Ouders Online
Archief
Prijsvraag: Kindersmaak – uitslag

Voor de winnaars: 10 DVD's van Peter en de Wolf

12 maart 2004

Talrijk en van hoog niveau waren de inzendingen voor onze prijsvraag over kindersmaak. Het onderwerp maakte de tongen los, en leidde tot ontroerende en hilarische bijdragen.

 


Welke inzendingen waren het smaakvolst?

"Mijn dochter is een meisje dat helemaal gek is op roze, goud, glitter, K3 en ballet. Ik verbaas me er regelmatig over dat ik een kind met die voorkeuren op de wereld heb gezet, want als ik ergens niet van hou is het roze, goud, glitter, K3 en ballet", aldus een boomklim-moeder uit Vlissingen.

Van dit soort ontboezemingen ontvingen we er vele. Geheide jongens-moeders die een Barbie-dochter gebaard bleken te hebben. Talrijk waren hun klachten over glitterriemen, balletpakjes, prinsessenjurken en soortgelijke tut-spullen. Of moeders die er moeite mee hadden dat hun zoons het liefst in meisjeskleren liepen.

Ook het omgekeerde kwam veel voor. Poppen-moeders die hun hang naar romantiek niet bepaald terugzagen bij hun dochters. "Inmiddels heb ik de hoop opgegeven", verzuchtte Liane Mensink uit Dedemsvaart. Ook Marie Verhoeff uit Utrecht, die meteen roze rompertjes kocht toen haar dochter geboren werd, zag dat het anders liep dan ze verwachtte. "Piens grote liefde heet Keemboy. Stoer tegen de bank geleund staat ze te gamen. De kleine garnalenvingertjes bedienen vaardig de knoppen. Kijk mamma, die Pokémon is geëvolueerd!"

Maar lang niet altijd was er sprake van dit soort gender-problematiek. Het aantal fronten waarop smaak-discussies worden uitgevochten, blijkt schier eindeloos te zijn. Zo lazen we bijvoorbeeld het verhaal van een zelfgebreide moeder die van knutselen en kleien houdt, en haar kind het liefst met antroposofische poppen ziet spelen. Laat die nou een jongen krijgen die van trekkers, bussen en auto's houdt, en het liefst gaat voetballen...

Vooral kleding natuurlijk
Waarover zijn ouders en kinderen het – qua smaak – met elkaar oneens? Meestal: eten, tv-programma's, de inrichting van de eigen kamer, en muziek. Maar vooral kleding natuurlijk.

De plek waar de meeste kleding-discussies zich afspelen, is bij de klerenkast. Wat doen we aan? Elke ochtend ruzie. Eén van de oplossingen blijkt te zijn: om de beurt kiezen. Nu ja, oplossing... soms is het wel even slikken, als het de beurt van je kind is. Dat overkwam Ageeth de Graaf uit Amsterdam, wier dochter tegenwoordig naar school gaat met het topje van haar paarse pyjama.

Maar ook in het stadium vóór de klerenkast – in de winkel dus – kunnen er al onenigheden rijzen. Zoals bij Birgit Voorn uit Etten-Leur, wier zoons het liefst roze laarsjes wilden hebben...

Muziek
Naast 'kledingsmaak' was vooral 'muzieksmaak' een hot issue. Van foute kinderkoortjes tot K3, en van akelige tv-tunes tot heftige house: in de ogen van veel ouders deugt er (nog steeds) weinig van de muzieksmaak van kinderen. Maar dat weten we natuurlijk nog goed van onze eigen jeugd.

Een mooie bijdrage over dat onderwerp ontvingen we van Anne Rutten uit Wales. Anne vertelt over de uiteenlopende muzieksmaken van haar man (pop), haarzelf (vroeg-klassiek) en hun zoontje (Annie Schmidt-liedjes vertolkt door een Goois kinderkoor): "En tja, het arme kind moet ook door onze Monteverdi en The Who heenbijten, dus één keer per dag sluiten we hem op in de woonkamer en gaat De Kat Van Ome Willem aan."

