Hallo
Wil iemand even naar mijn verhaal luisteren aub.
Wij hadden deze week een gesprek met de leerkracht van onze dochter omdat ze zich slecht in haar vel voelt. Ze voelt zich compleet nutteloos, dom enz. De schuld legt ze hiervoor bij mijn man. En ik moet bevestigen: hij breekt haar altijd af, zegt lelijke dingen. In december had ze daardoor deels een slecht rapport. Mijn dochter wou de toetsen op haar manier aanpakken en daar is ze vorig jaar heel goed in geslaagd, dit jaar in december is dat niet helemaal gelukt. Mijn man is leraar en had haar toekomst allemaal al zo mooi voorgesteld, ze zou Latijn studeren. Volgens de cijfers die ze toen haalde, is dat niet meer mogelijk. Mijn man zijn wereld is toen ingestort, geloof ik. Ze beloofde toen om weer zijn manier van aanpakken te volgen. Wat ze eigenlijk keer op keer niet deed, omdat telkens ze bij hem bevestiging ging zoeken, hij haar weer afbrak (en dat gaat dan soms over kleine dingen zoals bijvoorbeeld een kantlijn vergeten te trekken in haar schrift). Hij maakt haar dan telkens uit en verwijt haar dat ze nooit een goeie job zal hebben later als ze zo verder doet. Laatst komt ze naar huis met 9/10 voor Frans en 10/10 voor Nederlands en 12/30 voor een quiz die ze nota bene moest oplossen op een boot (schooluitstap). Het kind kon zich niet concentreren op die boot en scoorde daardoor slecht. Heeft ze ook weer een uitbrander gekregen, zoals te lui om op te letten enz. Mijn man verwijt mij dat ik niet zijn opvoeding volg (dus met de verwijten erbij) en telkens hij haar in mijn bijzijn afbreekt, ga ik er tegenin. Had ik dus blijkbaar niet moeten doen in haar bijzijn, dat kan ik nog begrijpen, maar hoe kan je een kind motiveren als het zogezegd NOOIT iets goed doet? Het gevolg is dus dat mijn dochter zich gesneden heeft, ze kon het niet meer aan. De juf heeft het niet uitgesproken, maar ik voelde dat ze mijn kant koos. Mijn man is heel gekwetst en teleurgesteld en zegt nu openlijk tegen mij en mijn dochter dat hij niets meer met ons te maken wil hebben en dat we gaan scheiden. Heel pijnlijk voor het kind, het zijn weldra proefwerken en ze kan zich niet concentreren. Zondag is het vadertjesdag en hij heeft haar al gezegd dat ze niet met een cadeautje moet langskomen, want hij is haar vader niet meer.
Wat vinden jullie? Ga ik te ver in het steunen van mijn kind?
Groetjes