Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
Hoe reageren de andere gezinsleden op dit merkwaardige gedrag van de oudste? Zijn die tolerant dat ze nooit een opmerking maken als de oudste zijn vader bepotelt onder de maaltijd?
Ieder kind word een keer volwassen. De een wat sneller als de andere. Laat diejongen zijn eigen weg gaan, en bemoei je er niet mee. Is niet jouw kind....
Is het niet willen of niet kunnen?
Sorry misschien wel spuit met reactie..
Hij vindt wel een leuke vrouw die de knuffelpartijen wil overnemen van Pa.
Ik vind de manier waarop jij over hem praat erg onplezierig om te lezen.
Daarnaast; niet jouw kind, dus niet jouw zorg. Laat het waar het hoort; bij zijn ouders.
Als TO een tikkeltje jaloers is op de intieme onderonsjes dan vind ik dat begrijpelijk en niet raar. Zoiets komt voor; we zijn allemaal mensen.
Ongerust hoef je niet te zijn: het gaat over. Ooit. En als er de noodzaak is, wordt iemand razendsnel volwassen.
Wat is zijn huidige dagbesteding? Studeert hij? Heeft hij vrienden?
Kan het zijn dat hij vanzelf voor een stuk in het "echte leven" belandt als hij bijvoorbeeld ooit vast werk moet zoeken? Of als vrienden - of zijn jongere siblings - hem meer mee op sleeptouw nemen? Of als die jongere siblings hem straks misschien voor een stuk mentaal voorbij lopen?
Geef het nog een jaar of 5 en kijk waar hij dan staat.
Ik vind het niet heel zorgelijk klinken. Hij doet een beetje denken aan mijn zoon van ongeveer die leeftijd, hoewel die misschien ietsje vlotter/pittiger is. Maar ook intelligent, zachtaardig en knuffelig, waarschijnlijk ADD (bij het breed onderzoek dachten ze in die richting maar we hebben niet doorgetest). En nog niet echt z’n zaakjes op orde zoals afgeronde studie of helemaal op eigen benen staan. We hebben hem vanwege een bepaalde omstandigheid wel een beschermde jeugd geboden.
Ik mag mijn zoon inmiddels niet meer helpen met zijn opleiding, want hij wil het zelf gaan leren. Dus nu kijken we dan maar toe (ik moet me wel inhouden af en toe hoor, hij doet alles op het laatste moment of te laat of gewoon niet). Maar er zit dus bij hem inmiddels wel iets van bewustwording van eigen ontwikkeling in 😊 Misschien breekt die fase bij jouw zoon ook vanzelf aan?
Ik ben wel nog steeds de eerste bij wie hij aan komt kloppen als er iets niet goed loopt, maar ja daar ben ik dan ook z’n moeder voor.
Ik verbaas me eerlijk gezegd wel over de hoeveelheid mensen die dit gedrag van een twintigjarige normaal en/of begrijpelijk zouden vinden en het volledig accepteren en faciliteren. Het is geen peuter/kleuter meer, maar zo wordt hij nu wel behandeld en hij lijkt dat zelf ook normaal te vinden.
Er zit nog heel veel tussen met 18 jaar met ruzie uit huis gaan en op je twintigste knuffelen met je vader alsof je een getrouwd stel bent.
Dat heeft ook niks met jaloezie te maken, maar zulk gedrag is aan tafel in gezelschap écht niet gepast. En al helemaal niet op die leeftijd.
Vinden zijn broers/zussen dit geen vreemd gedrag en zeggen ze er niks van?
MamaE schreef op 19-04-2024 om 22:07:
Ik verbaas me eerlijk gezegd wel over de hoeveelheid mensen die dit gedrag van een twintigjarige normaal en/of begrijpelijk zouden vinden en het volledig accepteren en faciliteren. Het is geen peuter/kleuter meer, maar zo wordt hij nu wel behandeld en hij lijkt dat zelf ook normaal te vinden.
Er zit nog heel veel tussen met 18 jaar met ruzie uit huis gaan en op je twintigste knuffelen met je vader alsof je een getrouwd stel bent.
Dat heeft ook niks met jaloezie te maken, maar zulk gedrag is aan tafel in gezelschap écht niet gepast. En al helemaal niet op die leeftijd.
Vinden zijn broers/zussen dit geen vreemd gedrag en zeggen ze er niks van?
Aan tafel zou ik het niets vinden. Op de bank doet ie maar.
Maar het is voor een stuk ook zijn vader die het in stand houdt. Kennelijk heeft hij er geen probleem mee om niet rustig te kunnen eten. Daar doe je dus verdomd weinig aan.
Marty1984 schreef op 19-04-2024 om 22:10:
[..]
Aan tafel zou ik het niets vinden. Op de bank doet ie maar.
Maar het is voor een stuk ook zijn vader die het in stand houdt. Kennelijk heeft hij er geen probleem mee om niet rustig te kunnen eten. Daar doe je dus verdomd weinig aan.
Als je samen in een huis woont, dan heb je daar als partner toch ook wel wat over te zeggen? In één huishouden heb je huisregels. Net zoiets als 'niet op je telefoon tijdens het eten'. Dat geldt voor iedereen of voor niemand.
Ik zou er zelf nogal onpasselijk van worden als er zo gekleft wordt tijdens het eten.
Ouders voelen het vaak best aan als hun kind een beetje 'anders' is. En dat ze dat kind dan extra willen beschermen en veiligheid bieden, dat snap ik. Thuis kun je misschien ook best wat meer accepteren qua kinderlijk gedrag.
Dat de andere kinderen hem voorbij groeien, dat snap ik ook. En dat voelt hij zelf waarschijnlijk ook wel.