Het gezin Rutten is toch niet helemaal tevreden met deze oplossing, en daarom wordt er tóch naar een gulden middenweg gezocht. Die blijkt te liggen in "Le Carnival des Animaux" van Saint-Saëns, die ze alledrie wel "te pruimen" vinden. Maar dan is het weer de buurman, die roet in het eten gooit. Uit met die muziek en ophouden met dat olifanten-gestamp, luidt het verzoek.

Strenge smaak-normen
Veel ouders blijken geleden te hebben onder de strenge smaak-normen van hun eigen ouders ("Mijn moeder vond niets mooi of goed") waardoor ze het zelf nu eens heel anders willen aanpakken.

De dochters van Moni van der Horst uit de Meern mogen hun eigen identiteit bepalen, hun eigen kamer inrichten, en de kleding dragen die zij zelf leuk vinden. Maar: "Oh oh oh, wat is dat moeilijk". De oudste van 5 kiest kleren waar ze voor gek in loopt (een geel hoofddoekje onder haar kin geknoopt) en wordt inderdaad uitgelachen, zoals ma haar al voorspeld had. Toch houdt deze moeder vol, omdat ze vindt dat kinderen moeten leren om zich te ontplooien. Lof!

Hoe ga je om met wansmaak?
De verleiding is groot om nog eindeloos door te blijven citeren, maar we zullen ons beheersen. We raden u daarom aan om zélf te gaan lezen, en te ontdekken dat u niet de enige bent die zich verbaast over de wansmaak van uw kinderen. Let daarbij vooral op de manier waarop uw collega-ouders ermee omgaan, want dat is natuurlijk het interessantste én het leerzaamst.

De strategie die verreweg het meeste voorkomt, is afdalen naar het niveau van het kind, en zeggen dat je zijn of haar voorkeuren eigenlijk prachtig vindt. Of erger nog: dat je er zelfs trots op bent. Psychologen noemen dat effort justification. Oftewel: iets rechtvaardigen omdat je er zoveel energie in steekt. Beetje slap natuurlijk, maar het werkt wel.

Naast effort justification zijn er natuurlijk nog allerlei andere strategieën. Wat óns het meeste trof, was die moeder die in een minuscuul bijzinnetje een wereld van zelf-relativering voor ons opende (okee, nog één citaatje dan): "Mijn vriend en ik hebben een dochter van 24 maanden oud. En als verstandige ouders bekommeren wij ons allebei op onze eigen manier om haar toekomstige muzieksmaak. Ik doe dat door haar op schoot te nemen achter de piano om klassieke muziek en allerhande kinderliedjes te spelen. Erg leuk, vind ik zelf."

"Erg leuk, vind ik zelf" - daar kregen we een knoop in de maag van. Er kwam een lach, maar hij wilde er maar niet uit... Je ziet het voor je: zo'n liefhebbende moeder die iets leuks voor haar kind denkt te doen, met zo'n ongeïnteresseerd kreng dat zich steeds van die schoot afwurmt. "Erg leuk, vind ik zelf" - dat is de ultieme zelf-relativering.

De winnaars
Tijd voor de winnaars. De tien inzendingen die we kozen, hadden net dat beetje extra dat hen boven de rest uittilde. Ze waren nét iets ontroerender of nét iets grappiger. Maar uiteindelijk is dat gewoon een kwestie van smaak natuurlijk.

De onderstaande inzenders ontvangen binnenkort de DVD van Peter en de Wolf.


1 - De geheime kracht van Brandweerman Sam
Familie Boom, Leiden

Mijn zoon van drie kijkt niet naar prachtige poppenseries als Dierendokter Tom of Bob de Bouwer. Nee, mijn mannetje verkiest zijn grote held Brandweerman Sam. Deze poppenserie uit dezelfde stal als Tom en Bob, is zo knullig dat het wel amateurisme lijkt.

De begin-tune alleen al: "hij is heel accuraat, Brandweerman Sam"... zo knullig vertaald dat het pijn doet. En dan gezongen door een man met het accent van Koningin Beatrix. Maar mijn zoontje vindt het prachtig en ik moet toegeven: hoe knullig ook, de brandweerauto is natuurlijk geweldig ("hier Jupiter 999- over") en Brandweerman Sam redt elke keer weer de dag.

