden? En hebben jullie gezamelijke kinderen?

Als je partner nooit meer bepaalde beroepen kan uitoefenen, omdat hij als 19 jarige, opgejut door vrienden, een gewapende overval heeft gepleegd en dus met een strafblad zit. Dan is dat ook een gevolg van zijn keuzes. Of als hij de aankomende 5 jaar geen hypotheek kan krijgen, omdat hij een negatieve bkr registratie heeft. Of als hij lichamelijke problemen heeft, een slechte nier oid. En dat valt voor mij ook onder: je weet waaraan je begint. Hij heeft die keuzes met zijn ex gemaakt, en kiest er nu voor niet om een verlaging te vragen. Hij had ook minder kunnen gaan werken en meer kunnen gaan zorgen. Of tijdens zijn huwelijk voor een eerlijke verdeling kunnen zorgen.
En natuurlijk mag je als nieuwe partner daar wat van vinden. Ik vind alleen dat de nieuwe partner zich er niet mee mag bemoeien.

Ander uitgangspunt

Ik lees de verhalen van Sinilind, Morgana en truus en begrijp wel waarom zij vinden dat ze recht hebben op PA. Zij hebben samen met man een keuze gemaakt waardoor zij nu minder geld hebben en vinden daarom dat man mede verantwoordelijk is voor hun keuze en dus ook hun onderhoud na de scheiding.
Mijn uitgangspunt is echter dat ieder mens verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen keuzes. Als vrouw besluit in overleg met man om minder te werken want hij verdiend toch genoeg dan is dat een keuze waar beiden de gevolgen van moeten dragen. Die gevolgen kunnen zijn dat man een minder goede band met de kinderen heeft omdat hij er nauwelijks is en dus op een dag alleen in dat grote huis wakker wordt of dat de vrouw na de scheiding haar levensstijl zal moeten aanpassen omdat ze nou eenmaal minder verdient. En dan kan men wel samen die keuze hebben gemaakt de gevolgen van die keuze vallen niet altijd positief voor beide partijen uit. Dat kan, dat is balen maar wel realistisch.
Als de inboedel eenmaal verdeelt is en de wettelijke banden tussen man en vrouw niet meer bestaan vind ik niet dat men nog verantwoordelijk is voor elkaars onderhoud. Ook al verdient de ene partij meer, ook al zijn keuzes in overleg gemaakt en ook al de ex partner een ongelovelijke hufter. Dat kan enorm schrijnende situaties opleveren maar alsnog principieel kan ik geen enkele reden verzinnen voor PA.
Nu is het voor mij ook theoretisch. Van mijn ex heb ik nooit een cent gezien (ook niet voor de kinderen) en tegenwoordig kan ik best in mijn eigen onderhoud voor zien. Alleen ik zie niet in waarom anderen dat niet kunnen en als ze dat niet kunnen (omdat ze geen werk kunnen krijgen bijvoorbeeld) dan moet het inkomen niet komen van de ex maar van de instanties die daarvoor in het leven zijn geroepen.
Overigens vind ik het juist beter voor vrouwen als er geen pa meer zou bestaan. Dan is men meer gedwongen om verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen bestaan, nu en in de toekomst.

Maylise

Huishoudster

Ik heb drie jaar thuis gezeten door de omstandigheden (emigratie, zwaar ongeluk en moeten revalideren, ziek kind) en voelde me toen wel degelijk verantwoordelijk voor zowel het huishouden als de zorg voor de kinderen. Tijdens mijn revalidatie was het anders want fysiek kon ik weinig maar ik voelde me wel moreel verantwoordelijk.
Toen het later weer beter ging met mij heb ik alle huishoudelijke taken op me genomen doordeweeks. Dat vond ik wel zo netjes. Alleen overhemden strijken en 's ochtends koffie zetten bleef zijn domein en hij kookte 's weekends wel regelmatig. Nu we allebei weer werken doen we allebei ongeveer evenveel thuis.