Toch is het wel belangrijk dat de afhankelijkheid van zijn ouders minder wordt.
En dat gaat bij neurodiverse kinderen niet altijd vanzelf. Die drempel moet je ze wel over tillen.
MamaE schreef op 19-04-2024 om 22:07:
Ik verbaas me eerlijk gezegd wel over de hoeveelheid mensen die dit gedrag van een twintigjarige normaal en/of begrijpelijk zouden vinden en het volledig accepteren en faciliteren. Het is geen peuter/kleuter meer, maar zo wordt hij nu wel behandeld en hij lijkt dat zelf ook normaal te vinden.
Er zit nog heel veel tussen met 18 jaar met ruzie uit huis gaan en op je twintigste knuffelen met je vader alsof je een getrouwd stel bent.
Dat heeft ook niks met jaloezie te maken, maar zulk gedrag is aan tafel in gezelschap écht niet gepast. En al helemaal niet op die leeftijd.
Vinden zijn broers/zussen dit geen vreemd gedrag en zeggen ze er niks van?
Ik zit ook met verbazing te lezen. Zo begin 20 verwacht je dat jongelui het huis uit gaan, niet dat ze nog niet zelf hun nagels kunnen knippen.
OP ik vind het ook zorgelijk en niet normaal klinken allemaal. Misschien is er idd iets met hem aan de hand. Ik zou het serieus bespreken met je partner. Hoe ziet hij dit vanzelf goedkomen dan? Letterlijk, hoe verwacht hij dat zoonlief wel zelf bepaalde dingen kan? En op welke termijn?
Heeft hij wel een bijbaantje? Sociale contacten?
We kunnen wel allemaal hevig vinden dat een kind van 20 volwassen zou moeten zijn.
In de praktijk zijn heel veel 20 jarigen dat nog echt niet.
Ze drinken veel te veel, gebruiken drugs, rijden onvoorzichtig, zijn te kwetsbaar of te naïef. Enz.
Ik heb hier thuis eentje, en daar valt heus ook nog wel wat te rijpen. Totaal ander gedrag, maar het is er wel. Ik heb er geen enkele twijfel over dat het vanzelf ‘goed’ komt. (het is al goed natuurlijk
Het komt vast wel goed met hem. Hij heeft ouders die hem koesteren en dragen en een lieve stiefmoeder die hem uitdaagt
Dan leert hij een vaardigheid als nagels knippen toch van jou, maakt het uit.
Maar waarom vraag je hem eigenlijk wat hij wil drinken? Je weet toch al dat het hem niet uitmaakt en hij kan toch zelf iets nemen? Nuja, ik vraag dat thuis iig praktisch nooit. Hooguit als ik zelf iets neem, dat ik graag of nog iemand thee wil. Maar uit principe vraag ik dit zo weinig mogelijk, ben al huissloof genoeg
absor schreef op 19-04-2024 om 16:21:
Tsja zoals je het omschrijft klinkt hij bijna verstandelijk beperkt. Als dat niet zo is dan loslaten en aan de ouders overlaten. Als dat wel zo is dan ook loslaten en aan de ouders overlaten.
niet helemaal eens hoor. Wel dat stukje van verstandelijk beperkt.
Het klinkt zelf niet zo normaal, maar dan bedoel ik vooral dat kroelen
en over de borst van je man wrijven met dierengeluidjes. Daar vind ik
geen jong volwassene in klinken, maar een kind of iemand met een
beperking.
Je schrijft loslaten. Dat betekent dat je toekijker moet zijn hoe je
man geen hulp kan bieden bij dat stukje opgroeien. Daar heb je toch geen
relatie voor om te zien hoe ouders het stukje ondersteunen naar
zelfstandigheid laten liggen. Komop zeg, nog de nagels knippen,
boterhammen smeren en elke 2 happen kroelen? Heeft de jongeman geen
beperking die onderzocht moet worden?
Verder noem je de moeder dominant en bepalend. Maar bij je man kom je
ook niet ver. Het lijkt erop alsof beide ouders het prima vinden en ook
geen reden zien om hun kind onderzocht te krijgen. Dat zou mij vooral
storen. Als de oudste ontwikkelhulp gewoon echt nodig heeft, vind ik kop
in het zand steken een vorm van verwaarlozing. Het was misschien
schattig met 10 jaar, maar met 20 wordt het ronduit vreemd. Dan ben je
doorgaans volwassen met streken die horen bij deze leeftijd. Beide
ouders remmen hem in ontwikkeling als daar verder geen stoornis achter
steekt.
MamaE schreef op 19-04-2024 om 22:07:
Ik verbaas me eerlijk gezegd wel over de hoeveelheid mensen die dit gedrag van een twintigjarige normaal en/of begrijpelijk zouden vinden en het volledig accepteren en faciliteren. Het is geen peuter/kleuter meer, maar zo wordt hij nu wel behandeld en hij lijkt dat zelf ook normaal te vinden.
Er zit nog heel veel tussen met 18 jaar met ruzie uit huis gaan en op je twintigste knuffelen met je vader alsof je een getrouwd stel bent.
Dat heeft ook niks met jaloezie te maken, maar zulk gedrag is aan tafel in gezelschap écht niet gepast. En al helemaal niet op die leeftijd.
Vinden zijn broers/zussen dit geen vreemd gedrag en zeggen ze er niks van?
Sluit ik me volledig bij aan. Ik zou me er net als TO ongemakkelijk bij voelen. Ook dat kroelen op de bank en dierengeluiden maken? Eh… 
zou hier met man en zoon over in gesprek gaan. Hij is immers oud genoeg om betrokken te worden bij dit soort gesprekken.
