Voor het eerst ongesteld. Hoe oud was jij?
Ik was 13, bijna 14. Ik was mee van de laatste in het vriendinnengroepje waarin ik toen zat. Wij wilden ouder zijn dan we waren. Ik was jaloers op de meiden die al wel ongesteld waren. Ik wilde dat ook. Je moest 16 zijn om in een cafe of iets binnen te komen. Met wat make-up lukte dat ons ook vaak. De voorbode van ongesteld worden had ik al jaren zoals buikkampen . Mijn moeder bereidde mij dan voor dat dit te maken had met mijn eerst menstruatie maar die bleef nog lang uit. O, wat was ik blij toen ik de eerste druppels bloed in mijn slipje zag. Hoe was dat bij jou?
Bolmieke schreef op 23-02-2024 om 11:19:
[..]
Ach, eerdaags heb je altijd incontinentieverbandjes in je tas
Op mijn twaalfde verjaardag. Ik wist nergens vanaf, er was niets in huis en ik was geschrokken. Reactie van mijn moeder: ok, ik ga nu gelijk naar de winkel.
Ze is hartstikke lief normaal gesproken maar dit was niet één van haar beste acties...
Jaar of 11, ik zat nog op de lagere school (6e klas, toen waren er nog geen groepen) en was niet de eerste van mijn klas. Ik was in theorie voorbereid maar vond het in praktijk toch behoorlijk tegenvallen, vieze smeerboel.
Gek genoeg bedenk ik nu dat ik echt niet meer weet op welke leeftijd mijn dochter voor het eerst ongesteld was, wel dat ze er behoorlijk last van had, meer dan ik. Omdat mijn menstruatie een stuk minder werd met pilgebruik had ik mijn dochter dat ook aanbevolen, maar bij haar werkte dat niet zo. Mijn moeder was ook altijd heel heftig ongesteld, de "vloek van de vrouw" noemde ze het, en het zou me niets verwonderen als ze endometriose heeft gehad. Ze is uiteindelijk overleden aan kanker in de baarmoeder.
Mijn overgang was trouwens ook redelijk te doen. Een opvlieger hier en flinke stijfheid daar, maar nu ik door de overgang heen ben voel ik me beter dan toen ik jonger en ongesteld was. Wel minder dan toen ik jong was en niet ongesteld, trouwens. Maar wat mijn menstruatie betreft: blij dat ik er vanaf ben!
Ik 15, dochter ook.
Ik was zelf bijna 15. Kan me er niet veel van herinneren, dus het zal geen drama zijn geweest. Was bij ons thuis ook altijd gewoon onderwerp van gesprek, ik wist dat het op een dag zou gebeuren en wat ik kon verwachten. Wat ik wel erg leuk vond is dat het thuis 'gevierd' werd met gebak. Want het is toch een bijzonder moment in het leven van een meisje. Heb ik dus ook gedaan met mijn dochter. Die was 11, dat vond ik wel vroeg.
Ik heb er zelf nooit veel last van gehad, ook niet veel bloedverlies. Was ook behoorlijk regelmatig. Ik had wel veel last van PMS/moodswings. Daarom ben ik na de geboorte van de jongste aan de Mirena-spiraal gegaan. Dat scheelde wel inderdaad.
Ergens rond mijn 48e kreeg ik last van depressieve/suïcidale gedachten. Toen maar eens aan de bel getrokken bij de huisarts. Bij wijze van experiment het spiraaltje verwijderd, en toen bleek ik al een eind op streek met de overgang. Daarna nog maar een paar keer ongesteld geweest, kleine beetjes en steeds verder uit elkaar. Af en aan last van opvliegers gehad, maar altijd maar kort en voornamelijk 's nachts. Goed te doen in ieder geval. Ik had wel nog steeds last van die nare gedachten, dus daarvoor slik ik nu een licht antidepressivum en dat gaat prima. Nu al tijden verder overal vanaf (53 nu). Dus ik tel mijn zegeningen.
Dochter heeft een veel zwaardere menstruatie, zowel qua pijn als qua bloedverlies. Die is daarom aan de pil gegaan.
Ik (láng geleden...) pas op mijn 17e en vanaf mijn 18e pas regelmatig!
Ik heb te doen met meiskes die nu op de basisschool al ongesteld worden...
Ik was, op anderhalve maand na, 12 jaar. Ik heb er vaak last van gehad, veel buikpijn en daardoor ziek naar huis.
_Audrey schreef op 23-02-2024 om 10:46:
Ik was 15 en de laatste van mijn vriendinnengroepje. Vreselijk was dat, er kwamen allemaal verhalen dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen enzo.
