Omgaan met een depressief jong volwassene
Mijn zoon van 18 is al een tijd depressief, medicatie slaat niet aan en is moeilijk af tebouwen. Hij gaat nuniet naar school, heeft sinds kort hulp bij de GGZ. Maar ook dat heeft tijd nodig om te helpen.
Ik merk dat ik er zelf zo moe van wordt, hij is de hele dag thuis en ik vind het moeilijk om dejuiste afstand te bewaren.
Hoe ga je hier toch mee om ??
Waarmee?
Waar wil je mee om kunnen gaan?
Met je eigen vermoeidheid?
Met het zoeken tussen je zoon proberen te activeren of juist met rust te laten?
Voor hem zorgen of het hem 'zelf uit laten zoeken'?
Met je eigen zorgen over zijn toekomst?
Moet je thuis blijven bij je zoon of kun je hem wel alleen laten?
Het is denk ik geen van alle eenvoudig. Wat is het belangrijkste voor je nu?
Wat te doen
Ik kan mijn zoon niet alleen laten, soms een uurtje. Hij heeft ook suicidale gedachten .
Ik wordt er zelf soms down van. Ik vind mijn eigen vermoeidheid vervelend maar dat is nog te doen. Vooral wat kan ik doen voor mijn zoon.
Moet je hem activeren of niet. Als ik iets aandraag schiet hij vaak in de stress en denkt werkelijk over alles na.
Evenwicht zoeken
Mijn dochter is ziek geweest, niet depressief maar wel iets soortgelijks. Het is niet vergelijkbaar met jullie situatie, maar er zijn wel overeenkomsten. Mijn dochter moest gestimuleerd worden, maar mocht zeker niet overvraagd worden.Tja, en hoe doe je dat dan ?
Ik heb het alle voorbij komende hulpverleners gevraagd, maar had het idee dat zij zich toch ook niet konden voorstellen hoe moeilijk dat is als ouder.
Motiveren/verleiden om op te staan, aan te kleden, het is hier allemaal voorbij gekomen. Keuzes maken tussen bijvoorbeeld twee mogelijkheden? Dat was te veel gevraagd.
Ik kan je niet echt advies geven, wel medeleven: ik vond het ook erg moeilijk. Ik zocht zelf steeds een evenwicht. Probeerde het ook bij haar te laten liggen: 'ik push je (een beetje) omdat ik je wil helpen. Maar je moet het zelf doen/willen'. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij jouw zoon moeilijker ligt.
Het is een kwetsbaar evenwicht tussen wel/niet (te) veel activeren. En dat kan dan ook nog eens per dag verschillen. Goed naar je kind kijken om hopelijk te kunnen zien wat werkt, dat is volgens mij het enige wat je kunt doen.
Ik hoop dat de GGZ jullie goed kan helpen en dat het snel beter gaat met je zoon.
Janneke
Ons kind is ook lang depressief geweest, en nu nog in mindere mate.
Allereerst je kind ten alle tijden beschermen tegen suïcide kun je niet, klinkt hard maar is helaas de waarheid.
Wat wij in de loop van de jaren geleerd hebben is om toch tijd voor jezelf te nemen,
en geregeld activiteiten buitenshuis te ondernemen, ookal is kind da ndepressief thuis.
Anders houd jij het zelf niet vol, en daar schiet niemand ook je zoon wat mee op.
Waarom zou je hem eigenlijk niet alleen thuis kunnen laten? Bang dat hij zichzelf wat aandoet?
Ik zou hem verder niet te veel achter zijn vodden zitten, want inderdaad dat verhoogd de stress.
Als je al een activiteit voorstelt doe dan dingen als wandelen, fietsen enz.
Tip die ik laatst las is kijk of hij een foldertje wil, dat is wandelen met een doel.
Misschien kan jij regelen dat er regelmatig een vriend langskomt die dan samen met hem een rustige activiteit gaat doen.
Zoek ook hulp voor jezelf, anders ga je er aan onderdoor.
praktisch
Ik begrijp goed dat je er ook down van wordt. Maar toch is het belangrijk om er energie in te steken, hoe vermoeid je ook bent. (Natuurlijk daarbij goed voor jezelf zorgen en je grenzen bewaken. Dus zolang het gaat.)
