Hi allemaal, ik zou het erg fijn vinden wanneer jullie als 'ervaren publiek' van gescheiden ouders of als ouder die in een slechte relatie zit met mij mee willen denken..

Man en ik hebben 2 kleine kindjes onder de 5 jaar een prima leven zoals mijn man vaak zegt. Ik ben een persoon die veel bezig is met zelfontplooiing en nadenken over het leven en een 'prima' relatie is niet wat mij gelukkig maakt en gaat maken. Iedere keer belanden we weer in de vicieuze cirkel van veel irritaties/intollerantie en onbegrip. De cirkel van deze nare gevoelens wordt steeds korter, en is zeker al 2 jaar gaande.
Veel gepraat, in relatie therapie geweest en nog steeds hebben we gesprekken maar voornamelijk veel gesprekken met elkaar. De crux is wel duidelijk, de 2 heel verschillende persoonlijkheden die ons tot elkaar aan trok in het begin werkt nu heel hard tegen ons. Ik heb meer begrip gekregen voor zijn karakter en wensen en hij voor de mijne dankzij de therapie en de eerlijkheid zonder verwijten in de gesprekken met elkaar.
Feit is dat we ons af moeten vragen; kunnen we dit accepteren ja of nee?

De laatste maand praten we avond aan avond en zijn we tot de eerlijke conclusie gekomen dat we zo niet gelukkig zijn en gaan worden. En dat het idee dat als we zo oud moeten worden, dat dat niet is wat we willen.. Het gekke en fijne aan alles is dat we door onze gesprekken heel veel rust en opluchting voelen, en elkaar ook respecteren en waarderen als persoon en vooral als goede ouder.
Want daar ligt ons allergrootste pijnpunt.. de 2 kleine meisjes. Iedere keer als we nadenken over het moment dat we dit aan hen moeten gaan vertellen en daadwerkelijk ze een paar dagen per week niet gaan zien..pfff wat een beslissing! Ze zijn nog klein (2 en 4 jaar) en daardoor flexibel maar het idee dat ze huilend afscheid van mijn man of mij moeten gaan nemen breekt iedere keer weer ons hart.
In ons hart weten we dat wij niet gelukkig gaan worden in deze relatie, maar het is zo verdomd moeilijk om dit door te zetten met alle consequenties van dien!

Het plan is nu om een half jaar/jaar uit te trekken en financieel alles bij hetzelfde te laten en er een huisje bij te huren. Het koophuis houden we dus aan en van wat spaargeld en overgebleven maandgeld huren we een huis erbij. De kinderen gaan wel daadwerkelijk in een co ouderschapregeling (ma + di bij papa, woe,don,vrijdag bij mama en om het weekend).
Wij willen als stel kijken wat het met ons gaat doen, groeien we weer naar elkaar toe of genieten we juist van de vrijheid en het gescheiden zijn? De voorwaarde is wel dat we vrij zijn in alles, dus geen exclusiviteit en dus echt oprecht kijken hoe het gaat lopen..
Voor ons geeft dit plan veel rust maar voor de meisjes gaat het dus wel een scheiding worden. Je kunt hen niet uitleggen dat papa en mama een 'plan' hebben, zij hebben behoefte aan duidelijkheid.. En ook nu breekt mijn hart weer als ik het typ en vlieg ik met mn emoties van links naar rechts. Ja, ik geloof ik dit plan en ben benieuwd naar het ontdekken van mijn gevoelens en snak naar de lucht en tijd alleen die ik zal gaan hebben maar de andere kant zeg; wees niet zo egoïstisch en neem maar genoegen met een prima leven voor hen, ook al word jij daar zelf niet gelukkig van.

Heb je een (respectvolle) mening hierover dan hoor ik dit heel graag van je. Ook ben ik erg benieuwd of er mensen zijn die ook zo'n soort plan gehad hebben wat wel of niet succesvol gebleken is.

Dank voor het luisteren/lezen..

Liefs Kriebel83