Dochter verzint mishandeling, ouders in de problemen?
Ik ben benieuwd naar de meningen hier en wil graag (anoniem) even mijn verhaal kwijt.
Onze dochter van 9 heeft al vanaf haar 6e wat extra aandacht in de vorm van jeugdhulp nodig. Dit is echter de laatste maand(en) telkens tot grotere problemen gekomen, waardoor mijn vrouw en ik nu echt ons zorgen beginnen te maken. In het kort maken wij ons zorgen dat wij onterecht in een Veilig Thuis traject komen.
Onze dochter is een lieve, zorgzame meid, die voor de buitenwereld ook leuk overkomt: geeft complimentjes, durft van alles, praat met iedereen. Vanaf haar 6e is daar overdenken bij gekomen, vaak over volwassen onderwerpen als veiligheid, planning, geld. Ze heeft het vaak over een ‘vol hoofd’, wat haar vooral op de rustige momenten dwars zit.
Verder merkten wij dat ze totaal onaanraakbaar was voor autoriteit en straffen. Zoals elk kind, moet ze wel eens bijgestuurd worden. Maar ze is dermate mondig, dat ze in iedere discussie het laatste woord wil hebben. Als wij haar waarschuwen met iets als ‘twee dagen je tablet inleveren’, zoekt ze zelf direct naar manieren om het te escaleren. ‘Ik gooi mijn tablet zelf wel in de prullenbak’ of ‘kun je niet beter mij gaan slaan om mij te straffen?’.
Vanaf dat moment zijn wij een GGZ traject gestart. Zij heeft wekelijks speltherapie (=de behandelaar zit solo met haar in een spelkamer en observeert het speelgedrag). Dit loopt nu al een jaar, maar er is nog geen harde indicatie, enkel flarden als ‘masker ophebben, disharmonie in gedrag, vol hoofd, verborgen angsten’. Onze dochter geeft ook aan dat ze met voorbedachten rade haar acties en woorden gaat verbergen tijdens de therapie, omdat ze de behandelaar niet vertrouwd. Dit is ook als feedback gegeven bij de GGZ instelling, maar hoort blijkbaar bij het proces.
Daarbij is er ook een proef gedaan met Citalopram druppels, om haar pieken en dalen wat in te perken. Zonder resultaat, dus de arts heeft dit na de proefperiode stop gezet. Ook zijn er regelmatig gesprekken zonder haar erbij, waarin wij als ouders tips kunnen krijgen over het omgaan met haar wisselende gedrag. De meeste van de tips ‘probeer eens het gesprek zo en zo aan te pakken als ze boos is’, werken averechts omdat onze dochter direct doorheeft dat het van de GGZ komt.
Ondertussen is ze nog feller geworden. Van vrolijk stoeien met papa, naar complete meltdown zonder aanwijsbare oorzaak, naar weer blij en zorgzaam een half uur later. Dit uit zich inmiddels ook in dreigen met weglopen (waardoor wij haar fysiek de toegang tot de deur moeten onthouden, door haar daar weg te tillen) en slaan en schoppen van haar kant als wij in de buurt zouden komen tijdens haar woede. Niet enkel bij ons, maar op visite bij oma stond ze klaar om oma te slaan (omdat ze haar knutselschaar op moest ruimen).
Ze geeft, ook op rustige momenten zonder ruzie, aan dat ze zich niet meer veilig voelt thuis. Ze wil graag ‘naar huis’, ook als ze op de bank zit. Wat haar definitie is van thuis, hebben wij nog niet kunnen achterhalen. Ze geeft aan ook bang voor ons te zijn geworden en geeft aan dat ze denkt dat wij haar het liefst dood hebben. Dat weerspreken wij natuurlijk direct, maar dat dringt niet tot haar door.
Toen wij recent op bezoek moesten komen bij de school IB’er, bleek dat tot onze schrik te zijn om te evalueren of wij bij diensten als Veilig Thuis aangemeld moeten worden. Onze dochter heeft blijkbaar op school, bij de opvang en bij de IB’er verteld haar ouders altijd ontzettend boos op haar zijn, fysiek geweld gebruiken en dat ze zich niet meer veilig thuis voelt. Wij vermoeden dat ze dit ook in de wijk verteld heeft. Dit weet ze blijkbaar zo overtuigend te vertellen, dat volwassen haar geloven – en als ouder sta je dan direct 1-0 achter.
