Verder na ontrouw - deel 8

ik heb me gisteren aangemeld voor therapie. Ben erg benieuwd! Denk dat het goed is om met mezelf aan de slag te gaan. Herken mezelf soms niet meer en worstel met zoveel emoties dat ik mezelf een beetje “ labiel” voel. Dit gevoel wil ik niet meer en wil meer rust.
Hopelijk gaat de therapie wat doen.

ben ook wel benieuwd of jullie de Truus weleens tegen kwamen? Ik kom ze weleens tegen als ik met de hond loop etc.
Vanmorgen wilde man en ik toch nog wat laatste cadeaus in huis halen en we waren net goed en wel uit de auto en Truus liep daar ook……. Zo ongemakkelijk. Sfeer slaat bij mij dan ook gelijk om en we zijn maar naar huis gegaan. Man voelde zich rot , maar ik kan me er dan niet toe zetten. Ook om te voorkomen dat we elkaar dan steeds treffen. 
man en ik geen ruzie gekregen dus dat is al een klein stapje…. Maar voel me wel ontzettend rot en twijfel dan of ik het door mijn houding dan niet verpest. 
nu na zo’n lange tijd raakt het me nog zo…. Bah.
Iemand advies om hier mee om te gaan? En ook wat zekerder in te worden?

Muppet81 schreef op 18-12-2021 om 14:59:

ik heb me gisteren aangemeld voor therapie. Ben erg benieuwd! Denk dat het goed is om met mezelf aan de slag te gaan. Herken mezelf soms niet meer en worstel met zoveel emoties dat ik mezelf een beetje “ labiel” voel. Dit gevoel wil ik niet meer en wil meer rust.
Hopelijk gaat de therapie wat doen.

ben ook wel benieuwd of jullie de Truus weleens tegen kwamen? Ik kom ze weleens tegen als ik met de hond loop etc.
Vanmorgen wilde man en ik toch nog wat laatste cadeaus in huis halen en we waren net goed en wel uit de auto en Truus liep daar ook……. Zo ongemakkelijk. Sfeer slaat bij mij dan ook gelijk om en we zijn maar naar huis gegaan. Man voelde zich rot , maar ik kan me er dan niet toe zetten. Ook om te voorkomen dat we elkaar dan steeds treffen.
man en ik geen ruzie gekregen dus dat is al een klein stapje…. Maar voel me wel ontzettend rot en twijfel dan of ik het door mijn houding dan niet verpest.
nu na zo’n lange tijd raakt het me nog zo…. Bah.
Iemand advies om hier mee om te gaan? En ook wat zekerder in te worden?

wat vreselijk om te horen dat je je er zo rot onder voelt. Is het misschien een idee om even uit elkaar te gaan om de gedachtes te ordenen? 

Ik kwam er onlangs achter dat mijn man waar Ik samen 3 kinderen mee heb, al 5 jaar een affaire had. Hij heeft haar ooo nog eens zwanger gemaakt.

ik was en ben kapot van verdriet. Tot op heden hebben we een pauze. Ik wil even nadenken over of ik nog wel samen wil met hem en hoe het dan verder moet.

ik heb jullie weer gevonden  

hier nog steeds in rustig vaarwater, blij met de therapie, blij met onze relatie, net zelfs even een vuurpijl afgestoken ( man zijn idee ) om te vieren dat het de laatste weken zo goed loopt tussen ons  
dus met een lekker gevoel richting de feestdagen! 

@verdriet21 jeetje wat een heftig nieuws! en ook nog eens met een zwangerschap erbij. Ik kan me goed voorstellen dat je dan even na wil denken! Hoe staat je man hier zelf in?

@muppet81 hier ook aardig wat therapie achter de rug, moet zeggen dat de therapie mij maar ook ons zeker geholpen heeft, zonder therapie hadden we het niet gered ben ik bang! 

Hoe is het met de rest van de dames ? 

