En toen brak ik....

Ik heb een dochter van 8 jaar. Soort allemansvriendje, geen hoogvlieger, geen achterblijver, kan het met iedereen goed vinden. Niet nadrukkelijk op de voorgrond aanwezig. Doet het gewoon lekker op school. Ze heeft 1 hartsvriendinnetje vanaf dat ze 4 jaar is en die zit dus ook bij haar in de klas. Zolang ze 1 op 1 samen is met een klasgenootje gaat het goed. Zodra er een derde bijkomt is mijn dochter het vijfde wiel aan de wagen en valt ze buiten de boot. Zo ook vanmiddag met hartsvriendinnetje. Ze waren samen in het park aan het spelen, er komt een klasgenootje bij en binnen 5 minuten zijn hartsvriendinnetje en klasgenootje een verbond aangegaan en staat mijn dochter er bij en kijkt er naar. Op het moment dat ze zielig alleen op een muurtje van een afstand zat toe te kijken ben ik er naar toe gegaan en zijn we samen een ijsje gaan halen. En toen kwam het dus.

"Mama, waarom vind niemand mij aardig? Ze vergeten altijd dat ik er ben als er iemand anders bij is?" gevolgd door een huilbui. Zowel bij haar als bij mij. Zoveel verdriet in zo'n klein meisje.

Ze doet het ook gedeeltelijk zelf. Ze is al zo vaak verstoten bij 3 of meer kinderen dat ze zichzelf al terugtrekt als er een derde bij komt. Ze is al te vaak gekwetst waardoor ze zichzelf nu beschermt.

Maar hoe kan ik haar helpen dit te doorbreken? Het is écht een hartstikke lief kind wat absoluut niet tegen onrecht kan en het opneemt voor alles om zich heen. Het doet zeer om haar met zoveel verdriet te zien...