Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hey Kaas, wist je dat stoornissen (het klinkt even erg zwaar met deze term maar daar spreken ze in de proffesionele wereld van) vaak dichtbij elkaar liggen en verbindingen met elkaar hebben? Zo liggen ass-tos dichtbij elkaar of adhd-add. Om echt een heel goed beeld te krijgen moeten een aantal gedragskenmerken aanwezig zijn en is daar echt uitgebreid onderzoek voor nodig.
Ik wil daarmee zeggen: als ouders heb je dat niet altijd direct door, bij ons was het altijd
" soh wat, hij is wat trager van begrip, hij liep later, hij fietste pas echt goed met 7 jaar, een familie lid had veel angsten en ach daar leek hij gewoon veel op". Wij maakten ons niet z'n zorgen ondanks dat ik wel hulp ging zoeken bij de logopediste omdat ik vond dat hij anders sprak. Maar echt door hebben had ik het toen ook niet.
Ik als moeder maakte mij pas echt zorgen toen de juffrouw dingen deelde die " niet binnen de norm vielen". Daarna begon het pas echt op te vallen in hoeveel aangeleerd gedrag hij toepaste en op zijn tenen liep om mee te kunnen.
Wohw wat heb ik me schuldig gevoeld. Ik herken je verdriet hierin. Daarna duurde het nog 2 jaar voor hij toegelaten werd bij speciaal onderwijs omdat hij eerst "maar" pmt moest proberen en allerlei andere tools binnen een organisatie.
Wat ik in moeilijke tijden probeer, is te kijken naar dat wat er in het verleden goed ging en wat er nu in de huidige situatie goed gaat. Het lastige is ook altijd dat je bij bepaalde gedragingen niet direct aan " anders denkt en hulp zoekt". Als je een blauw oog hebt of iets anders medisch ga je naar de dokter en is het zichbaar. Zo werkt dat niet met ass of welke diagnose dan ook.
Veel van wat ik bij je lees heeft volgens mij te maken met het aangeven van grenzen, klopt dat? Vind je dat moeilijk? Volgens mij ben je daar al wel mee bezig omdat je je zoon steunt in het proces en mee gaat naar de therapie.
Wat zou het fijn zijn als je ambulante begeleiding kunt krijgen dan kun je dit ook regelmatige bespreken en dingen samen oppakken die op dit moment alleen niet lukken. Er is veel moed voor nodig om hulp te vragen en te accepteren maar ook dat lees ik terug bij je!
Knap van je dat je hier je zorgen deelt en je zo kwetsbaar opstelt. Ik denk dat het langzaam bij je begint te landen en je jezelf mag vergeven in het niet weten. Als ouder doe je altijd je best en probeer je het zo goed mogelijk te doen wat binnen je macht ligt en dat heb je gedaan.
Deze post is niet bedoelt om over mijzelf te praten maar met je te delen dat je niet alleen bent. Net als mamaE benoemd.
Laat het verdriet ook maar eventjes toe zonder het weg te stoppen, die erkenning heb je echt nodig binnen dit proces waar je doorheen gaat 💋
We zijn snel geneigd naar onze omgeving te kijken maar daar ben ik zelf al helemaal mee gestopt omdat we niet in het standaard plaatje passen als gezin, dat heeft nog steeds tijd nodig en voel ik me heel vaak anders dan anders. Ik ben er vorig jaar achtergekomen dat ik bijna alle kenmerken van adhd heb. Nooit geweten omdat ik in mijn ogen helemaal " niet druk ben". Andere mensen die ik nog niet zolang ken viel het meteen op en daarna ging het pas bij mij landen omdat ik mezelf heel veel tools aan heb geleerd als kind.