Klinkt goed toch? Een kind geeft signalen af en het systeem werkt. Maar…wij hebben haar nog nooit geslagen, geschopt of ook maar iets in die richting. Wij zijn juist ontzettend voorzichtig met haar. Vooral ik, haar vader, ben (over)beschermend. Natuurlijk zijn wij niet perfect, maar nemen vaak tijd voor haar en ze heeft naar ons weten nog nooit iets ergs (traumatisch) meegemaakt.
Als wij vragen of zou willen of kunnen vertellen waarom ze deze dingen zegt, kan ze daarop niet echt antwoorden. Ze geeft aan dat de stemmen in haar hoofd dit roepen. Binnenkort start een test met een ander type medicatie: Dipiperon. Wij zijn geen voorstander van medicatie bij zo’n jong kind, maar welke andere opties heb je?
En al deze uitspraken en woede van haar, zijn in schril contrast met de vrolijkheid die ze op de rest van de dagen uit. Wij, maar vooral ik, heb moeite met snel schakelen. Hoe kun je nou vrolijk blij knuffelen of samen een bordspel met haar doen – als ze 15min daarvoor nog zei dat ze ons niet meer vertrouwd en weg wil lopen?
Ik denk dat als u bij de andere instelling de situatie uitlegt, er best kans is dat zij concluderen dat een gezinsopname een paar stappen te ver is.
Hopelijk verwijzen ze jullie dan naar een betere praktijk.
MCDD is volgens mij uit de DSM gehaald. Het wordt nu allemaal onder de noemer Autisme Spectrum Stoornis geschaard.
Wat een wending! Dat zal wel schrikken zijn. Ik kan je alleen maar adviseren om stapje voor stapje in het proces mee te gaan. Blijf vragen stellen (ik zou je wel adviseren om aan je toon te denken. Hoe rot dat ook klinkt). Kritisch is goed, maar sla niet door. En dat laatste is makkelijker gezegd dat gedaan. Zorg voor een netwerk, voor een klankbord.
Zorg dat alle informatie en afspraken op papier staan zodat je er altijd op terug kan komen.
Uiteindelijk bepalen jullie hè, het is jullie kind, en jullie leven. Therapeuten werken verschillend, zijn verschillende mensen, en dan kan het soms gewoon totaal niet bij jullie en bij jullie kind passen. Dan gaat het niet werken. Dat ze dan met draconische maatregelen komen (ik vind het nogal wat wat ze voorstellen) lijkt eerder op hun straatje schoonvegen (“ zo zwaar geval dit, echt, logisch dat wij dat niet aan konden”) dan dat het in jullie belang is.
Wij hebben met de kinderen ook wel meerdere behandelaars en praktijken af gesjouwd. Zeker met eentje, die nl zelf nogal snel een hekel aan een therapeut ontwikkelt. Dus dat was wel een uitdaging om dan iemand te vinden die en bekwaam was, en door kind geaccepteerd werd. En toch is dat uiteindelijk gelukt. Bij allemaal trouwens, wat voor mij wel bewijst dat de “klik” toch echt belangrijk is.
Als men er niet voor openstaat dat het soms gewoon niet klikt tussen kind en therapeut, vind ik dat weinig professioneel. Het gaat om levende wezens en dan kun je niet net gaan doen of een therapeut een soort masterkey is die altijd past, en het bij de problematiek van de patiënt hoort zodra die er anders over denkt.
Is het een optie om eerst eens even terug te stappen met iedereen, en dat jullie drie eens om tafel gaan hoe verder? Jullie dochter moet het immers allemaal wel doen, als zij vindt dat het niet werkt dan gaat het ook niet werken. Ze is veel te slim om haar stiekem om een hoekje te gaan zitten bewerken met speltherapie, dat blijkt. Ze kijkt er dwars doorheen. Ik zou wel benieuwd zijn wat ze zelf vindt en zou willen. Zeker omdat je al aangeeft dat zij een grote behoefte heeft aan autonomie. Dan past jullie veel meer de rol van reisgids ipv autoriteit. Ze weet en kan nog lang niet alles, maar er zijn meer manieren om je kind naar volwassenheid te begeleiden dan via directief management.
