Ongepland zwanger en gemengde gevoelens
Hallo allemaal,
Het is mijn eerste berichtje hier op dit forum. Ik weet niet meteen waar te beginnen, maar let's go.
Ik stel mij even kort voor. Ik ben een 26-jarige vrouw die een goede job met stabiel inkomen heeft en momenteel nog thuiswonend is bij de ouders. Ik heb geen vaste relatie.
Ik leerde begin juni een man kennen (ik noem hem hier even X) en na even te sturen, besloten we af te spreken. We zijn regelmatig op date geweest de afgelopen maanden en uiteindelijk zijn we ook met elkaar naar bed geweest. Ikzelf ben aan de pil, maar geef toe dat ik hiermee wat slordig ben geweest. X en ik hebben telkens met een condoom gevreeën.
Mijn laatste menstruatie begon op woensdag 16/08. X en ik zijn ongeveer anderhalve week daarna met elkaar voor de laatste keer naar bed geweest. De afgelopen dagen voelde ik mij verschrikkelijk vermoeid ondanks 8-9u slaap op een nacht, weinig eetlust en last van een opgeblazen buik. Ik had een sterk onderbuikgevoel dat een mogelijke zwangerschap wel eens de reden kon zijn van mijn klachten. Nu heb ik gisteren een positieve test afgelegd, 3 dagen voor mijn voorziene menstruatie..
In eerste instantie was ik, logischerwijs, enorm geschrokken. Een stortvloed van tranen en een paniekaanval namen mij volledig over. Ik heb onmiddellijk mijn nicht opgebeld en gevraagd of ik kon langskomen. Ze hoorde natuurlijk de paniek in mijn stem en stelde voor om langs te komen. Ik heb lang gepraat met haar en haar partner over wat ik nu moet doen. Mijn beste vriendin is inmiddels ook op de hoogte. Het is fijn om te voelen en te weten dat ze mij volledig steunen in welke keuze ik ook zou maken. Voorlopig wil ik het hier thuis nog even stilhouden tot alles wat is kunnen bezinken.
Ik heb vandaag een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek waar ik aanstaande woensdag mag langsgaan. In een eerste gesprek worden alle opties bekeken en afgewogen. Ook een echografie zal gebeuren. Ik ben blij niet alleen te moeten gaan..
Ik ben ook bij mijn huisarts geweest om bloed te laten trekken. Ik heb ook met haar gepraat over wat ik nu moet doen, maar had hier achteraf een zeer slecht gevoel bij. Ik voelde me beschaamd en onbegrepen.
Er zijn momenteel heel wat emoties die door mij heen gaan. Ik heb zeker een kinderwens en deze zwangerschap is in principe niet ongewenst, maar komt zeer ongelegen. Ik ging dit jaar starten aan een opleiding in combinatie met mijn werk en was net terug mijn leven aan het opnemen nadat ik een jaar geleden te maken kreeg met een lastige relatiebreuk. Mijn leven leek de goede kant op te gaan en ik vond eindelijk mezelf terug en nu gebeurt dit...
Ik heb altijd gezworen nooit een abortus te laten doen, maar nu sta ik voor die aartsmoeilijke beslissing. Het is zo lastig. Het klinkt misschien raar, maar ergens voel je toch al een soort connectie (het ontwaken van moedergevoelens denk ik). Het andere moment besef ik dan ook weer wat de gevolgen zijn als ik besluit om het te houden waardoor een abortus mij toch het meest verstandig lijkt (zowel voor mijn toekomst als voor het kind).
X en ik hebben inmiddels geen contact meer sinds een aantal dagen na onze laatste keer seks. Ikzelf voelde dat we op een aantal vlakken toch wat te veel verschilden. Dit begreep hij en we hebben elkaar het beste gewenst. Natuurlijk zit X ook niet te wachten op een kind en dat besef ik ook maar al te goed. Ik durf hem ook niet onder ogen komen om dit nieuws te vertellen..