Ik vermoed zomaar dat dit nu bij jou speelt, dat stukje besef en op zijn van het lange vechten wat je waarschijnlijk al jaren onbewust aan het doen bent.
lieve mensen, ik was een lang weekend weg. Nog niet bijgelezen, dat ga ik later uitgebreid doen maar mèn…. Wat vind ik het altijd confronterend om tijdens zo’n weekend mijn zoon met anderen te zien. Weinig aanvoelen, laat staan invoelen. Zeker in vergelijking met anderen. En nee, ik snap dat dat geen vergelijk is. Iedereen is anders en dat is oké. Mijn zoon met ass is nog weer een andere gradatie anders. En het doet dan even extra pijn zo uit de huiselijke bubbel. Terwijl hij echt plezier heeft, meedoet met spelletjes en uitgebreid samen aan tafel. Maar hij zegt niks aardigs als iemand verdriet heeft, doet 0 moeite om een steentje bij te dragen, heeft niet door dat hij ongepast kan reageren en zegt met moeite (en afstandelijk) iedereen gedag bij het naar huis gaan. Mijn lieve zoon. Al 16 jaar…
Ben benieuwd hoe het met jullie gaat, moet er alleen nu weer vandoor. Wilde even van me afschrijven nadat ik een potje moest janken.
Dankjewel voor je lieve en bemoedigende woorden Miss1984…ik zit in tranen om de herkenning, erkenning en troost dat ik niet de enige ben, dat het dus vaker zo gaat. Wat een eenzaamheid al die jaren eigenlijk voor ons allemaal, achteraf bekeken.
Bij ons is er nooit een leerkracht geweest die duidelijk heeft gehint naar ASS. Ook niet bij Rots en Water, judo, yoga of muziekles.
En ons gezin kijkt hij wel in de ogen aan, terwijl hij dat niet doet/kan/durft bij onbekenden of klasgenoten. Maar dat weet ik nu pas, van hem zelf nu hij het onder woorden kan brengen en het hem zelf opvalt.
Ja, ik ben vreselijk moe. Ik heb het gevoel dat er van alles instort. Maar goed, als we dan vanuit dat puin maar weer iets goeds opbouwen vanaf goede fundering.
Ik hou me vast aan de goede punten: onze verbinding is goed, hij is verstandig met geld, hij heeft humor, is zachtmoedig, hij kan goed op zichzelf reflecteren maar ook op maatschappelijke situaties.
Ik hoop van harte dat ambulante begeleiding georganiseerd kan worden, daar zou de therapeut achteraan gaan.
Zonnig77 schreef op 01-04-2024 om 16:43:
lieve mensen, ik was een lang weekend weg. Nog niet bijgelezen, dat ga ik later uitgebreid doen maar mèn…. Wat vind ik het altijd confronterend om tijdens zo’n weekend mijn zoon met anderen te zien. Weinig aanvoelen, laat staan invoelen. Zeker in vergelijking met anderen. En nee, ik snap dat dat geen vergelijk is. Iedereen is anders en dat is oké. Mijn zoon met ass is nog weer een andere gradatie anders. En het doet dan even extra pijn zo uit de huiselijke bubbel. Terwijl hij echt plezier heeft, meedoet met spelletjes en uitgebreid samen aan tafel. Maar hij zegt niks aardigs als iemand verdriet heeft, doet 0 moeite om een steentje bij te dragen, heeft niet door dat hij ongepast kan reageren en zegt met moeite (en afstandelijk) iedereen gedag bij het naar huis gaan. Mijn lieve zoon. Al 16 jaar…
Ben benieuwd hoe het met jullie gaat, moet er alleen nu weer vandoor. Wilde even van me afschrijven nadat ik een potje moest janken.
Ik lees je bericht nu nadat ik zelf eentje plaatste (duurt een tijdje voor ik het getypt heb)
Zo’n confrontatie op vakantie is pijnlijk en ik begrijp je tranen. Ik zie het ook, als we bijvoorbeeld eens naar een trampolineparadijs gaan. Of als er vrienden van zijn broertje bij ons thuis zijn.
Wat mij (meestal) helpt is om vooral ook te kijken naar wat er wél goed gaat en daar ook van te genieten. De zegeningen te tellen. En dat kan ook of misschien wel juist op een moment dat eigenlijk 'laat' is (maatschappelijk gezien dan), maar het is heel fijn als iets eindelijk lukt na heel veel tijd, energie, moeite, tranen en frustratie.
En dat kan naast het verdriet staan dat er ook is en mag zijn om de dingen die (nog) niet lukken en misschien wel nooit gaan lukken. Want autisme is soms ook verwachtingen bijstellen. Het gaat niet over, nooit. Dat besef is keihard en het doet soms echt pijn en ik kan er nog steeds wel eens verdrietig om worden.
Van alleen maar kijken naar wat er niet goed gaat en wat er niet lukt, daar wordt niemand gelukkig van.
