Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
loslaten loslaten loslaten
Een kind wat naar school gaat, zijn werk goed doet, mag ook leren genieten van een vrij weekend en helemaal niets doen.
lekker niksen, lummelen, geen plannen en je ziet wel. Beetje knikkerbanen bouwen, beetje gamen. Eens bedenken wat voor lekkers je gaat lunchen. Al met al een heerlijk weekend. Zo laad een introvert mens ook op
Kan je er maandag weer tegenaan.
sommige mensen laden op door dingen te doen, met mensen te praten, interacties te hebben. En sommige mensen juist door dat lekker allemaal niet te doen
En ik ken ook mensen die zichzelf altijd opleggen dat ze iets móeten doen anders zijn ze lui, ledigheid is des duivels oorkussen oid. Van die mensen die vinden dat je met mooi weer naar buiten móet. Zich schuldig voelen van een dag lummelen. Of al schuldig voelen van een ochtend lanterfanten. Vaak is dit in de jeugd al ingepeperd.
echt onzin hoor. Krijg je vooral overspannenheid van.
Eens met absor. Potentiële laatbloeier misschien of geboren dudeist. Stel je verwachtingen maar naar beneden bij of activeer hem anders toch nog wat meer. Waarom met jezelf bemoeien als je je met anderen kunt bemoeien?
absor schreef op 23-03-2024 om 09:44:
loslaten loslaten loslaten
Een kind wat naar school gaat, zijn werk goed doet, mag ook leren genieten van een vrij weekend en helemaal niets doen.
lekker niksen, lummelen, geen plannen en je ziet wel. Beetje knikkerbanen bouwen, beetje gamen. Eens bedenken wat voor lekkers je gaat lunchen. Al met al een heerlijk weekend. Zo laad een introvert mens ook op
Kan je er maandag weer tegenaan.
Yup, hij moet zijn hele leven nog zoveel. Zolang hij lekker in zijn vel zit en school gaat goed, niets meer aan doen.
Ik denk dat je het zo prima doet. Af en toe er lekker met hem op uit en af en toe lekker je eigen plan trekken.
Menig ouder zou jaloers op jou zijn. If it ain't broke don't fix it.
heel herkenbaar met ass ,mijn kind nu bijna 28,woont op zichzelf met online vriend uit portugal,heeft ondersteuning ,gaat nu op pad ,uit eten ,fietsen ,jaren thuis zoals jouw zoon geleefd maar was er depressief over,jouw zoon lijkt goed in zijn vel te zitten,hou m in de gaten ,en deze kinderen verbazen je soms echt met hun ontwikkeling
Hier ook zo'n exemplaar 
25 jaar. Heeft een baan, waarbij hij veel mag thuiswerken (helaas, want ik zou hem graag onder de mensen hebben) heeft online vrienden en eentje "in het echt" maar die ziet hij 3x per jaar. Verder lijkt hij prima in zijn vel te zitten (ik ga dat natuurlijk niet wekelijks vragen) maar hij oogt relaxed, vrolijk. Vindt het heerlijk zo op zijn kamer. Daar werkt hij, daar doet hij wat games, vooral een soort relax puzzel game waarbij handigheid met de muis van belang is. En soms fifa. Verder kijkt hij veel films en documentaires. Hij helpt in het huishouden, kookt 1x per week, doet de tuin. Het is gewoon een einzelgänger.
Uiteraard heb ik ook de gedachtes gehad die jij hebt, maar niet iedereen is hetzelfde. Ergens zou ik hem ook wat meer vrienden gunnen, maar blijkbaar is hij daar helemaal niet naar op zoek.
Geen ass. trouwens. Hij heeft sociaal niet zo veel behoeftes, maar als ik hem in het engels videocalls hoor doen met collega's dan is hij sociaal niet onhandig ofzo.
P.s. naar die baan heb ik hem zowat moeten sleuren hoor, want hij is tijdens covid gestopt met zijn studie en zat dus inderdaad alleen nog boven wat te gamen en tv te kijken. Ik ben hem op een gegeven moment maar allemaal vacatures gaan sturen via de mail met ideetjes voor hem, de druk een beetje opvoeren hielp wel en hij heeft gelukkig nu een hele leuke baan in de richting die hem interesseert.
Oh en qua delen is hij denk ik wel selectief. Hij deelt meningen over het nieuws en over politiek (soms) en veel over welke monitor of computer hij wil gaan aanschaffen met alle voor en nadelen. Maar echt hele persoonlijke dingen nu ook weer niet, maar we kunnen dus daarover wel kletsen tijdens het eten.
Hij heeft ass .
En bij jeuk moet je krabben 😅. Grapje
Lekker je eigen plan trekken en accepteer hem zoals hij is
Je zit er veel te veel bovenop. Laat die jongen gewoon zijn ding doen. Hij geeft al aan dit irritant te vinden. Dat is al een heel duidelijk signaal.
