Momenteel zit ik er even behoorlijk doorheen.
Ik heb een eenzame jeugd gehad. Ik werd erg gepest en buitengesloten op school en eigenlijk min of meer buitengesloten uit het gezin waar ik opgroeide. Ik voelde me zo niet thuis tussen mijn ouders en zus.
Sinds een paar jaar heb ik ook het contact met mijn ouders en zus verbroken om deze reden, ik hoorde er toch niet bij.

Ik heb in het verleden heel veel psychologische hulp gehad, maar het gevoel dat ik er niet toe doe blijft erg op de voorgrond.
Het lijkt wel of ik overal een soort pech heb. De club waar ik 20 jaar vrijwilliger ben geweest heeft me heel naar gedumpt (is wel al 10 jaar gelden maar dochter zit nog op die club wat me steeds weer met mijn neus op de feiten drukt). Ik deed jaren erg veel voor hen em ik kreeg als enige (kwam ik bij toeval achter) nooit eens een bedankje of kerstpakketje. Ik snap daar nog steeds niks van.
Ook bij twee werkgevers niet leuk weggegaan (wel op eigen initiatief). Ik werd niet serieus genomen en collega's kregen complimenten voor werk dat ik eigenlijk gedaan had. Ik was ook steeds de enige vrouw op de werkvloer en ik werd gek van de seksistische grappen. Als ik er wat van zei was ik een zeur. Dat brak me op.
Nu ben ik zzp-er omdat ik echt niet meer voor een werkgever wil werken.

Verder heb ik weinig mensen waar ik op kan bouwen om me heen. Ik sta voor hen klaar, stuur kaartjes bij jarig en ziekte en help als het nodig is. Ook toon ik belangstelling en kom langs als er iets van een feestje is. Andersom is dat helaas niet.

Ik lag een keer bijna een week in het ziekenhuis en behalve mijn gezin is er niemand geweest. Ook de tijd erna met herstellen thuis bijna niemand... Ook geen collega of baas (toen werkte ik nog voor een baas), of een kaartje van mijn werk.
Ik deed vorig jaar mee aan een open atelier route en van mijn vrienden is er niemand gekomen. En dan kon je een heel weekend inlopen van 9-18 uur. De meesten wonen in de buurt. Dus "te druk" vind ik dan wel vreemd... Ik heb er heel erg om moeten huilen...
Dat er zo weinig mensen op je verjaardag komen (inmiddels gestopt met vieren).

Dat soort dingen, dit zijn voorbeelden maar ik kan er zo nog 100 bedenken. Ik weet ook dat ik hier niet in zou moeten blijven hangen, maar ja

Reflecterend op de dingen uit het verleden denk ik dat ik teveel gewild en geliefd wil zijn en daardoor geen nee durf te zeggen. Ik heb mezelf eigenlijk vaak als voetveeg laten behandelen en ik vermoed dat het dan toch allemaal aan mezelf ligt. Dit realiseer ik me, en dat vinden mensen gewoon niet aantrekkelijk.

Pas iemand helpen verhuizen en een hele kast in elkaar gezet en ingeruimd. Maar of deze toch even een paar meter verplaatst kon worden. Dus ik weer uitruimen, kast deels demonteren, verplaatsen en inruimen. Dan baal ik zo dat ik geen nee zeg. Uiteindelijk staat die kast weer op een andere plek en heb ik feitelijk niks gedaan die dag. Grrr

Dat soort dingen dus. Ik weet dat ik zou moeten weigeren (dat is al wat) maar het ook durven doen...

Ik twijfel heel erg of ik (weer) naar een psycholoog oid zal gaan. Het kostte me in het verleden altijd erg veel energie en uiteindelijk levert het weinig op.

Ik weet verder ook niet zo goed wat ik met dit bericht wil. Tips misschien? In ieder geval even van me afschrijven....