Volwassen stiefzoon wil niet volwassen worden
Hallo allemaal!
Ik ben (stief)moeder van een samengesteld gezin. Mijn man heeft een zoon van 20 en een tweeling van 17. Ikzelf heb een dochter van 19 en een zoon van 17. Over de relaties onderling heb ik niets te klagen: ik heb een uitstekende relatie met al mijn stiefkinderen en mijn kinderen ook met mijn man.
Over mijn oudste stiefzoon maak ik me wel zorgen. Hij is intelligent, maar hij heeft concentratieproblemen, waardoor zijn ouders hem letterlijk door zijn schoolperiode hebben gesleurd. Zijn moeder is erg dominant en heeft altijd zijn agenda bijgehouden. Ze wist altijd precies wat hij voor huiswerk had: vakken, onderwerpen, examens, voor welke dagen. En door allebei zijn ouders is hij altijd geholpen met al zijn schoolwerk.
Dit is een beetje zijn achtergrond.
Nu is hij 20 en nog steeds wordt hij als een kind behandeld. Zijn moeder knipt zijn nagels (zijn vader niet meer: ik heb de jongen geleerd een nagelknipper te gebruiken), zijn moeder zit nog steeds bovenop hem met al zijn bezigheden, zijn vader maakt zijn ontbijt klaar, hij maakt hem 's ochtends wakker want wakker worden met een wekker vindt mijn stiefzoon niet prettig, hij brengt hem overal naartoe, en ook is zijn vader een soort van klok op twee benen, want zijn zoon kijkt nooit op de klok.
Mijn stiefzoon beslist nooit iets. Zelfs als je vraagt wat hij wil drinken, zegt hij "weet ik niet", of "maakt niet uit". Ik word dan een beetje boos en zeg hem dat ik dat niet als antwoord accepteer. Hij lacht dan en zegt, "okee, doe dan maar een cola ofzo,..". Het is zijn moeder die voor hem beslist: waar hij eet (bij papa of bij mama), wat hij is gaan studeren, etc. Hij vindt alles prima. Het is ook altijd "mama zegt dat..." voor en na.
Ook is hij heel knuffelig met zijn vader. Daar is op zich niets mis mee, maar om nou te zien hoe een twintiger met baardje op de bank kroelt met zijn vader en daarbij dierengeluidjes maakt. Hij aait en wil geaaid worden. Hij wrijft miauwend met zijn hoofd tegen papa zijn borst aan. Onder het eten kan hij, als hij naast zijn vader zit, ook niet van hem af blijvend: een omhelzing en een kroeltje bijna tussen elke twee happen. Nee, ik ben niet jaloers, want ik kom zelf geen aandacht tekort van mijn man.
Het is een wonder dat mijn oudste stiefzoon geen verwend nest is. Want dat heeft hij weer wel: het is een uiterst lieve, onschuldige en dankbare jongen die ook lief voor mij is.
Ik heb het idee dat mijn volwassen stiefzoon niet groot wil worden, en dat hij het wel best vindt dat we met z'n allen voor hem zorgen. Het lijkt wel of de gedachte dat hij het ooit allemaal zelf moet doen hem afschrikt. Hij is nu nog kinderlijker dan pakweg 5 jaar geleden. Ik praat er wel eens over met zijn vader. Maar hij wuift het weg. Hij zegt dat het wel goed komt. Hij vindt de kinderlijkheid van zijn oudste wel schattig. Ikzelf denk dat er wel degelijk een probleem is. Ik zie hem over 5 of 10 jaar echt niet op zichzelf wonen, en alle rekeningen onder controle hebben, en zelf boodschappen doen, zijn eten klaarmaken, kleren wassen, etc. Dat is nog mijlenver weg. Maar zijn ouders zijn allebei 40 jaar ouder dan hij. Wie gaat er voor hem zorgen als zijn ouders en ik dat niet meer kunnen?
Hij is niet mijn eigen zoon. Moet ik me erbij neerleggen? Wat vinden jullie?
Pinokkio schreef op 19-04-2024 om 23:36:
We kunnen wel allemaal hevig vinden dat een kind van 20 volwassen zou moeten zijn.
In de praktijk zijn heel veel 20 jarigen dat nog echt niet.
Ze drinken veel te veel, gebruiken drugs, rijden onvoorzichtig, zijn te kwetsbaar of te naïef. Enz.