Een klik met de therapeut lijkt me juist wel belangrijk. Zeker als je daar langere tijd naartoe moet. Vertrouwen is heel belangrijk voor kinderen; dat ze weten en voelen dat de mensen waar ze heen moeten het kind willen helpen. Dat kan niet altijd zonder slag of stoot, maar iemand die je niet vertrouwt, ga je geen gevoelige dingen vertellen.
Weet jouw dochter wat het doel is/was van de speltherapie? Onze dochter heeft ook speltherapie gehad en zij wist wat het doel daarvan was en hoewel er wel weerstand was, vond ze het meestal leuk en had het ook effect.
Ook van de PMT die ze nu volgt weet ze wat het doel is en wordt ze ook actief betrokken bij het proces en de doelen.
haarklover schreef op 08-02-2024 om 16:08:
Ik denk dat als u bij de andere instelling de situatie uitlegt, er best kans is dat zij concluderen dat een gezinsopname een paar stappen te ver is.
Hopelijk verwijzen ze jullie dan naar een betere praktijk.
Die hoop hebben wij ook. De andere praktijk zal sowieso willen starten met een eigen beoordeling - en niet blind iets overnemen.
Loezzie schreef op 08-02-2024 om 16:50:
MCDD is volgens mij uit de DSM gehaald. Het wordt nu allemaal onder de noemer Autisme Spectrum Stoornis geschaard.
Wat een wending! Dat zal wel schrikken zijn. Ik kan je alleen maar adviseren om stapje voor stapje in het proces mee te gaan. Blijf vragen stellen (ik zou je wel adviseren om aan je toon te denken. Hoe rot dat ook klinkt). Kritisch is goed, maar sla niet door. En dat laatste is makkelijker gezegd dat gedaan. Zorg voor een netwerk, voor een klankbord.
Zorg dat alle informatie en afspraken op papier staan zodat je er altijd op terug kan komen.
Het heeft er nooit ingestaan (<dsmIV)maar valt nu wel onder de ASS in DSM-V
TO, lijkt mij een hele heftige diagnose om te krijgen zo tussen neus en lippen door. Hopelijk kunnen jullie snel terecht bij de nieuwe organisatie.
Loezzie schreef op 08-02-2024 om 16:50:
MCDD is volgens mij uit de DSM gehaald. Het wordt nu allemaal onder de noemer Autisme Spectrum Stoornis geschaard.
Wat een wending! Dat zal wel schrikken zijn. Ik kan je alleen maar adviseren om stapje voor stapje in het proces mee te gaan. Blijf vragen stellen (ik zou je wel adviseren om aan je toon te denken. Hoe rot dat ook klinkt). Kritisch is goed, maar sla niet door. En dat laatste is makkelijker gezegd dat gedaan. Zorg voor een netwerk, voor een klankbord.
Zorg dat alle informatie en afspraken op papier staan zodat je er altijd op terug kan komen.
Een neutraal klankbord is best lastig. De huisarts geeft aan dat hij niet echt kan helpen. Gezien hoe druk zo'n huisarts het normaal heeft, zou ik niet snel weer 20-30min van zijn tijd pakken voor een klankbord.
Mijn standaard klankbord zijn mijn ouders. Ik trek mij veel aan van hun mening, omdat ze naar mijn idee nuchter en oplossingsgericht zijn. Ze kennen in levende lijve het gedrag van mijn dochter, maar staan er in dat je vooral voorzichtig moet zijn met psychische behandelingen. Te veel in trajecten geplaatst worden kan haar ook het idee geven dat ze maar vreemd is. Of het gedrag juist versterken.
En zaken op papier zetten ben ik normaal erg van, ook met contracten, aankoop etc. Maar dit alles bij de praktijk gaat op basis van mondelinge overdracht. De indicatie MCDD hebben wij wel op papier, maar dat is een krabbel op een post-it. We zullen zien wat er in de verwijsbrief staat.