Uit ervaring (werk en prive) weet ik dat het ouderwetse rust-reinheid-regelmaat best wat kan helpen. Zorg ervoor dat je op dezelfde tijden eet en probeer hem te motiveren om op dezelfde tijden op te staan en naar bed te gaan. Maak samen een lijstje met (kleine en grote) activiteiten die hij kan doen en spreek af dat hij elke dag één ding onderneemt, dit kan ook samen met jou zijn. Zo houd je het een beetje low-key. Je kan samen kijken naar wat hij aankan. Soms is dat de hond uitlaten of naar de supermarkt lopen om wat lekkers te halen, soms is dat een film kijken op de bank. Ik weet niet hoe hij zijn dagen nu vult? Als het lukt om eens iets samen te doen dan heb je ook wat om over te kletsen. Dan is het aan hem om ook over zijn gevoelens te praten, maar dat hoeft niet. Alleen al de gedachte dat jij beschikbaar bent en voor hem klaarstaat kan voor hem al genoeg zijn om zich prettiger te voelen.
Wat voor hulp krijgt hij? Wordt jij er ook bik betrokken? Krijgt hij ook 'huiswerk' mee? Er zijn een aantal dingen die je thuis kunt doen zoals bijvoorbeeld elke avond de dag evalueren. Dit kan een kort gesprekje zijn maar als dat niet lukt ook gewoon de dag een cijfer geven van 0 t/m 10.
Wat maakt dat jij zo moe bent? Slaap je slecht?
heel ve sterkte natuurlijk.
Janneke
Wat een rot situatie! Vooral omdat je zoon thuis is en jij dus min of meer de hele tijd met een depressieve jongen zit.
Medicatie slaat niet aan zeg je. Van wie kreeg hij medicatie? Er zijn werkelijk tientallen soorten AD's en als de ene niet aanslaat kan de andere wel werken. Het is soms een zoektocht van 6 à 12 maanden om de juiste geneesmiddel te vinden, maar het is iets voor een jeugdpsychiater, niet voor een huisarts.
Hij heeft nu sinds kort hulp van het GGZ, is het psychotherapie een of twee keer per week of meer intensieve behandeling?
Zijn er nog dingen dat hij graag doet? Sporten? Uitgaan? Lezen? Film? Heeft hij nog vrienden om iets mee te doen of heeft hij door zijn depressie een soort vacuum om zich heen gecreëerd?
Kun je, via vrienden van hem of van jou, of familie, ervoor zorgen dat er een soort van "buddy" systeem ontstaat om hem heen? Heb je hulp durven vragen? Heb je mensen om je heen die kunnen helpen?
Misschien lid worden van een steungroep (via ggz of on internet?)
Het is rot. Sterkte!!!
Sini
Hier een zelfde soort situatie
Dus ik lees mee. Zoon van nu 17,5 zit sinds februari thuis. Letterlijk overspannen door (niet voldoende onderkende) leerproblemen en een bijkomende diagnose ASS, gecombineerd met een dysthyme stoornis (dat is een chronische, maar wel minder heftige, depressieve stoornis).
In ons geval is man thuis, als ZZP'er had hij de mogelijkheid om te kiezen even geen nieuwe klus aan te nemen, want hoewel het nu wel weer gaat, was zoon in eerste instantie echt tot niets in staat. En nu nog lijkt het ons niet wenselijk als hij 4 dagen per week alleen thuis zou zijn.
Maar het vreet energie bij man, dat herken ik. Het gaat nu langzaamaan wat beter, maar in het begin was hij nergens toe in staat en/of toe te motiveren. Nu heeft hij een soort van dagritme opgebouwd, hij maakt 2 x per dag een (lange) wandeling of fietstocht met de hond, doet wat aan schoolwerk, doet klussen in huis, heeft wat vrijwilligerswerk opgepakt en sinds deze week sport hij. Maar nog steeds moet hij bij alles wat we hem vragen gestimuleerd worden, oftewel, uit zichzelf doet hij echt to-taal niets. En als we dat zo af en toe een dag laten gaan, omdat hij aangeeft dat het een slechte dag is, dan heeft hij aan het einde van de dag een naar gevoel overgehouden aan dat niets doen. Maar hij heeft wat betreft erg weinig lerend vermogen zeg maar 
.
