Mijn kind dreigt een thuiszitter te worden.

Anne1234! schreef op 13-04-2024 om 16:41:

Onze dochter, met ADD (en toen ze thuis kwam te zitten een depressie) is ongeveer 3 kwart jaar niet naar school gegaan. Wij focuste in die tijd vooral op een vast dagritme en kleine activiteiten.
Elke dag om 9 uur opstaan. Douchen, aankleden, ontbijten.
Vervolgens een activiteit. Dat kon vanalles zijn van een taart bakken, tot haar kamer opruimen, iets creatiefs, iets voor school, koffiedrinken bij opa etc. In het begin waren dit hele kleine dingen, toen het iets beter ging konden dat wat grotere dingen zijn. 's middags lunchen en daarna een half uurtje wandelen. Mijn man werkt thuis dus hij kon dit dagelijks met haar doen. Daarna ging dochter rusten/liggen/chillen/netflixen. En in de middag deed ze nog een keer een activiteit, zoiets als eerder genoemd of bijv. even met mij mee naar de supermarkt, helpen met koken etc. Ik nam tijdelijk een paar uur paar uur per week zorgverlof zodat ik haar in de middagen kon activeren/op sleeptouw kon nemen. Bovenstaande in combinatie met medicatie en therapie heeft haar gelukkig erg geholpen.
Wij hebben geen problemen gehad met de leerplicht maar we hebben er ook niks aan gehad. Ik verwacht dat zij meer zouden helpen met het zoeken naar een juiste plaats en passende oplossing voor dochter maar dat was niet het geval helaas. Als ouder kan je alles zelf uitzoeken is mijn ervaring. Dochter is uiteindelijk op een andere school opnieuw begonnen. Voordat ze daar startte hebben we verschillende gesprekken gehad. Ze is daar begonnen met halve dagen school, juiste begeleiding is vanaf dag 1 ingezet en tot nu toe gaat dat erg goed.

Heel veel sterkte en succes met alles! Ik hoop dat jullie een passende plek vinden voor jullie zoon.

Wat een lieve steunende ouders! 

Hier een ex thuiszitter. 2 jaar en nu opleiding maar met maximaal spijbelen, afronding gaat wel lukken. Wat hier hielp. Eerst heel veel rust en compleet de druk er af. Daarna was er voorzichtig iets mogelijk. In ons geval een andere opleiding. Misschien bij jullie een begeleid wonen traject, iets van dagbesteding of een klein bijbaantje. Zou één ding tegelijk doen.

Verder is helpend geweest.
Loslaten, zaken in de soep laten lopen en op eigen manier laten oplossen. Dit loopt compleet anders dan dat ik vind dat het zou moeten maar mijn bemoeienis levert ook stress op. Loslaten is voor mijn gevoel ook een beetje opgeven. Opgeven van de hoop dat je je kind een vaardigheid kan aanleren waardoor hij bepaalde zaken beter kan regelen voor zichzelf. Maar dat beter is mijn perceptie.

Elke stap wordt wel begeleidt maar kind heeft de controle, ik help met opties in te zien wat kan en hoe je zaken ook kan doseren of anders aanpakken. Of wat mogelijke consequenties zijn van gedrag. Maar ik heb alleen gesprekken met kind en kind besluit wat het ermee doet. Hulpverlening in welke vorm dan ook wordt geweigerd. School praat ik alleen mee als ze.mij bellen en verwijs dan zoveel mogelijk door naar kind. 

We sluiten aan bij de interesses van het kind. Ondernemen zaken hiermee, leven mee of geven kadootjes die aansluiten hierbij. Op je kamer zitten, niet eten, raar afwijkend eten, wel mee op vakantie of toch niet, rond lopen verstopt in een laag kleding, dwangmatige activiteiten, veel slapen/ niet slapen, keuze kind en we houden ons mond. We betalen geen ongezond gedrag, wel iets meer zakgeld zodat er naast school niet gewerkt hoeft te worden. Wordt inmiddels wel gewerkt in een zelf geregelde kleine bijbaan.

