Schreeuwen tegen kinderen
Ik zit met een kwestie en ik vraag me af hoe jullie daarmee om zouden gaan.
Mijn ex en ik zijn al 14 jaar gescheiden en hebben samen een puberdochter. Ex heeft asperger en kan nogal heftig uit de hoek komen. Dat is een van de redenen dat wij gescheiden zijn. Onlangs vertelde dochter dat ze tegenwoordig niet zo graag meer naar haar vader gaat omdat de sfeer er niet fijn, gespannen, is en omdat haar vader regelmatig tekeer gaat tegen zijn vrouw en (kleine) kinderen. Onze puber loopt bij vader zoveel mogelijk op eieren om geen dingen te doen die hem van slag brengen of boos maken.
Ik was eigenlijk in de veronderstelling dat ex met de jaren milder was geworden, maar dat is dus alleen maar voor de buitenwereld (net als toen wij nog getrouwd waren, eigenlijk). Mijn dochter kwam met wat voorbeelden waar ik eigenlijk nogal van schrok, ook naar haar jongere brusjes toe. Toen wij nog getrouwd waren was zijn woede (uit onvermogen?) alleen gericht op mij en nooit op ons kind. Hij zal ze niet fysiek te lijf gaan, maar zo schreeuwen geeft ze wel wat mee, denk ik. Voorbeeld: Peuter van 3 wast haar handen, spettert op de muur, en veegt dat af met de handdoek. Ex ziet dat bij toeval en begint een tirade over bacteriën op de muur die nu op de handdoek zitten, waar andere mensen ook nog hun handen aan moeten afdrogen. Vervolgens zet hij zijn tirade nog een half uurtje voort naar zijn vrouw, en overtuigt hij haar ervan dat de kinderen dus niet meer zelfstandig naar de wc mogen. Dit soort situaties vinden dagelijks plaats, om verschillende redenen.
Ik vind dat niet normaal cq best eigenaardig. Maar is het ook schadelijk? En moet ik er wel wat mee. Ik ga er vanuit dat zijn vrouw ook doet wat ze kan om tegenwicht te bieden. Zelf laat ik mijn dochter daar natuurlijk ook gewoon heen gaan zonder me de hele tijd zorgen te maken over haar welbevinden. Zij onttrekt zich een beetje aan het gezinsleven daar, wat natuurlijk ook sneu is. Maar ja, sommige ouders zitten natuurlijk wat anders in elkaar en er zijn misschien wel meer gezinnen waar de kinderen wat strenger aangepakt worden. Die kinderen nemen die ballast, als dat er al is, misschien wel mee in de rest van hun leven, maar zou het echt schadelijk zijn voor de ontwikkeling?
Nieuwe vriendin steunen?
Ik kom ook uit zo'n brulrelatie, mijn ex sloeg ook nog. Hij heeft borderline met narcistische trekken. Ik moet mijn uiterste best doen om geen contact op te nemen met zijn huidige vriendin die na de eerste wittebroodsjaren (too good to be true) het nu zwaar heeft en niet weet wat haar overkomt. Ik wil haar zo graag een hart onder de riem steken. Vertellen over zijn diagnose (weet zij niet) en dat het allemaal niet aan haar ligt. Tips geven. Ik vind dat tegelijkertijd not done. Ze zal me vast wegzetten als wraakzuchtige ex, hoewel ik haar aardig vind en nog geen kwade gedachte over haar heb gehad.
Wat vinden jullie?
contact
Hoe weet je dat ze het zwaar heeft?
Van je kinderen gehoord?
En je mag haar graag. Denk je dat zij dat weet/ervaart? Dat helpt natuurlijk wel.
Heb je wel eens contact met haar? Of kan je dat hebben?
Live en zonder dat anderen erbij zijn?
Ik denk dat als ik jou was, wel iets zou loslaten dat je iets hebt opgevangen van je kinderen en dat je je kan voorstellen dat ze het af en toe zwaar heeft. En dat als ze behoefte heeft ze gerust met jou mag praten omdat jij weet wat ze doormaakt. Dat jouw begrip voor haar situatie haar misschien kan helpen.
Zoiets?
Dan zet je de deur open en is het aan haar om daar al dan niet gebruik van te maken.
Nandra
"Wat vinden jullie?"
Je ermee bemoeien lijkt mij zo ongeveer het stomste wat je kunt doen. Al vraagt die nieuwe vriendin erom.
Nandra
Mijn ex heeft geen diagnose (er zijn wel, professionele, vermoedens), maar ik herken het wel, heb het zelf meegemaakt.