Maylise

Interessant

Wat ik zo interessant vind hier is de kwestie van de vergoeding voor het weg blijven van de arbeidsmarkt. Mijn man en ik werken beiden, ik zelfs iets meer. Uiteraard draaien we allebei op voor de kinderen en het huishouden, deden we dat niet, dan stort één van de twee waarschijnlijk in en verliest daarmee minstens tijdelijk zowel de verdiencapaciteit als de thuiskluscapaciteit. Mijn man en ik nemen dus allebei ons aandeel, want dat is welbegrepen eigenbelang. Stel nu dat ik thuis blijf. Heeft voor mijn man het nadeel dat hij het alleen moet zien te verdienen, maar het voordeel dat hij van minstens een groot deel van zijn aandeel in het huishouden af is. Ik verlies mijn werk en krijg een 'gat in mijn c.v.' hetgeen mijn toekomstige verdiencapaciteit en pensioen waarschijnlijk niet ten goede komt. Wat moet mijn man mij nu vergoeden? Strikt genomen de kosten van kinderopvang minus de belastingaftrek die daarbij zat en dat is voor mij niet genoeg om in leven te blijven. Hij moet mij dus echt gaan onderhouden want ik zal toch in leven moeten blijven. De facto betekent dat, dat hij mij gaat betalen voor werk dat ik voorheen gratis deed en voor het overnemen van zijn aandeel in het huishouden. Dat is echt geen volledige werkweek, want dat is het nu ook niet. Cobi heeft het dus goed voor elkaar. Ze heeft een compleet levensonderhoud voor hooguit een halve week werk. Want hoe kunnen mijn man en ik het er anders naast onze banen (32 en 36 uur werk onze banen) bij doen? Het is de eenentwintigste eeuw, er zijn voor veel dingen apparaten, of wast Cobi nog op de hand? Grinnik. Maar nu gaan de hormonen van de man van Cobi of van haarzelf toch opspelen, ondanks de parmantige verzekering van Cobi dat zij en haar man daar niet van houde en echtscheiding volgt. Oei. Hoe lang en met hoeveel moet die man Cobi nu nog onderhouden? ZIJN huishouden doet ze niet meer. Alleen voor een deel die van hun gezamenlijke kinderen met een beetje oprekken van het begrip huishouden. Dankzij het gat in haar CV heeft ze minder verdiencapaciteit. Maar hoeveel minder is dat? En is het niet zo dat pensioenaanspraken ook verdeeld moeten worden bij echtscheiding? Ik vind het fascinerend. Hoe moet je de prostitutieregeling, levensonderhoud in ruil voor huishouding, kinderverzorging en sex, achteraf waarderen? Wat verdient een inmiddels ervaren en hoogopgeleide dus representatieve huishoudster of callgirl? Misschien wel meer dan een academica die achter haar computer zit te vertalen of redigeren, ik noem maar een dwarsstraat. Ervaring opdoen in het runnen van een huishouden is toch werkervaring want de tbm's zullen toch niet willen beweren dat ze minder werk doen dan iemand op de arbeidsmarkt? Dus moet je dat wegblijven van de arbeidsmarkt eigenlijk wel achteraf compenseren of zeggen: hoor eens, je hebt ervoor gekozen in de huishoudenbranche ervaring op te doen, dus je gaat maar in die richting solliciteren. Ja maar, piept zij, mijn opleiding is zus en zo. Tja, dat wist je ook toen je ervoor koos om van sector te wisselen...Het is fascinerend als je erover gaat doordenken, echt!!