Muppet81 schreef op 18-12-2021 om 14:59:

ben ook wel benieuwd of jullie de Truus weleens tegen kwamen? Ik kom ze weleens tegen als ik met de hond loop etc.
Vanmorgen wilde man en ik toch nog wat laatste cadeaus in huis halen en we waren net goed en wel uit de auto en Truus liep daar ook……. Zo ongemakkelijk. Sfeer slaat bij mij dan ook gelijk om en we zijn maar naar huis gegaan. Man voelde zich rot , maar ik kan me er dan niet toe zetten. Ook om te voorkomen dat we elkaar dan steeds treffen.
man en ik geen ruzie gekregen dus dat is al een klein stapje…. Maar voel me wel ontzettend rot en twijfel dan of ik het door mijn houding dan niet verpest.
nu na zo’n lange tijd raakt het me nog zo…. Bah.
Iemand advies om hier mee om te gaan? En ook wat zekerder in te worden?

Wij zijn om deze reden afgelopen week verhuisd. Ik kon het echt niet aan. Als wij verder willen samen moeten de Truusjes niet in beeld zijn. Aangezien onze kinderen bij elkaar in de klas zitten, zal ik haar echt nog wel zien. Maar dan kan ik me daar op instellen.

Hier ziten we nog steeds in een intimiteitsdip. Krijg het gewoon niet voor elkaar. Als het zo blijft zullen we wel weer een keer naar de therapeut gaan.....

Vaak is 'Truus' ook niet echt veel leuker dan je zelf bent. Het is het nieuwe, het spannende, het stiekeme, het opwindende, stuk fantasie, aandacht krijgen, met iemand net dat éne stukje wensen, verlangens, geilheid, behoeftes kunnen delen en uitleven op het moment dat dat in de eigen relatie even niet op de manier kan zoals dat wel met Truus kan. Omdat Truus zo welwillend is, omdat met Truus verder niets hóeft, omdat het alleen om dat ene stukje spannende en stiekeme seks gaat. Begint allemaal als heel onschuldige 'spielerei', iets wat met gemak 'er bij' te doen is, onder controle gehouden kan worden. Dénkt hij. Tot het moment dat Truus meer wil, meer verwacht, eisen gaat stellen, wensen kenbaar gaat maken, gaat manipuleren, meer tijd samen wenst /eist te spenderen, als een echt stel. Om meer van zijn onverdeelde aandacht te hebben, omdat ze hem eigenlijk niet langer wil delen met zijn vrouw, omdat ze het anders zo moeilijk heeft en ze alleen nog maar gelukkig kan zijn als hij bij haar is... Dan is Truus ineens niet meer zo leuk, niet meer zo dat heerlijk frivole ding dat overal voor in is wat bedzaken en activiteiten 'tussen de lakens' betreft. 

Nee, dan wordt het ineens lastig allemaal, als de 'speeltijd' ineens bepaalde restricties krijgt en mevrouw gaat lopen pruilen omdat zij vindt dat het bij hem alleen maar om de lust en seks lijkt te gaan en niet om haar karakter en ware persoonlijkheid, die dan ineens door de hele façade breken. Een karakter en persoonlijkheid die hem eigenlijk helemaal niet aanstaan (klinkt heel hard en onaardig, maar volgens mij is het vaak wel zo), waar hij niets mee heeft. Wat haar dus voor hem ook echt niet leuker maakt. Wat hem doet beseffen dat zijn eigen vrouw in feite de leukste en de liefste is. Dat ze dat al was en dat ze dat ook altijd voor hem zal zijn.
Maar ja, dan ben je dus al een vreselijke hufter geweest doordat je zó verlust was op Truus, dat je dacht dat je daar zonder problemen wel even wat leuk verzetjes mee kon hebben, naast je vaste relatie. Hoefde immers niemand iets van te weten of te weten te komen, gewoon even lekker doen waar je zelf zin in had, dat wilde die Truus immers ook, dat liet ze duidelijk genoeg weten in woord en lichaamstaal, dus hupsakee, oogkleppen op en dat doen we gewoon even. 

