Verder na ontrouw - deel 8

Max88 schreef op 12-12-2023 om 22:36:

[..]

Ik heb geprobeerd en ben uitéindelijk gegaan. Om mijn kinderen te laten zien dat mijn eigenwaarde groter was dan wat ik toen kreeg.

Herkenbaar; zo dacht ik er ook over. Ik schreef vanochtend al dat mijn kinderen zonder het te weten betrokken werden in het bedrog. Voor hen vielen dus ook de puzzelstukjes in elkaar. Ze hebben me later weleens verteld dat als ik na de grote klap toch verder had gewild met hun vader, ze dat niet zouden hebben kunnen begrijpen. Ik vind dat ik hen iets heb meegegeven over het belang van eigenwaarde - ook al had ik dat heel graag op een andere manier willen laten zien- maar dit is hoe het is gelopen.

Pennestreek schreef op 12-12-2023 om 21:43:

[..]

Uiteraard zette hij met zijn vreemdgaan de veilige haven van de kinderen op het spel. Maar uiteindelijk heb jij dat ook gedaan. Jij bent degene geweest die daarmee niet kon/wilde leven. Jouw behoefte om niet verder te gaan met hem boven het belang van je kinderen stelde. Dan ben jij hierin toch net zo ‘fout’ als hij, vanuit het gezichtspunt van de kinderen? Hij wilde in eerste instantie wel blijven, begrijp ik uit je verhaal.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je niet met hem verder wilde. Maar ik vind dit wel een ingewikkelde tegenstrijdigheid. Ik weet nog heel goed dat in de tijd dat mijn relatie op instorten stond, en ik iets dergelijks wel eens schreef, hier gereageerd werd dat ik dat helemaal verkeerd zag. Dat man verliefd was op een ander en van mij wilde scheiden, stond los van onze kinderen, volgens veel meeschrijvers hier. Ik zag dat heel anders, ik vond dat hij wel heel erg van het padje moest zijn als hij zelfs de helft van de tijd afstand wilde doen van zijn kinderen, om maar bij mij vandaan te komen. Ik weet dat hij achteraf ook echt niet snapt dat hij dat er ooit voor over had gehad. Zijn kinderen zijn hem zo ongeveer heilig. Hij zat dan ook echt heel diep in zijn eigen ellende. Maar gelukkig heeft hij op tijd ingezien dat hij op de verkeerde weg was. Ik blijf het idee hebben dat in meer gevallen de problemen bij de vreemdganger zelf zitten.

Ik weet niet precies wat ik met deze post wil, maar jouw post raakte me. Ik denk omdat ik destijds juist zo graag wilde vechten voor onze relatie vanwege onze kinderen. En ik hier best flink wat onbegrip ontmoette voor mijn standpunt.

Gebruik je kinderen niet als een excuus om te rechtvaardigen waarom je niet vertrok. Angst om weer single te zijn? Misschien ben je ouder geworden en dacht je dat je niemand anders kon vinden? Is het vanwege de levensstijl, de valse gelukkige gezinsillusie en alles wat daarbij hoort? Kon je niet sterk in je schoenen staan en voor je kinderen zorgen zonder de extra paar handen? Angst voor de mening van anderen, beschaamd dat je man niet genoeg van je hield en je respecteerde om trouw te blijven, dus ben je bereid ermee te leven? Misschien was het voor jou onbegrijpelijk dat hij voor zijn minnares viel, of misschien zelfs van zijn minnares hield, dus je hield jezelf voor de gek door te geloven dat er een grote verleiding heeft plaatsgevonden, in plaats van onder ogen te zien dat een ander boven jou verkozen werd, keer op keer. Misschien heb je jezelf ervan overtuigd dat hij soort van slachtoffer is, zodat je voor jezelf kunt rechtvaardigen om bij hem te blijven.

Titiv, lees jij hier nog mee? Ik ben erg benieuwd hoe het met je gaat inmiddels. Het is alweer een poos geleden dat ik iets voorbij zag komen van je. 

Misschien is Pennestreek van mening dat je jezelf als mens een soort van superieur mag voelen omdat je ondanks vreemdgaan bij je partner bent gebleven?
Alsof jouw manier de enige goede manier is, Pennestreek?

