Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

Mijn kind was net een week drie jaar. Toen kwam een opa in de speeltuin naar me toe en zei "je kindje zegt tegen mij: "eigenlijk ben ik een jongen. Precies als mijn kleinzoon die nu mij kleindochter is'' Hij had dus aangevoeld dat hij het tegen die opa kon zeggen

We hebben het eerst nog jarenlang aangekeken: speelgoed en kleren voor beide genders aanbieden. Je hoopt natuurlijk in eerste instantie voor je kind dat het een fase is. Bent bang voor wat hij allemaal door moet maken. dit is nu meer dan 18 jaar geleden. Toen wist men in het colletief nog nauwelijks iets over transseksualiteit en kreeg je ook op ouders online hier nog net zulke kortzichtige reacties als hierboven. Ik heb erg voor mijn kind op moeten komen/ mijn schouders moeten ophalen/ achter mijn kind blijven staan. Echt veel heftiger dan wat ik nu van transouders hoor, die het nog steeds niet makkelijk hebben

Op zijn zevende zaten we bij de vu. Jaren van monitoring door psychologen en psychiaters. Op zijn twaalfde coming out en sociale transitie. Vanaf toen gelukkig.

Mooi stuk van een professor in de biologie Helm over biologische sekse: 

"Hier is jullie vriendelijke buurtbioloog weer. Ik merk dat veel mensen over biologische geslachten en gender praten. Veel mensen doen alsof biologische sekse iets simpels is. Nou, als het zo simpel is, laten we dan die biologie eens wat beter bekijken, goed? Let’s talk about sekse...(een draadje).Als je iets van biologie weet, zul je waarschijnlijk zeggen dat biologische sekse wordt bepaald door chromosomen. XX maakt dat je een vrouw bent, XY een man. Dit is ‘chromosomale sekse’ maar is het dan ook ‘biologische sekse’? Goed...Nu blijkt dat er maar een gen op het Y-chromosoom is dat echt belangrijk is voor het geslacht. Het wordt het SRY-gen genoemd. Tijdens de ontwikkeling van een menselijk embryo zet het SRY-eiwit mannelijke genen aan. Als je een SRY-gen hebt, ben je 'genetisch mannelijk'. Maar is dit nu 'biologische sekse'?Soms springt dat SRY-gen van het Y-chromosoom over naar een X-chromosoom. Surprise! Dus nu heb je een X met een SRY en een Y zonder een SRY. Wat betekent dit?Een Y zonder SRY betekent dat je fysiek vrouwelijk bent, chromosomaal ben je mannelijk (XY) en genetisch ben je vrouwelijk (geen SRY). Een X met een SRY betekent dat je fysiek mannelijk, chromosomaal vrouwelijk (XX) en genetisch gezien mannelijk (SRY) bent. Maar biologische sekse is toch eenvoudig?Geslacht-gerelateerde genen zetten uiteindelijk hormonen ‘aan’ in bepaalde gebieden van het lichaam en regelen de reactie op die hormonen door cellen in het gehele lichaam. Is dit dan de basis van ‘biologische sekse’?'Hormonaal man zijn' betekent dat iemand 'normale' niveaus van met mannen geassocieerde hormonen produceert. Behalve dat een deel van de vrouwen hogere niveaus van ‘mannelijke’ hormonen heeft dan een deel van de mannen. Hetzelfde geldt voor ‘vrouwelijke’ hormonen. En......Als je je ontwikkelt, produceert je lichaam misschien niet genoeg hormonen voor je genetische sekse. Dan zorgt dit ervoor dat je genetisch mannelijk of vrouwelijk bent, chromosomaal mannelijk of vrouwelijk, hormonaal niet-binair en fysiek niet-binair. Maar, ook cellen hebben hier iets over te vertellen...Dan geven cellen vast het antwoord op de vraag wat 'biologische sekse' is? Toch? Cellen hebben receptoren die het signaal van geslachtshormonen 'horen'. Maar soms werken die receptoren niet. Zoals een mobiele telefoon die op 'niet storen' staat. Bellen en bellen, maar niemand neemt op.Wat betekent dit nu allemaal?Het betekent dat je genetisch mannelijk of vrouwelijk kunt zijn, chromosomaal mannelijk of vrouwelijk, hormonaal mannelijk of vrouwelijk of niet-binair, met cellen die de mannelijke of vrouwelijke of niet-binaire oproep wel dan wel niet horen, en dit alles leidt tot een lichaam dat mannelijk, niet-binair of vrouwelijk kan zijn.Probeer enkele combinaties zelf uit. Zie je hoe verwarrend het wordt? Kun je nog aangeven wat de absolute basis van biologische sekse is? Is het eerlijk om mensen hiernaar te beoordelen?Natuurlijk kun je een beroep doen op cijfers. ‘De meeste mensen zijn óf mannelijk of vrouwelijk’, zeg je. Behalve dan dat ik, als professor in de biologie, je vertel...Dat de reden dat ik mijn studenten niet naar hun eigen chromosomen laat kijken in de klas, is dat zij dan kunnen ontdekken dat hun chromosomale sekse niet overeenkomt met hun fysieke sekse, en dat dat gegeven ontdekken tijdens een belangrijke 10-punts opdracht simpelweg niet het juiste moment is.Biologische sekse is dus ingewikkeld. Voordat je iemand discrimineert op basis van biologische sekse en identiteit, stel dan jezelf de vraag: heb je je eigen chromosomen wel eens bekeken? Ken je de genen van de mensen van wie je houdt? De hormonen van de mensen met wie je werkt? De staat van hun cellen?Omdat het antwoord overduidelijk nee zal zijn: wees vriendelijk, respecteer het recht van mensen om je te vertellen hoe, wie of wat ze zijn, en onthoud dat je niet alle antwoorden hebt. Nogmaals: biologie is ingewikkeld. Vriendelijkheid en respect hoeven dat niet te zijn. Rebecca R. Helm"