Ik heb hier thuis eentje, en daar valt heus ook nog wel wat te rijpen. Totaal ander gedrag, maar het is er wel. Ik heb er geen enkele twijfel over dat het vanzelf ‘goed’ komt. (het is al goed natuurlijk
Niet qua verantwoordelijkheidsgevoel en het inschatten van risico's, misschien. Maar met je vader kroelen op de bank en tijdens het eten is toch echt vrij abnormaal gedrag op die leeftijd.
Sorry even een korte reactie maar ik denk gelijk aan PDA een profiel van autisme. Pathologische Demand Avoidance. Mijn zoon is nog maar 9 maar het is erg herkenbaar. O.a. het niet groter willen worden i.v.m. toename aantal eisen die aan je worden gesteld. Het poesje spelen, is ook veelvoorkomend bij PDA.
Kijk een op de site ploeteren.
DeOnbekende schreef op 20-04-2024 om 08:58:
[..]
Niet qua verantwoordelijkheidsgevoel en het inschatten van risico's, misschien. Maar met je vader kroelen op de bank en tijdens het eten is toch echt vrij abnormaal gedrag op die leeftijd.
Maar ook onschuldig....
Het klinkt inderdaad alsof deze jongen wat 'jong' in zijn gedrag is. Maar om nou te spreken van abnormaal of dat het weg moet. Het klinkt mij ook in de oren alsof deze jongen misschien wat uitdagingen heeft. Het feit dat deze jongen het zich zo aan laat leunen, zegt daar ook wel iets. De meeste jongvolwassenen hebben een drang om juist wel die zelfstandigheid te ontwikkelen en willen zich losmaken. Een 'dominante' moeder zorgt dan juist voor wrijving en opstanigheid. Groter kans dat er dus 'iets' speelt bij deze jongen.
Dat 'iets' kun je een naam willen geven (autisme of iets anders) maar misschien kiezen deze ouders ervoor om dat niet te doen, omdat ze er vertrouwen in hebben dat het goed komt. Die jongen en zijn vader hebben er geen problemen mee. En de meeste dingen komen echt op een gegeven moment wel. Het klinkt in elk geval als liefdevolle ouders, die misschien hun gedrag aanpassen aan wat ze zien dat hij zoon nodig heeft.
Daar kunnen wij van een afstand allemaal wat van vinden, maar wij kennen deze jongen en zijn ouders niet. Ik zou dus niet zo snel van abnormaal of niet passend spreken.
Eigenlijk gaat het erom of TO kan leven met hoe haar vriend hier in staat en met zijn zoon omgaat. Een open en nieuwsgierige blik zou daarin kunnen helpen. Heb je weleens gevraagd hoe dat zo gegroeid is? Hoe hij zijn zoon ziet? Wat hij ziet dat zoon nodig heeft? En dan echt zonder oordeel.... ervanuit gaande dat hij echt wel weet wat goed is voor zijn zoon.
Wie weet gaat vader dan zelf herkennen dat hij misschien in sommige dingen wat meer zelfstandigheid kan stimuleren. Maar ik zou me daar niet in gaan bemoeien als nieuwe partner. Jij kunt zelf op een liefdevolle manier jouw manier van aansturen kiezen, zoals je benoemt met het teennagels knippen.
Een meer algemene reflectie: Iets wat mij opvalt is dat het gedrag van anderen, met name als het om opgroeiende kinderen en hun ouders gaat, zo vaak tegen een normatieve meetlat wordt gehouden met een erg dunne marge van wat 'normaal' is en hoe mensen zich horen te gedragen.
Als kinderen (of hun ouders) niet aan dat 'normale' beeld kunnen voldoen, bijvoorbeeld in het kader van neuro divergentie of iets anders, dan is men wel bereid om die normatieve marge iets te verbreden, maar toch ook zeker niet teveel. Dan moet er vooral toch energie in gestoken worden om dat kind toch zoveel mogelijk binnen die iets bredere normatieve marge te krijgen, en worden nog steeds 'ja maar dat moeten ze toch op een gegeven moment zelf kunnen' argumenten gegeven.
En ik ben er heus niet op tegen om kinderen zelfstandigheid te leren waar mogelijk, maar de tendens is toch vaak in reacties dat het dan wel het liefst moet gebeuren op een tempo dat het anderen niet ongemakkelijk maakt.
