Bomen, bos
Dag allen.
Net al wat in het archief zitten lezen.
Sinds een maand ongeveer hebben we een diagose gekregen voor onze zoon van bijna 7; pddnos / ass.
Ik merk dat hierdoor zoveel emotionele processen zijn gestart, dat ik door de bomen het os niet meer zo zie.
Er is zoveel info, moet ik het aan school vertellen of is dat naief, hoe weet ik of school er goed op reageert of moet ik niet zo paranoide zijn.. Of toch een rugzakje aanvragen? Eerst maar eens met de ib-er gaan praten?
Moet ik zelf iets van een therapie voor hem gaan zoeken of is de psycho-educatie genoeg?
Verder merk ik dat een aantal vrienden/familieleden er nauwelijks of inmiddels niet meer naar vragen of informeren.
En dat ik er tegelijkertijd niet tegen iedereen over wil blaten. Ik merk gewoon opeens, hoe 'alleen' we staan in de hele worsteling met ons kind en zijn opgroeien tot nu toe.
We moeten ook nog 'iets' met alle negatieve gevoelens tav het gezinsleven, alle stress binnen onze muren, de teleurstelling, enz.
Het besef dat we pas net beginnen, en dat het niet 'op zijn plaats gaat vallen'.
Ik ben mijn zoon trouwens wel veel beter gaan begrijpen en ik merk dat ik juist postitiever naar hem kijk, gek genoeg. Hij is natuurlijk gewoon zichzelf, zijn eigen persoontje. En nu moeten wij zorgen dat hij zo ontspannen mogelijk zijn weg vindt in de wereld. Pff..
Ik zie even door het bos de bomen niet meer. Maar ik weet dat hier veel ouders zijn die het wrs wel deels herkennen, en dat doet goed. Bedankt daarvoor 
Ass opvoeding
Het is niet verkeerd om principes die je hanteert bij een kind met ass ook toe te passen als je twijfelt. Veel kinderen hebben daar baat bij. En je kunt dan mogelijk proberen te voorkomen dat je zoon in de problemen komt. Kinderen met ass hebben meer voorspelbaarheid, concrete instructie en rust nodig omdat hun dag veel energie kost. Structuur zou ik niet gebruiken, daar verstaat iedereen wat anders onder.
Leg je kind positieve keuzes voor. Tackle lastige situaties met andere kinderen. Ik moet zeggen dat zo'n juf mij wel hoopvol in de oren klinkt. Wou dat ik er zo een had gehad. Wij hebben hier wel een observatie gehad in de klas, maar daarna begon het grote negeren en tegenwerken. Ik vraag me ook af wat een gang naar de huisarts nu op zou leveren. Als je kind er verder niet al teveel last van heeft dan is de kans klein dat er een diagnose uit komt.
Blijf hem in elk geval positief benaderen. Hij heeft alleen jou meer nodig dan een ander kind, je kunt hem minder zelf uit laten vogelen, en hier was de basisschooltijd nog wel het allermoeilijkst, maar als je kind een beetje intelligent is, dan heeft hij alle mogelijkheden om het goed te doen, met jou hulp en hopelijk de hulp van school.
Naar de huisarts
Voor een aantal jaren terug kreeg ik hetzelfde te horen na een moeilijke periode op school.
Nadat ik op school weer eens was wezen praten, en ik de bal bij school neerlegde mbt de problematiek die speelde, wist het hoofd bij mij de stoom uit de oren te krijgen door de opmerking dat ik maar eens langs de huisarts moest gaan voor verder onderzoek, omdat het niet aan school lag.
Op dat moment kwam de stoom mij echt tot de oren uit, en ik ben ook ruim 3 weken bloedlink geweest op school.
Toen heb ik de beste beslissing ooit genomen: ik ben inderdaad naar de huisarts toe gegaan, en heb de situatie uitgelegd. Ook heb ik tijdens dat gesprek aangegeven dat de school graag wilde dat ik mijn zoon liet onderzoekenn, omdat de school ervan overtuigd was dat "het probleem" bij zoonlief lag, en niet bij school.
De huisarts heeft mij doorverwezen naar een kinderpsycholoog, een fysiotherapeut, en een logopediste.
Eindconclusie? Ik had een gezond kind, waaraan niets mankeerde. Ja, er was sprake van hypermobiliteit (was bekend) en ja, zoonlief was dyslectisch (was ook al 3 jaar op school bekend, inclusief officiële dyslexie verklaring)
Waar hij alleen wel last van had, dat was van een gegeneraliseerde angststoornis, die rechtstreeks terug te voeren was naar de manier waarop school met zoonlief en de interactie met de groep omging....
Toen ik de volgende keer weer eens op school moest verschijnen, en de school alle verantwoording afwees, heb ik fijntjes aangegeven dat ik naar de huisarts was geweest, en dat er onderzoek plaats had gevonden. En dat uit dat onderzoek heel duidelijk naar voren kwam dat zoonlief "normaal" was, en hij een angststoornis had wat te herleiden was naar school....