Vrienden heeft hij niet, ook geen contact meer met (oud-) klasgenoten. Dat is het lastige van een ASS. Hij vindt contact met anderen moeilijk, maar mist het wel. Tja, ik weet ook niet hoe we hem daarmee moeten helpen.
Zoon krijgt begeleiding van een orthopedagoog en wij ouderbegeleiding, maar heel intensief is dat allemaal niet. Wel is er vorige week door een jeugdarts bij de GGZ om nog eens goed te kijken naar die depressie, of daar aparte behandeling voor nodig is, maar daar hebben we nog geen terugkoppeling van gehad.
We sukkelen rustig voort, binnenkort op vakantie, en hopelijk kan hij na de vakantie naar een andere school. Maar dat gaat allemaal zo traag, dat we waarschijnlijk pas begin volgend schooljaar zekerheid over hebben. Helpt ook niet, kan ik je zeggen.
Sterkte, ik leef met je mee.
Nou Pennestreek
Ik vind dat jullie een heel end gekomen zijn, van niks doen naar wandelen klussen sporten enz. Kan me voorstellen dat het nog niet als een overwinning voelt maar ik vind jullie goed bezig hoor! Succes!
Jackie, daar heb je wel gelijk in
Het is zo moeilijk om je in te leven in een depressief iemand. Vooral als je zoals man en ik allebei juist in de actieve stand schiet als het niet zo lekker gaat. Maar inderdaad, hij is al een heel eind gekomen. En er zit nog steeds een stijgende lijn in.
Ik zal man en zoon straks weer eens even een compliment geven.
verzorg jezelf ook
Als ouder van een kind dat ook al een tijdje in een depressie/burn-out zit besef ik hoe moeilijk dit is.Vooral in de beginperiode was het zoeken naar de juiste manier om ermee om te gaan.
Vaak stelde ik de verkeerde vragen en werd ze boos, wat normaal is weet ik nu.Maar stilaan wist ik een juiste balans te vinden.Voor haar vader duurde het iets langer voor hij tot het besef kwam wat er nu juist mis zat en hoe hij hiermee kon omgaan.
Wij hadden met de toestemming van onze dochter, een gesprek met haar psychologe en ik moet zeggen dat dit een verlichting was.
Het deed ons ergens inzien,dat ons kind zeker niet moest worden behandeld als een porseleinen popje,want dat doen de hulpverleners ook niet.
Aanmoedigen op de juiste manier (geen dwang)maar aanmoediging om stilaan opbouwend weer dagdagelijkse dingen te gaan doen,zijn belangrijk.
Het heeft geen zin om als ouder helemaal mee te gaan in de donkere wereld waarin je kind die moment zit.
Zeker je eigen dagelijkse bezigheden blijven behouden,want jij bent niet degene die in een depressie zit.
De juiste afstand bewaren is ook wel belangrijk.Ze hebben echt geen nood aan opdringerigheid.Ik heb zelf beseft hoe bezorgt je ook bent,het hen niet vooruit helpt wanneer je constant in hun buurt wilt zijn.Maak met hen de afspraak dat wanneer ze nood hebben aan een gesprek,je aanwezigheid...dat ze het gewoon zelf vragen.Op die manier zetten ze dan ook zelf de eerste stap.
Het is zeker vermoeiend en vraagt veel van je energie.Daarom is het belangrijk dat jezelf op tijd en stond de nodige ontspanning neemt.
Hulp van buitenaf is belangrijk.Het spijtige hieraan is,dat de wachttijden voor dagcentra's enorm lang zijn en dat zorgt voor de nodige frustratie.Vaak kan men niet de hulp krijgen op de moment dat het echt nodig is en dat vind ik zorgwekkend toch wel.