AnnaPollewop schreef op 08-02-2024 om 17:05:
Uiteindelijk bepalen jullie hè, het is jullie kind, en jullie leven. Therapeuten werken verschillend, zijn verschillende mensen, en dan kan het soms gewoon totaal niet bij jullie en bij jullie kind passen. Dan gaat het niet werken. Dat ze dan met draconische maatregelen komen (ik vind het nogal wat wat ze voorstellen) lijkt eerder op hun straatje schoonvegen (“ zo zwaar geval dit, echt, logisch dat wij dat niet aan konden”) dan dat het in jullie belang is.
Wij hebben met de kinderen ook wel meerdere behandelaars en praktijken af gesjouwd. Zeker met eentje, die nl zelf nogal snel een hekel aan een therapeut ontwikkelt. Dus dat was wel een uitdaging om dan iemand te vinden die en bekwaam was, en door kind geaccepteerd werd. En toch is dat uiteindelijk gelukt. Bij allemaal trouwens, wat voor mij wel bewijst dat de “klik” toch echt belangrijk is.
Als men er niet voor openstaat dat het soms gewoon niet klikt tussen kind en therapeut, vind ik dat weinig professioneel. Het gaat om levende wezens en dan kun je niet net gaan doen of een therapeut een soort masterkey is die altijd past, en het bij de problematiek van de patiënt hoort zodra die er anders over denkt.
Is het een optie om eerst eens even terug te stappen met iedereen, en dat jullie drie eens om tafel gaan hoe verder? Jullie dochter moet het immers allemaal wel doen, als zij vindt dat het niet werkt dan gaat het ook niet werken. Ze is veel te slim om haar stiekem om een hoekje te gaan zitten bewerken met speltherapie, dat blijkt. Ze kijkt er dwars doorheen. Ik zou wel benieuwd zijn wat ze zelf vindt en zou willen. Zeker omdat je al aangeeft dat zij een grote behoefte heeft aan autonomie. Dan past jullie veel meer de rol van reisgids ipv autoriteit. Ze weet en kan nog lang niet alles, maar er zijn meer manieren om je kind naar volwassenheid te begeleiden dan via directief management.
Klopt dat wij bepalen, maar een advies van een jeugdpsychiater en psychologe, die veel kennis hebben van dit soort zaken en ook een ruim jaar ervaring hebben met onze dochter....dat voelt niet lekker om zo'n advies naast je neer te leggen. Je wil ook niet met spijt zitten over een paar jaar, van 'hadden wij maar meer naar de signalen geluisterd'.
Die klik is inderdaad belangrijk en dat lijkt me lastig 'shoppen' totdat je de juiste vind. Het nadeel bij ons is dat onze dochter via het JGZ al een behandeling heeft gehad. Dit was met een relatief jonge meid waar ze echt 100% klik mee had. Samen hebben ze het probleem destijds (auto angst) doorgesproken, een mindmap gemaakt, en tenslotte een plaatje op A3 formaat met 'wat te doen bij autoangst' gemaakt. 4 sessies en het probleem was opgelost! Geweldig, maar de achterliggende angst is er nog. Nu uit zich dat niet meer in auto's, maar mogelijk in sociale situaties, liften, kleine ruimtes, etc.
Wij hebben al gevraagd of ze terug naar de vrouw bij de JGZ mag: nee, doet enkel korte sessies van 3-4 afspraken.
Wij hebben al gevraagd bij onze huidige praktijk of ze ook op zo'n praktische manier (er over praten, mindmap, met tekenen je uitten) een behandeling konden aanbieden: nee, dat zou nooit werken bij een 9 jarige. Op die leeftijd kunnen ze niet goed met praten aangeven wat er mis is.
MamaE schreef op 08-02-2024 om 20:35:
Een klik met de therapeut lijkt me juist wel belangrijk. Zeker als je daar langere tijd naartoe moet. Vertrouwen is heel belangrijk voor kinderen; dat ze weten en voelen dat de mensen waar ze heen moeten het kind willen helpen. Dat kan niet altijd zonder slag of stoot, maar iemand die je niet vertrouwt, ga je geen gevoelige dingen vertellen.
Weet jouw dochter wat het doel is/was van de speltherapie? Onze dochter heeft ook speltherapie gehad en zij wist wat het doel daarvan was en hoewel er wel weerstand was, vond ze het meestal leuk en had het ook effect.
Ook van de PMT die ze nu volgt weet ze wat het doel is en wordt ze ook actief betrokken bij het proces en de doelen.