Nu ben ik 50+ en nog niet in de overgang, ook dat is laat. Dat is dan wel positief voor je lijf, maar ik ben er ondertussen allang klaar mee. Stop maar met die ongein 😆
Overgang geeft grotere ellende is mijn ervaring.
Ik was 14 en het had van mij ook nog wel 2 jaar weg mogen blijven.
twee maanden voor mijn 15de verjaardag. Ik weet het nog goed, in de kerstvakantie. Mijn moeder werkte en mijn vader was thuis. Omdat mijn moeder al vanaf haar 28ste geen baarmoeder meer had was er niks in huis en wist ik niet precies hoe het ging ( in theorie wel maar ik kende niemand van dichtbij die ook ongesteld was, mijn vriendinnen speak ik er denk ik nooit over ofzo). Ik heb dus twee dagen met een opgerold paar sokken in mijn onderbroek gezeten voordat ik het durfde te vertellen. Mijn dochter was net 13. Bij haar verliep het heel wat soepeler omdat ik ook gewoon ongesteld ben. Nu ben ik bijna 45 en begint mijn cyclus te veranderen. Ik mis het ook echt om aan mijn moeder te vragen hoe bij haar de overgang verliep, die heeft ze natuurlijk ook nooit gehad.
Kimdekim schreef op 23-02-2024 om 14:10:
twee maanden voor mijn 15de verjaardag. Ik weet het nog goed, in de kerstvakantie. Mijn moeder werkte en mijn vader was thuis.. Ik mis het ook echt om aan mijn moeder te vragen hoe bij haar de overgang verliep, die heeft ze natuurlijk ook nooit gehad.
Iedere vrouw met eierstokken komt in de overgang. Bij verwijdering eierstokken komt je als vrouw met een klap in de overgang.
Ik was overigens de eerste en de enige die tampons in huis haalde. OB heette dat geloof ik. In het begin stuitte hij op iets dus ik dacht dat dat zo hoorde (hoewel dat behoorlijk pijn deed om hem daar te laten zitten), maar later bleek hij ineens een heel stuk verder te kunnen tijdens het proberen.
Ik was kennelijk praktisch ingesteld want ik wilde per se die onmerkbare bescherming dus ik bleef maar proberen.
Ook beha's weigerde ik in het begin. Toen ik hem dan toch aanprobeerde was ik twee maten gegroeid, naar 75b.
O, mijn eerste BH. Tietjes had ik nog niet echt dus het was niet nodig maar O wat was ik er blij mee. Lichtblauw met een strikje in het midden. Ik wilde altijd ouder zijn dan ik was. Ik ben nu 58 en dat is dus wel over gegaan 
kerst schreef op 23-02-2024 om 14:09:
[..]
Overgang geeft grotere ellende is mijn ervaring.
Ik was 14 en het had van mij ook nog wel 2 jaar weg mogen blijven.
Ook dat verschilt per vrouw. Ik ben dankbaar dat ik nu al even in de overgang mag zijn. Nee, het is geen pretje, maar menstrueren was al helemaal geen pretje.
Ik weet nog wel dat ik op vakantie op mn 13e ongesteld was, en wilde zwemmen. In de campingwinkel en omstreken waren alleen medium tampons verkrijgbaar en groter (dus geen mini's). Nou, wat een drama. Mijn moeder aan de andere kant van de wc-deur tips geven en ik huilen omdat ik dat ding er niet in kreeg. Uiteindelijk opgegeven en niet gezwommen. Nu ben ik achterin de 20 en draag ik nog steeds de mini variant (maar liever helemaal geen tampons).
O ja tampons, de hel op aarde ongeveer. Mijn moeder had ze nooit gebruikt en kon geen tips geven. Een mini inbrengen om te kunnen zwemmen is mij nooit gelukt als tiener. Dus het maar definitief opgegeven om dat te kunnen gebruiken. Het maandverband werd dunner en lekte minder door dus ach ik redde mij wel.
Toen ik in de 40 voor de sport ging zwemmen in een naburig dorp met vriendinnen en paar keer afgezegd vanwege menstruatie.
Dan doe je toch een tampon in? Nou een mini zwom zo naar buiten en groter lukte niet. Toch maar blijven proberen en toen het eindelijk een keer was gelukt meteen in een aanbieding 3 doosjes gehaald. Voortaan kon ik zwemmen als ik menstrueerde!
De tampons staan er nog, na die keer ben ik nooit meer ongesteld geworden.