Er niet bij stil staande, dat Truus ook een mens is met gevoel, een mens van vlees en bloed, een mens die ook bepaalde gedachten en verwachtingen heeft. Maar die door de in begin allesoverheersende aantrekkingskracht en lust voor elkaar even naar de achtergrond verschuiven.
En weer wat meer boven komen drijven als het vuur na een tijdje wat gaat luwen. Waardoor zo'n affaire dan bij lange na niet meer zo ideaal en euforisch is als toen het begon en het allemaal nieuw en spannend was. Waardoor er scheurtjes ontstaan, men steken gaat laten vallen, last krijgt van gewetenswroeging en het er uiteindelijk op uitdraait dat de affaire stopt. Op welke manier dan ook, als het dan op een ongemakkelijke manier ineens maar 'over' moet zijn, de geheime 'relatie' niet in onderling goed overleg beëindigd wordt, dan blijft er wellicht het één en ander over aan onuitgesproken en onverwerkte spanningen en gevoelens tussen beide minnaren 
En dat maakt ook wel dat het achteraf allemaal wat ongemakkelijk voelt, wanneer je elkaar na die periode van overspel dan nog steeds wel eens tegen het lijf loopt (zeker als je vaste partner daar bij is). Zij is immers degene, die het hele vreemdgaan mede mogelijk heeft gemaakt. En dat heeft ze, linksom of rechtsom, ook uit een stukje eigenbelang gedaan. Zij had ook iets nodig, op het moment in de periode dat ze elkaar tegenkwamen.
Niet dat ik daarmee de 'Truzen' of het vreemdgaan wil goedpraten, allerminst.

Ik vind het gewoon zo k*t dat vreemdgaan zoveel kapot maakt. Dat het je als bedrogene zo onzeker over jezelf maakt, dat het je vertrouwen zo aantast. Je onbevangenheid, misschien ook wel je idee over echte, ware liefde. Omdat je dacht die gevonden te hebben in je partner. Omdat je dacht dat jullie voor elkaar bestemd waren. Om samen een leven en een mooie relatie op te bouwen, een gezin te stichten, samen oud te worden. Klinkt misschien heel bekrompen, maar zo zijn velen van ons hier in grote lijnen allemaal grootgebracht, toch? En daar komt een flinke deuk in door zoiets. Het brengt twijfel en onzekerheid, zeker ook als je besluit om samen  verder te gaan, opnieuw te beginnen met elkaar. Ben ik nog wel leuk genoeg, echt leuker dan die ander, voor mijn partner? Wil hij nou echt wel met mij verder om wie en wat ik voor hem ben of is het eigenlijk alleen maar uit schuldgevoel/plichtsbesef? En het kost heel veel tijd/therapie om dat te boven te komen. Heel veel tijd en ups en downs.

Ik had mij hier liever niet gemeld maar daar ben ik weer.
Ik heb gereageerd in het vorige topic (7). Er is een hoop gebeurd na die reactie.
Inmiddels is er aangegeven dat man verliefd is op de desbetreffende collega. En het is wederzijds. Hij geeft aan niet het op te willen geven hier, heeft naar eigen zeggen het contact verbroken met haar (ging niet zonder slag of stoot). Geeft aan dat er niks fysieks is gebeurd. Of dit zo is weet ik niet. Het is voor mij ook bijzaak.. ik wil nu gewoon dat we hier uit komen. Hij geeft aan in de war te zijn, maar ons wel een kans wil geven. Als dit zo is dan deal ik later wel met wat er eventueel wel of niet is gebeurd. Ik ben vooral bang dat hij ondertussen doodleuk nog contact heeft met haar. Dan is dit gevecht voor mij onmogelijk te winnen.

Ik heb het draadje “hoe lang op man wachten” gelezen en hier had ik veel aan. Andere tips en ervaringen zijn absoluut welkom!

Mijn hele bestaan lijkt op losse schroeven te staan en ik heb er zo ontzettend veel moeite mee. 

