Wanneer vertel je een peuter van 4 over z’n moeder die hij niet kent

niet alle verslaafden zien er verslond uit als je dat bedoeld Tjor. Het kan toch ook een neutrale foto zijn. Daar kun je zeker in het begin neutrale verhalen / uitleg bij geven. Ja, dit is jouw mama. En ze kan niet voor je zorgen daarom doen wij dat nu. Veel meer vragen ze in het begin niet.

Dat het kind niet een vals beeld opgedrongen krijgt, maar de kans en de ruimte krijgt om in de loop van het leven een eigen beeld kan vormen. Waarbij vader eigenlijk het belangrijkste ankerpunt is op dit moment: hij is degene die met deze vrouw dit kind heeft gekregen.

Tsjor

Nee, ik stel voor dat het kind een eigen tempo hierin mag volgen en niet iets opgelegd krijgt wat bedacht is door een paar vreemden van een forum. 
Ik heb zelf mijn vader jong verloren en sindsdien ben ik allergisch voor volwassenen die bedenken hoe een kind moet omgaan met moeilijke dingen. Mijn ervaring is: ze zitten ernaast. Een kind gaat anders met dingen om dan volwassenen kunnen bedenken. De grootste missers komen van zogenaamde deskundigen zoals psychologen, die menen dat alles besproken moet worden. Ik ben zo blij dat ik de ruimte kreeg om zelf in de rest van mijn leven te bepalen welke vragen ik op welk moment wilde stellen. Overigens hing er wel een foto van mijn vader in de kamer: dat was mijn vader, die foto en het graf. Wat dat voor mij betekende dat is iets wat levenslang een ander plekje krijgt.
Ik denk dat het belangrijk is dat de situatie om het kind heen helder is: oma is oma en niet mamma. Pappa is pappa.
Hoe het leven verder gaat weet je niet. Wat, wanneer een kind iets gaat vragen, en waarom op dat moment, wie weet. Misschien komt moeder ondertussen tot besef dat ze haar leven anders moet inrichten en staat ze plotseling voor de deur. Misschien verdwijnt moeder en blijkt ze later een nieuw gezin gesticht te hebben dat goed draait (gebeurt ook). Misschien belt de politie op een dag op.
Welk moment het ook is, dat moment vraagt een verhaal met alles wat op dat moment bekend is en voor handen is. Daarom hamer ik ook een beetje op de rol van vader: het zou goed zijn als er op dat moment één betrouwbare persoon is die de toon bepaalt van het verhaal en wel zodanig dat het op dat moment aangepast is aan het kind. Vader is heel erg belangrijk voor het kind, want hij heeft het dichtst bij moeder gestaan.

Tsjor

mwaoh maar je dringt toch meer wat op als je het verhaal achter houdt en het zwaar maakt door er op het moment mee te komen dat kind eventueel al getraumatiseerd komt vragen waarom anderen wel met moeder naar school gaan maar zij niet? Niemand zegt hier dat je iets op moet dringen. Niemand zegt toch dat oma mama speelt? Nee gewoon niets verzwijgen, een foto ergens met papa en mama en als er vragen komen, volg je dus juist het tempo van het kind en kan het een veel minder zwaar verhaal worden. 

IMI-x2 schreef op 14-01-2024 om 19:42:

[..]

Is dit niet precies wat de meesten hier voorstellen: hang een foto op en wacht tot het kind vragen gaat stellen en antwoord dan op zijn niveau en tempo.

ja dat is inderdaad wel wat ik bedoelde

Ik vind de tip van de foto erg goed

MRI schreef op 14-01-2024 om 19:36:

mwaoh maar je dringt toch meer wat op als je het verhaal achter houdt en het zwaar maakt door er op het moment mee te komen dat kind eventueel al getraumatiseerd komt vragen waarom anderen wel met moeder naar school gaan maar zij niet? Niemand zegt hier dat je iets op moet dringen. Niemand zegt toch dat oma mama speelt? Nee gewoon niets verzwijgen, een foto ergens met papa en mama en als er vragen komen, volg je dus juist het tempo van het kind en kan het een veel minder zwaar verhaal worden.

Waarom nou weer 'getraumatiseerd'. Alsof de ontdekking dat andere kinderen een moeder hebben en jij niet traumatiserend is.

Ik weet niet of oma zich moeder laat noemen. Ik weet wel dat ze daarop helemaal niet gereageerd heeft en dat het kind oma nu ziet als de moederfiguur. Het lijkt mij wel relevant of dat ook in de taal zo is. 

Als er al een foto hangt van vader en moeder: laten hangen. Maar ik zou nu dus niet speciaal een foto van moeder neer gaan zetten, zodat het kind gaat vragen wie dat is. Dat heeft niets met verzwijgen te maken, de foto plaatsen is opdringen.

Verder zou ik het initiatief bij vader laten.  Als kind of vader op een gegeven moment de behoefte hebben om vragen te stellen of iets uit te leggen, dan is dat het beste moment.

Tsjor

tsjor schreef op 19-01-2024 om 17:18:

[..]

Waarom nou weer 'getraumatiseerd'. Alsof de ontdekking dat andere kinderen een moeder hebben en jij niet traumatiserend is.

Ik weet niet of oma zich moeder laat noemen. Ik weet wel dat ze daarop helemaal niet gereageerd heeft en dat het kind oma nu ziet als de moederfiguur. Het lijkt mij wel relevant of dat ook in de taal zo is.

