Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hier dezelfde gedachte SJSL! Ik was dit aan het lezen en 'hoorde mijn moeder dit zeggen', van haar moest ik ook altijd naar buiten met lekker weer. En nu nog steeds, als het heerlijk weer is, krijg ik een schuldgevoel van binnenzitten. Want ik moet 'lekker' naar buiten. Maar dan zit ik daar in de tuin te zitten en denk ik binnen 5 minuten...wat doe ik hier? Ik heb niets te doen, kan niet lezen in de felle zon, met echt warm weer vind ik het weer veel te warm buiten. Op een dag als vandaag is het lekker zonnig maar wel weer wat frisjes. Dus ja, dan sta/zit ik even in de tuin en ga ik toch maar weer naar binnen. Dus ik stuur mijn kinderen niet naar buiten zonder dat ze daar zelf zin in hebben.
Ik ben heus wel eens buiten, ik loop hard, of wandel eens met een vriendin of ga een terrasje pikken, maar zomaar buiten gaan zitten in mijn uppie zonder duidelijke reden; dat is niets voor mij.
Nou ik doel meer op het oogpunt van gezondheid, eventjes mensen begroeten, even de vogeltjes horen fluiten en een beweging maken zodat zijn conditie en spiermassage op pijl blijft inplaats van wat zoon het liefst zou willen. Moederziel alleen zijn wat een tigger kan zijn om eenzaamheid-gevoelens op te bouwen of nog meer het gevoel krijgt " er niet toe te doen in onze samenleving omdat hij anders is en niemand boeit het wat dat hij niet buiten komt ".
Sociale contacten buiten game hebben vind ik persoonlijk heel erg belangrijk omdat hij hiervan leert dat je mensen kunt helpen en geholpen kunt worden wanneer je dat nodig hebt vanuit mijn waarden en normen die bij ons gezin horen. Ik zie het dus als toevoeging van zijn ontwikkeling als mens in zijn geheel. Misschien was dat onduidelijk in mijn andere bericht.
Vandaag naar een molen geweest om samen wat boodschappen te doen, vervolgens even naar de supermarkt en zoon had de slappe lach omdat hij mij zo grappig vind hoe ik boodschappen doe en aan mij vraagt waarom mensen altijd met mij praten ( ik ben een soort speedy door de winkel omdat ik daar goed de weg weet, en van kinds af aan ben ik een soort magneet voor mensen, mijn hele leven zie ik alles om mij heen en vooral sociaal gericht en reageer op mensen, klets met iedereen in dialect en maak vaak oudere aan het lachen)
Vandaag heeft het " één keer verplicht" naar buiten gaan hem (en mij) dus heel veel geluk gebracht en dat ziet hij zelf dan ook. In de auto zei hij mam waarom ben je altijd zo grappig en zie ik dat nooit meer. Tja jongen zo ga ik er vaak op uit maar als je binnen zit zie je dat dus niet meer. Ik vond het een mooi moment en bedank hem voor het meegaan. Morgen weer een nieuwe dag en dan kan het zomaar weer anders zijn. Wat ook goed is maar deze dag levert weer een bijdrage aan zijn geluksgevoel wat al weken onzichtbaar was.
miss1984 schreef op 11-04-2024 om 16:46:
Nou ik doel meer op het oogpunt van gezondheid, eventjes mensen begroeten, even de vogeltjes horen fluiten en een beweging maken zodat zijn conditie en spiermassage op pijl blijft inplaats van wat zoon het liefst zou willen. Moederziel alleen zijn wat een tigger kan zijn om eenzaamheid-gevoelens op te bouwen of nog meer het gevoel krijgt " er niet toe te doen in onze samenleving omdat hij anders is en niemand boeit het wat dat hij niet buiten komt ".
Sociale contacten buiten game hebben vind ik persoonlijk heel erg belangrijk omdat hij hiervan leert dat je mensen kunt helpen en geholpen kunt worden wanneer je dat nodig hebt vanuit mijn waarden en normen die bij ons gezin horen. Ik zie het dus als toevoeging van zijn ontwikkeling als mens in zijn geheel. Misschien was dat onduidelijk in mijn andere bericht.
Vandaag naar een molen geweest om samen wat boodschappen te doen, vervolgens even naar de supermarkt en zoon had de slappe lach omdat hij mij zo grappig vind hoe ik boodschappen doe en aan mij vraagt waarom mensen altijd met mij praten ( ik ben een soort speedy door de winkel omdat ik daar goed de weg weet, en van kinds af aan ben ik een soort magneet voor mensen, mijn hele leven zie ik alles om mij heen en vooral sociaal gericht en reageer op mensen, klets met iedereen in dialect en maak vaak oudere aan het lachen)
Vandaag heeft het " één keer verplicht" naar buiten gaan hem (en mij) dus heel veel geluk gebracht en dat ziet hij zelf dan ook. In de auto zei hij mam waarom ben je altijd zo grappig en zie ik dat nooit meer. Tja jongen zo ga ik er vaak op uit maar als je binnen zit zie je dat dus niet meer. Ik vond het een mooi moment en bedank hem voor het meegaan. Morgen weer een nieuwe dag en dan kan het zomaar weer anders zijn. Wat ook goed is maar deze dag levert weer een bijdrage aan zijn geluksgevoel wat al weken onzichtbaar was.