Mijn zoon ziet graag elke dag dezelfde aflevering (welke peuter niet?) en beleeft het hele verhaal intens mee. Hij lacht steeds om alle grappen en zingt mee met de begintune. Ik moet dus erg vaak dezelfde ellende van Sam meemaken. Sam irriteert me inmiddels mateloos: wat een saaie man. Hij verbiedt iedereen met lucifers te spelen en zegt voortdurend: "niet doen, dat is erg gevaarlijk. "

Maar er is één karakter waar ik na een tijdje toch wel erg om moet lachen en dat is - voor de kenners - Diewerd. Zij is een persiflage van zichzelf en hoe langer ik naar deze ellende van de braafste man van Nederland kijk in al zijn onbenulligheid, hoe leuker ik deze Diewerd vind.

Diewerd heeft een winkel van Sinkel, draagt altijd roze pantoffels en heeft altijd de krullers in, mèt haarnetje erover. En ze praat net als Mien Dobbelsteen en ook op die toon. Heerlijk. Stiekem hoop ik inmiddels dat mijn zoon vraagt om Sam te mogen zien, want dan kan ik weer smullen van anti-heldin Diewerd...

Maar die begin-tune blijft echt verschrikkelijk.


2 - Kitsch
Silva, Amsterdam

Als moeder van twee stoere jongens van 8 en 5 hoef ik nooit de strijd aan te gaan over rozerode jurken met ruches, gebloemde maillots en schoenen met strikken. Roze is voor meiden, t-shirts moeten een stoere opdruk hebben en broeken moeten vooral lekker zitten.

Maar op vakantie geven mijn jongens onbeschaamd toe aan hun geheime voorliefde voor regelrechte kitsch: fotolijstjes met bloemen en dolfijnen, vogels van half-edelstenen, beeldjes die van kleur veranderen met het weer, handgeschilderde tafereeltjes in mierzoete kleuren...

Feilloos pikken ze de grootste kitsch eruit, en het kan ze niet kleurig en overdadig genoeg zijn. "Oh mam, dat is echt mooi! Mag ik het kopen? Alsjeblieft?"

Vertederd door die totale wansmaak van mijn stoere knullen geef ik toe en ruim in gedachten een plaatsje in op hun al overvolle vensterbank. En papa? Die fronst zijn wenkbrauwen als mijn jongens trots hun nieuwste aankopen laten zien en kijkt me hoofdschuddend aan. Toch eens aan zijn moeder vragen of hij vroeger toch ook niet stiekem....


3 - Slikken, en dan nog eens slikken
M. van der Wekken, Hoofdplaat

Voor mijn oudste zoon koos en kocht ik zijn kleding. Tot hij een jaar of 4 was en een ernstige voorkeur ontwikkelde voor jogging-broeken. Van die stoffen gevallen. Want die zijn zo lekker zacht. Dus: geen spijkerbroeken meer, met moeite eens een ribbroek – tot die ook niet meer goed was, nee, jogging-broeken.

Nou zijn die jogging-broeken meestal grijs, of ooit zwart geweest maar grijs geworden. Meteen al vormeloos of in ieder geval na een paar maanden dragen. Kortom, niet wat ik er nou leuk vind uitzien.

Ik heb geprobeerd mijn smaak door te zetten, en we hebben er strijd over gehad, frustratie van mijn kant, en drama van de zijne, en uiteindelijk dacht ik: "Ach, wat maakt het ook uit?". Even slikken maar. Jogging-broeken moeten het zijn? Jogging-broeken zijn het geworden. Dan probeer ik wel de nog enigszins 'leuke' jogging-broeken te kopen.

Nu is hij 7 en we weten niet anders. Ja er ligt ook wel een spijkerbroek in de kast, en die doet niet meer dan dat: in de kast liggen. Ach, het hoort bij hem.

De jogging-broeken leven meestal niet lang genoeg om door te geven aan zijn broer, en dat is maar goed ook. Broerlief wil geen jogging-broeken, en ook geen spijkerbroeken en ribbroeken - die al bijna niet gedragen waren.

