45 jaar gehuwd, af en toe ruzie, soms hevig, zoals overal wel eens overigens.
Maar sedert mijn vrouw thuis is en niet meer werkt, loopt het de spuigaten uit. Haar gebrek aan affectie is onbeschrijfelijk. Frigide, koud als een ijsblok, niks kan er nog. Zij 62, ikzelf 68.

Een vrouw zit anders in elkaar als een man. Dat weten we nu wel. Haar menopauze verliep schijnbaar ongemerkt voorbij, maar niks is minder waar. Ik hoorde haar daar nooit over klagen, hoorde evenmin wat haar klachten waren bij de huisarts - zoiets vertelde ze zelden - ze verzweeg het omwille van god-weet-wat-reden.

Maar nu is ze werkelijk ongenietbaar. Al jaren beschuldigt ze mij van onhebbelijk gedrag, van haar te kleineren, te vernederen, maar dat is de wereld op zijn kop. Ze deinsde er niet voor terug mijzelf te vernederen, zo erg zelfs dat buitenstaanders haar aanmaanden er mee op te houden. Ik was geen heilige, maar stond elke dag paraat om te helpen in het huishouden, poetsen, tuin onderhouden, klussen aan de woning, boodschappen ... je kon alles bedenken, ik deed het wel. Ik ben geen drinker en geen roker ... vrienden merkten op wat ik hier dan nog deed voor vertier ? Vertier zei u ? Heel erg tevreden dat ik nog mijn vrouw heb, waar ik na al die jaren heel erg veel van hou en nu komt het : in geen jààààààren fysiek contact mee gehad heb.

Ik nader de 70. Nee, seks is dan nog geen taboe voor een man. Wel voor een vrouw. Dat moet een man maar begrijpen. Maar wat ik helemaal niet begrijp is dat zij zich helemaal afsluit, dat vieze woord "seks" mag ik zelfs nog niet uitspreken, laat staan haar aanraken, een knuffel geven, een kus, niks, helemaal niks. Het ergste is dat zij buitenhuis onder vrienden of vriendinnen de hoogste prijs van vriendelijkheid verdient door haar charme.

Ze haat mij vreselijk nu, dat kan ik niet anders dan besluiten. Komt wel meer voor bij dergelijke ouderen. Ik doe alle moeite haar ook te haten. Ik kan helemaal niks anders meer. Na hele lange gesprekken, weigert ze alle medewerking van buitenuit omdat zij geen enkel probleem ziet (sic). Har eeuwige spot en vernedering komt weer boven en zegt onomwonden dat ik maar eens moet ophouden met dat gezeur. Dat ik mezelf maar moet bevredigen en dat het haar niks kan schelen moest ik een minnares hebben ...

Haar houding ben ik zat, maar ik zie op tegen een scheiding. Als chronisch patient moet ik wel even uitkijken wat ik doe en een scheiding met al die rompslomp lijkt me geen oplossing.
Waarom zij niet meewerkt aan een oplossing, snap ik niet. Jij wil maar één ding en dat is seks zei ze : no way.

Zo zijn er veel stellen, zo zijn er evenveel dito problemen. Toch zal dit niet gemakkelijk een oplossing vinden, maar graag las ik eens wat anderen hier van denken. Dank je in ieder geval.