Als er al een foto hangt van vader en moeder: laten hangen. Maar ik zou nu dus niet speciaal een foto van moeder neer gaan zetten, zodat het kind gaat vragen wie dat is. Dat heeft niets met verzwijgen te maken, de foto plaatsen is opdringen.

Verder zou ik het initiatief bij vader laten. Als kind of vader op een gegeven moment de behoefte hebben om vragen te stellen of iets uit te leggen, dan is dat het beste moment.

Tsjor

ja het zal er beide inhakken. Maar ik denk dat het er meer inhakt als het een soort van onder de pet wordt gehouden en je dan als kind ontdekt dat zaken anders liggen dan je altijd had gedacht. Meer dan als er altijd al een verhaal was dat er een moeder was en daar niet dramatisch over gedaan wordt. Bovendien creëer je bij wachten tot kind er zelf mee komt doordat ze ziet dat anderen wel een aanwezige moeder hebben, een soort van 'familiegeheim'. Psychotherapeuten reppen meer dan eens over de nadelige invloed van familie geheimen. 

Tja, een foto ineens neerzetten, daar ga ik wel met je mee, dat is raar als die er ineens staat. Maar ik zou idd familie plaatjes e.d. niet weghouden bij de kleine. 

En ja natuurlijk is het aan vader als eerste persoon om dingen over moeder te vertellen. Maar wat doe je als kind het aan Oma vraagt? Zeggen: vraag dat maar aan je vader? Kan hoor, maar het lijkt me dan ook weer zwaarder worden dan nodig. Zo weinig mogelijk drama en veel openheid zonder opdringen lijkt mij de weg. 

MRI schreef op 19-01-2024 om 21:43:

[..]

ja het zal er beide inhakken. Maar ik denk dat het er meer inhakt als het een soort van onder de pet wordt gehouden en je dan als kind ontdekt dat zaken anders liggen dan je altijd had gedacht. Meer dan als er altijd al een verhaal was dat er een moeder was en daar niet dramatisch over gedaan wordt. Bovendien creëer je bij wachten tot kind er zelf mee komt doordat ze ziet dat anderen wel een aanwezige moeder hebben, een soort van 'familiegeheim'. Psychotherapeuten reppen meer dan eens over de nadelige invloed van familie geheimen.

Tja, een foto ineens neerzetten, daar ga ik wel met je mee, dat is raar als die er ineens staat. Maar ik zou idd familie plaatjes e.d. niet weghouden bij de kleine.

En ja natuurlijk is het aan vader als eerste persoon om dingen over moeder te vertellen. Maar wat doe je als kind het aan Oma vraagt? Zeggen: vraag dat maar aan je vader? Kan hoor, maar het lijkt me dan ook weer zwaarder worden dan nodig. Zo weinig mogelijk drama en veel openheid zonder opdringen lijkt mij de weg.

Helemaal mee eens. Dat is ook precies wat ik bedoel. Het hoeft geen geheim te blijven, er mag gewoon over gepraat worden, alhoewel ik al te heftige gesprekken over dat ze haar afspraken niet nakomt zou vermijden. Dus aan de ene kant helderheid en openheid en aan de andere kant niet alles dichttimmeren met de moties van dit moment. Je weet niet of en wanneer moeder op welk moment en in welke hoedanigheid alsnog in het leven van het kind kan komen. Een kind van een alcoholische, zwervende, verwaarlozende moeder ontdekte later (zij was uithuisgeplaatst) dat haar moeder inmiddels een gezin had, met eigen kinderen en pleegkinderen. Maar de ervaringen en verhalen die zij in haar eerste levensjaren meegekregen had waren zodanig, dat ze het niet meer aankon om contact te maken. Maar er zullen ook moeders zijn die nooit meer boven water komen.

Zoals er ook vaders zijn. Ben wel benieuwd hoe moeders dat dan doen.

Wat kan oma zeggen als het kind het aan haar vraagt? Zoiets als 'goede vraag, daar gaan we met pappa over praten'. Zou dat helpen?

Tsjor

Wel jammer dat de hele Fiona Rietdijk niets meer van zich heeft laten horen...

MamaE schreef op 20-01-2024 om 10:58:

[..]

Dat lijkt me inderdaad geen goed idee. Een foto neerzetten - opeens - van iemand die niet belangrijk voor je is op dit moment in je leven, is een beetje gek. Weinig mensen die een foto van hun ex in de kamer hebben staan, lijkt me.

Houdt het bij de feiten; kind heeft een moeder, maar die is op dit moment niet in staat om voor hem te zorgen omdat ze ziek is. Niets over wat ze in het verleden allemaal heeft gedaan of nagelaten heeft om te doen, dat doet er voor het kind niet toe.
En het kan natuurlijk zo zijn dat moeder ooit het licht ziet, haar leven betert en een nieuw gezin opbouwt. Misschien ook niet.

Kortom; lieg niet, draai er niet omheen en spreek geen kwaad.

Die foto hoeft niet in de woonkamer te staan, die kan gewoon in de kinderkamer staan.

Nog dwingender. Zouden moeders dat ook doen met een foto van een vader die het kind niet kent, vader is vertrokken, kijkt niet om naar kind, leeft een slecht leven etc.? Foto in de woonkamer of in de kinderkamer? Wanneer ga je dan iets vertellen over vader?

Tsjor