Ik kon het goed vinden met de nieuwe vriendin. Af en toe maakte ze wel eens een grapje over zijn manier van doen en ik dacht: "Zij kan er blijkbaar beter tegen dan ik".
Ze kon sowieso niet veel vertellen want ex zorgde er altijd voor dat vriendin en ik nooit even samen zonder hem konden zijn (bijvoorbeeld als ik daar de kinderen haalde en bracht).
Uiteindelijk strandde de relatie toch, en toen ik haar later weer tegen kwam bleek het veel erger te zijn dan ze me aanvankelijk liet blijken. Zij heeft therapie nodig gehad om er weer bovenop te komen.
Ik denk inderdaad niet dat het verstandig is om een nieuw lief te waarschuwen. Daarbij loop je ook het risico dat je ex over jou allerlei verhalen heeft opgehangen naar zijn nieuwe lief en door haar te waarschuwen zul je die verhalen nog eens bevestigen (zie je wel, zijn ex is een kreng die alleen naar anderen wijst en niet naar haarzelf).
Achteraf weet ik dat er over mij ook rare verhalen zijn verteld, de nieuwe vriendin heeft daar weinig mee gedaan omdat ze amper kon geloven dat ik zo was zoals hij me afschilderde.
Lang verhaal kort: niet doen.
Mocht ze toch e.e.a. laten doorschemeren: sta altijd voor haar open, kijk of je haar alleen kunt spreken en vraag dan "weet je nog wat je laatst zei, wat bedoel je daar precies mee?"
Ga niet uit de school klappen, voor je het weet wordt het een roddelpartij, maar laat vooral haar praten en bevestig hoogstens dat je dit wel herkent. Dan weet ze dat ze niet gek is.
Bij de vriendin van ex heb ik daar nooit de kans voor gehad. Ex liet ons nooit alleen. Achteraf weten we dat dat geen toeval was. Zij en ik konden het namelijk veel te goed vinden en we wisten allebei meer over hem dan hem zinde.
Ik doe het niet
Toen zij pas bij elkaar waren heeft ex eens een uitbarsting gehad waar wij allebei bij waren. 'Slachtoffer' was een autostoeltje dat niet deed wat meneer wilde, en wat uiteindelijk 5 meter door de straat werd gesmeten. Ik heb me er toen zo over verbaasd dat zij dit niet een enorm onaantrekkelijke eigenschap vond en er zo laconiek mee omging. Maarja, zo was ik zelf ook als verliefde 20-jarige. Ik had natuurlijk ook de benen moeten nemen toen ik erachter kwam dat er toch wel regelmatig dingen sneuvelden door woede-aanvallen.
Ik weet wel dat in het begin van de relatie zij en haar ouders er van overtuigd waren dat ik degene was die niet 'helemaal normaal' was. Ik vraag me wel eens af of ze dat nu anders vermoeden.
Valerie
Heel herkenbaar.
Soms moet je zelf (soms meer dan eens) geconfronteerd worden met de feiten voor de waarheid doordringt.
Ik heb het wel als prettig ervaren dat latere vriendin en ik nog eens samen konden uithuilen om alles. Niet met de bedoeling ex door het slijk te sleuren, maar er vielen voor ons beiden veel puzzelstukjes op de plek. Het was confronterend, maar ik kon het toen ook beter afsluiten.
Twijfel nog steeds
Ik weet van de kinderen en gek genoeg van mijn ex zelf dat zijn huidige vriendin het moeilijk heeft. Hij heeft van die momenten waarop hij denkt vanalles persoonlijks met mij te moeten delen. Ik vind dat onaangenaam en kap het vriendelijk maar beslist af, hij zoekt maar een andere praatpaal. Ik heb ook totaal geen begrip voor zijn gedachtenkronkels.
Ook ik krijg nooit de kans om haar alleen te spreken, maar ik heb wel haar telefoonnummer voor noodgevallen. Ik heb daar nog nooit gebruik van gemaakt. Ik heb het schadelijke gedrag van mijn ex achter me gelaten en wil er niet te veel meer over nadenken. Jullie reacties zijn precies mijn gedachten: enerzijds zou ze het moeten weten om haar te besparen wat mij is overkomen (ik heb naderhand traumatherapie nodig gehad), anderzijds moet je je nooit in andermans relatie mengen.
Wat hij aan idiote verhalen over mij heeft opgehangen kan me trouwns niets schelen. Hij doet maar, daar ga ik niet tegenin. Echte vrienden komen wel bij mij om de andere kant te horen.