Waarom moet de vrouw alleen de financiele gevolgen dragen van de

Ik snap niet waarom in deze discussie de financiele gevolgen van de keuze van beiden voor un bepaalde werkverdeling geheel ten koste van de vrouw moeten komen mocht het later eens mis gaan.
Ik zie het zo: als gezin heb je een aantal taken te verdelen, die grof neerkomen op voor inkomsten zorgen, huishouden runnen of laten runnen en eventuele kinderen verzorgen. Die taken moet je met z'n tweeën zien te verdelen en hoe je dat dan doet maakt niet zoveel uit. Op het moment zullen de partners de keuzes maken waar ze beiden het meest tevreden mee zijn. De consequenties van die keuzes zijn vervolgens ook voor beiden mocht het ooit fout gaan. Als man weet je dat als je vrouw niet werkt of veel minder dat je dan in geval van scheiding met een grotere PA over de brug zal moeten komen. Wil de man dat niet, dan moet hij zijn eigen carriere ook maar organiseren in overéénstemming met precies 50% van de gezinstaken ipv van zijn vrouw daar gratis voor op laten draven.
Ik lees vaak over gezinnen waarbij de vrouw al snel minder gaat werken zodat de man meer tijd heeft om aan zijn carriere te werken, want dat komt toch allebei ten goede. Er komen kinderen en ach het lijkt allebei prettiger en rustiger als de vrouw maar helemaal thuis blijft. Het kan zelfs zo zijn dat er ééntje bij is die extra zorg behoeft. Steeds vrij moeten vragen voor ziektes van de kinderen en moeilijk doen met tijden om ze te halen en brengen past niet goed bij het werk van de man en hij vindt het ook wel fijn dat het eten op tafel stat als hij moe van het werk thuiskomt ipv zelf nog te moeten kokkerellen. Soms komt er nog een studie of opleiding bij, wat een opoffering voor het hele gezin betekend, maar ach uiteindelijk zou dat toch iedereen te goed komen. En dan na jaren opofferingen, om het moment dat er eindelijk de vruchten van te plukken zijn, mogen vrouw en vaak ook de kinderen oprotten om plaats te maken voor een jonger exemplaar en tweede leg, die die zuurverdiende vruchten maar even als 'hun' gezinsinkomen beschouwen, zonder er een barst voor gedaan te hebben.
Hallo, zeg alsof je die man niet 'genomen' zou hebben als hij maar de helft had verdiend. Als je voor een tweedehands partner kiest dan horen daar de verplichtingen (en kinderen) van de eerste relatie bij. Dat weet je voordat je daar mee begint en anders kies je maar voor een verstokte vrijgezel of kinderloze weduwenaar. Het valt me altijd op hoe zodra het loon van de man hoger is deze tweede vrouwen graag het geheel als 'gezinsinkomen' bestempelen en er helemaal niet meer mee zitten dat zijzelf kennelijk ongelijkwaardig verdienen vergeleken met hun nieuwe partner. Zodra echter het inkomen van de partner lager is dan dat van henzelf wordt het het verhaal dat 'hun' inkomen wordt gebruikt voor PA en KA. Deze tweede partners kunnen toch zo goed voor zichzelf zorgen, nou laten ze daar vooral mee doorgaan en hou alle inkomsten en uitgaven gescheiden. Dan weet je zeker waar het geld naar toe gaat en hoef je ook niet gedeeltelijk onderhouden te worden door je partner, wat immers de eerste vrouw verweten wordt.

Ik zie niet in waarom 'de maatschappij' op zou moeten draaien voor de keuzeverdeling van inkomsten die mensen in hun eerste relatie maken, zodat de tweede partner zonder daar moeite voor hebben te gedaan lekker veel geld ter beschikking heeft. Juist omdat de verdiensten van iemand niet alleen bepaald worden door wat je precies doet, maar ook hoe lang je ergens werkt, eventuele titels, soort carriere, enz. Net doen als gezinskeuzes daar helemaal geen invloed op hebben gehad is hypocriet.
groetjes Jessica

Maar emma....