Nee ze weet niet precies wat het doel was van de speltherapie. Wel een beetje, dat de het een blik moest geven hoe ze echt was, achter dat masker van vrolijkheid en sociaal gedrag. En daar is ze bang voor, dat mogen anderen niet weten. En
Eerlijk gezegd...wij wisten het speltherapie doel ook niet. Het is ons een paar keer uitgelegd (écht wel tijd voor genomen door de praktijk), maar wij hebben nooit de vertaalslag kunnen maken naar een behandeling. Daar spelen, je op je gemak voelen en via spel genoeg hints afgeven dat de behandelaar in de zaal een idee krijgt hoe een kind in elkaar steekt, wat er moeilijk gaat, etc. Ja dat klinkt volkomen logisch als inventarisatie.
Maar als behandeling? Echt echt jezelf kunnen in die 45min per week? Bij de start van dit traject, dachten wij ook dat de speltherapie de inventarisatie of diagnose fase was. Wij hebben destijds, na 6 maanden, ook gevraagd van 'maar wanneer begint dan het behandeltraject?'.
Wij hebben ons alleen maar positief richting dochter uitgelaten over de speltherapie, dus niet bij voorbaat al het laten mislukken. Maar echt begrijpen, nee. We hebben vertrouwd op de expertise van de praktijk.
Ik zou inzetten op meer structuur en voorspelbaarheid. Dat biedt haar grenzen en duidelijkheid.
NC-X schreef op 09-02-2024 om 09:39:
[..]
Klopt dat wij bepalen, maar een advies van een jeugdpsychiater en psychologe, die veel kennis hebben van dit soort zaken en ook een ruim jaar ervaring hebben met onze dochter....dat voelt niet lekker om zo'n advies naast je neer te leggen. Je wil ook niet met spijt zitten over een paar jaar, van 'hadden wij maar meer naar de signalen geluisterd'.
Wij hebben al gevraagd of ze terug naar de vrouw bij de JGZ mag: nee, doet enkel korte sessies van 3-4 afspraken.
Wij hebben al gevraagd bij onze huidige praktijk of ze ook op zo'n praktische manier (er over praten, mindmap, met tekenen je uitten) een behandeling konden aanbieden: nee, dat zou nooit werken bij een 9 jarige. Op die leeftijd kunnen ze niet goed met praten aangeven wat er mis is.
Ik word hier altijd een beetje kriebelig van.
Stel dat ze inderdaad MCDD heeft, dan is dat niet op te lossen met therapie. ASS is dat trouwens ook niet.
Je hebt dan wel een andere aanpak nodig bij therapie. En hoewel veel therapeuten zeggen dat prima te kunnen, vond ik het vaak tegenvallen in de praktijk. ASSers mogen dan geen zelfinzicht en begrip voor anderen hebben volgens de overlevering, maar therapeuten kunnen er ook wat van.
Als jouw dochter baat had bij korte sessies, en daar vertrouwen in had, dan vind ik het wel wat star dat ze dat niet meer mag. Hoe gaat een langdurige therapie met iemand die ze niet mag haar dan wel helpen? Hoe weten ze zo zeker dat zij niet kan praten, als ze afwijkend is van andere kinderen van die leeftijd? En als het wel hielp bij die andere therapeut?
Ik snap de geanticipeerde spijt, maar je weet hoe dan ook niet hoe het leven loopt en als je nu wel al hun adviezen opvolgt kun je daar achteraf net zo goed spijt van krijgen. Dat is een slechte input voor beslissingen.
Misschien is jouw dochter wel goed zoals ze is, en zou het helpen als ze meer ruimte krijgt om zichzelf te zijn. Een collega van mij vertelde dat ze als kind van 6 tegen haar ouders zei “jullie kunnen me slaan maar jullie kunnen me niet laten luisteren “. Die collega heeft een prachtige carrière, maar eigenwijs is ze nog steeds. Sommige kinderen zijn zo, en als die op een boerderij of zo vroeger opgroeiden dan kunnen ze al jong zelf verantwoordelijkheden krijgen en beslissingen nemen maar in ons aangeharkte schoolsysteem is dat een beetje lastig. Het kind is niet altijd fout, de omgeving is soms gewoon niet passend. (Denk ook maar aan Laura Dekker). En natuurlijk vindt de omgeving zichzelf uitstekend maar dat vindt elke maatschappij van zichzelf terwijl er toch enorme verschillen zijn.