Hè arme Pluis, wat naar voor je😟 Verschrikkelijk verdrietig en verwarrend als je hoort dat je man verliefd is op een ander. Dat hij wel met jou verder wil is positief, maar inderdaad, je kunt van hem vragen dat hij geen contact meer heeft.
Hoewel ik achteraf vind dat ik heel slap was, was dat mijn enige duidelijke grens: als hij niet alles verbrak, dan was het voor mij klaar. En hij heeft zitten pleiten voor vriendschap en weet ik wat. Nee was het en bleef het.
Bij ons kwam hij na 1,5 jaar nog eens met een volledige bekentenis ennaamen adres, dus ik kón niet meer, maar ik kan me voorstellen dat het verleidelijk is om haar op te zoeken en de huid vol te schelden of iets van dien aard. Doe dat niet!
Wat je zeker niet moet doen, is naar details vragen als blijkt -en dat zal zeker- dat ze geen kuise verhouding hadden. Die blijven je altijd bij, ik kan de hele film afspelen.
En neem iemand in vertrouwen en/of zoek hulp. Dit is zo groot, dat kun je niet alleen aan.
Sterkte, vrouw, het is een rotperiode.

Puinhoop schreef op 19-12-2021 om 17:18:

Hè arme Pluis, wat naar voor je😟 Verschrikkelijk verdrietig en verwarrend als je hoort dat je man verliefd is op een ander. Dat hij wel met jou verder wil is positief, maar inderdaad, je kunt van hem vragen dat hij geen contact meer heeft.
Hoewel ik achteraf vind dat ik heel slap was, was dat mijn enige duidelijke grens: als hij niet alles verbrak, dan was het voor mij klaar. En hij heeft zitten pleiten voor vriendschap en weet ik wat. Nee was het en bleef het.
Bij ons kwam hij na 1,5 jaar nog eens met een volledige bekentenis en naam en adres, dus ik kón niet meer, maar ik kan me voorstellen dat het verleidelijk is om haar op te zoeken en de huid vol te schelden of iets van dien aard. Doe dat niet!
Wat je zeker niet moet doen, is naar details vragen als blijkt -en dat zal zeker- dat ze geen kuise verhouding hadden. Die blijven je altijd bij, ik kan de hele film afspelen.
En neem iemand in vertrouwen en/of zoek hulp. Dit is zo groot, dat kun je niet alleen aan.
Sterkte, vrouw, het is een rotperiode.

Hier ben ik het helemaal mee eens. 

Bedankt voor jullie reacties!

Puinhoop, wat ellendig dat er na zo een lange tijd nog een hele bekentenis volgde. Lijkt me heel heftig, vooral omdat ik er nu een week middenin zit en deze week lijkt al een eeuwigheid te duren. Details vragen zal ik zo min mogelijk doen want ik zit inderdaad niet te wachten op beelden in plaats van de nu al verwarrende en verdrietige flarden die ik steeds zie in mijn hoofd. 