Misschien moeten we eens heroverwegen of dat ongemak niet vooral bij de volwassenen ligt die daar iets van vinden en die moeten daar dan zelf wat mee. Niet perse het kind en de ouder in kwestie.
is het zo dat hij de de dingen dus ook niet aangeleerd krijgt? Zoals dat nagelknippen? Het is een ding dat hij thuis niets zelf hoeft te doen, maar wanneer hij het huis uit gaat, zal hij toch voor zichzelf moeten kunnen zorgen.
Of genoeg moeten verdienen om personeel voor alles aan te nemen.
Euphoria schreef op 19-04-2024 om 17:18:
Het eerste dat in mij opkomt: Wie ben jij om zo hoog van de toren te blazen op deze uiterst onprettige wijze?
Het tweede dat in mij opkomt: Is er sprake van een diagnose? Hier lijkt meer aan de hand en ik ben blij voor deze jongen dat hij ouders heeft die zo om hem geven. Hij kan een stiefmoeder die zo doet als jij niet gebruiken.
Ik vind haar juist betrokken overkomen en alsof ze het beste voor hem wil. Ze vraagt niet voor niks tips.
Ben wel benieuwd naar haar reactie op dit draadje. Er lijkt me zeker meer aan de hand met deze jongeman.
SJSL schreef op 20-04-2024 om 12:39:
[..]
Ik vind haar juist betrokken overkomen en alsof ze het beste voor hem wil. Ze vraagt niet voor niks tips.
eens. Ik kan die post van Euphoria niet plaatsen, lijkt wel alsof hij een totaal ander topic zit te lezen.
Meer aan de hand? Huh, er staan toch duidelijk dat de jongen concentratie problemen heeft? Ja, daar kun je een (ander) stempel op willen drukken, heel legitiem, wat mij betreft net zo legitiem om dat niet te doen.
Wat mij betreft stempel genoeg: concentratie problemen.
Dierengeluiden etc: ik denk dat daar op aangeslagen wordt. Je moet het plaatje ergens ook zien om er over te kunnen oordelen.
Ik kan me er vanalles bij voorstellen: wellicht is het een maniertje om spanning of onrust te reduceren.
De rest, ach, het is ook maar net wat je gewend bent. Ik maak geen ontbijt voor mijn 20 jarige maar meestal toch echt wel avondeten. Ik zie daar het echte verschil niet zo in, behalve dat het maar net is wat de norm is. Dat ik mijn 20 jarige gruwelijk verwen nog met mijn zorgen is verder niet zo spannend, ze is het huis al uitgeweest voor een paar maanden en toen kon ze echt wel haar eigen potje maken.
Natuurlijk is het de vraag in hoeverre deze jongen wel vooruit gaat t.a.v. vaardigheden etc. Dat kunnen we adv deze summiere posts niet beoordelen.
kenfan schreef op 19-04-2024 om 18:12:
Hoe reageren de andere gezinsleden op dit merkwaardige gedrag van de oudste? Zijn die tolerant dat ze nooit een opmerking maken als de oudste zijn vader bepotelt onder de maaltijd?
Zijn jongere broer en zus (tweeling) weten dat hij zo is en ogenschijnlijk accepteren dat. Zijn zus heeft mij weleens laten doorschemeren dat haar oudere broer alle aandacht krijgt en dat zij ook soms wat meer nodig heeft. Zijn broer wedijvert met hem aan tafel over "wie met papa praat". Allebei praten ze tegen hun vader, nooit tegen de anderen aan tafel. Zus en ik kijken elkaar dan aan van, nou ja...
@Gabi, zou de jongen baat hebben bij de aanschaf van een hond waar hij zijn liefde en aandacht aan kan geven, waar hij verantwoordelijkheidsgevoel mee ontwikkelt, die hij eten gaat geven omdat zijn hond anders honger krijgt; een middel om meer van hem te vragen?
Mogelijk is het zorgen voor de hond juist hetgeen waar hij veel aan heefT. Dat betekent niet dat hij meteen alles heeft te doen, maar gelijkelijk aan. Iets dat hem het gevoel van waardering bezorgt.
Ik zou er niet tegen kunnen om daar elke avond tegenaan te moeten kijken. Voornamelijk omdat vader niet bijstuurt, en ik denk dat hij daar lang geleden al mee had moeten beginnen, met kleine stapjes. Sommige kinderen hebben dat nodig en dat kan ook op een liefdevolle manier.