Broerlief wil namelijk het liefste een jurk aan. Goed, hij heeft nu leren accepteren dat jongens geen jurken dragen, maar er blijken ook hartstikke leuke alternatieven te zijn: meisjebroeken! Roze en paars, een enkele keer oranje, met een bloemetje erop, hartstikke mooi. En daar horen natuurlijk ook paarse, roze en lichtblauwe truitjes bij, bij voorkeur met K3 erop.

Ik had het al gehad na de jogging-broekenstrijd, dus behalve wat tegengas (nee, een broek met roze kant gaat echt te ver hoor!) op zijn tijd hebben we dit ook maar geslikt.

Nou ja. Gelukkig hebben we nog een mannelijk neefje. Die krijgt zakken vol ongedragen spijkerbroeken en door één kind gedragen jongenstruien. Totdat die het niet meer wil. Maar dat slikken laat ik aan ZIJN ouders over.


4 - Een elfje en een zeemeermin
D. Soek, Rotterdam

Onze dochters hadden last van de algemene kleutermeisjesmaak. Vooral schattig, de prinsessenjurkjes in glazuur-gevaarlijk roze, het klatergoud en veel K3. Makkelijk tijdens de jaarlijkse kado-tochten voor verjaardag en Sint.

Tot een jaar geleden, toen de video van Peter Pan zijn intrede deed. Mijn oudste dochter keek, keek nog eens, daarna nog minstens 30 keer en had definitief haar alter-ego gevonden. Een klein elfje met een duidelijke mening en een blonde hoge paardenstaart. Verdomd, zowel in houding als in kapsel lijken ze op elkaar.

Haar jongere zusje – die alles doet wat grote zus doet, maar net iets anders – zocht haar evenknie onder de waterspiegel. Ook hier herkenning, vooral de mate waarin onze Ariel ons tot wanhoop kan drijven met haar eigen wijsheid.

Ze hebben nog steeds een kindersmaak, maar nu een eigen, los van de leeftijdgenootjes. En zo recht in de leer, dat ze ouders, grootouders en vrienden verenigen in een zoektocht naar kadootjes met de beeltenis van hun zelfverkozen idolen. Voor die zeemeermin is nog wel wat te vinden bij de reguliere speelgoedboeren maar het elfje...

Daarvoor is creativiteit nodig. Zelf shirts bedrukken, een manshoge video-display van AH ombouwen tot boekenkast, webwinkels bezoeken... Eigenlijk is die eigen kindersmaak ontzettend leuk!


5 - De eerste videotekenfilm
M. Meisenbacher, Rotterdam

Het was iets van tien jaar geleden. Samen met mijn dochtertje van 4 liep ik, op een zonnige Koninginnedag, over het feestterrein van de speeltuinvereniging. Bij een van de kraampjes met 2e-hands spulletjes had mijn meiske haar schat gevonden: een videofilm! Ach, hij kostte maar 1 gulden en volgens de gammele kartonnen hoes zouden er getekende sprookjes opstaan. Getekend in het oostblok, aan de namen van de makers te zien. En we hadden net een videospeler gekocht. Innig gelukkig klemde mijn dochter het ding in haar armpjes op weg naar huis.

Thuisgekomen moest er natuurlijk gelijk gekeken worden. We zagen vlekken en sneeuw, er kwam dreigend geruis uit de speakers.... Toen begon sprookje nummer 1. Een gesproken tekenfilm met muziek? Het sprookje van Sneeuwwitje was nog wel herkenbaar maar de Oostblok-invloeden waren merkbaar geworden. Wat was het griezelig! En dan de boze stiefmoeder, die veranderde in een heks die aan Sneeuwwitje vertelde dat ze de appels normaal verkocht voor alle valuta maar het liefst dollars en het arme wichtje als uitzondering een appel kréég.

Het volgende sprookje was Pinocchio. Die ging natuurlijk naar school in een boerenstadje waar de kerk volgens Russische traditie was getooid met ui-vormen op torens. Ook zeer griezelig en wreed. Er werd met zwepen geslagen op zielige ezels en stoutje jongetjes.

