18 juni 2020 door Raymonde Mayland
Mijn kennis van kinderen gaat tot de leeftijd van mijn oudste kind. Toen ze een baby was zat ik bovenop de ontwikkeling van mijn dochter, omdat alles dat ik met haar meemaakte nieuw was voor mij.
Haar eerste hapjes, stapjes, woordjes, haar eerste bezoek aan de kinderopvang, de eerste keer dat ze uit logeren ging en recentelijk haar eerste plasje op het potje. Van die nieuwe ervaringen leer ik en dat is waarschijnlijk de reden waarom ik vaak over haar schrijf.
Naast mijn dochter van drie heb ik een zoontje van bijna tien maanden. Hij is een lief en vrolijk jongetje en buiten het feit om dat hij een jongen is en harder lijkt te groeien, zijn de meeste ervaringen met hem voor mij een déjà vu. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt. Toen mijn dochter een baby was, zat ik continu door het boek te bladeren om meer te leren over haar ontwikkeling. Bij mijn zoontje geloof ik het ergens wel. Bij ieder sprongetje las ik bij haar weer een hoofdstuk in het boek, nu raak ik het boek nauwelijks aan.
Toen mijn dochter jonger was, had ik ergens gelezen dat zingen en voorlezen goed is voor de ontwikkeling van een kind, dus ik zong en las voor haar. Nu zing ik nauwelijks en trek ik hem er even bij als ik voor haar een boekje lees. Ik liet haar op zijn leeftijd op ontdekkingsreis door de woonkamer gaan, omdat dat goed was voor haar motoriek. Hij zit vaker in zijn stoeltje waar hij geen kleine speelgoedstukjes in zijn mond kan stoppen.
Mijn zusje heeft een zoontje en hij is 39 dagen jonger dan die van mij. Hij is haar eerste kindje en het was heel bijzonder om tegelijk zwanger te zijn. Een week geleden kwam zij een weekend met haar gezin bij ons logeren. We hadden elkaar door corona al ruim drie maanden niet gezien en in die tijd heb ik haar zoontje op afstand zien groeien. Tijdens haar bezoek zag ik de nodige verschillen tussen de manier waarop wij voor onze kinderen zorgen. Ik kies toch voor het gemak van een voeding uit een potje, zij maakt haar voeding zelf. Daarnaast lijkt het alsof haar zoontje gevarieerder en anders eet dan die van mij.
Maar wat me vooral opviel was dat de jongens even ver leken in hun ontwikkeling en dat terwijl mijn zoontje ouder is. Dat heeft me, toen zij weg was, aan het denken gezet. Daag ik mijn zoon wel genoeg uit? Doe ik hem niet tekort? Bij mijn dochter hield ik me constant bezig met haar ontwikkeling en haar voeding, bij hem veel minder. Nu ik eraan terug denk, at zij op zijn leeftijd al meer verschillende dingen. Ik was namelijk continu met haar voedingsschema en voeding bezig. Toen zij een baby was woonden we in Nederland en op haar crèche vertelden ze me elke dag wat ze precies gegeten had. Hier in Düsseldorf hoor ik alleen dat hij goed gegeten heeft, maar ik vraag nooit wat precies.
Het komt erop neer dat ik er minder bovenop zit dan toen mijn dochter net zo klein was. En nu ik mij dit realiseer, voel ik me schuldig. Waarom is dat zo? Komt het omdat hij de tweede is of dat ik constant bezig ben? Naast de zorg voor hem, zorg ik voor een peuter. Mijn man is vaak druk met zijn werk, waardoor ik doordeweeks veel zorgtaken op me neem. Ik doe het huishouden, de boodschappen, ik kook, voed en was de kinderen en daarnaast zorg ik ook voor mijzelf en werk ik aan mijn onderneming. Hierdoor schiet het een en ander er bij in. Zoals veel met mijn kinderen spelen en mij bezighouden met de ontwikkeling van mijn zoon.
Na die realisatie pakte ik het boek erbij en bladerde naar het hoofdstuk van zijn leeftijd. Die blijkt er niet te zijn. Elf maanden was het volgende hoofdstuk, dus veel schoot ik er niet mee op. Op het internet Googelde ik een naar een voedingsschema voor kindjes van zijn leeftijd en paste die van hem aan. Ook laat ik hem nu veel meer kruipen. Dat hij steeds zijn vingers tussen de deur wil doen, is lastig. Net zoals hij de duplo bouwwerken van zijn zus tot haar verdriet sloopt en hier en daar iets in zijn mond stopt dat niet eetbaar is. Gelukkig zit ik er naast om in te grijpen.
Afgelopen zaterdag vierde mijn moeder haar verjaardag en ik was daar met mijn zussen. Mijn zus vertelde me dat ze haar zoontje nu ook andere dingen te eten geeft, nadat ze zag wat ik mijn zoon voerde. Mijn moeder vertelde me dat ik bij mij mijn dochter meer onzeker was dan nu en zij bij mij (ik ben de oudste) ook meer onzeker was dan bij mijn zussen. Waarschijnlijk zijn wij moeders bij ons eerste kind gewoon wat meer onzeker en hebben we daarom een obsessie met de ontwikkeling van onze kinderen.
Ik neem mijn taak als moeder heel serieus en ben me ervan bewust dat ik mijn kinderen kan verpesten. Maar tot nu toe is mijn dochter een vrolijk en lief meisje en mijn zoontje lijkt me ook gelukkig en tevreden. Dus ik doe vast wel iets goed. Nu ik twee kinderen heb, moet ik mijn aandacht verdelen. Ik moet me naast de ontwikkeling van mijn zoon, ook nog bezighouden met de ontwikkeling van mijn dochter en dan kun je misschien zaken uit het oog verliezen. Desondanks mag ik hem meer uitdagen en daar ben ik dus al mee begonnen. Ik zing en lees voor hem en dan krijg ik de allerliefste lachjes. Intussen hoop ik dat ik hem niet verpest, omdat hij de tweede is.