Anna Cara, nee ik heb verder geen harde eisen gesteld. Ook omdat ik het eerlijk gezegd zelf even niet zo goed weet. Hij is zichzelf niet, ik ook niet, en ik wil eigenlijk eerst proberen terug te keren naar een soort van rust zodat ik weer enigszins helder kan denken. Voor mezelf maar ook omdat het op deze manier een vrij makkelijke keuze wordt; de andere vrouw die vrij, blij, verliefd gezellig en leuk is of ik die hier zit met mijn verdriet, woede, wanhoop en angst. Nee, ik ben niet de gezelligste en ik schiet alle kanten op. En ik kan dat niet altijd van mij af laten glijden. Ik kan van mezelf best wel emotie neutraal overkomen maar ik herken nu niks van die kalmte. Ik ben mezelf volledig kwijt. 
Het is haalbaar voor ze om geen contact te hebben. Ze werken niet op dezelfde locatie en komen elkaar misschien wel tegen, maar dat is echt zelden. Dus daar heb ik wel vertrouwen in. Met dat het niet zonder slag of stoot ging bedoel ik dat hij het niet helemaal af wilde kappen in eerste instantie. Hij wilde tijd om het af te bouwen maar hier was ik heel standvastig in: het is geen contact of wel contact maar niet met mij onder één dak. Ik ga niet toekijken hoe jullie gezellig verliefd zitten te appen. 
Mijn man wil met mij verder vanwege het feit dat we echt geen rot relatie hadden, hoe wrang dat nu ook lijkt te klinken. We hadden het echt wel goed, waren maatjes, veel dezelfde interesses en daarnaast ook kinderen. We gooien heel wat weg anders; en het gaat veel partijen veel verdriet opleveren. Hij ziet ook wel in dat die verliefdheid waarschijnlijk komt doordat het even een tijdje wat minder liep tussen ons. Maar hij heeft er wel veel verdriet van en wil niks met mij delen. Dat vindt hij onprettig, wil hij niet en wil het alleen afsluiten en verwerken (zijn woorden). Ik merk ondertussen een enorme afstand, terwijl ik juist zoveel behoefte heb aan een arm om mij heen. Ik moet het nu allemaal uit mijzelf halen en wachten tot hij eventueel misschien weer de man wordt die hij ooit was. Op het moment lijkt het een vreemde. Hij zegt dat hij het wel probeert maar gevoel niet kan forceren. Dat snap ik. Maar ik voel mij ontzettend eenzaam.

Prinses Pluis, je vroeg om tips en ervaringen. Die heb ik wel .
Om te beginnen is het goed dat je man je nu heeft kunnen vertellen dat hij inderdaad verliefd is. Verder is het fijn dat hij aangeeft met jou verder te willen. Maar dat kan maar op 1 manier en dat is cold turkey. Volgens mijn man, en die kan het weten…
Rationeel kan heeft hij nu blijkbaar besloten met jou verder te willen, maar zijn gevoel doet nog niet echt mee. Het slechte nieuws is dat dat ook nog wel een tijdje zal duren. Bij ons duurde het liefdesverdriet van man ongeveer een jaar. Wat bij ons belangrijk was: het oude gevoel tussen ons terughalen. Daar moet je man actief mee aan de slag, hij moet daar energie in steken. Wat mijn man deed was foto’s kijken uit onze jonge jaren en vooral ook veel muziek luisteren. Dat is zijn ‘emotionele centrum’, en daarmee haalde hij langzaamaan zijn gevoel voor mij weer terug. Want dat gevoel had hij al een tijdlang actief en effectief weggestopt. Dat heb je nodig om zonder gewetensbezwaren een affaire te kunnen hebben. Dat kan (volgens mij) niet echt naast elkaar bestaan, van je vrouw houden en er een ander op na houden.
En terwijl zijn gevoel voor mij weer terugkwam, nam de verliefdheid en het liefdesverdriet af. Maar daar is dus alles bij elkaar wel een jaar overheen gegaan. Met echt 0 contact met die ander! Want zolang er ook maar een beetje contact is blijft dat gevoel gevoed worden.Want wat je aandacht geeft, groeit!

Het was bij ons een hele rare situatie, ik troostte man vanwege zijn liefdesverdriet. Dat ik dat kon heeft ons echt geholpen. Want als ik mijn armen om hem heen sloeg, deed hij dat ook bij mij. En zo troostte hij mij in mijn verdriet om wat er gebeurd was. Hoe verknipt misschien ook, juist die verbondenheid, die intimiteit, heeft ons samen gehouden.

Wij zijn samen in therapie geweest (EFT, emotionally focussed therapie) en dat was een gouden greep. Daarmee kom je tot de kern in die eeuwige rondjes waarin je samen ronddraait, de discussies die je steeds opnieuw voert maar waarin je elkaar niet bereikt en niet begrijpt. Ik vind het echt een aanrader voor alle stellen waar communicatie een probleem is.

