Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Azorac

Azorac

06-10-2014 om 22:50

Net PDDNOS ontdekt. Wat nu


Ik weiger te geloven

Dat het altijd aan gemene, niet-begrijpende horkerige volwassenen ligt.

Dat het kind altijd alles goed bedoelt maar dat het fout gaat omdat die horkerige volwassenen hem verkeerd benaderen.

Wat voor boodschap is dat? Lieverd, het ligt niet aan jou hoor, maar aan de anderen. Die zijn gemeen, niet begrijpend, enzovoort..

de schuld?

Juist dat consequentiedenken houdt een beschuldiging in, iemand moet de schuld krijgen en de verantwoordelijkheid nemen.
Handiger is om in zo'n situatie juist niet te gaan wijzen, maar even te puzzelen wat er aan vooraf gegaan is dat de zaak escaleert of fout loopt. Juist niet wijzen.
Maar het is dus heel paradoxaal. Kinderen met autisme denken vaak heel zwart-wit en juist wel in 'schuldigen' of 'verantwoordelijken' maar dat wil je er uit hebben. In plaats daarvan wordt het vaak door de volwassenen om hen heen versterkt.

Karmijn

Karmijn

12-10-2014 om 18:31

Schuld?

Dat is een moeilijke. Net als dat een lomperik die weigert iemand in een rolstoel als volwaardig medemens te zien, geen schuld heeft aan de handicap bpvan de rolstoeler, hebben ook die verschrikkelijke leerkrachten geen schuld aan de adhd van mijn zoon. Hij is wie hij is, dat komt niet door zijn omgeving.

Maar dat pleit hen niet vrij. Want zij hebben wel degelijk schuld aan zijn depressie, zijn negatieve zelfbeeld, zijn hekel aan school. Voor hij naar school ging was hij een vrolijk, enthousiast, actief peutertje. Na drie jaar basisschool was er een boos, zorgelijk bang joch van over. Dat zou niet gebeurd zijn, als zoon geen adhd had, of als hij een ander makkelijkere emotioneel verwerkingssysteem had in zijn brein. Maar het was ook absoluut niet nodig dat het zo slecht zou gaan.

Ik probeer niet in schuld en oorzaak en gevolg te denken. Ik wil graag het goedevoorbeeld geven. Helpende gedachten, niet zwart-wit denken. Niet over emotioneel reageren.

Dus de schuld vraag hebben we hier maar fijn losgelaten.

Ik ken trouwens ook mensen met adhd, die zich hebben weten te redden, aan te passen, zonder begrip, opvang, begeleiding. Juist die mensen zijn degenen die ervan overtuigd zij dat de kinderen met adhd van nu beter verdienen dan zij het hadden. Zij zijn juist degenen die mij motiveren en stimuleren om zoon te steunen, te begeleiden, positief te benaderen, vooral positief benaderen. Omdat zij de pijn die zij ervaren hebben, niet aan een ander toewensen.

Mensen met ADHD

http://programma.ntr.nl/10573/de-kunst-van-het-opvoeden/detail/aflevering/6000005525/Wat-verwachten-wij-van-onze-kinderen

Jacob Klompstra (boek: wat is die jongen druk) kreeg zijn diagnose ADHD pas op zijn zestigste. Dat keerde zijn leven 180 graden. Nu is hij ambassadeur voor een beter begrip van ADHD bij kinderen en volwassenen.

http://wp.watisdiejongendruk.nl/document/

Ach ja, ook nog even Laura Batstra in beeld. Haar commentaar snijdt hout maar zorgt er ook voor dat er onder ouders te weinig draagvlak is voor medicatie als dat wel nodig is.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.