Daarna verging het een verweesd eekhoorntje, dat werd opgevoed door een kip, niet veel beter. Helaas hebben we daar nooit het einde van kunnen zien. Dit verhaaltje brak opeens af en daarna volgde weer geruis en sneeuw....

Dit wanproduct werd de lievelingvideo van mijn dochtertje. En ook van het volgende dochtertje wat nog werd geboren. Ademloos en telkens weer werd het videootje gedraaid. Vriendjes, vriendinnetjes en buurkindjes werden op het schouwspel getrakteerd en ook zij staarden gebiologeerd naar het scherm. Niets werd zo mooi gevonden, ook Disney-videootjes konden hier niet aan tippen!

Langzaam drong de schoonheid van dit videootje tot me door. Het was treffend scherp getekend. De atmosfeer van de sprookjes ademde iets uit van Anton Pieck, met wat art deco en de naargeestigheid van het Zwarte Woud. Bij elke scène waren in een hoek of onder een tafel wel getekende verassingen te zien.

Ik begon de humor wel te waarderen van de makers. Die boze heks was net een zwarthandelaar die westerse valuta wilde binnenhalen. De ezeldrijver van Pinocchio leek een soort Raspoetin in zijn huzarenkostuum, compleet met zwarte enge baard en woest rollende ogen. Het was spannend! Het was eng! Het was niet wat je verwachtte! Zoveel plezier van maar 1 gulden! Dit videootje heeft voor ons allemaal historische waarde gekregen.

Natuurlijk wist mijn dochtertje niet wat ze indertijd ongezien wilde hebben. Maar daarna wisten al die kindertjes wèl wat ze zo interesseerde in dat videootje. Voor sommige zaken moet je kijken met kinderogen.


6 - Dierenmuziek
Anne Rutten, Bangor (Wales)

Wij mogen thuis om de beurt muziek uitkiezen. Papa's muziek gaat nog wel, sinds we zijn veertigdelige Contrapunctus Op Vals Orgel-verzameling per ongeluk kwijt gemaakt hebben. Ik heb zelf uiteraard een zeer gedistingeerde smaak, met een voorkeur voor vroeg-klassiek (en Metallica bij de afwas, maar ik was niet zo vaak af).

Maar als het Merlijn (3) zijn beurt is, amai. Om de een of andere reden prefereert hij de door een goois kinderkoor vertolkte liedjes van Annie MG Schmidt. En tja, het arme kind moet ook door respectievelijk onze Monteverdi en The Who heenbijten, dus één keer per dag sluiten we hem op in de woonkamer en gaat De Kat Van Ome Willem aan.

Pa gaat van ellende de slaapkamers stofzuigen, en ik verlies mij in visioenen van de oude Annie MG die, vastgebonden op een stoel, honderd keer het rijmpje over het secure konijntje moet aanhoren. Had ze het nou maar bij Pluk en Suja Prikkeltje gelaten.

Onze zoektocht naar muziek die we alledrie te pruimen vinden leek ten einde toen we een keer het Carnival des Animaux opzetten. Wij stampten door de kamer als drie olifanten. Trippelden op onze tenen de trap op en af als muisjes. Als Merlijn nu muziek mocht uitkiezen was dat steevast de dierenmuziek, lekker hard. Tot wij bij het door de kamer zwemmen als visjes gestoord werden door de bel. De buurman.

Sindsdien mogen we nog maar 1x per dag naar de dierenmuziek luisteren. Heel zachtjes. Wij sluipen intussen door de kamer als olifantjes.


7 - De strijd om de smaak van ons kind
Jose Spruyt, Delft

Mijn vriend en ik hebben een dochter van 24 maanden oud. En als verstandige ouders bekommeren wij ons allebei op onze eigen manier om haar toekomstige muzieksmaak.

Ik doe dat door haar op schoot te nemen achter de piano om klassieke muziek en allerhande kinderliedjes te spelen. Erg leuk, vind ik zelf.

Mijn vriend doet dat door onze dochter voor het naar bed gaan DVD's te laten zien en CD's te laten horen van RUSH, en soortgelijke herrieschoppers, waar ik van walg.

