Mijn ouders zijn oud
Mijn ouders zijn op leeftijd, beiden 80 plus. Vader is fysiek miet in orde maar geestelijk wel. Moeder is fysiek dik in orde maar begint er steeds meer vanaf te geraken. Is het dementie? Ik weet wel dat de zorg voor vader een steeds grotere wissel op haar trekt en dat, misschien, daar wel de oorzaak ligt dat zij er niet helemaal meer bij is. Het wordt gewoon te zwaar. Ze vergeet van alles, niet alleen afspraken en zo maar ook wat er bijv. in de koelkast ligt of hoe ze soms moet koken. Zo had ze laatst de kaas met de pasta meegekookt, in het water dus. Ze heeft de zorg voor vader en dat wordt beetje bij beetje steeds meer, maar vreemde hulp willen ze niet, onze hulp trouwens ook niet.
We zien hen beiden afglijden en we weten niet goed wat te doen. Er komt een dag dat het eten zo bedorven is dat vader er zo ziek van wordt dat hij het niet overleeft, vrezen we. We hebben al net hun huisarts gesproken, hoe pakken we dit aan, maar hij weet dat zijn adviezen vergeefs zijn. Je kunt mensen geen hulp opdringen. Ze klampen zich beiden vast aan hun zelfstandigheid om aan het doemscenario te ontkomen: vader naar het verpleeghuis en moeder thuis en dat snap ik ook. Maar dit kan ook niet meer. Wat moeten we toch?
Overbrugging wachttijd
"Ik zou inderdaad, zoals Miriam zegt, contact opnemen met de gemeente. "
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
De gemeente waar mijn ouders wonen hebben een heel systeem van loketten en personen met naam en toenaam die te benaderen zijn voor noodzakelijke diensten. Maar zodra eenmaal vaststaat dat er sprake moet zijn van opnemen in een verpleeghuis, valt alles weg.
Er lijkt geen loket voor de overbruggingstijd. In de dienst verpleging aan huis, dat deel dat meer is dan medicijnen tellen, dat deel dat nodig is voor iemand die eigenlijk een verpleeghuis nodig heeft, wordt niet voorzien.
Wat mij zo beangstigd is dat ik het idee krijg dat je je ouders beter in de steek kunt laten, desnoods op straat kunt laten zwerven, dan dat je alles op alles zet om ze in deze moeilijke tijd niet alleen te laten.
"Dan kan er een wijkverpleegkundige bij je moeder langs komen om te bespreken hoe de situatie is en wat de mogelijkheden zijn."
Dat lijkt me met een indicatie voor een verpleeghuis in de zak volkomen helder: Kan niet alleen blijven.
Ik snap niet dat ouderen op een wachtlijst worden gezet (u staat bovenaan) _zonder_ dat daar hulp voor thuis bijgeleverd wordt.
bedankt
Bedankt voor jullie berichtjes. Ons geluk is dat we allemaal in een straal van 10 km wonen en dat we met veel zijn. Alle instanties zijn op de hoogte en iedereen is doordrongen van het feit dat ze heel urgent is. Het wachten is op iemand die overlijdt, hoe cru dit ook klinkt.
Caton, veel sterkte
Wat een intensieve tijd voor jullie allemaal. Geweldig dat jullie allemaal in de buurt wonen en 'met veel zijn' zoals je schrijft.
Ik deel de zorg van Miriam. 'Gelukkig' woont mijn moeder in een zorgcentrum en is zij de laatste van onze (niet alleen bejaard geworden) ouders. Het is echt heel, heel moeilijk allemaal, deze tijd waarin sommige hoogbejaarde en zorgbehoevende mensen onacceptabel lang zelfstandig moeten wonen.
Je moet haast hopen dat zo iemand uit bed valt en zich zo bezeert dat hij/zij naar het ziekenhuis moet. Dan móet er actie worden ondernomen. Eindelijk!
onmenselijk
vind ik het, zoals we met oudere mensen omgaan.
Caton, gecondoleerd.
Wat ik me nog afvraag (vrees) is dat op deze manier hulpbehoevende mensen toch ook immens kwetsbaar worden?
Zoals jij schreef Tonny: een buurtapp of oproepje doen.
Ik krijg daar eerlijk gezegd heel nare scenario's bij in mijn hoofd.
(Hier ook angst en beven. Woon niet bij ouders om de hoek. In spitstijd zo'n 1,5 uurtje rijden.(enkele reis) Ik ben alleen met broer, die niet zorgzaam is en waarmee ik geen contact heb. Mijn leven is momenteel al zwaar overbelast, ook nu mijn ouders nog geen zorg nodig hebben. Dat zal voorlopig nog blijven. Heb geen enkel idee hoe ik vaker dan 1 keer per week langs zou kunnen gaan. Zelfs dat lukt me nu echt niet.