Een abortus voelt momenteel voor mij als de beste beslissing, maar ergens voelt het dan alsof ik misschien te snel beslis..
Tot daar mijn verhaal. het doet deugd om alles eens van mij af te schrijven.
Zijn er mensen die ooit in een soortgelijke situatie zaten en tips hebben voor mij?
Iemand die zijn ervaring wil delen?
Groetjes Kaat
Dat is even schrikken. Ik heb ervaring met een abortus. Ik was wel wat jonger dan jij, het paste op dat moment niet in mijn leven. Ik voelde achteraf vooral
opluchting. Op latere leeftijd heb ik nog 3 kinderen gekregen met mijn huidige man.
Ik denk dat het ook goed is om met het Fiom te praten. Ze kunnen je daar goed begeleiden met welke keuze dan ook
Misschien helpt het om een brief aan ‘jezelf over 10 jaar’ te schrijven met de reden waarom je een abortus wilde. En een brief aan jezelf over 10 jaar waarom je geen abortus wilde. Dan krijg je dat voor jezelf op een rijtje. Althans, ik kan schrijvend beter mijn gedachten ordenen.
jazeker. Bij mij was de relatie van ongeveer twee jaar net uit. Ik studeerde tandheelkunde, zat in mijn derde jaar en kon geen baby hebben zonder mijn leven op z’n kop te gooien. Ik heb er geen moment spijt van gehad. In de afgelopen 45 jaar is het misschien drie keer, nu vier keer door mijn hoofd gegaan dat ik nog een kind had kunnen hebben.
maar ik zag een bevruchte eicel nog niet als een kindje, dus ik heb er geen moeite mee gehad. Later getrouwd en kinderen gekregen.
succes met je beslissing. Het is er echt een die je zelf moet nemen.
Ik zei als tiener ook altijd: Ik ga noooit abortus plegen. En toen was ik 17 en zwanger en toen werd het toch een hele reële keus. Afspraak gemaakt en weer afgezegd. Daar ging ik niet aan beginnen. Hij is inmiddels bijna 24 
Ik weet niet of je veel hebt aan ervaringen van anderen TO. De ervaring van de één zegt weinig over hoe de ervaring bij jou gaat zijn of welke keuze de juiste is. Het is een hele moeilijke keuze, eentje waar je achter moet staan wat je ook kiest. Ik zou er als ik jou was veel over praten met je omgeving en, hoe moeilijk ook, even de rust nemen om een weloverwogen beslissing te maken.
Hoe moeilijk ook, ik zou toch je ouders inlichten. Als je nog geen definitieve keuze gemaakt hebt kun je wel aangeven dat je zelf een keuze wil maken en zelf hulp daarbij wil zoeken als dat nodig is. Maar ik zou het vreemd vinden om een 26-jarige dochter onder mijn dak te hebben, die met zo'n probleem rondloopt en dan al met allerlei mensen erover praat zonder dat ik het weet.
Tsjor
tsjor schreef op 12-09-2023 om 09:55:
Hoe moeilijk ook, ik zou toch je ouders inlichten. Als je nog geen definitieve keuze gemaakt hebt kun je wel aangeven dat je zelf een keuze wil maken en zelf hulp daarbij wil zoeken als dat nodig is. Maar ik zou het vreemd vinden om een 26-jarige dochter onder mijn dak te hebben, die met zo'n probleem rondloopt en dan al met allerlei mensen erover praat zonder dat ik het weet.
hangt natuurlijk volledig af van de (relatie met) de ouders. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat je hen inlicht.
TO: Wat schrikken dat je positief test. Ik vind je in je bericht verstandig en weloverwogen klinken. Fijn dat je met je nicht en vriendin hierover kunt praten. Ik wil je heel veel succes wensen met de keuze waar je voor staat. Linksom, rechtsom, beide keuzes zijn oké om te maken 
je bent er vroeg bij...ik vind het dan toch anders..lijkt mij minder ingrijpend
Lieveheersbeest schreef op 12-09-2023 om 10:23:
[..]
hangt natuurlijk volledig af van de (relatie met) de ouders. Ik vind het niet vanzelfsprekend dat je hen inlicht.
