Hier moet ik van huilen
Laatst was er een draad over liedjes waar je om moet huilen.
Ik hoef eigenlijk nooit te huilen om muziek. Maar ik moet wel huilen om iets als deze blog.
http://moederperikelen.blogspot.nl/
Ik ook
Jeetje zeg wat vreselijk. Ik kon het laatste stukje amper lezen door de tranen in mijn ogen.
au inderdaad
Bedankt Karmijn.
Geeft scherp weer dat het ook ouders moeite kost om niet mee te gaan in een kortzichtige publieke opinie.
"Wanneer ik als moeder al niet goed kan inschatten wat goed is voor onze zoon, hoe kan ik dan verwachten dat een buitenstaander/gemeente-ambtenaar dat wel kan? Oprecht dacht ik dat ik het juiste deed. Niet aanstellen, hup, gewoon die maatschappij in. Medicijnen? Die zijn voor zieke kinderen, niet voor kinderen met autisme.
Pas toen het mis ging, kwam ik tot bezinning."
Eigenlijk is dat in het algemeen ook de praktijk. Pas als het gierend uit de bocht loopt met je kind mag je een beroep doen op speciaal onderwijs of andere voorzieningen. Dat is nu al zo.
http://www.petitiejeugdggz.nl/petitie/
emotie
De wanhoop van mijn zoon stond ook in de rapporten van de kinderbescherming: ik dacht dat de dood een oplossing was voor mijn problemen. Ik heb er geen emotie bij, we zijn er doorheen gekomen, gelukkig konden mijn kinderen ook de zwartste gedachten bij mij uiten.
Afschuwelijk was de reactie van de zogenaamde hulpverlening, daar heb ik wel een emotie bij, woede. Nog steeds.
hier moet ik van huilen
Met excuses voor het kapen van deze draad.
Ik kan er gewoon niet van slapen.
Weer een ouder. Getroffen door acute ziekte. Door het ziekenhuis een zorgmelding gedaan vanwege de acute onbekwaamheid van de ouder zit onmiddelijk niet alleen in de onzekerheid van haar ziekte maar gelijk in de strijd met de kinderbescherming over de zeggenschap over haar kinderen. De kinderen die adekwaat opgevangen werden door haar netwerk. Kinderen met een vorm van autisme.
Ook deze ouder heeft met hulp van haar netwerk de zeggenschap over haar kinderen niet verloren en de rechtzaken gewonnen.
Maar waarom is dat nu zo dat als je al een probleem hebt dat we dan toestaan dat de 'hulp' die je krijgt bestaat uit justitie en niet uit echte ondersteuning. 'Hulp' die een gezin niet helpt overeind te blijven maar die er op gericht is om een gezin te vernietigen.
AnneJ
In Trouw stond vanochtend dat de Kinderombudsman het met je eens is. Natuurlijk komt er dan van jeugdzorg een blabla verhaal dat er al veel verbeterd is en zo, terwijl alles gewoon hetzelfde is gebleven (structuur, niveau werknemers etc.). Nu hopen dat de ombudsman en de politiek zich daardoor geen zand in de ogen laten strooien.
Kinderombudsman
http://www.dekinderombudsman.nl/70/ouders-professionals/nieuws/kwaliteit-jeugdzorgbeslissingen-niet-gegarandeerd/?id=323
"Dit ondanks de deskundige en professionele houding van Bureau Jeugdzorg, het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling en de Raad voor de Kinderbescherming"
En zo kan iedereen de ogen sluiten, het zijn maar wat foutjes waar we beter op moeten letten.
Ondertussen deugt het hele systeem niet. Het begint bij de aanjagers die wat willen doen tegen kindermishandeling. Een nobel streven. Maar vervolgens wordt dat omgezet in een systeem waar ouders gezien worden als de veroorzakers van kindermishandeling al maken ze maar een andere keuze in een hulpaanbod voor hun kind dan een beledigde hulpverlener. Of al hebben ze een conflict met een school waar de school van terecht klagende ouders af wil.
Dan volgt een pamflet tegen de ouder waar alle subjectieve meningen ingezet worden om de schuld van de ouder te duiden. Als je daar een weerwoord op hebt dan wordt dat er gewoon niet in gezet en niet verwerkt in het rapport. De raadsonderzoekers zijn er niet voor om een evenwichtige zaak te presenteren maar om je als ouder aan te klagen. Het weerwoord dat je hebt wordt er aan vast geniet in het gunstigste geval. Daar houdt de raad zich niet mee bezig.
Dan mag de kinderrechter beslissen wie er gelijk heeft met aanklacht en jou verweer daartegen. Over hulp aan kinderen gaat het dan allang niet meer.
Bovendien zitten de raad en de kinderrechter naast elkaar achter de tafel op het podium zodat de rol van aanklager ook al uitgehold wordt. Duidelijk is dat als de raad jou veroordeeld dat de kinderrechter al heel wat in zijn mars moet hebben om daar orde in te scheppen. Daar hebben wij een groot geluk gehad. Maar dat heeft niet iedereen. Die vreemde zaak, het gevolg als er waar dan ook iemand ongerust is over een kind en uit rancune of terecht bezorgd een zorgmelding doet leidt dus tot een soort showproces waar van mensenrechten geen sprake meer is.
Dat moet je je goed bedenken als je een melding doet. Waar leidt dit toe voor deze ouders en voor deze kinderen?
De suggestie is 'hulp', maar wat betekent dat concreet? Het is geen hulp het is justitie.
Zorgmelding onbekwame ouder
Deze discussie hebben we eerder gehad. Het is verplicht voor elke eerste hulp post om ouders die een situatie hebben die ze onbekwaam maakt te melden.
Je kunt je nog voorstellen dat een intaker of de arts of verpleegkundige zelf volgens protocol vraagt hoe het nu gaat met de zorg voor de kinderen. Of ze mogelijk iemand kunnen bellen, of ze zelf kunnen bijdragen dat de zorg voor de kinderen doorgaat.
Uitsluitend als er vragen zijn of men vertrouwd het niet zou je er dan een externe organisatie op af moeten sturen.
Maar ook een externe organisatie zou er op gericht moeten zijn dat de zorg voor de kinderen per direct doorgaat.
Dat is helaas niet de realiteit. Het gaat niet om de zorg voor de kinderen. Dat was in dit geval gelukkig snel opgelost, iedereen sprong toe. Maar daar gaat het blijkbaar niet om.
Dan mag je nog door een showproces want het protocol moet wel gevolgd worden.
En dat valt dan onder het budget van het geld dat we uitgeven aan 'zorg' voor kinderen. Ik weet wel waar je fors zou kunnen bezuinigen.
En besparen op het leed dat hiermee aangericht wordt.
vreemd
Triest verhaal, voor die moeder en voor dat kind. Maar ook vreemd dat de geboden zorg door de psychiater (die via twitter benaderd wordt?) als norm gesteld wordt. Het lijkt me uiterst onprofessioneel om op deze manier op een vrije avond zorg te gaan verlenen. Dat hoort de crisisdienst van je organisatie te doen. Bovendien voegt volgens mij de psychiater in de avond niets toe dat een buurvrouw of familielid niet had kunnen doen.
Ik heb nog een lnk waar ik verdrietig van word
http://zomaareenmoeder.blogspot.nl/
Ook een 17 jarige jongen met autisme die het niet meer iet zitten..
Zelf heb ik twee, mischien drie autistische kinderen en wordt hier heel triest van..