En kijk vooral ook naar van hoe ver ze al zijn gekomen. Het is allemaal net wat moeilijker en kost meer tijd, maar vaak zit er uiteindelijk toch wel groei in.
Kaas, wat rot dat je je zo verdrietig voelt. Het helpt om het te uiten. En herkenning helpt hopelijk ook, het is echter je eigen proces waar je doorheen moet.
Dat besef inderdaad, komt soms zo hard binnen. En ook nog steeds het ongeloof, zo van: dit moet hij toch kunnen/snappen/doorhebben?
Verwachtingen bijstellen dus, dat doe ik heel vaak. Dat geeft rust. En zeker er gaat ook een boel goed. Maar tijdens momenten met anderen vallen dingen extra op en heb ik het moeilijk. Hij minder. Alhoewel ik het gevoel krijg dat hij steeds vaker merkt dat het echt anders bij hem werkt. Soms roept ie dat ook, maar vaker doet ie z’n ‘kop in het zand’, duikt in z’n veilige scherm en stopt z’n oortjes in.
Hier kwam de diagnose overigens ook pas met 14.5. Was vrij snel beklonken en kwam ook niet onverwachts. Maak het niet minder pijnlijk. Vooral dat besef, dat dingen dus niet overgaan.
Kaassoufflee schreef op 01-04-2024 om 16:56:
Dankjewel voor je lieve en bemoedigende woorden Miss1984…ik zit in tranen om de herkenning, erkenning en troost dat ik niet de enige ben, dat het dus vaker zo gaat. Wat een eenzaamheid al die jaren eigenlijk voor ons allemaal, achteraf bekeken.
Bij ons is er nooit een leerkracht geweest die duidelijk heeft gehint naar ASS. Ook niet bij Rots en Water, judo, yoga of muziekles.
En ons gezin kijkt hij wel in de ogen aan, terwijl hij dat niet doet/kan/durft bij onbekenden of klasgenoten. Maar dat weet ik nu pas, van hem zelf nu hij het onder woorden kan brengen en het hem zelf opvalt.
Ja, ik ben vreselijk moe. Ik heb het gevoel dat er van alles instort. Maar goed, als we dan vanuit dat puin maar weer iets goeds opbouwen vanaf goede fundering.
Ik hou me vast aan de goede punten: onze verbinding is goed, hij is verstandig met geld, hij heeft humor, is zachtmoedig, hij kan goed op zichzelf reflecteren maar ook op maatschappelijke situaties.
Ik hoop van harte dat ambulante begeleiding georganiseerd kan worden, daar zou de therapeut achteraan gaan.
Kaas, ik moest net aan jou reactie denken. Vandaag ben ik ook weer goed geflest door een buurtbewoonster hier, die deed alsof ze iets positiefs bedoelde. Maar uiteindelijk alleen maar aan haar eigwn hachje denkt! Nadat ik een realisatie moment had om door er met mijn beste vriend over te praten en met mijn man, kwam het echt hard binnen dat die gene het helemaal niet zo goed met mij voor had dan ik dacht. Echt typisch ik weer, iets wat bij een latere verwerking hoort (en nu niet om kunnen gaan met een onrechtvaardigheidsgevoel, gerelateerd aan adhd kenmerk want ik drijf dan weer door, kan er even niet verder over uitwijden omdat ik er over na moet denken maar weet dat het hier weer mee samen hangt zonder misbruik van de kenmerken te maken) tjonge jonge.
En ik had het weer niet door tot ik een uur later er thuis over vertel, in wat er gebeurd is en er vooral tegen mij gezegd is wat mij dan weer overvalt. Verdorie. Zei het gisteren nog ik voel me momenteel opgebrand! Dit doet er een schepje bovenop en ik ga er hulp voor zoeken en in gesprek met zoons "coach". Ik word er zo boos van, daar kan ik gewoon niet mee omgaan en in blijven hangen.
Vandaag hebben hun ( gesprekscoach en zoon) een fijn gesprek gehad zei hij en het waren allemaal dingen waar hij nog nooit over na had gedacht zei hij. Hij heeft dus ook stof tot nadenken en een realisatie moment gehad. Wat een proces, dit leven.
Hoe is het met je zoon?