Ik wil de issues zeker niet bagatelliseren want ik weet er te weinig van maar wel aangeven dat er meer manieren zijn om ernaar te kijken. En voor therapeuten geldt nu eenmaal dat zij vanuit hun visie kijken. Een therapeut in Finland zou misschien een heel andere aanpak adviseren, bedoel ik maar.
Voor wat het waard is, wij hebben gemerkt dat kinderen zich soms maar slecht in het gareel laten krijgen, en dat dat gareel misschien wel het probleem is. Maar dat zal het gareel niet toegeven.
(Op mijn werk zei een buddy over een collega: “als Henk gaat fladderen, dan weet ik dat uiteindelijk het hele team gaat fladderen”.
ASSers kunnen heel goed de kanarie in de kolenmijn zijn, die raar gaan reageren als de situatie raar is maar de anderen dat nog niet zien of willen zien. Moet je dan de ASSer aanpakken, of de situatie?)
Ik bedoel wat ik nu ga schrijven niet lullig, mocht dat zo overkomen.
Je hebt het over haar vrolijkheid en sociaal zijn als 'masker', als iets waarachter 'haar ware zelf' verborgen zit. Maar is dat wel zo? Is dat wat jullie zien als 'masker' niet ook gewoon een deel van haar? Dat ze een mens is in alle facetten van het leven, die soms vrolijk en sociaal is, maar soms ook verdrietig, bang of boos? En ik begrijp dat ze die minder fijne kanten liever niet laat zien aan de buitenwereld. Dat ze dat thuis wel doet, betekent ook dat ze zich bij jullie veilig genoeg voelt daarvoor.
We laten toch allemaal graag onze goede kant zien? Als we solliciteren, in vriendschappen, in relaties. We verkopen onszelf met datgene wat we kunnen, waar we goed in zijn, wat er leuk is aan ons. Neemt niet weg dat we ook minder goede eigenschappen hebben en dat we niet alles kunnen en overal goed in zijn, en dat is ook niet erg, maar dat is niet waar we trots op zijn en mee te koop lopen.
Het leest nu een beetje als een 'machtsspel' tussen je dochter en de behandelaars. Zij willen de 'echte' dochter zien en dochter probeert met alle macht om dat niet te laten gebeuren. En met succes. Terwijl dat niet in het belang van het proces is.
Maar ik snap je dochter ook wel.
Onze dochter heeft ook speltherapie gehad. Het probleem was dat ze bij hevige emoties zichzelf pijn deed. Het doel was om een ander, gezonder alternatief te vinden om boosheid en verdriet te kanaliseren. Maar ze heeft in dat traject ook EMDR gehad voor de trauma's waar haar gedrag uit voortkwam. En ze is getest op en gediagnosticeerd met autisme. Het doel was voor haar ook helder en ze wilde zelf ook niet meer zichzelf pijn doen. Tijdens het spelen hadden de therapeute en dochter gesprekken, vooral ook over waar dochter moeite mee heeft (anders zijn/zich anders voelen) en dat gaf zeker stof tot nadenken.
Het gevoel 'niet goed genoeg' te zijn vindt mijn dochter erg lastig. Ze roept dat regelmatig als ze iets moet doen of ondergaan wat ze niet leuk vindt of wat andere kinderen niet hoeven, maar het is ook een soort overschreeuwen van haar eigen kwetsbaarheid en onzekerheid en het 'probleem' bij de ander neerleggen. Als iemand dan zegt te willen zien 'wie de echte X' is, voelt dat alsof ze dat nog niet is of niet mag zijn.
Je kind is altijd de echte X. En die is soms vrolijk en sociaal en blij en soms ook verdrietig, boos of bang.
Voor jullie zelf kan je als klankbord wel naar de POH’er die aangesloten is bij de huisarts. Die zijn juist hiervoor.
Voor je dochter is misschien een kindercoach wel fijn. Die kunnen langere tijd met je kind bezig en dan ook leuke dingen doen die goed bij haar passen en tegelijkertijd werken ze dan aan dingen waar je dochter tegenaan loopt.