Kind geeft zelf aan dat hij zich jonger voelt dan zijn leeftijd. Dit geeft ook onrust als je het volwassenleven op je af komt maar je daar nog niet klaar voor voelt. Hoe en waar krijg je de ruimte om nog even uit te rijpen? We proberen daar hier ruimte voor te geven.

Bewust heb ik een uitdagend werk. Hierdoor heb ik echt een eigen leven en kan me niet compleet focussen op mijn kind. Beter voor ons allebei. 🙂

Bij je gemeente kun je een studietoeslag aanvragen als jongeren met een arbeidsbeperking. Dat is misschien geen oplossing voor de zoon van TO, maar wel voor anderen wellicht.

kaatjecato schreef op 14-04-2024 om 10:55:

[..]

Wow, dit is zo herkenbaar. Alle druk eraf is noodzakelijk om weer ruimte te gaan voelen. Loslaten van denken hoe iets moet of hoort, loslaten van allerlei randzaken, echt terug naar de kern. Autonomie terug bij het kind is zo belangrijk, zonder dat je dingen faciliteert die je echt ongezond vind. Dan merk je hoe vaak je ergens iets van vind, en dat moet je dan echt gaan onderzoeken. En loslaten, zoveel loslaten. Ook de 'niet naar school, dan werken' verwachting, in de zin dat het een hele tijd kan duren voordat een kind 1 van de twee lukt. Dus ook wij hebben kind extra financiële ondersteuning gegeven zodat het wel leuke dingen kon blijven ondernemen. Die waren cruciaal om niet verder in de put te raken.

Je moet dus goed op kunnen tegen druk van eigen verwachtingen maar ook van families, vrienden, andere ouders (en adviezen, ook hier op het forum soms), die heel stellig kunnen zijn: ze moeten toch....anders leren ze het nooit..... nee, soms is een kind aan het overleven en doe je alles om het kind niet kopje onder te laten gaan, en dan schep je perspectief maar zonder eisen.

Ik las net op een ander medium iets over PDA. Dan levert elke vraag of verwachting grote stress op. Van veel thuiszitters is PDA een (van de) diagnose(s)/oorzaken. 
Ik kan me voorstellen dat dit ook bijzonder moeilijk is voor de ouders. Knap als je alle vragen en verwachtingen durft en kan loslaten om daarmee je kind te helpen. 

Kaassoufflee schreef op 14-04-2024 om 14:42:

[..]

Ik las net op een ander medium iets over PDA. Dan levert elke vraag of verwachting grote stress op. Van veel thuiszitters is PDA een (van de) diagnose(s)/oorzaken.
Ik kan me voorstellen dat dit ook bijzonder moeilijk is voor de ouders. Knap als je alle vragen en verwachtingen durft en kan loslaten om daarmee je kind te helpen.

Daar wilde ik ook net iets over schrijven, over PDA. Hier een zoon die vermoedelijk ook deze vorm van autisme heeft. Ben er pas sinds kort bekend mee, toevallig via zijn voormalig hulpverlener met wie we nog een lijntje hebben.

Wat hier hielp was de verwachtingen heel laag leggen. Zoon heeft ook een periode thuis gezeten na een paar maanden PRO. De school begreep hem totaal niet en hij werd er overvraagd. Niet w.b. leerstof, die deed hij met gemak, maar vooral werd er van alles verwacht waaraan hij niet kon voldoen: onoverzichtelijke kennismakingsprogramma's, uitstapjes en sportlessen waarbij nooit duidelijk was wat ze precies gingen doen. 

Zoon heeft toen een tijdje op een dagbesteding gezeten maar ook dit was te overweldigend voor hem. Daarna helemaal thuis komen te zitten. Hij ging een aantal uren mee met mijn man naar het werk. Hij heeft een eigen bedrijf waar dat makkelijk kon. Ik gaf hem af en toe een taakje, dat hij meestal wel deed, onder protest. En hij moest per dag 20 minuten naar buiten. 

