Mijn man stelt een eventueel 2e kind telkens maar uit
Ik weet niet zo goed waar te beginnen.
Mijn man en ik zijn al ruim 10 jaar samen en hebben een zoon van ruim 2. Ze hebben mij altijd verteld dat ik geen kinderen zou krijgen, maar het was echt een wonder toen ik zwanger bleek te zijn! Het kan dus toch! We hebben het altijd gehad over meerdere kinderen gehad mocht het lukken (ook eventueel via adoptie etc.)
Sinds dat onze zoon geboren is heb ik al kriebels (veel te vroeg natuurlijk om voor een 2e te gaan ), maar we hebben toen afgesproken dat we na de eerste verjaardag verder zouden kijken, wanneer we voor de 2e zouden gaan. Nu is onze zoon al even 2 en blijft hij het 'stoppen met de pil' maar uitstellen. Het wachten valt mij heel zwaar moet ik zeggen, dit omdat ik door mijn aandoening beter zo vroeg mogelijk kinderen kan krijgen. (De 1e zwangerschap was al vrij zwaar voor mijn lichaam) en ik ben bang dat ik als ik lang wacht, een zware (eventuele) 2e zwangerschap voor de boeg zou kunnen krijgen. Hij blijft bij onze omgeving terugkomen op het feit dat onze zoon een huilbaby in het begin was en hoe zwaar het toen voor hem was. Dus ik ben bang dat hij het eigenlijk niet durft te zeggen dat hij geen 2e meer wil. Ik heb het een aantal keer gevraagd en hij zei telkens dat hij "dat ooit wel wilde", dacht hij.
Ik heb zelf echt een wens voor een 2e kind als het (ons gegeven is!), maar ben bang dat ik de kans verkijk en de klok voor mij tikt langzaam door. Iedereen in de omgeving wordt stuk voor stuk zwanger (wat ik ze echt heel erg gun!) Maar bij ons blijft proberen ervoor al uit, waardoor ik wel eens echt verdrietig kan zijn. Wat vreselijk voelt tegenover andere mensen! Maar ik kan het ook niet kwijt bij hem hoe ik me hierover voel, omdat ik hem dan op jaag. Ik weet gewoon niet zo goed hoe hiermee om te gaan en hoop dat iemand zich kan herkennen in mijn gevoelens ookal voelt het echt alsof ik naar mens ben daardoor.
ik denk dat het tijd wordt voor een kwetsbaar gesprek. Tussen de regels door lees ik jouw optimisme. En zijn zorgen. Ook om jouw welzijn. Zou het kunnen dat hij zich heel machteloos heeft gevoeld rondom jouw fysiek zware zwangerschap en de enorme impact die een huilbaby op jullie beiden heeft gehad? En zich ook zorgen maakt over het proces waar jullie instappen als jullie beslissen voor een tweede te gaan? Want als dat niet vanzelf gaat (en dat lijkt in te calculeren), komt er nog meer machteloosheid, verdriet, teleurstelling en vastbijten bij kijken.
Echte kwetsbaarheid proberen te tonen. En begrip. Dat lijkt me nu de enige weg. Jullie hebben een gezin nu. Daar moeten jullie ook voor kunnen zorgen. En ik vraag me af of de draagkracht er is. Naast de diepe wens en het optimistische yes we can.
Tijd voor een echt gesprek. De reden van ik vond het zwaar van jouw man zegt jou niet helder wat hij nu echt zegt. Vraag hem concreet wanneer hij er wel voor wil gaan. En wat nu zijn zorgen echt zijn. Wil hij er wel voor gaan ooit? Maak het dan concreet met hem. Als jullie kind 3 is of 5 jaar? Hij heeft wel gelijk trouwens. Want een baby kost tijd. En zeker een tweede want kindje 1 vraagt ook tijd. Het is zwaarder zelfs. Ook voor de partner Tja en niet meer willen en blij genoeg zijn met 1 kind mag natuurlijk, maar goed om helder te krijgen wat je man nu echt wil. Ook goed om te bedenken wat jij dan doet als hij niet meer wil proberen een tweede kindje te krijgen. Ga je dan weg? Kan ook zijn angst zijn. Ik raad je aan om hem concreet aan te geven per wanneer je wil stoppen met de pil. Hij kan aangeven wanneer hij concreet wel wil gaan voor een tweede. Of niet wil. Bespreek ook hoe lang jullie het gaan proberen, want als het niet makkelijk gaat dan wordt het echt psychologisch zwaarder.
Ik vind zelf meerdere kinderen hebben een grote rijkdom, ook voor de kinderen. Maar het moet je ook gegund zijn. En ik vraag mij af of jij het kan loslaten als je man het traject niet wil ingaan.