en ook al geloof je niets van wat Professor Helm zegt, je kunt er in ieder geval dit van meenemen: "biologie is ingewikkeld. Vriendelijkheid en respect hoeven dat niet te zijn"

Fijn! 

Nou, nieuw forum, dus ik zal me even kort voorstellen:

Ik was op Viva 'yette', dus voor de oude bekenden vast nog wel herkenbaar. 

Moeder van vier. Onze derde (20) is langzaam maar zeker meer uit de kast gekomen. Van 'niet alleen op het andere geslacht vallen' via een relatie met een jongen die in transitie zat, tot een plekje op de wachtlijst van de genderpoli. Hoe ver onze zochter wil gaan, is nog onduidelijk. 

Leuk stuk trouwens, van die bioloog, Lexus! Ga het zochter laten lezen. 

Poldervrouw ik heb jullie gevonden 

Ik kom hier even mee lezen. 

Ik heb een dochter van net 6 jaar die momenteel alleen maar jongenskleren aan wil, voor zichzelf een jongens naam bedacht heeft en dagelijks zegt dat ze een piemel wil. Ik heb alleen echt geen idee hoe serieus we dit moeten nemen.  Dus wie weet steek ik hier nog wat op. 

Hier moeder van vijf waarvan de middelste 12 is, bijna 13. Ze gaf een half jaar geleden aan lesbisch te zijn en verliefd op een meisje. Ik weet eigenlijk niet meer wat ik zei... volgens mij iets als "oeh! Spannend, denk je dat zij jou ook leuk vindt?"
Ze zit ook op een school waar heel normaal wordt gedaan over lhbtiq+'. Denk dat het dan ook wat makkelijker is. 
Ze weet ook niet anders dan dat mijn broertje is getrouwd met een man en had klasgenootjes op de basisschool met ouders van hetzelfde geslacht. 
Ik vraag me alleen af of een nare ervaring met iemand van het mannelijke geslacht toen ze nog heel klein was, hier een rol in speelt? Iemand daar gedachten over? 

Ik durf me daarover niet uit te spreken, Suzy. Maar ook ik zit met zo'n zelfde vraag. Zochter was echter al uit de kast als bi toen ze slachtoffer werd van seksueel geweld. Geen idee of en zo ja welke rol die afschuwelijke ervaring speelt bij de twijfel over gender. Ik hoop dat ze er mbv de genderpoli uit komt. 