Geleidelijk zijn we weer gaan opbouwen, maar niet altijd succesvol. Een andere dagbesteding, therapie etc. Het werd allemaal niets. Wel had hij inmiddels een WLZ gekregen en via PGB hadden we een geweldige coach die allerlei buitenactiviteiten met hem deed. Zoon ging altijd mee, heeft nooit afgezegd. 

Via de GGZ heeft zoon uiteindelijk medicatie gekregen, antidepressiva. Sindsdien is hij echt stappen gaan maken. Ging weer voetballen (bij een ASS team), doet ineens dingen die hij nooit durfde: karten, mountainbiken op een parcours, klimmen etc. Allemaal met die coach. 

Hij heeft nu een redelijk ingevulde week, 2 middagen coach, 1 dag mee met man, 1 middag dagbesteding en nog voetbaltraining en af en toe een wedstrijd. 

Na jaren tobben hebben we een balans met hem gevonden. Ook wij hebben echt met ons handen in het haar gezeten. Wilden hem het liefst af en toe ergens laten logeren, maar er was geen passende plek te vinden en hij wilde ook absoluut niet. Nu logeert hij spontaan bij zijn zus die op zichzelf is gaan wonen en gaat van de zomer 2 nachten op kamp met zijn coach. 

citroentje schreef op 13-04-2024 om 20:54:

Ik was een beetje overweldigd door de hoeveelheid reacties en kan niet op iedereen persoonlijk reageren. Ik ben wel geschrokken van hoeveel mensen alleen hier al met deze problematiek te maken krijgen! Dus als dit uiteindelijk een algemer topic wordt van alle ouders van thuiszitters sta ik daar helemaal achter.

Ik vind het wel een interessant topic, gelukkig zelf niet te maken met deze problematiek. (maar wel een zoon die nog absoluut niet weet wat hij volgend jaar wil gaan doen als hij slaagt voor zijn vwo-examen). In mijn omgeving zijn er wel meerdere kinderen in de middelbare schoolleeftijd die vanwege psychische problemen maar heel weinig naar school gaan. 

Heeft iemand enig idee of er een patroon zit in de redenen van thuiszitten (ik lees hier bij een aantal ASS/ADD), en of dit vroegâh ook zo was, zeg een jaar of 20 - 30 geleden?

En ik vraag me af voor hoeveel volwassenen dit geldt....bijvoorbeeld de thuisblijfouders, of in het algemeen mensen met een uitkering. Maar dat is weer offtopic. 

citroentje schreef op 16-04-2024 om 10:19:

Ik denk dat ASS kinderen bovengemiddeld vaak thuis zitten, maar heb geen cijfers paraat. Oudervereniging Balans voor neurodiverse kinderen had er altijd veel aandacht voor. Toen ik op de middelbare school zat kwam er een meisje niet naar school vanwege een angststoornis. Daar werd toen heel geheimzinnig over gedaan.

Ja precies, in mijn jeugd hoorde ik er nooit over, behalve een klasgenootje die een zusje had die in een jeugdinrichting zat. En dat was een enorm taboe. Kan het ook zijn dat er tegenwoordig makkelijker over gepraat wordt?

Zorgje!! schreef op 15-04-2024 om 19:20:

hier ook een kind die thuiszitter gaan worden ben ik bang.
Lange periode opgenomen geweest en ging echt heel goed maar nu thuis valt alle structuur weg en lijken we terug bij af te zijn....

Ach zorgje wat sneu

Heb je geen thuiszorg?

Ambulante team?

kun je de opname afd niet bellen?
Psychiater.. om te overleggen?
Sterkte.

Roos55 schreef op 16-04-2024 om 11:15:

kun je de opname afd niet bellen?
Psychiater.. om te overleggen?
Sterkte.

Komen vrijdag aan huis de psy. Maar lastig als hij niet "meewerkt"...

Na de opname waar alles was wonen school en hulp zodra de opname voorbij was hebben ze ons ook gelijk overgedragen / laten zitten.

En dan moet hij opnieuw vertrouwen opbouwen maar dat is zijn gebrek ook een beetje..

Ik werk niet mee sluit me af dan gaan ze vanzelf wel weg