Xxx
Tijd voor een goed gesprek. Maar bij sommigen duurt het ook echt langer voor ze toe zijn aan tweede. Mijn schoonzus zei 2,5 jaar lang dat er echt geen tweede kwam. Dat was het moment dat de oudste wat zelfstandiger werd en die ze nodig hadden om eerste bevalling te verwerken. Er zit nu iets minder dan 4 jaar tussen en ze zijn heel blij met twee.
zoals hierboven gezegd: praat met elkaar. Dat is de enige manier om echte verbinding te houden en begrip te kunnen hebben voor elkaar.
Dat is wel beter dan dat hij pertinent nee zegt.
Mannen vinden vaak baby's niet zo leuk. Ze poepen en huilen en je kan het als pa alleen maar verkeerd doen. Ma wil dan geen seks en jij krijgt dan overal de schuld van. Je zit hele nachten op; ma heeft last van haar hormonen en jij hebt alles verkeerd gedaan. Ik geef maar een bloemlezing van wat een nieuwbakken vader kan overkomen. 
Mannen voelen zich niet graag machteloos. Dus probeer uit te vinden wat hij leuk en niet leuk vindt aan een kind en vertel over de voordelen zodat hij ook graag wil. Ik zou het vooral positief houden zodat hij niet het gevoel krijgt dat iets hem opgedrongen wordt. Dat vergeeft hij je niet makkelijk.
En heb het ook over alles wat hij als nadeel ziet zodat hij zich serieus genomen voelt.
Waar je het zeker ook over hebben moet dat is over jullie relatie en de veranderingen van de laatste twee, drie jaar. Wat waren zijn verwachtingen en zijn die uitgekomen. Wat vond hij moeilijk. Wat zou jij eraan kunnen doen zodat het zich niet herhaalt.
Als een partner zich gehoord en begrepen (en niet gebagatelliseerd) voelt dan is er veel gewonnen.
Dankjewel voor jullie reacties. Het zet me zeker aan het denken! Vooral om eens goed vanuit zijn kant te proberen te denken.
Ik heb meerdere malen geprobeerd duidelijkheid te krijgen wat hij graag wil, maar hij geeft aan dat hij 'het wel aangeeft wanneer het zover is'. Voor mij blijft in ieder geval onduidelijk wat hij wil. De ene keer is hij meer dan 50% 'ja, ik wil een 2e' en de andere keer weer niet. Dus dat zorgt bij mij soms wel voor wat emoties (laat ik niet zien, omdat ik hem dan zou pushen). Ik vind het zelf erg lastig om niet te weten waar ik aan toe ben, maar denk dat hij dat net zo goed niet weet... We kunnen elkaar hierin alleen dus echt niet in vinden jammer genoeg.
Ik probeer me vooral in te houden om mijn grote wens uit te spreken en doe alsof het niet bestaat, want het levert anders alleen maar spanningen op en ik wil graag als heel gezin bij elkaar blijven. Dat zorgt er alleen wel voor dat ik me alleen voel soms. Mijn hoop zakt alleen steeds verder weg (nu naar dik anderhalf jaar onduidelijkheid. En dan nog voelt heel egoïstisch om dat te zeggen vanuit mij. Ik mag al in mijn handjes klappen als hij er ooit nog een wil denk ik dan).
Ook de voor en nadelen zijn al bespoken. Wat als we er wel voor zouden gaan voor, of niet...? En hoe ziet de situatie eruit over minimaal waarschijnlijk 9/10 maanden (of langer dus mocht het überhaupt lukken) ( en o.a. rekening houdende met onze zoon en de ontwikkeling daarvan natuurlijk). Maar dat mijn lijf het niet meer aan zou kunnen hoe langer we wachten wil hij niets over horen. Verder geeft hij aan dat hij het eerste jaar vreselijk vond (logisch met een huilbaby denk ik), maar dat hij nu wel geniet van onze zoon (al erg zelfstandig voor zijn leeftijd).
Ik kan me gewoon niet zo goed bedenken wat ik over het hoofd zie. Heb ik dan zo een plaat voor mijn hoofd? Wil ik zo graag een 2e dat ik zijn beeld niet meer kan zien en ben ik echt egoïstisch hierin?
Ja, ik denk dat het voor jou een obsessie is geworden? (niet naar bedoeld). Jullie kindje is 2 en al 1,5 jaar gesprekken over tweede kind!Nu het pas leuker wordt voor papa met iets ouder kindje kan hij het leuke ook meer zien schat ik in. Niet voor niets beginnen de meeste ouders over wens voor tweede rond het 3de jaar van eerste kind.
Dat je je grote wens niet uitspreekt is niet slim. Voer het gesprek en wees daarin duidelijk. Concreet en gebruik weinig woorden. We denken soms duidelijk te zijn maar zijn het niet.
ik vind ook dat jou man duidelijkheid moet geven.
Zeker omdat jij ook lichamelijk achter uit gaat.