Zonnig dikke knuffel voor jou, hoe is het deze dagen na pasen?
Heel herkenbaar Miss, dat je pas later doorhebt wat iemand nu echt met je voor had…ik voel me vaak heel naïef in sociale contacten, ik heb menigmaal achteraf wakker gelegen van situaties. Daarom heb ik ook altijd het gevoel gehad dat ik mijn zoon niet kon helpen: ik wist zelf immers ook niet hoe het ‘moest’. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die geen misbruik van je maken, en dat zijn je geliefden en vrienden. Bij hen is het ook niet moeilijk om jezelf te zijn en mag het ook gewoon.
Zoon zit in proefwerkweek en stelt me gerust dat hij echt leert, maar dat gaan we zien aan zijn cijfers. Doet hij namelijk vaker: sussen zodat mama ophoudt met zeuren…en dan niet leren. Dat heeft hij laatst in een gezamenlijke sessie bij de therapeut of op school ‘bekend’. Maar ik moet school aan school overlaten, en dus heb ik vandaag nog niet gevraagd of hij wel aan het leren was.
Ik voel me inmiddels emotioneel weer wat beter dan een paar dagen geleden, al is het nog wel wiebelig.
Zonnig, ook herkenbaar: oortjes in en achter een scherm…
En wat je zegt, het helpt om de verwachtingen bij te stellen (al levert dat juist ook het verdriet en de zorgen op).
Sinds de diagnose is mijn zoon veel luidruchtiger en drukker geworden, ineens ook met vocale tics (die heeft hij jaren niet meer gehad). Hoort dat ook bij ASS? Weten jullie dat en heeft jullie kind dat misschien ook?
De diagnose stellen was hier ook vlot. Toen we eenmaal aan de beurt waren, hebben ze gelijk een hele rits afspraken gepland en heb ik zijn hele doopceel moeten lichten. Gelukkig heb ik alle verslagen van het KDV, peuterschool, basisschool bewaard. Het haalde wel veel herinneringen boven, die me emotioneerden. Na 2 maanden onderzoek was alles al duidelijk.
Kaassoufflee schreef op 04-04-2024 om 22:28:
Zonnig, ook herkenbaar: oortjes in en achter een scherm…
En wat je zegt, het helpt om de verwachtingen bij te stellen (al levert dat juist ook het verdriet en de zorgen op).
Sinds de diagnose is mijn zoon veel luidruchtiger en drukker geworden, ineens ook met vocale tics (die heeft hij jaren niet meer gehad). Hoort dat ook bij ASS? Weten jullie dat en heeft jullie kind dat misschien ook?
Mijn ASS’ers hadden ook tics, fysiek en verbaal, daar zijn ze uiteindelijk ‘overheen gegroeid’. Het was op een gegeven moment heel heftig. Dan had ze de hele dag op school de tics ingehouden en kwamen ze op de fiets terug naar huis, allemaal boven. Zo is ze meermaals gevallen en daarop heb ik hulp gezocht. Er was niet veel aan te doen en we hadden een lieve leerkracht op de basisschool die haar af en toe taakjes gaf waar ze even ongezien kon zijn. Even de klas uit. Dát hielp en ze is nooit meer gevallen. Soms zie ik nog heel lichtjes een tic, maar dat is omdat ik het weet.
Wat een hele vervelende tic was: mensen slaan. Zelfs haar tweelingzus was het op een gegeven moment zat en mepte terug en dan hadden we weer ruzie in de tent. Ze konden jaren niet naast elkaar zitten. Mijn moeder heeft bij uitstapjes heel vaak tussen ze in gezeten maar zelfs die was het gemep ook een keer beu. Maar als je dan haar arm vasthield, ging ze helemáál flippen.
Naar de wc op school deden ze ook niet. Eten en drinken ook niet. Dus overblijf heb ik afgeschaft en geregeld dat er altijd iemand thuis was of dat ze bij iemand thuis konden overblijven. Uit school aten wij warm, dat was (en is) ook de beste tijd voor mij om te eten wegens sporten en ook een goed moment voor hun, want ze aten zo langzaam dat de schoolpauze veel te kort was en ze dan eindelijk flink zin hadden in eten.
Het gekke is, dat de tics bij hem jaren weggeweest zijn en nu weer aanwezig sinds de (weg naar) diagnose.