(En mijn partner, die totaal niet zorgzaam is, is enig kind. Bah.Geld om zorg te kopen is er niet)
Mijn ouders zijn al zorgelijke mensen. Ik weet zeker dat ze veel zorgen hebben over hun oude dag. Ze zijn vast niet de enige. Dat vind ik misschien nog het meest pijnlijke.
'zorgen moet je doen, niet maken'
Spreuk van een tegeltje.
In elk geval belangrijk om je kinderen bij het opgroeien zorgzaamheid bij te brengen en voor te leven. Alle beetjes helpen.
Vaststellen 'dat iemand totaal niet zorgzaam is', helpt dat weer weinig en voelt vast heel ontmoedigend. Diegene hoopt toch ook op zorg als hij/zij zelf ziek, hulpbehoevend of machteloos is? Tijd voor wat zelfinzicht!
Daarnaast: een mens lijdt meestal 't meest door 't lijden dat hij vreest.
Komt tijd, komt raad.
Blijf ondertussen allerlei beleidsmakers en politici bestoken met praktijkvoorbeelden, want de samenleving wordt niet plezieriger met al dat opgelegde geparticipeer.
we moeten zelf voor onze oude dag zorgen en sparen
De generatie die nu oud is weet niet beter dan dat de overheid overal voor zorgt. De verzorgingsstaat is mooi en ik wou dat het altijd zo kon blijven en de goede zorg van vroeger terug kon komen maar helaas is dat niet zo. De kosten zijn niet meer op te brengen voor huidige en toekomstige generaties.
We zullen er aan moeten wennen dat we ook geld opzij gaan leggen voor het inkopen van zorg voor onze eigen oude dag.
Het valt mij wel op dat kinderlozen bejaarden vaak beter anticiperen op mogelijke zorg voor hun oude dag. Ze moeten ook wel natuurlijk.
het vervelende is
dat zodra iemand zorg verleend de urgentie razendsnel zakt,want er is zorg.
Dus zodra er iemand op de wachtlijst komt die geen familie heeft die zorgt, gaat die voor.
Voor mij reden om niet te veel te gaan mantelzorgen en de psychiatrisch verpleegkundige vooral haar werk te laten doen. Ik ben geen verpleegkundige, en al helemaal geen psychiatrisch geschoolde.
het vervelende is
dat zodra iemand zorg verleend de urgentie razendsnel zakt,want er is zorg.
Dus zodra er iemand op de wachtlijst komt die geen familie heeft die zorgt, gaat die voor.
Voor mij reden om niet te veel te gaan mantelzorgen en de psychiatrisch verpleegkundige vooral haar werk te laten doen. Ik ben geen verpleegkundige, en al helemaal geen psychiatrisch geschoolde.
zucht
Vorige week overleed de laatste nog in leven zijnde vriendin van mijn moeder. Ik ging haar het bericht brengen, ze reageerde in eerste instantie mild. De dagen erna was ze erg van slag. Ze wilde beslist naar de begrafenis en mijn broer en schoonzus hebben haar vergezeld, zelf zaten we bij de familie, mijn man was mantelzorger van deze altijd alleenstaand gebleven mevrouw.
De dag erna bezocht ik mijn moeder, haar weer in bed aantreffend, (allerlei rommel in de kamer waarvan ik me dan afvraag - waarom doet geen enkele medewerker daar iets mee ).
Ze zei: 'Er was gisteren een begrafenis van een mevrouw. Iemand die haar altijd werkte. Daar hebben ze mij mee naartoe genomen.'
Verbijsterd wachtte ik even af om dan toch maar aan te vullen: 'We hebben 'tante' H begraven.'
'Oh ja? Ach ja natuurlijk, dat weet ik ook wel...'
Diepe zucht...
Misschien weet ze morgen weer meer, als ik op bezoek kom, bij het huwelijk van jongste dochter waar ze bij wilde zijn kwam er ook na verloop van tijd wat meer adequate info boven drijven.
Ik zou zo graag de hele situatie van mijn moeder uit mijn hoofd willen zetten; 100% aanwezig als ik bij haar ben, maar daarna - weg! Heeft iemand een tip??
Nee
Vertel je het mij als je het hebt gevonden?
Pffff
Caton - hoe is het nu?
Is er al een plekje voor je moeder gevonden, kortdurende opvang ergens, voorafgaand op iets anders? Hoe zijn jullie de kerstdagen doorgekomen?
Mijn moeder wilde me begin deze week al haar agenda meegeven. 'Het is nog geen nieuwjaar mam,' zei ik. 'Oh nee?'
Pff het valt niet mee, ze raakt nu echt in de war, al zijn er soms ook heldere fragmenten. Juist dat onvoorspelbare is zo slopend, ik weet nooit hoe ik haar zal aantreffen.