Dus plan een rustig moment . Geef duidelijk aan waar je het over wil hebben en go .
je laat je emoties hierbij niet zien en spreekt je grote wens niet uit. Misschien is het tijd om eens echt samen te gaan zitten en echt naar elkaar uit te spreken wat jullie willen. Wel die grote wens uitspreken en de emoties die erbij horen. Maar ook uitspreken dat je jullie als gezin niet kwijt wil, dat je het nodig hebt om te weten wat hij wil. De onzekerheid nu maakt dat je er zo moeilijk mee om kunt gaan, geef dat aan. De zekerheid dat hij geen kind wil maakt het in eerste instantie niet makkelijker, wel duidelijker. Dan kun jij ook concreet nadenken over je toekomst...
Wees allebei eerlijk naar elkaar en luister goed naar elkaar ondanks dat de mening van de ander misschien pijn doet.
Jij wil dolgraag liever gisteren dan vandaag een tweede, hij wil nu nog niet. Wil hij het nooit meer maar durft hij dat niet te zeggen om jou niet te kwetsen?
Nu staat het tussen jullie in. Een tweede is alleen een goed idee als jullie allebei willen. Mocht hij nooit willen dan kun jij het rouwproces in. Mocht hij het later wel maar voelt hij zich opgejaagd door jou dan kun jij je anders opstellen.
Maar zonder 100% eerlijkheid komen jullie niet verder.
ik adviseer om een particuliere relatietherapeut op korte termijn in te schakelen om zo met een derde een goed gesprek te hebben en de kaarten boven tafel. Dit kun je opzoeken op internet. Met zijn tweeën zitten jullie denk ik in een impasse. Het lijkt me vreselijk voor jou deze wens en deze wachtbank en onzekerheid. Hij mag jouw kinderwens niet gijzelen. Jouw klok loopt idd door. Heel veel succes. Denk heel goed na of je bereid bent je secundaire kinderwens voor een man opzij te zetten in het uiterste geval. Ik zou het niet kunnen. Niet een handvol maar een land vol mannen. Als mijn man mij verbied of in de weg staat meer kinderen te maken pak ik vandaag nog de koffers en ga weg. Dat weet hij vanaf het begin. Ik ben niet de maatstaaf maar zo kan het ook.
Rot voor je dat je man zo onduidelijk is hierin. Al veel goede tips gegeven.
Probeer je man ook duidelijk te maken dat het voor de kinderen fijn is als ze niet teveel in leeftijd verschillen. Een (bijna) puber die nog een broertje of zusje krijgt is daar vaak niet blij mee. Na een al redelijk zelfstandig leven is de oudste dan weer gebonden aan slaapjes van zijn sibling en ouders die niet langs de lijn staan, omdat de jongste naar zwemles moet om naar wens een voorbeeld te geven
Nu zit je nog in de fase van altijd een mamatas bij je met luiers, doekjes en speentjes. Een tweede gaat daar zonder moeite in mee. Als de oudste straks 5 is heb je al zoveel meer vrijheid met geen rekening hoeven houden met slaapjes en zo. Als nummer 2 dan pas komt ben je weer meer gebonden. Voor mij was dat echt een reden om ze kort op elkaar te krijgen. Uiteindelijk zit er net geen 3 jaar tussen, omdat zwanger worden even op zich liet wachten.
Misschien kan je je man ervan overtuigen dat het een goed idee is om te gaan proberen als oudste 2,5 is. Als nr 2 dan komt, zit er bijna 3,5 jaar tussen. Oudste is dan nog wel klein, maar niet meer zo heel klein en kwetsbaar, met een kind van ruim 3 kan je ook al wat praten, ze kunnen beter zelf lopen, etc.
Tussen onze twee kinderen zit 3,5 jaar, ik vond dat goed te doen. De babytijd vond ik de 2e keer veel relaxter dan de eerste keer, maar dat kwam ook omdat nr 2 een makkelijker baby was. Ik vond 2 kinderen door die 3,5 jaar verschil ook niet veel zwaarder dan 1, maar daar had ik vast heel anders over gedacht als er maar 1,5 jaar tussen gezeten had.
Over de manier waarop je hier over met elkaar omgaat, is al een hoop gezegd. Wat ik nog zou willen opmerken is niet bedoeld als pushmiddel want ik vind dat pushen rondom dit onderwerp helemaal niet aan de orde zou moeten zijn. Maar ik vind het dus niet handig dat jij de pil blijft slikken, terwijl jij eigenlijk zwanger wil worden en die hormonen eigenlijk niet binnen wil krijgen.
Daarom zou ik het gesprek hierover aangaan; hem vertellen dat de verantwoordelijkheid van de anti-conceptie bij hem komt te liggen omdat jij gaat stoppen met die pil dagelijks met tegenzin te slikken.