Ook present 

Ik ben moeder van een kind (16) dat nog heel erg op zoek lijkt te zijn.
Ongeveer 2 jaar geleden waren we samen op een anime conventie en mijn kind zei wel een bodypillow te willen. Voor degenen die minder thuis zijn in anime, bodypillows zijn zo'n anderhalve meter hoog en er staat doorgaans een afbeelding op van een schaars gekleden anime dame. Dus ik zei nog:"Wat moet je nou met een kussen met een meisje er op?" (kind had daarvoor anderhalf jaar een vriendje gehad, vandaag mijn verbazing). "Oh, ik denk dat ik lesbisch ben, ik dacht dat ik dat had verteld" 
Dat was de eerste coming out. Mijn reactie was iets als "Oh oké, nee dat had je niet verteld, dat had ik waarschijnlijk wel onthouden"
Vlak daarna kreeg kindlief ineens een vriendje "ja, ik ben bi oké"
Helemaal prima.
De verkering ging uit.
Kind gaf aan panseksueel te zijn
Mijn kind vertelde een binder te willen en dacht non-binair te zijn.
Dus wij gezellig samen naar Amsterdam om een binder te kopen.
Een maandje of 2 later kreeg ik een appje dat hij zich toch echt een jongen voelde en of we hem voortaan met mannelijke voornaamwoorden en met een jongensnaam wilden aanspreken. Die jongensnaam was echt wel even wennen, want het was niet een naam die ik zelf zou hebben gekozen, maar inmiddels anderhalf jaar verder zijn we er wel aan gewend.
En toen kreeg ik vorige week weer een appje, dat jongen het toch ook niet precies was, maar eerder demiboy, in zijn geval jongen en non-binair.
Ik denk wel dat mijn kind ergens op het regenboogspectrum uit zal komen, maar waar is nog niet helemaal duidelijk.
Onze omgeving reageert eigenlijk wel positief of in ieder geval neutraal. Hij wordt geaccepteerd hoe hij is. 

Misdreavus, wat een zoektocht hè. Ik zie het ook bij een vriendinnetje van mijn dochter. Pubers zijn zo op zoek naar hun eigen identiteit en het is lastig in een hokje passen als je je in meerdere hokjes vindt passen (wat mijn betreft zijn er geen hokjes overigens). 

O ja die hokjes, ik snap de behoefte en het worden er steeds meer maar ppff, komt alle weerstand niet juist uit dat hokjesdenken vandaan?

Ik breek maar even in zelf geen ervaring met mijn kinderen. Maar zelf als puber een lesbische relatie gehad en ik werd doodmoe van de eindeloze stroom vragen over in welk hokje ik nu toch zat. 
Alleen in mijn eigen hokje 

Mijn puberdochter identificeert zichzelf als bi of pan en is daar eigenlijk niet echt mee uit de kast gekomen. Ik herinner me dat in ieder geval niet. Het is gewoon een gespreksonderwerp geweest en in de loop van de tijd gegroeid. Met het aansluiten bij Jong & Out (van het COC) en de komst van een 'date' (vh vriendin maar sinds die zich identificeert als non-binair weet ik niet zo goed welk woord ik het best kan gebruiken) is het wat concreets gaan betekenen. Ik heb zelf ook het gevoel dat het nog alle kanten op kan en sluit me van harte aan bij Stelle: ik heb verder geen duidelijkheid nodig. Ik zie het wel. 

Ik worstel wel met de taal die bij de non-binaire verkering hoort. Dochter zelf trouwens ook. Het is in het NL ook niet zo intuïtief dus ik blijf het maar fout zeggen. 'Die' lukt meestal nog wel maar dat 'hun' ligt op het plankje 'meervoud' dus dat moet ik echt gaan zoeken. Of ik spreek ze bijvoorbeeld aan met 'meiden'. Gelukkig reageert die daar heel ontspannen op. Dochter wijst me erop. Ik corrigeer mezelf dus het is allemaal geen halszaak. Maar helemaal ontspannen is het ook niet. En het klinkt gewoon raar, afstandelijk. Maar goed, je probeert er zo goed en zo kwaad mee te gaan in de wensen.

Ik heb wel voor mezelf besloten dat ik (nog) niet aan anderen ga proberen uit te leggen dat dochter een 'date' heeft ipv een vriendin. Als het serieus zou worden, wil ik dat best doen maar nu voel ik er niks voor om Jan en Alleman te moeten voorlichten en eventueel discussies moet gaan voeren hierover. Dat komt nog wel een keer. Als dat nodig zou zijn. Dan draai ik mijn hand er ook niet voor om trouwens. 

Terugkijkend, wetende wat jullie nu weten, wanneer en hoe kon je het merken aan je kind?