Mijn jongste kind (13) heeft ook tics, vocaal en fysiek, en al zo lang dat ik me afvraag of hij daar nog overheen gaat groeien. Hij heeft geen diagnose ASS maar is daar ook niet voor onderzocht. Met de psycho-educatie die ik nu krijg, denk ik dat ook hij wel ASS zou kunnen hebben.
Toch heeft jongste zoon wèl vriendschappen en contacten, en goed gevoel voor planning/tijd/verzorging (hoewel hij wel graag een loopje neemt met dat laatste, maar dat kan ook puberteit zijn misschien?)
Jongste en oudste gaan ook nooit naar wc op school…ik ga zelf overal waar ik maar moet. En vooral de oudste is vreselijk traag met eten, wie weet ga ik ook nog wel eens over op vroeger eten (nu rond 18 uur)
Allemaal vragen die rondspoken op de achtergrond…
Kaassoufflee schreef op 04-04-2024 om 22:28:
Zonnig, ook herkenbaar: oortjes in en achter een scherm…
En wat je zegt, het helpt om de verwachtingen bij te stellen (al levert dat juist ook het verdriet en de zorgen op).
Sinds de diagnose is mijn zoon veel luidruchtiger en drukker geworden, ineens ook met vocale tics (die heeft hij jaren niet meer gehad). Hoort dat ook bij ASS? Weten jullie dat en heeft jullie kind dat misschien ook?
Hoi Kaas en de rest,
Ik weet nog dat ik na de diagnose mijn zoon ook weer 'opvallender' vond doen. Hij riep toen ook te pas en te onpas; "JA MAAR IK HEB AUTISME' Alsof het een vrijbrief was voor -met name ongepast gedrag.
Hij heeft soms wat tics, maar dit gaan altijd snel weer over, zoals: snuiven met zijn neus, zinnetjes herhalen, een grap 1oo keer herhalen (is trouwens geen tic, maar wel opvallend
. Verder is het een 'wieger', echt stil zitten doet hij niet vaak. Kijkt ook graag staand tv.
Zelf herken ik overigens niets van kenmerken ass. Hier ook nog een zoon (13) met ADHD. Weer een heel ander kind, lijkt veel meer op mij.
Wat ik jammer vind is dat zoon nog steeds regelmatig roept dat z'n hersenen afwijkend zijn (ook al heeft hij psycho-educatie gehad en leg ik veel aan hem uit). Tegelijkertijd weigert hij op tv of in een boek te kijken om zo meer te leren over wat autisme inhoudt en voor hem kan betekenen (zowel positief als soms lastig). Zoon is eerder type kop in het zand.
Sinds ik dit topic heb geopend doe ik overigens echt mijn best om minder te zeuren en er bovenop te zitten over dat ie ook eens uit z'n stinkhol mag komen. Het gaat me best goed af. Moeilijk vind ik het ook echt nog wel. Ben ik toch soms bang voor een eenzame kluizenaar die zich volvreet aan kilo's snoep (dat ie voor zichzelf koopt en waar ik de lege verpakkingen van vindt) en een schermverslaving heeft.
Hoe dan ook, zin in het weekend. Jullie nog leuke plannen? Hoe vermaakt de tiener zich?
Ook al noem ik soms een naam, ik schrijf alles voor iedereen. Het is dan vooral de naam om te verwijzen naar het bericht van diegene (ik vind teksten aanhalen zoveel ruimte innemen)
Zonnig, het stinkhol herken ik heel erg goed en ook de zorgen voor snoepende kluizenaar
🤭 Ik ben ook milder nu, bijvoorbeeld vanmorgen had ik hem geroepen om op te staan, een uur later dikke stress want veel te laat om nog te eten en op tijd te zijn. Toen heb ik snel zijn ontbijt en lunch gesmeerd, waarvoor hij mij zonet nog bedankte. Anders zou ik iets hebben van: leer de gevolgen maar zelf dragen, nu dus iets rustiger eronder.
Dit weekend gaan beide kinderen naar mijn ex, die weet van niks en investeert weinig in actieve positieve goede binding. Man en ik gaan er op uit: vriendin bezoeken met aansluitend een nachtje hotel in die buurt. Goed voor de romantiek 💕
Het voornaamste wat de kinderen bij mijn ex doen is gamen…
