Dat is nu 6 weken geleden dat ik heb HET gezien. Mijn redelijke kant vecht met mijn nog (steeds) hevige emoties, pijn en vernedering. We zijn niet lang samen, 1 jaar. Plannen voor de toekomst, oprechte gevoelens, had het voel dat ik iemand heb ontmoet die in dezelfde richting kijkt. Hij heel plichtbewust, hij leefde zijn word na, vol initiatieven maar ook passioneel en was altijd voor mij. Alleen soms voelde ik bij hem zo veel spanning en druk, stress, ik dacht dat dit door zijn werk kwam. Die dag, die avond was ik ziek geworden, stomme griep. Ik probeerde nog aanwezig te zijn maar toch vaker ging ik de bed opzoeken. Hij heeft gekookt, met twee pintjes erbij, tijdens het eten nog twee glazen wijn. ’s Avond kregen wij onverwacht een bezoek, zijn nicht die hij al sinds zijn scheiding niet heeft gezien. Ik kon hen niet lang gezelschap houden door koorts dus ik ging naar bed. Ze bleven nog praten met een fles wijn bij en ik dacht: laat hen gaan, dat is toch gezellig elkaar zien na een tijden. Rond twaalf uur kwam mijn vriend om te zeggen dat ze gaan even naar de stad. Ik vond het niet zo goed idee maar door mijn toestand had ik ook niet veel kracht om in discussie te gaan. (Trouwens, zijn zoon sliep in de kamer ernaast). Laat ‘s nacht werd ik wakker, mij pijnstiller werkte niet meer. Hij was er nog niet. Ik kon niet meer slapen dus ik lag even in de zetel in de living. Ze kwamen niet veel later, zij bracht hem thuis. Ze zaten in de auto nog even, zij rookte nog een sigaret en toen…. zijn ze begonnen te kussen. Ik weet niet meer goed wat heb ik gezien, wie is begonnen want ik was in schok en geloofde mijn ogen niet. Komt dat door mij koorts? was mijn eerste gedachte. Dan ging ik naar buiten, hij stapte uit de auto. Stomdronken als een varken. Enigste wat hij zei was “sorry” en viel op de grond. Ik heb taxi besteld en terug naar mijn plaats. Komende dagen gebombardeerd door de berichten, e-mails en telefoons met verontschuldigen. Tegelijkertijd te weten gekomen dat hij een alcoholist is die maanden geleden met therapie is gestopt en sinds onze ontmoeting gaandeweg terug is begonnen te drinken. Dat wat er gebeurd is was door de drank en hij had, heeft en zal nooit gevoelens hebben voor haar. Dat het een black-out was en hij wist niet wat hij deed. Dat dit nog de invloed is van verborgen trauma van zijn kinderjaren (seksueel misbruik twee jaar lang) waardoor zijn destructief gedrag. Dat is nu de schets van de gebeurtenis, de situatie en info die ik op een moment heb gekregen. Ik moet zeggen dat dit valt heel zwaar mee met die alle extraatjes, behalve zijn bedrog. Er is blijkbaar niks meer gebeurd dan die zoen in de auto. Maar ik ben kapot van alles, gebroken, vernederd. Niet slapen, eten, hartkloppingen, tijdens de dag gewoon op automatische piloot om te overleven tot ’s avond en in mijn bed kruipen. We hebben nog elkaar gezien en veel gesproken, hij stuurt de brieven, belt mij, komt langs. Voelt zicht schuldig en vond alles wat gebeurd is, walgelijk. Dat hij zichzelf heeft verloren door drank, stress, zelfmedelijden en omdat hij zo lang was aan het verbergen wie is hij eigenlijk. Tot zij kwam, zijn “drinkmaatje” en ik ziek was... hij wou nog meer drank en dat ik dat niet zie. Hij is sinds 6 weken terug in therapie, en doet zijn best om vol te houden heb ik de indruk. Probeert alles goed te maken en mij overtuigen om verder samen te proberen. Wilt mij niet kwijt, zei hij. Veel liefdesverklaringen. Maar kan ik hem geloven? Kan die beeld uit mijn hoofd niet zetten. Waarom liet hij dat gebeuren? Doet verschrikkelijk veel pijn.