Co-ouderschapapril 1999Joanna Sandberg Bespreking van:
Een boek over de mogelijkheid, maar vooral de onmogelijkheid om ná het huwelijk samen de lusten en de lasten van de zorg voor kinderen te delen. Een conclusie: als één van de ouders tijdens het huwelijk al nauwelijks voor de kinderen zorgde, is co-ouderschap tot mislukken gedoemd. Ouders maken de keuze om uit elkaar te gaan, en dit is doorgaans niet in het belang van kinderen. Zeker in de eerste tijd na een scheiding hebben de meeste kinderen meer te verliezen dan te winnen: het gezin valt uit elkaar, er ontstaan vaak loyaliteitsproblemen, er is dikwijls minder geld te besteden, er kan sprake zijn van een verhuizing, verandering van school, enzovoorts. De meeste ouders die gaan scheiden maken zich dan ook ernstig zorgen over het welbevinden van hun kroost. De volgende vragen houden hen bezig: 'wat doe ik mijn kind aan als wij uit elkaar gaan?' en: 'hoe kan ik zorgen dat mijn kinderen het minste last krijgen van de scheiding?'
Minimaal 70-30% Door middel van literatuuronderzoek, een enquête en een beschrijvend praktijkonderzoek (met de hulp van Marco Algera) maakt Paula Lampe duidelijk wat de haken en ogen zijn van co-ouderschap.
Omgangsregeling of co-ouderschap? De eis tot scheiding wordt in meer dan de helft van de gevallen door de vrouw gedaan, waarbij de ongelijke verdeling van de zorg- en opvoedingstaken de voornaamste reden is. Dit punt, de verdeling van zorg- en opvoedingstaken is op zich een behoorlijk goede indicator of co-ouderschap een redelijke kans van slagen heeft. De meeste mannen die zich in het huwelijk nauwelijks bezig houden met de verzorging en opvoeding van de kinderen, doen dat ook niet na de scheiding. Kiezen voor een omgangsregeling Lampe noemt het 'verdeeld ouderschap' heeft dan meer kans van slagen dan co-ouderschap. Lampe maakt duidelijk dat ex-partners die voor co-ouderschap kiezen, zich goed moeten realiseren dat ze hoge eisen aan zichzelf, aan elkaar en aan de kinderen stellen. Eigenlijk vindt ze dat alleen modelkinderen geschikt zijn. Je gaat vermoeden dat ook alleen modelvolwassenen geschikt zijn. Het co-ouderschap heeft volgens Lampe een paradoxaal karakter: wel uit elkaar gaan als partners, maar als ouders intensief contact moeten blijven houden over de kinderen. Dit blijkt in de praktijk een zware wissel te trekken op de betrokken kinderen en hun ouders. Het boek is zeer leesbaar en overzichtelijk geschreven voor de doelgroep van gescheiden ouders. Met name bijlage 1 geeft een praktische handleiding aan ouders die gaan scheiden om zelf te beoordelen of ze geschikt zijn voor co-ouderschap.
Scheve sekseverdeling Na het lezen dan dit boek werd ik daarom erg nieuwsgierig naar de mensen die erin slagen om van hun co-ouderschap wèl een succes te maken. Deze groep komt jammer genoeg in het boek niet aan bod. Bij een weloverwogen beslissing voor of tegen co-ouderschap vind ik dat informatie over succesfactoren niet kan worden gemist. Dat Lampe dit niet gedaan heeft, kan te maken hebben met haar eigen achtergrond als ex-co-ouder. Joanna Sandberg, pedagoge en medewerker van onze rubriek Vraagbaak Opvoeding en Gedrag. |
Copyright © 1996-1999 Ouders Online BV
Uitsluiting aansprakelijkheid
Pagina voor het laatst bijgewerkt op: 9 april 1999