Mijn stiefkinderen hadden een kindercoach via Het Leger des Heils, daar werken ze met hbo-pedagogiek/maatschappelijke zorg medewerkers, dus niet zomaar een ‘coach’ (is namelijk geen beschermde titel, iedereen kan zichzelf ‘coach’ noemen).
AnnaPollewop schreef op 09-02-2024 om 10:03:
[..]
Ik word hier altijd een beetje kriebelig van.
Stel dat ze inderdaad MCDD heeft, dan is dat niet op te lossen met therapie. ASS is dat trouwens ook niet.
Je hebt dan wel een andere aanpak nodig bij therapie. En hoewel veel therapeuten zeggen dat prima te kunnen, vond ik het vaak tegenvallen in de praktijk. ASSers mogen dan geen zelfinzicht en begrip voor anderen hebben volgens de overlevering, maar therapeuten kunnen er ook wat van.Als jouw dochter baat had bij korte sessies, en daar vertrouwen in had, dan vind ik het wel wat star dat ze dat niet meer mag. Hoe gaat een langdurige therapie met iemand die ze niet mag haar dan wel helpen? Hoe weten ze zo zeker dat zij niet kan praten, als ze afwijkend is van andere kinderen van die leeftijd? En als het wel hielp bij die andere therapeut?
Ik snap de geanticipeerde spijt, maar je weet hoe dan ook niet hoe het leven loopt en als je nu wel al hun adviezen opvolgt kun je daar achteraf net zo goed spijt van krijgen. Dat is een slechte input voor beslissingen.
Misschien is jouw dochter wel goed zoals ze is, en zou het helpen als ze meer ruimte krijgt om zichzelf te zijn. Een collega van mij vertelde dat ze als kind van 6 tegen haar ouders zei “jullie kunnen me slaan maar jullie kunnen me niet laten luisteren “. Die collega heeft een prachtige carrière, maar eigenwijs is ze nog steeds. Sommige kinderen zijn zo, en als die op een boerderij of zo vroeger opgroeiden dan kunnen ze al jong zelf verantwoordelijkheden krijgen en beslissingen nemen maar in ons aangeharkte schoolsysteem is dat een beetje lastig. Het kind is niet altijd fout, de omgeving is soms gewoon niet passend. (Denk ook maar aan Laura Dekker). En natuurlijk vindt de omgeving zichzelf uitstekend maar dat vindt elke maatschappij van zichzelf terwijl er toch enorme verschillen zijn.
Ik wil de issues zeker niet bagatelliseren want ik weet er te weinig van maar wel aangeven dat er meer manieren zijn om ernaar te kijken. En voor therapeuten geldt nu eenmaal dat zij vanuit hun visie kijken. Een therapeut in Finland zou misschien een heel andere aanpak adviseren, bedoel ik maar.
Voor wat het waard is, wij hebben gemerkt dat kinderen zich soms maar slecht in het gareel laten krijgen, en dat dat gareel misschien wel het probleem is. Maar dat zal het gareel niet toegeven.
(Op mijn werk zei een buddy over een collega: “als Henk gaat fladderen, dan weet ik dat uiteindelijk het hele team gaat fladderen”.ASSers kunnen heel goed de kanarie in de kolenmijn zijn, die raar gaan reageren als de situatie raar is maar de anderen dat nog niet zien of willen zien. Moet je dan de ASSer aanpakken, of de situatie?)
Bedank, goed inzicht denk ik. Naar aanleiding van dit, net kort met mijn vrouw besproken: die korte sessies mochten niet naast een GGZ traject. Maar nu dat gestopt is...gaan wij het opnieuw vragen. Zal vast niet de bron van angst of zelfvertrouwen zomaar verhelpen, maar misschien wel onze dochter het gevoel geven dat er iets mee gedaan wordt.
Onze dochter geeft ook regelmatig aan dat ze er zelf ook last van heeft, dat ze wil dat haar hoofd moet stoppen en dat ze haar leven een dikke onvoldoende geeft. Dat geeft ons wel het idee dat ze niet goed is zoals ze is. In ieder geval niet voor zichzelf. Het lastige is alleen de juiste manier vinden om haar te helpen.