Zoals een ander al zei hier krijg ik ook Kees Momma vibes van dit verhaal. Ik zou het gesprek aangaan met vader.
kaatjecato schreef op 20-04-2024 om 10:54:
Een meer algemene reflectie: Iets wat mij opvalt is dat het gedrag van anderen, met name als het om opgroeiende kinderen en hun ouders gaat, zo vaak tegen een normatieve meetlat wordt gehouden met een erg dunne marge van wat 'normaal' is en hoe mensen zich horen te gedragen.
Als kinderen (of hun ouders) niet aan dat 'normale' beeld kunnen voldoen, bijvoorbeeld in het kader van neuro divergentie of iets anders, dan is men wel bereid om die normatieve marge iets te verbreden, maar toch ook zeker niet teveel. Dan moet er vooral toch energie in gestoken worden om dat kind toch zoveel mogelijk binnen die iets bredere normatieve marge te krijgen, en worden nog steeds 'ja maar dat moeten ze toch op een gegeven moment zelf kunnen' argumenten gegeven.
En ik ben er heus niet op tegen om kinderen zelfstandigheid te leren waar mogelijk, maar de tendens is toch vaak in reacties dat het dan wel het liefst moet gebeuren op een tempo dat het anderen niet ongemakkelijk maakt.
Misschien moeten we eens heroverwegen of dat ongemak niet vooral bij de volwassenen ligt die daar iets van vinden en die moeten daar dan zelf wat mee. Niet perse het kind en de ouder in kwestie.
Super goede post!!
SJSL schreef op 20-04-2024 om 12:39:
[..]
Ik vind haar juist betrokken overkomen en alsof ze het beste voor hem wil. Ze vraagt niet voor niks tips.
Ben wel benieuwd naar haar reactie op dit draadje. Er lijkt me zeker meer aan de hand met deze jongeman.
Ik sla aan op de manier waarop ze zaken vertaald en verwoord. Ik ben nog steeds van mening dat die betrokkenheid niet zo groot en onvoorwaardelijk is dan ze doet overkomen.
Flanagan schreef op 20-04-2024 om 14:41:
@Gabi, zou de jongen baat hebben bij de aanschaf van een hond waar hij zijn liefde en aandacht aan kan geven, waar hij verantwoordelijkheidsgevoel mee ontwikkelt, die hij eten gaat geven omdat zijn hond anders honger krijgt; een middel om meer van hem te vragen?
Mogelijk is het zorgen voor de hond juist hetgeen waar hij veel aan heefT. Dat betekent niet dat hij meteen alles heeft te doen, maar gelijkelijk aan. Iets dat hem het gevoel van waardering bezorgt.
Dat is geen garantie….hier helpt het niet. Kind hier heeft geen allerbeste relatie met de hond.
Euphoria schreef op 20-04-2024 om 14:57:
[..]
Ik sla aan op de manier waarop ze zaken vertaald en verwoord. Ik ben nog steeds van mening dat die betrokkenheid niet zo groot en onvoorwaardelijk is dan ze doet overkomen.
En dat baseer jij op het minieme dat haar gepost is? En weer die klassieke uithaal naar de stiefouder.
Kan me de zorgen van To goed voorstellen. Hier stiefzoon met ass van 11 en ook deze is vrij kinderlijk voor zijn leeftijd. Ook is er qua opvoeding wat verschil met mijn partner, waar zij hem meer bemoederd en ik meer op zelfstandigheid aanstuur. Als ik de afgelopen zeven jaar overkijk ben ik het eigenlijk altijd geweest die aanstuurde op zelfstandigheid, van zelf zijn billen afkuisen toen hij vier was tot recent zichzelf afdrogen na het douchen (dat is het niveau waar we zitten).
Het komt misschien voor een buitenstaander allemaal wel lief en schattig over, maar zelf kijk ik met een bang hart uit naar het moment dat hij naar de middelbare school gaat en het plots niet meer normaal is om pakweg knuffels mee naar school te nemen of zelf je vlees niet te kunnen snijden.
@To, geen tips omdat wij nog in een jongere fase zitten, maar ik kan je zorgen wel begrijpen. Hier houden we er zeker rekening mee dat stiefzoon bij ons zal blijven wonen en dat we later in de richting van begeleid wonen moeten kijken als voor ons de zorgen te veel worden.