Een vreemdganger schaamt zich voor wat hij heeft gedaan, wat hij voelt, wat hij doet. En 9 van de 10 gevallen komt (denk ik, mijn mening) doordat de vreemdganger in zichzelf iets mist, of zelf ergens mee worstelt maar dat niet kan of durft aan te gaan met zichzelf. Het vreemdgaan is een vlucht. En met zichzelf aan de slag gaan is na vreemdgaan nog moeilijker, omdat ze dan ook nog eens met de schaamte en jouw verdriet worstelen. Maar het is wel essentieel. Mijn man is naast de relatietherapie ook nog met zichzelf aan de slag gegaan (ik ook, maar dat is voor dit verhaal niet zo relevant). Dat is echt noodzakelijk. En als hij zelf niet tot dat inzicht komt, is het naar mijn idee allemaal redelijk kansloos. Dus wat ik je aanraad is om het op te geven. Hoe eng misschien ook, en waarschijnlijk compleet tegen je gevoel in. Maar als je man het nu nog niet snapt gaat hij dat ook niet vanzelf doen, ben ik bang. Misschien dat het muntje valt als jij zegt dat je opgeeft. Dat jij hem niet kunt dwingen naar zichzelf te kijken maar dat dat wel nodig is om jullie relatie een kans te geven. Dus dat hij je kan bellen als hij zover is. En eerder niet.
Hier was er ook een echte crisis voor nodig om man wakker te laten worden. Wel van een andere orde, onze oudste viel uit op school en kwam overspannen en depressief thuis te zitten. En dan doe je zo’n kind niet ook nog een scheiding aan. Maar die druk was wel nodig om man in beweging te krijgen…

Heel veel sterkte!

Pennestreek, heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie. Ik heb er heel veel aan.

Ik zeg heel leuk dat ik eerst rust in wil bouwen maar de wispelturigheid in emoties spat van het scherm af volgens mij. En dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik heb continu het gevoel dat ik op iets wacht, maar ik weet niet wat. Kwestie van er dwars door heen en over mij heen laten komen? Uitzitten? Andere logische eerste stappen die ik of wij moeten ondernemen? Soms weet ik het echt niet meer. Ik schiet alle kanten op. Ik ga in elk geval vanmiddag voor mezelf een afspraak inplannen met een maatschappelijk werker. Ik wil het gevoel hebben dat ik iets doe, dat ik in beweging blijf. Ik word helemaal gek van mezelf. Omdat ik niet weet waar ik moet beginnen voelt een maatschappelijk werker als een goeie eerste stap. 

Ik weet gewoon niet goed hoe ik moet omgaan met het gevoel wat bij mij heerst ten opzichte van het gebrek aan empathie. Het liefst hoor ik dat man zegt “natuurlijk ga ik voor jou! Voor ons! Doen we!”. Maar het lijkt alsof de vechtlust ontbreekt. En dat snap ik als je vol bent van liefdesverdriet. Maar ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk. Bang dat hij over een paar maanden alsnog vertrekt. Dat het uitstel van executie is. Daarbij ben ik toch nog bang dat hij stiekem nog contact heeft met Truus. Ik denk dat dit het effect is van het stiekeme gedoe wat een paar weken heeft geduurd. Ik wil ook niet meer de sherlock uithangen. Maar ergens heb ik toch nog een naar onderbuik gevoel. Al kan ik het verschil tussen wat ingefluisterd wordt door angst of door intuïtie ook weer niet goed filteren. En ik voel mij eigenlijk te goed om stiekem te gaan neuzen in zijn telefoon. Wat een gedoe..

Hoe lang duurde de verliefdheid bij jouw man, Pennestreek? Het is hier maar een paar weken geweest, het is pas een week of drie/vier gaande. Ik hoop dat dat uitmaakt. En ik probeer tussen al die onzekerheid mijzelf steeds te vertellen dat hij het in elk geval heeft opgebiecht  en dat dat ook wat waard is. Dat hij al lang had kunnen gaan als hij had gewild. Maar soms voelt het meer alsof ik dat zeg om mijzelf te overtuigen..