Moet mezelf goed voorhouden dat ze niet op mij moppert en Scheldt, dat het niet bewust is. Ik kwam laatst binnen, ze deed niet anders dan mopperen en klagen over van alles wat ze niet meer snapt, en dat ;t allemaal zó gek is hier (= in de instelling). Toen ik zei dat ze de hele tijd tegen me mopperde zei ze verbaasd met een lichte glimlach: tegen jou? Welnee, jij bent hier toch pas net...
Vandaag werk ik, mijn man is vrij en is in mijn plaats afgereisd. Appje dat ze in de war is en niet wil wandelen - teveel knallen en teveel wind. Dan is het meteen een te lang bezoek, want ergens over praten gaat nauwelijks.
Oud zijn... zo moeilijk...
hoe het nu gaat
mijn moeder heeft nog geen plekje. We hebben een paar weken om beurten bij haar geslapen, maar zijn daar in overleg met de dokter en thuiszorg mee gestopt. Zij slaapt 's nachts heel goed en voor ons was het (te) slopend. De thuiszorg is maximaal, alle papieren en zo zijn in orde, dus het wachten is letterlijk tot er iemand anders overlijdt.
Ik zelf ben een paar dagen weggeweest met mijn gezin tijdens de feestdagen, mijn broers en zussen hebben het opgevangen. Het 'voordeel' is dat mijn moeder heel graag alleen zit. Dat heeft ze altijd al gehad en dus hoeven we ons niet schuldig te voelen als ze een paar uur alleen is. Haar dementie uit zich voornamelijk door totaal onsamenhangend te vertellen en het verstoppen van dingen (en daarna weer eindeloos zoeken). Ze gaat nooit alleen de deur meer uit (vindt ze te angstig), dus we hoeven niet bang te zijn dat ze gaat dwalen.
Overigens merken we nu pas hoeveel druk de zorg voor vader op haar heeft gelegd. Gisteren was ze bij me en ik liet haar een blad zien waar mooie reizen in stonden. Voorheen zei ze altijd meteen nee als ik vroeg of ze nog eens op vakantie wilde. Nu was ze een stuk minder negatief. Nu is ze alleen en nu kan ze weg, zei ze.
En nu?
Waar we bang voor waren is gebeurd: ze zijn samen gevallen, moeder hielp vader, vader viel om en nam moeder in zijn val mee. Vader is met de schrik vrijgekomen, moeder gebroken heup. Na de operatie is ze opgenomen in een revalidatie instelling. We zitten in zak en as want vader heeft heel veel hulp nodig. De weinig vrije tijd die we hebben gaat nu volledig op aan zorg, veel vakantiedagen ook trouwens. Vader kan niet allen blijven, hij kan in z'n eentje niet eens naar het toilet. Hij wil ook graag bij moeder op bezoek, logisch. We heen geprobeerd een logeerplek voor vader te vinden maar helaas. Voor het een is hij te slecht, de ander heeft geen plaats, de derde is te ver weg. Het is nog maar de vraag of moeder naar huis kan, of vader thuis kan blijven en hoe het allemaal geregeld moet worden? Geen idee. Het is zo verdrietig, voor iedereen. Moet je zó oud worden? We laten vader en moeder miet in de steek, maar hoe lang houden we dit vol?
Jeetje
Wat een ellende Dochter 
Kan me de stress levendig voorstellen/herinneren. Ik heb destijds hulp gehad van Mezzo. Daar was ik uit voorzorg al lid van geworden. Dat is een organisatie voor mantelzorgers. En ik denk dat je, in het kader van de WMO, de gemeente kunt aanspreken voor hulp.
Hoe rot het ook klinkt, zolang de familie inspringt is er voor de hulpverlening geen dringende noodzaak om hulp op te starten. Dus denk strategisch.
Heel veel sterkte.
Zorgverlof
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/zorgverlof
Wat een pech en zorgen Dochter. Kun je geen zorgverlof opnemen? Dat scheelt in ieder geval vakantiedagen. Zie bijgaande link.
De huisarts?
Huisartsen werken vaak samen met de wijkverpleging. De wijkverpleging kan je met de indicatiestelling helpen en de contacten met de WMO. In elk geval heb je kans dat de huisarts wel weet hoe de hulpverlening in de omgeving van je ouders door de gemeente te regelen is.
update
Mijn moeder heeft een plekje gekregen in het tehuis dat bij ons op nummer 1 stond van ons lijstje. Zij wilde absoluut niet en weigerde echt te gaan, maar toen puntje bij paaltje kwam is ze toch zonder morren meegegaan. Nu ze er eenmaal zit bevalt het haar prima! Voor ons een hele zorg minder.
fijn
het is vaak ook de angst voor het onbekende, of het beeld van vroeger dat ze tegen staat.
Zal jullie een stuk rust geven.
fijn!
Wat een positieve wending, al zal het extra beladen zijn geweest omdat ze nadrukkelijk meldde niet te zullen gaan. Hopelijk heeft ze er een goede tijd.