Wie heb je dan in gedachten?Want ik sluit me toch geheel aan bij Cobi:
Da's zelfs bijzonder onaardig, want het houdt een ongelijkwaardige verhouding in. Alsof ik in dienst ben van mijn HeerGemaalKostwinner, 't Is bijna beledigend zelfs, want als je de redenering doortrekt ben ik ook een prostituee omdat ik ook nog wel eens het bed deel met mijn HeerGemaalKostwinner.
Groetjes,Bastet

Domestic manager

Zie je wel!! Cobi kan gewoon aan de slag als domestic manager als haar echtgenoot toch zijn hormonen achterna gaat. Ze heeft al werkervaring in het vak van domestic manager, dus ook verdiencapaciteit zat. Kan ze eindelijk een grote meid zijn en voor voor haar eigen levensonderhoud zorgen! Materieel is er dan geen verschil met het huwelijk, alleen moet ze misschien een klein stapje harder lopen qua werk. Weet iemand nou hoe dat zit met die pensioenen? Hoor je niemand over.

Sjonge, matriarch

... wat ga jij tekeer tegen met name Cobi. Klinkt niet erg prettig. En on topic zeg ik "amen" bij Jessicah's post; een nieuwe relatie aangaan is nooit meer helemaal nieuw en waardenvrij als er kinderen zijn uit een vorige relatie.

Matriarch

Wat een negatieve houding t.o.v. TBM's of DM of hoe het mag heten. Laat een ander toch in haar waarde.

Voorbeeld

Mmm ik vind Cobi een sprekend voorbeeld vanwege de argumenten die ze aanvoert. En omdat Cobi het zo aardig en gedecideerd kan formuleren, leent haar post zich prima om een gedachtenoefening op verder te bouwen. Ik denk niet dat Cobi nu huilend in een hoekje zit, maar ik mag niet voor iemand anders denken. Dus als Cobi zich aangevallen voelt: pardon Cobi, volgende keer neem ik een ander voorbeeld, goed?
Want ik meen de vragen wel degelijk serieus. Is vertrouwen op je huwelijk, al lijkt het nog zo stabiel, echt een goed idee? Is het wel juist om thuiswerk af te doen als een gat in je cv of is het wel degelijk gelijkwaardig aan "echt" werk op de arbeidsmarkt daarbuiten? En telt het dan als werkervaring, dat zou dan toch moeten? Huishoudster en kinderverzorging zijn daarbuiten wel degelijk een vak hoor. Kom op dames, wat vinden we daarvan?
En als de kinderen bij de meestverdienende partner blijven wonen, moet die dan toch partneralimentatie aan de ex betalen ook al zorgt die nu alleen voor zijn eigen huishouden? Met andere woorden, moet je partneralimentatie nu zien als compensatie voor dat gat op je cv, of als "loon" voor het voortzetten van de zorg voor de kinderen?
Dat pensioen is ook interessant. Begrijp ik nu goed dat je twintig jaar gescheiden kunt zijn, met pensioen gaat en dat je ex dan opnieuw geld van je krijgt? Of wordt dat van te voren uitbetaald? Zou je niet iedere Nederlander moeten verplichten om alles wat men later meer wil hebben dan AOW, zelf te regelen?
Ik blijf het interessante kwesties vinden.

Naar aanleiding van ander draadje

begreep ik dat het in dit draadje gaat over alimentatie voor ex-partners. Ik heb me totaal niet ingelezen op wat losse flodders na, maar ik heb nooit begrepen dat vrouwen zich laten betalen door hun ex. En ik heb ook nooit begrepen dat mannen dat moesten. Tenminste... als je uitgaat van de situatie waarin het voor vrouwen net zo normaal is om een eigen inkomen te kunnen verwerven als voor mannen. In de situatie van vroeger, jaren '50/'60 en daarvoor, moesten vrouwen zich wel helemaal aan hun man wijden. Trouwen betekende vaak einde carrière. Tja, dan zit je toch mooi als je gaat scheiden. Dat excuus heb je nu niet meer. Ook als je geen baan hebt kun je (tijdelijk) een uitkering krijgen, snel werk krijgen in de branche waarin ik werk en dus op die manier een zelfstandig bestaan opbouwen. Het is niet ideaal en ook niet makkelijk, maar zo is het nu eenmaal.
Alimentatie voor kinderen vind ik dan weer wel gewoon. Je bent er samen aan begonnen en dat maak je samen ook af.
Ik krijg altijd een vieze smaak in de mond als ik ex-vrouwen hoor zeggen dat ze alles uit de kan halen wat er in zit. Ik zou het niet eens willen. Waar is je trots dan? Maar wat koop je er ook voor als je het je ex zuur maakt door hem uit te kleden?
Wat pensioen betreft heb ik soms ook wat moeite met de praktijk. Mijn schoonmoeder is gescheiden en krijgt nu nog jaarlijks een paar euro uit het pensioen van haar ex-man. Ze heeft er recht op vindt ze. Ik vind het om eerlijk te zijn schandálig. Ze is weer getrouwd en heeft het met haar huidige man, mijn schoonvader, goed. Ik vind dat soort praktijken misbruik. Wat mij betreft: nieuw huwelijk, einde rechten uit vorig huwelijk.

