Misschien ben ik wel wat ouderwets op dat vlak, maar hoe komt het dat ik de indruk krijg dat veel jongeren tegenwoordig zo veeleisend zijn als het op een partner vinden aankomt?
Ze moeten er leuk uitzien, raakvlakken hebben enz...Alsof verliefd zijn er niet meer toe doet.
Tegenwoordig als ze iemand leren kennen, gaat er een heel proces aan vooraf van elkaar ontleden tot op het bot bij wijze van spreken.
In mijn tijd was het zo dat je iemand tegen kwam, verliefd werd en daarop verder bouwde.
Vanzelfsprekend kon dat ook verkeerd aflopen natuurlijk, maar voor mij is het toch belangrijk dat er gevoelens aan te pas komen vooralleer je met iemand gaat optrekken of zie ik dat verkeerd?
Nu gaat het net andersom en ben ik een beetje bang dat men teveel gaat verwachten van de ander.Iedereen heeft een ideaalbeeld van zijn partner, maar of dat ook nog te verwezenlijken valt is nog maar de vraag, want niemand is perfect.En het is net met die onperfectie dat je moet zien een relatie te overwinnen en in stand te houden, zolang het over geen al te drastische onperfecties gaat vanzelfsprekend.
Programma's zoals "blind getrouwd" zijn volgens mij een voorbeeld van hoe het niet moet.
Een aantal specialisten op relatie en liefdesvlak gaan matches zoeken en zijn ervan overtuigd dat die dingen een goede relatie gaan teweeg brengen terwijl dat in de meeste gevallen niet zo is.Wat nog maar eens een bewijs is dat mensen samenbrengen die dezelfde interresses en verlangens hebben niet altijd tot een mooie relatie kan leiden.
Ze gaan zich vaak al ergeren aan elkaar door soms kleine onbenulligheden, waardoor de verliefdheid niet eens een kans krijgt.
Wie kan zich hierin nog vinden?Ben benieuwd...