|
|
Vraagbaak Opvoeding en gedrag - Archief
Mijn zoontje van twee vindt het sinds een paar weken niet meer goed dat ik hem uit bed haal, aan- of uitkleed, in bed stop of eten geef; dat mag alleen nog zijn vader doen. Iedere poging van mij eindigt in een bijna hysterische bui van het ventje. Als vader niet thuis is, mag ik het overigens meestal wel (bij gebrek aan beter...?). Meestal geef ik toe, na een aantal vruchteloze pogingen, en roep ik mijn partner erbij.
Ik heb zelf het idee dat het te maken zou kunnen hebben met het feit dat ik vorig jaar een aantal maanden in het ziekenhuis heb gelegen, in welke tijd hij door zijn vader en oma (en op de crèche) werd verzorgd. Daarna heb ik veel tijd (moeten) besteden aan 'de nieuwe baby', die na een problematische zwangerschap wat moeilijk 'op gang kwam'.
Mijn indruk is dat hij het gevoel heeft dat zijn vader er voor hem is, en dat ik er voornamelijk voor zijn zusje ben (hetgeen uiteraard niet het geval en ook niet de bedoeling is). Ik vind het operationeel en emotioneel erg moeilijk om hiermee om te gaan. Uiteraard kan hij nog niet vertellen waarom hij doet zoals-ie doet.
Mijn vraag: is deze 'eenkennigheid' een normale fase voor kinderen (collega-ouders herkennen het niet in deze mate), of is er iets anders aan de hand? Wat kan ik eraan doen, en heeft het zin als ik toch mijn zin doordrijf?
[naam en adres bekend bij de redactie]
Het lijkt me voor u niet prettig om zo door uw zoontje te worden afgewezen. Het zou inderdaad goed kunnen dat het iets te maken heeft met de tijd dat u uit de roulatie bent geweest. Het belangrijkste is nu dat u en uw partner het hoofd koel houden. Voor u betekent dit een aantal dingen:
1. Waak ervoor dat u emotioneel geen afstand van uw zoontje gaat nemen (wat best onwillekeurig zou kunnen gebeuren doordat u het hem misschien toch kwalijk neemt).
2. U en uw partner moeten het eens zijn (of worden) over een gezamenlijke strategie. De verhouding met uw partner is dus belangrijk. Hij kan meehelpen de houding van uw zoontje ten opzichte van u te beïnvloeden.
3. Het is belangrijk dat u afziet van elke strijd rondom dit verschijnsel. Dus ophouden met pogingen te doen. Als uw man thuis is, zegt u zélf al meteen iets als: papa gaat je eten geven, papa zal je naar bed brengen, etc. Als uw man er niet is, zou ik uw zoontje vragen of hij wil dat u hem eten geeft. Ik zou zelfs laten doorschemeren dat u liever heeft dat hij even op papa wacht, omdat u immers weet dat hij liever niet door u... enzovoorts.
Kernpunt is dat hij moeite moet gaan doen als hij wél zou willen dat u iets voor hem doet. Deze houding moet u combineren met lief, warm en aardig zijn, oftewel niet emotioneel afstandelijk worden.
Dit ziet er wat getruct uit, maar dat is in dit geval nodig om het patroon te doorbreken. Ik noem het weleens 'judo'-achtig optreden. Dus vooral niet aan de ander (in dit geval uw zoontje) gaan trekken, want dat roept toch alleen maar de gebruikelijke reacties op. Door zelf helemaal niet te trekken vergroot u de kans dat hij aan u gaat trekken en u weer dingen gaat vragen.
4. Het is belangrijk dat uw man u steunt. Hij mag absoluut niet met u in de concurrentieslag gaan. Dus geen triomfantelijke houding aannemen. Hij zou -- in tegendeel -- vaak tegenover uw zoontje kunnen laten merken hoe hij u waardeert; dat kan op allerlei manieren. Hij zou zelfs (en dat is weer beetje getruct) ervoor kunnen zorgen dat hij iets minder aandacht aan het eten en naar bed gaan van uw zoontje besteedt. Dat hij bijvoorbeeld minder lang voorleest dan u dat doet op de dagen dat uw man er niet is, en uw zoontje u dan maar 'vraagt' om hem voor te lezen.
Ik hoop dat u iets aan dit advies heeft. Het is niet gemakkelijk om uit te voeren; bespreek het goed met uw man ga het pas doen als u er echt achter kunt staan.
Vriendelijke groeten,
Alfred Lange