Vanaf dat moment kon school niet anders als naar hun eigen aandeel kijken.
Kortom, moraal van dit verhaal, overweeg toch om je kind te laten onderzoeken, maar doe dat dan helemaal in eigen beheer, en zorg dat je zelf baas blijft over uitslagen en onderzoeken.
Mocht er dan nog eens op school gewezen worden richting ASS of wat voor afkorting ook, en jij hebt op papier dat er "niets" of een heel ander "iets" aan de hand is, dan kun je dat meteen in de kiem smoren.
Ik vind namelijk dat het niet de plaats is van een juf om je kind te observeren aan de hand van een lijst wat al richting een bepaalde diagnose wijst... Ze zal je kind dan ook vanuit die hoek bekijken, en alles wat hij wel of niet doet ook in die richting interpreteren.
Succes ermee!
Snap juf wel
Als ze ass vermoedt snap ik wel dat ze dat niet bij zich houdt. Ik begrijp uit je bericht, Petra, dat het niet 100% lekker loopt op school en dat juf al flink wat doet om ervoor te zorgen dat je zoon meekomt met de stof en niet te veel aanvaringen heeft met andere kinderen. Maar als er extra zorg nodig is, moet je toch weten of er een diagnose is en dan is het misschien handig om niet dan nog dat traject in te hoeven gaan. Het is inmiddels een jaar geleden dat de problemen met onze zoon op alle vlakken begonnen te escaleren, we hebben de diagnose nu een half jaar, maar nog steeds is niet alle zorg geregeld. Tijd is goud waard in zo'n situatie.
Petra
Wat voor een huisarts heb je? Is het een goed luisterend mens? Zo ja, dan zou ik mijn zorg gewoon eens daar bespreken, met een dubbele afspraak, zonder kind erbij. Vertellen wat de juf gezegd heeft en vragen wat de huisarts aan te raden vindt in zo'n situatie. De huisarts is objectiever dan jij zelf en weet ook (als het goed is) wat de mogelijkheden in de buurt zijn. Je hebt dan een klankbord?
Shosha ot
Hoi Shosha,
late reactie sorrie, druk geweest.. maar als we inderdaad bij elkaar in debuurt wonen, lijkt het me heel leuk om een keer af te spreken. al shet goe dis , kun je me mailen op oudersonlineadres apestaartje gmail.com.
groetjes moederkip
Huisarts
Dank voor jullie positieve reacties.
Ja, mijn huisarts luistert en is objectief maar ik ga er (nu) nog niet naartoe, ondanks het verhaal en advies van Sindbad's vrouw dat tijd belangrijk is om de juiste zorg te kunnen regelen. Ik wil het echt eerst proberen met de zorg die we zelf kunnen leveren, samen met school, aan voorspelbaarheid, overzicht, duidelijke instructies. Als ik 1-op-1 met zoon ben , is er niets aan de hand, is hij gezellig, lief, sociaal. Ik zie wel dat sommige acties niet helemáál spontaan zijn, bijv hoe hij vraagt om iets lekkers, of hoe hij mij zegt dat hij van me houdt als ik net even boos op hem ben geweest.
En ik vind dat school duidelijker moet kunnen aangeven waar het probleem ligt. Tot nu toe worden de voorbeelden steeds afgesloten met 'maar hij is niet de enige die dat doet', waardoor het allemaal lijkt mee te vallen.
Ik zit niet te wachten op een etiket of diagnose en ik ben me er heel erg van bewust dat dat bij mij ligt, dat ik daar niet persé mijn zoon mee help. Want als hij wél iets blijkt te hebben, heb ik dat -om verkeerde redenen- tegen gehouden. Toch blijf ik ook dan er nog van overtuigd dat ik niet te snel naar de huisarts moet, maar eerst samen met school de -noem het 'huis- tuin- en keuken' hulp moet bieden.
Eigenwijs?
....misschien klinkt dat wel zo, ja. Beetje maar, hoor.. 
Maar altijd open voor suggesties.
Petravanb
Hoi Petra.
Ik begijp je gevoel wel en ik ben ook van plan im eert eens met school te gaan praten en te bekijken wat we kunnen doen om prikkels te verminderen (grootste probleem: kind zei vandaag zelf dat hij niet kon rekenen door de herrie en dat hij ductape mee naar school wil om alle mondjes dicht te plakken ).
Maar intussen is het al 4 maanden yerug dat ik naar de huisarts ging voor een verwijzing en hebben we nu psycho educatie - gesprekken. Dus de huisarts weet van het onderzoek - en daar merk ik echt niets van
School weet het niet. Maar ik ben echt blij met de achtervang via de hulp via de huisarts. Wij merken daarentegen ook thuis van alles aan ons kind.
In het draadje beneden zie je meer over hoe een kind thuis en op school kan verschillen.
Tot zover mijn ervaring..