Herkenbaar voor mijn kinderen met ASS. Het vergt kunst om goed naar hun behoeften te luisteren en die niet te verwarren met je eigen behoeften en verwachtingen en eveneens onderscheid te maken naar ‘verwachtingen van de maatschappij’ en zijn eigen gezondheid, zowel metaal als fysiek.
Voor mijn ASS’ers heb ik ingezet op fysiek actief blijven en gezocht naar opties die bij ze pasten: geen teamsport maar een uurtje avondyoga hier thuis met mij samen ging bijvoorbeeld prima. Naast dit speerpunt ‘fysiek actief’ vond ik het belangrijk dat ze gezond voor zichzelf leerden koken. Dat vonden ze lastig en zo’n verspakket bleek de oplossing want daar staan alle stappen in. Ze kookten dan 1 avond per week voor het hele gezin. Ook vond ik schoonmaken (met name wc’s 
) en wassen (hun eigen beddengoed) iets wat ze konden leren. Verder liet ik ze wel met rust.
Pro tip voor hardcore gamers: ik maakte een account aan en kon anoniem online chatten met ze. Zo hoorde ik soms meer dan in mijn hoedanigheid als moeder. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik daar tijd in gestoken. Die tijdsinvestering in een online game dat ik ‘meh’ vindt het geeft mij zicht op hun online leven. Nog steeds, want mijn ene dochter wil spaarzaam contact met mij maar ik ‘spreek’ haar in de game. Zonder dat ze weet wie ik ben.
ToetieToover schreef op 23-03-2024 om 11:59:
Herkenbaar voor mijn kinderen met ASS. Het vergt kunst om goed naar hun behoeften te luisteren en die niet te verwarren met je eigen behoeften en verwachtingen en eveneens onderscheid te maken naar ‘verwachtingen van de maatschappij’ en zijn eigen gezondheid, zowel metaal als fysiek.
Voor mijn ASS’ers heb ik ingezet op fysiek actief blijven en gezocht naar opties die bij ze pasten: geen teamsport maar een uurtje avondyoga hier thuis met mij samen ging bijvoorbeeld prima. Naast dit speerpunt ‘fysiek actief’ vond ik het belangrijk dat ze gezond voor zichzelf leerden koken. Dat vonden ze lastig en zo’n verspakket bleek de oplossing want daar staan alle stappen in. Ze kookten dan 1 avond per week voor het hele gezin. Ook vond ik schoonmaken (met name wc’s
Pro tip voor hardcore gamers: ik maakte een account aan en kon anoniem online chatten met ze. Zo hoorde ik soms meer dan in mijn hoedanigheid als moeder. Voor mijn eigen gemoedsrust heb ik daar tijd in gestoken. Die tijdsinvestering in een online game dat ik ‘meh’ vindt het geeft mij zicht op hun online leven. Nog steeds, want mijn ene dochter wil spaarzaam contact met mij maar ik ‘spreek’ haar in de game. Zonder dat ze weet wie ik ben.
Stel nu dat je dochter erachter komt dat jij je als iemand anders voordoet. Hoe leg je dat uit? We waarschuwen onze kinderen juist voor de gevaren van online contacten die zich als iemand anders voordoen - en dan blijkt je moeder eraan mee te doen. Lijkt mij een enorme breuk in vertrouwen.
Het is dat mijn zoon bijna 17 is, anders zou ik denken dat je m'n man bent. Hier echt precies hetzelfde maar zonder de uitstapjes naar bios, pretpark etc. dat wil hij niet (ook niet toen hij jonger was). Hij heeft het nodig èn het is de leeftijd. Zoon is niet depressief, ongelukkig oid. Dit is wat hij nu nodig heeft blijkbaar.
Wat ik zo lees heb jij als moeder het er moeilijker mee dan zoon. Geniet ervan dat je zoon het goed doet en hij op zijn manier een fijn leven heeft. Dit kan met pubers met ASS ook zoveel anders gaan. Momenten met hem plannen om wat leuks te doen er in houden dit is samen genieten...
Kan het ook zo zijn dat de school voor hem al meer dan genoeg sociaal zijn is dat hij er gewoon geen ruimte voor heeft zonder zich te overvragen?
FlyingCircus schreef op 23-03-2024 om 12:23:
[..]
Stel nu dat je dochter erachter komt dat jij je als iemand anders voordoet. Hoe leg je dat uit? We waarschuwen onze kinderen juist voor de gevaren van online contacten die zich als iemand anders voordoen - en dan blijkt je moeder eraan mee te doen. Lijkt mij een enorme breuk in vertrouwen.
Dit ja. Ik vind dat echt niet kunnen. Anoniem met je kind kletsen doordat je je voordoet als gamer.
Bakblik schreef op 23-03-2024 om 12:46:
[..]
Dit ja. Ik vind dat echt niet kunnen. Anoniem met je kind kletsen doordat je je voordoet als gamer.
Ik doe het, omdat ik anders niet weet hoe het met haar gaat.