Helemaal eens met deel 1 van je post, en wat een heerlijk, mooi moment vandaag met je zoon ❤️ Koester het, en haal het weer terug op momenten dat je het even niet meer ziet zitten, het is zo’n lichtpuntje dat je soms zo nodig hebt ☀️
Lezen jullie ook mee met ‘Mijn kind dreigt een thuiszitter te worden’? Daar staan ook herkenbare dingen in, al heb ik hier vooralsnog geen zorgen over schooluitval. Zoon is naar een open dag vd universiteit geweest en is nu helemaal overtuigd van de richting die hij op wil (iets wat hij eerder al meermalen heeft genoemd als interessegebied voor studie, maar waar hij nu een proefcollege o.i.d. voor heeft gevolgd). Ik probeer me geen voorstelling te maken van de problemen/uitdagingen die hij daarbij mogelijk zal krijgen.…ik noem ze hier wel even op: zelfstandig werken, plannen, samenwerken, initiatief nemen, en waar gaat ie wonen? Als we straks hier ambulante hulp krijgen, dan is het de bedoeling dat die doorgaat als zoon 18 wordt. Die hulp kan denk ik niet zo even naar een andere stad overgedragen worden. Op kamers wonen lijkt mij geen serieuze optie. Vanaf hier dagelijks reizen zou kunnen, wel een vrij lange zit maar niet ondoenlijk. Mijn ex, zijn vader, woont een heel stuk dichterbij die universiteit, maar die weet nu nog niets van de ASS af omdat zoon zich daar niet prettig bij voelt. Maar ze hoeven misschien niet elke dag naar de universiteit toe? Hij zit nu in 4V, dus het duurt nog wel even, maar toch speelt het door mijn gedachten. Ik ben met hem positief over zijn studieplannen, mijn zorgen deel ik niet richting hem maar hier en met de psycholoog en straks misschien de ambulante hulp. Ik ben blij dat hij ergens enthousiast over is en dat houd ik graag zo.
Kaas, ik heb wel eens billboards gezien die hospita-achtige kamers zocht voor studenten die extra ondersteuning nodig hebben. Ik heb even Google erop los gelaten, kon het nog niet vinden, maar wel dit:
Begeleid wonen bij autisme - Jados
Dus misschien heb je daar wat aan.
Dankjewel Auwereel! Ik heb even gekeken en het biedt wel perspectief. Dan zou hij tegen die tijd niet per se gebonden hoeven zijn aan die ene universiteit.
Ha Kaas, ik las je bovenstaande berichtje. Begrijpelijk dat dit heel moeilijk voor je is en je je echt zorgen maakt. Toch denk ik dat het heel goed is hem te stimuleren en te gaan kijken hoe hij dit kan gaan doen.
Juist deze positieve motivatie kan een stimulans zijn hem iets te gaan laten vinden waar dat hij heel erg blij van word.
De begeleider die hij heeft zal niet mee gaan omdat hij of zij in jullie regio werkt maar een goede begeleider kan wellicht mee onderzoeken welk wijkteam/organisatie in een andere stad actief is, wellicht via die gemeente of sociale kaart. Mocht je daar ter zijner tijd hulp bij nodig hebben kan ik altijd met je mee kijken.
Stel he, dat het uiteindelijk anders loopt en hij word er helemaal niet gelukkig meer van om welke reden dan ook, dan heeft hij het in iedergeval geprobeerd.
Probeer hoop te houden, mee te bewegen, hem niet los te laten maar anders vast te houden.
(Ik lees ook mee op het andere topic, nog niet de intensie gehad te reageren maar misschien komt dat nog)
Hallo allemaal, ik zou graag mee willen schrijven. Ik heb twee jongens met ASS, eentje van 10 en eentje van 11 jaar oud. Beide kinderen hebben vorig jaar de diagnose gekregen.
Doordat ik er twee in huis heb, kan ik heel goed zien hoe ASS zich verschillend uit bij verschillende mensen. Ze lopen beide tegen andere problemen aan (ook al zit er wel overlap in).
Komend september gaat onze oudste zoon naar de middelbare school. Ik (en z'n vader) vinden het nog spannender dan hijzelf. Er zijn twee scenarios waar ik me vooral zorgen om maak. Dat hij gaat verdrinken in de grote hoeveelheid nieuwe prikkels, de verschillende klassen, verschillende leraren, huiswerk, etc. En dat hij geen aansluiting gaat vinden bij de kinderen in zijn klas. Hij heeft nu twee vrienden, waarvan er één naar dezelfde school maar een ander niveau gaat. En de andere vriend zit nu nog in groep 7 dus blijft achter op de basisschool.
Welkom in de groep Mvtj! Ik begrijp je zorgen.