Ondertussen heb ik de stille hoop dat mijn invoering in de klassiekers en in de kinderliedjes vruchten af zal werpen. En mijn vriend, op zijn beurt, is er zeker van dat onze dochter helemaal zijn muzieksmaak heeft.

Ter ondersteuning neemt hij haar al vanaf de geboorte mee naar evenementen als Park Pop en andere gruwelen waar ik mij als vanzelfsprekend verre van houd. En natuurlijk neem ik haar ter compensatie mee naar bijvoorbeeld ballet-voorstellingen voor kinderen.

En onze dochter? Nou, die sleurt mijn vriend af en toe mee naar de piano, alwaar ze vast begint te dansen. En mij overhandigt ze voor het naar bed gaan de DVD van RUSH, die ze zelf wel eventjes opzet, als ik weiger.

Over één ding zijn mijn vriend en ik het eens: ze is wel erg muzikaal ;-)


8 - Als volwassene legaal weer kind zijn
Melinda Honders, Sassenheim

Ik ben "gelukkig" altijd een beetje kind gebleven. Misschien komt dat omdat ik de oudste ben van 3 kinderen en het leeftijds verschil (7 en 9 jaar) ervoor gezorgd heeft dat ik heel lang in de kinderverhalen en speelgoed heb gezeten.

Toen ik 3 jaar geleden dan ook mijn zoon "Max" kreeg, vertelde ik aan iedereen dat ik weer legaal tekenfilms en kinderprogramma's mocht kijken omdat ik het belangrijk vind dat je zo vaak mogelijk met je kind mee kijkt zodat je weet wat hij leuk vindt en hoe hij het ervaart. We kijken van alles samen en dat zijn echt niet alleen maar de programma's voor 3 jarigen. Het gaat van "Sponge Bob", "Bassie en Adriaan" tot echte kinderfilms zoals "kruimeltje", "Disney" en "Annie" die toch echt 1 ½ uur duren.

Hij kijkt ze helemaal uit en vindt het net als ik prachtig. Ik geniet daar met volle teugen van want ik heb eindelijk mijn televisie maatje gevonden. Net als ik vindt hij Dikkie dik en bob de bouwer weer helemaal niet leuk om naar te kijken. Hij haalt de 5 minuten niet.

Hij kijkt zelfs een live concert van Trijntje Oosterhuis mee of we kijken naar Discovery en – geloof mij – dit gaat echt heel geconcentreerd want hij vertelt daarna hele verhalen over wat hij gezien heeft.

Een verschil? Het enige verschil dat ik kan vinden zit in het voorlezen van de boeken. Ik lees al voor vanaf 4 maanden en ga iedere week met 'm naar de Bieb. Vindt hij helemaal geweldig en is telkens weer een feest.

Hij wil regelmatig boeken waar geen einde aan lijkt te komen en ik zoek juist naar verhaaltjes die je in 1 avond uit kan lezen voordat hij naar bed gaat.

Ook is hij minder kieskeurig met de plaatjes dan ik. Als ik de plaatjes niet leuk vind, is het voorlezen ook alweer minder en ik zoek daarnaast ook naar leuke dialogen zoals je dat bv hebt bij jip en janneke. Heerlijk om al die stemmetjes te gebruiken. Maar dat is echt het enige verschil en daar heb ik nog goed over moeten nadenken ook. Want hij houdt erg genoeg net als ik van: chocolade, chips en kibbeling.

In mei dit jaar verwachten we de 2e. Ik ben benieuwd of ik over twee jaar samen met mijn 2 kinderen op een regenachtige zondagmiddag half verscholen onder een deken op de bank zit een Disney film net opgezet en een bakje chips binnen handbereik.

Hoe simpel kan gezelligheid en geluk zijn.