Pensioen en zo

Altair: "Het is dan ook logisch dat bij scheiding dat deel van het loon alsnog verdeeld wordt." Tja, dat vraag ik me dus af. Want tegenwoordig kan ik kiezen of ik wil sparen voor partnerpensioen of niet. Dus ik kan uitsluitend voor mijn eigen pensioen gaan, of regelen dat ze mijn man moeten betalen als ik voortijdig mijn hoofd neerleg. Stel dat ik het eerste doe, ik spaar voor mijn eigen pensioen alleen. Wat zou het dan worden in geval van scheiding?
En wat mij ook altijd zo intrigeert: je moet het wel kunnen betalen, zo'n tbm onderhouden, ook tijdens het huwelijk. Zo'n mens moet eten, kleding, zakgeld enz. enz. Je hebt dus volledig iemand extra in onderhoud. Dan moet je tegenwoordig al minstens een modaal salaris hebben en tegelijk in een goedkoop huurhuis wonen. Anders is het van 1 salaris geen vetpot, ook niet voor de door de tbm zo gekoesterde kinderen. Wil je een koophuis, zelfs als het in een rijtje is, dan zit je tegenwoordig al gauw aan te kijken tegen zulke prijzen dat een tbm volgens mij veel te duur is voor zo'n man. Dus is het eigenlijk geen luxe als je tbm kunt zijn? Heb je niet per definitie een goed verdienende man of een bijna afgelost huis, of allebei nodig?
En hoe zit het met samenwonenden? Ik ken diverse stellen die helemaal niet beschikken over een huwelijkscontract, maar gewoon kinderen hebben samen en samenwonen. Zijn die stom? Want zo'n partner heeft straks nergens recht op als het misgaat, begrijp ik. Is een huwelijk dus een verzekering tegen echtscheiding voor de minst of niet-verdiendende? Een verzekering die alleen werkt als één van de inkomens boven een bep. niveau is?
En wat ik ook altijd zo aardig vind: stel dat zo'n man zegt: ik wil niet dat je thuisblijft. Bijvoorbeeld: Ik wil niet alleen verantwoordelijk zijn voor het gezinsinkomen. En straks nog 12 jaar voor je opdraaien, mocht het mis gaan.(De meeste echtscheidingen zijn op initiatief van de vrouw). Ik wil een vrouw die gewoon ook buitenshuis werkt. Zouden de huidige tbm's in deze draad zich dan de arbeidsmarkt op spoeden of daarentegen juist echtscheiding aanvragen onder het motto: "ik vind dit nu eenmaal de beste oplossing voor onze kinderen, dat ik thuisblijf".
En wat is nou de status van het huishouden tegenwoordig? Krijg ik ook geen antwoord op. Vinden we het een gat in ons cv, of juist zinvolle arbeid waarbij we ervaring opdoen in de huishoudsector? Ik meen het hoor. Ooit was dat een heel punt, die lage waardering van huishoudelijk werk. Er werd door een grote groep vrouwen hevig geprotesteerd tegen de lage waardering van zorg voor huishouden en kinderen. Sinds veel mannen en vrouwen het er, w.s. geholpen door apparaten, naast hun werk bij doen, zie je die discussie nergens meer. De protesten zijn verstomd.
Vragen, vragen.