Wij hadden het ‘geluk’ dat we niet wisten dat zoon ASS heeft. Daarom er gewoon ingegaan. Iedereen was ervan overtuigd dat hij een uitgesproken VWO-er is. Hij heeft op de basisschool plusgroep gehad met een extra uurtje alvast op de middelbare school in groep 8. Hij was vroege leerling. Tot midden 2e klas ging het goed. Hij ging wel over, maar is in de 3e toch blijven zitten. Sinds de 2e helft van de 2e keer 3e klas heeft hij studiebegeleiding: hij blijft standaard na school in een lokaal met andere scholieren om daar onder begeleiding huiswerk te plannen en te maken/leren. Thuis deed hij namelijk niks aan school. Hij wordt gedoogd in de klassen, maar aansluiting of vriendschappen heeft hij niet (ook niet buiten school).
O.a. daardoor is hij zelf op zoek gegaan (ook omdat hij nu in 4 VWO meer moet samenwerken) en kwam ASS aan het licht. Hij is niet hoog- of meerbegaafd gevonden, dus ik vind het superknap dat hij dit tot zover al zo goed heeft gedaan allemaal!
Ik acht het goed mogelijk dat onze jongste ook iets van ASS heeft, maar dan op andere vlakken. Dat laat ik voorlopig maar zo: wat we nu met oudste doormaken, vind ik al pittig genoeg en de jongste ondervindt momenteel geen problemen (heeft vrienden buiten school en ook al ‘past’ hij niet in de klas, hij staat wel zijn mannetje) Jongste is veel beter met structuur, plannen, zelfzorg.
Mvtj wat ik met bovenstaande wilde zeggen: je zou eens kunnen informeren wat voor begeleiding de middelbare school kan geven. In ieder geval lijkt het me goed dat je ze op de hoogte stelt van de ASS van je zoon en dat hij een geschikte leerlingbegeleider krijgt naast zijn klassenmentor/coach. Die kan hem dan zijn hele schoolloopbaan daar bijstaan.
Kaassoufflee schreef op 17-04-2024 om 18:08:
Mvtj wat ik met bovenstaande wilde zeggen: je zou eens kunnen informeren wat voor begeleiding de middelbare school kan geven. In ieder geval lijkt het me goed dat je ze op de hoogte stelt van de ASS van je zoon en dat hij een geschikte leerlingbegeleider krijgt naast zijn klassenmentor/coach. Die kan hem dan zijn hele schoolloopbaan daar bijstaan.
Dank je wel voor je verhaal Kaas.
Ja, na de meivakantie staat een gesprek gepland met de orthopedagoog van de middelbare school. Dan kunnen we vertellen van de vier (!) labels die hij heeft.
Dat kende ik nog niet, een leerlingbegeleider. We zullen vragen of dat voor hem mogelijk is. We hadden ook een aanvraag gedaan voor een autismecoach bij het Gebiedsteam , maar dat is afgewezen "omdat er nu nog geen probleem is". Ik vind daar van alles van, maar zie ook weinig mogelijkheid om er tegenin te gaan.
Soms grijpt het me ineens naar de keel, dat het leven voor mijn kinderen nooit makkelijk, vanzelfsprekend zal zijn. Dat maakt me verdrietig en doet me machteloos voelen.
Auwereel schreef op 15-04-2024 om 15:30:
Kaas, ik heb wel eens billboards gezien die hospita-achtige kamers zocht voor studenten die extra ondersteuning nodig hebben. Ik heb even Google erop los gelaten, kon het nog niet vinden, maar wel dit:
Begeleid wonen bij autisme - Jados
Dus misschien heb je daar wat aan.
Ik hwb gevonden wat op dat billboard stond:
Auwereel schreef op 17-04-2024 om 19:59:
[..]
Ik hwb gevonden wat op dat billboard stond:
Geweldig, dankjewel 🙏! Blij dat dit bestaat!
Mvtj schreef op 17-04-2024 om 19:59:
[..]
Soms grijpt het me ineens naar de keel, dat het leven voor mijn kinderen nooit makkelijk, vanzelfsprekend zal zijn. Dat maakt me verdrietig en doet me machteloos voelen.
Dat herken ik ook heel goed, maar dat heb je vast al wel gelezen onderweg hier. Gelukkig zijn hier meer mensen in een soortgelijke positie en ook mensen met ervaring en goede tips, zoals Auwereel die me tipte over zelfstandig wonen met hulp. Dat geeft lucht en licht voor de toekomst.
Er zijn ook soms lichtpuntjes terwijl je het niet verwacht: zoon had vandaag een excursie waar hij erg tegenop zag maar wel per se mee naar toe wilde. Het bleek een superleuke dag te zijn, het ging best goed met de groep. Hij had na een toestand eerder deze week met die groep toch maar 1 vd begeleiders verteld over zijn autisme, ik denk dat dat de druk ook wat vd ketel heeft gehaald. Ze hebben de boel vandaag goed begeleid. Dus ik ben blij dat dit een positieve dag was!
Fijn Kaas! Inderdaad is het goed om ook de lichtpuntjes te benoemen.
Mijn beide jongens zijn lekkere nerds en hebben zichzelf geleerd om Rubik's cubes op te lossen.