9 - Een eigen ikje
Moni van der Horst, de Meern

Je doet het nooit goed... Zelf had ik een moeder die altijd en eeuwig commentaar liep te leveren op alles wat ik mooi of goed vond. Varieerend van mijn kledingsmaak (Kind in die broek lijk je wel een Volendammer) tot en met mijn voorliefde van George Michael (George Eikel) en U2 (Kind wat een drilbenenmuziek). Ik heb me heilig voorgenomen om mijn drie meiden op te laten groeien tot wezens die hun eigen identiteit kunnen en mogen bepalen, hun eigen kamer mogen inrichten en kleding dragen die zij leuk vinden......

Oh oh oh, wat is dat moeilijk. Mijn oudste is nu 5 en weet heel goed welke kleding zij aanwil. Elke avond nemen wij haar kledingkeuze door voor de volgende dag en tactisch probeer ik de boel te sturen met de opmerkingen dat die andere rok veel cooler is of dat andere kleding ook graag gedragen wil worden. Of die keer dat zij perse een geel hoofddoekje, geknoopt onder haar kin, op wilde naar school.

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik het prima vond maar dat ze er wel op voorbereid moest zijn dat de kindjes uit haar klas misschien gingen pesten. Inderdaad geschiedde dat maar mijn dochter hield haar hoofd hoog en riep dat zij het wel mooi vond en heeft het doekje tot smiddags gedragen.

In mijn hart was ik er supertrots op dat mijn dochter zo'n zelfvertrouwen had. Ik heb haar uitbundig geprezen en gezegd dat ik haar prachtig vond. In de harde maatschappij van nu is het zo belangrijk dat kinderen zich mogen ontplooien zoals zij dat vinden en dat ze zich sterk genoeg voelen om een eigen ik te worden.


10 - Toch maar wat soldaatjes
Runa Hellinga, Boedapest (Hongarije)

Toen ons zoontje 3 was, kreeg hij van de broer van mijn man een hele zak met van die goedkope plastic soldaatjes. Een vreselijk cadeau, vond ik. Weliswaar heb ik me al lang heengezet over het idee om ieder op wapen lijkend speelgoed uit huis te bannen (dat heeft toch geen zin, iedere tak met een uitsteeksel is goed als pistool, wanneer het erop aankomt), maar deze levensechte mini-Duitsers en mini-geallieerden gingen me echt te ver, zeker voor een driejarige.

Jarenlang lagen ze achter in een kast, maar op goed moment kwamen ze toch tevoorschijn, en hij vond ze prachtig. Nu staat hij vlak voor zijn achtste verjaardag, en in een speelgoedwinkel keek hij verlangend naar een nieuwe zak soldaatjes, aangezien hij ze tegenwoordig intensief gebruikt voor grote avonturen op de vloer van zijn kamer, waarbij de 'goeden' uiteindelijk altijd de 'slechten' verslaan. Maar, zei hij wat spijtig, die zullen jullie wel niet willen geven, want daar zijn jullie tegen.

Hij heeft gelijk en ongelijk. Ik ben nog steeds tegen dat soort soldaatjes, maar hij krijgt ze toch. Ik ben er inmiddels ook van overtuigd dat ze hem geen kwaad zullen doen. Hij is altijd bezig met de strijd tussen goed en kwaad, maar ik weet dat hij nooit in de verleiding komt de kant van het kwaad te kiezen.

Als er een kind een sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft, is hij het wel. Op school komt hij op voor kinderen die gepest worden, hij vindt dat we lid zouden moeten zijn van Greenpeace (zijn we), Unicef (zijn we niet) en ieder ander goed doel dat langs komt op tv, hij wil nooit naar beelden van een echte oorlog kijken, want die vindt hij veel te gruwelijk, hij denkt serieus na over kwesties als de oorlog in Irak of armoede in de Derde Wereld.

Wat zou ik me er dan druk over maken als hij ook graag een zak soldaatjes wil om mee te spelen? Ze zijn spuuglelijk, niet ethisch verantwoord, maar ik weet zeker dat hij er straks heel blij mee is, ook al, omdat het leuk is om te ontdekken dat je ouders af en toe over hun eigen principes heen kunnen stappen om jou een plezier te doen.

En op een goede dag zal hij zelf ook wel zien, dat het eigenlijk vreselijk lelijk speelgoed is. Ik ben per slot van rekening ook over mijn liefde voor Barbies heengegroeid.