MamaE schreef op 09-02-2024 om 11:07:
Ik bedoel wat ik nu ga schrijven niet lullig, mocht dat zo overkomen.
Je hebt het over haar vrolijkheid en sociaal zijn als 'masker', als iets waarachter 'haar ware zelf' verborgen zit. Maar is dat wel zo? Is dat wat jullie zien als 'masker' niet ook gewoon een deel van haar? Dat ze een mens is in alle facetten van het leven, die soms vrolijk en sociaal is, maar soms ook verdrietig, bang of boos? En ik begrijp dat ze die minder fijne kanten liever niet laat zien aan de buitenwereld. Dat ze dat thuis wel doet, betekent ook dat ze zich bij jullie veilig genoeg voelt daarvoor.
We laten toch allemaal graag onze goede kant zien? Als we solliciteren, in vriendschappen, in relaties. We verkopen onszelf met datgene wat we kunnen, waar we goed in zijn, wat er leuk is aan ons. Neemt niet weg dat we ook minder goede eigenschappen hebben en dat we niet alles kunnen en overal goed in zijn, en dat is ook niet erg, maar dat is niet waar we trots op zijn en mee te koop lopen.
Het leest nu een beetje als een 'machtsspel' tussen je dochter en de behandelaars. Zij willen de 'echte' dochter zien en dochter probeert met alle macht om dat niet te laten gebeuren. En met succes. Terwijl dat niet in het belang van het proces is.
Maar ik snap je dochter ook wel.
Onze dochter heeft ook speltherapie gehad. Het probleem was dat ze bij hevige emoties zichzelf pijn deed. Het doel was om een ander, gezonder alternatief te vinden om boosheid en verdriet te kanaliseren. Maar ze heeft in dat traject ook EMDR gehad voor de trauma's waar haar gedrag uit voortkwam. En ze is getest op en gediagnosticeerd met autisme. Het doel was voor haar ook helder en ze wilde zelf ook niet meer zichzelf pijn doen. Tijdens het spelen hadden de therapeute en dochter gesprekken, vooral ook over waar dochter moeite mee heeft (anders zijn/zich anders voelen) en dat gaf zeker stof tot nadenken.
Het gevoel 'niet goed genoeg' te zijn vindt mijn dochter erg lastig. Ze roept dat regelmatig als ze iets moet doen of ondergaan wat ze niet leuk vindt of wat andere kinderen niet hoeven, maar het is ook een soort overschreeuwen van haar eigen kwetsbaarheid en onzekerheid en het 'probleem' bij de ander neerleggen. Als iemand dan zegt te willen zien 'wie de echte X' is, voelt dat alsof ze dat nog niet is of niet mag zijn.
Je kind is altijd de echte X. En die is soms vrolijk en sociaal en blij en soms ook verdrietig, boos of bang.
Dat masker is de omschrijving vanuit de therapie. Daar wordt ze omschreven als vrolijk en sociaal een eerste blik, maar dat dat haar masker is, zodat mensen niet de ware natuur zien.
Of wij dat ook zo zien...weet ik nog niet. Dan zou ze er écht goed in zijn, want gaat uit zichzelf gesprekken aan met onbekenden, loopt alleen winkels in om even iets te vragen over een product, etc. Wel trouwens altijd jonge personen. Jong is tot 30 jaar, die lijkt ze als gelijke te zien, vooral jonge vrouwen. Des te ouder, des te minder vertrouwen.
Zelf heeft ze het ook wel over dat er iemand anders in haar hoofd de leiding heeft. Dat ze (door gewone basisregels als 'tijd om naar bed te gaan') niet de ware zelf kan zijn. In hoeverre dat iets is wat ze ooit gehoord heeft en dat herhaal..?
En wat ik van dochter en psychologe heb begrepen, is het vanuit de praktijk uit in ieder geval geen machtsspel. Hele sessies gingen voorbij zonder actieve interactie. Dochter vond het wel fijn dat er nog iemand in de kamer was, maar die mocht zich er niet mee bemoeien. Gesprekken over waar ze het moeilijk mee had, waren er niet. Vragen gingen tot en met 'waar speel je nu mee?' en 'ga je vandaag verder met je dierentuin bouwen?' en nooit rechtstreeks op 'wat vind jij van x'.