TO: Wat schrikken dat je positief test. Ik vind je in je bericht verstandig en weloverwogen klinken. Fijn dat je met je nicht en vriendin hierover kunt praten. Ik wil je heel veel succes wensen met de keuze waar je voor staat. Linksom, rechtsom, beide keuzes zijn oké om te maken
Het hangt inderdaad van de relatie met ouders af, maar ik denk als je als 26 jarige bij je ouders woont je relatie niet zo slecht kan zijn. Als ik als ouder zoiets zou meemaken bij mijn kind van 26, zou ik heel voorzichtig zijn en alleen coachend willen helpen (dus niet sturend). Maar als TS graag kind zou willen houden, zou ik als ouder ook haar daar graag bij willen helpen, dus dat betekent dat de rol van de ouders ook mee zou kunnen spelen in haar besluit voor wel of geen abortus.
Kaat070; is er een reden dat je het je ouders niet wil vertellen? En misschien kan nicht mee als ze het haar ouders vertelt...?
Ben het dus eigenlijk eens met Tsjor.
Ik zou zelf een overtijdbehandeling ondergaan.
Sterkte!
"Natuurlijk zit X ook niet te wachten op een kind en dat besef ik ook maar al te goed."
Maar hoe weet je dat, als hij daarvan niet op de hoogte is? Ik zou toch in elk geval hem op de hoogte brengen.
Elpisto schreef op 12-09-2023 om 15:31:
"Natuurlijk zit X ook niet te wachten op een kind en dat besef ik ook maar al te goed."
Maar hoe weet je dat, als hij daarvan niet op de hoogte is? Ik zou toch in elk geval hem op de hoogte brengen.
Ik heb mijn ex indertijd niet op de hoogte gebracht, trouwens.
Elpisto schreef op 12-09-2023 om 15:31:
"Natuurlijk zit X ook niet te wachten op een kind en dat besef ik ook maar al te goed."
Maar hoe weet je dat, als hij daarvan niet op de hoogte is? Ik zou toch in elk geval hem op de hoogte brengen.
Eens, hoe weet je zeker dat hij geen kind wil? Stel dat je besluit toch voor het moederschap te gaan, dan zou ik X zeker inlichten. Maar als je dat niet wil en ook geen contact meer met X wil, dan is daar misschien minder reden toe.
Duizendpoot schreef op 12-09-2023 om 12:31:
[..]
Het hangt inderdaad van de relatie met ouders af, maar ik denk als je als 26 jarige bij je ouders woont je relatie niet zo slecht kan zijn. Als ik als ouder zoiets zou meemaken bij mijn kind van 26, zou ik heel voorzichtig zijn en alleen coachend willen helpen (dus niet sturend). Maar als TS graag kind zou willen houden, zou ik als ouder ook haar daar graag bij willen helpen, dus dat betekent dat de rol van de ouders ook mee zou kunnen spelen in haar besluit voor wel of geen abortus.
Kaat070; is er een reden dat je het je ouders niet wil vertellen? En misschien kan nicht mee als ze het haar ouders vertelt...?
Ben het dus eigenlijk eens met Tsjor.
Nou..... je weet het niet. Ze heeft een moeilijke relatie achter de rug, dus wie weet heeft ze al samengewoond en kon ze nergens anders heen. Misschien keuren ze een ongeplande zwangerschap wel ontzettend af al of niet vanwege een religieuze overtuiging. Mijn ouders zouden me heus wel opgevangen hebben maar dat zou geen pretje geweest zijn (zijn niet gelovig trouwens, maar het zijn nogal angstige weinig sociale mensen).