Gedoe schreef op 13-12-2023 om 09:05:

Wat een nare tonen hier nu op het forum. Het hoeft allemaal niet hè? Je hoeft niet te blijven bij je partner. Net zo min als je deze hoeft te verlaten. De beweegredenen zijn uiteenlopend en die zijn in principe allemaal helemaal oké. Niemand heeft de wijsheid in pacht.

Laten we er voor waken dat we elkaar proberen te beschuldigen van het maken van verkeerde keuzes, want echt verkeerde keuzes zijn er meestal niet in zulke precaire situaties.

Die nare toon is wat mij betreft ingezet door Pennestreek, met haar akelige post aan mij. Sommige dingen zeg je gewoon niet, en mij zeggen dat ik mijn eigen belang boven dat van mijn kinderen stelde door mijn vreemdgaande man te verlaten, is gewoon uitermate laag.

Er spreekt voor mij ook een soort superieur toontje uit, alsof zij heilig is door bij haar man te blijven. Daar heb ik dan weer nooit iets  over gezegd; sterker nog: ik had altijd wel bewondering voor Pennestreek en haar keuzes, maar voor mij heeft zij zich nu als gesprekspartner wel gediskwalificeerd. Haar echte mening over mensen die kiezen voor een scheiding is nu duidelijk. 

Pennestreek heeft zoveel mooie bijdrages geleverd. Hoop dat ze nog terugkomt op het bericht aan persephone. Kan me de geraaktheid voorstellen.

Quote gedoe: ‘Laten we er voor waken dat we elkaar proberen te beschuldigen van het maken van verkeerde keuzes, want echt verkeerde keuzes zijn er meestal niet in zulke precaire situaties.’

Ik ben het eens met gedoe, maar verwoord het net omgekeerd: er zijn gevoelsmatig geen goede keuzes. Niemand van ons heeft ervoor gekozen bedrogen te worden. Het is wel gebeurd. Ik heb sterk naar mijn vrouw gevoeld dat ze hiermee mij voor een onmogelijke keuze plaatste.  Van de verschillende keuzes die voorlagen was er geen die ik wilde. Ik waardeer het leven en tegelijk zijn er nog steeds momenten waarop ik een gat in mijn ziel voel. Ongeacht de keuze die ik maakte. Daarom kan ik voor elke keuze die mensen maken begrip opbrengen.

Ik ben blij dat ik nog samen ben met mijn vrouw. En dat kan met name omdat zij alles heeft gedaan wat ze kon om verantwoordelijkheid te nemen en te herstellen waar dat kan. Er is een aantal momenten geweest waarop ik het geloof kwijt was en weet daarom dat een andere uitkomt had gekund en soms ook meer perspectief kan geven.

Ik snap eerlijk gezegd al die commotie soms niet, alsof kinderen zo slecht zouden gedijen bij gescheiden ouders. Ja, er zijn wel statistieken die zeggen dat kinderen van gescheiden ouders het minder goed doen, maar soms is het gewoon wat het is. Is ook gewoon een onderdeel van het leven.
Ik kom zelf uit een gezin met gescheiden ouders, ik was 11 destijds, en ja, het was even een rare en gekke tijd, maar ik en mijn zusjes zijn er niks minder om geworden. Eerder sterker en weerbaarder. Ik neem het mijn ouders ook absoluut niet kwalijk dat het zo is gelopen. 
Enkel en alleen voor de kinderen bij je partner blijven? Volgens mij word je daar echt geen leuker mens of een betere ouder van.

Haaika schreef op 13-12-2023 om 18:29:

Ik snap eerlijk gezegd al die commotie soms niet, alsof kinderen zo slecht zouden gedijen bij gescheiden ouders. Ja, er zijn wel statistieken die zeggen dat kinderen van gescheiden ouders het minder goed doen, maar soms is het gewoon wat het is. Is ook gewoon een onderdeel van het leven.
Ik kom zelf uit een gezin met gescheiden ouders, ik was 11 destijds, en ja, het was even een rare en gekke tijd, maar ik en mijn zusjes zijn er niks minder om geworden. Eerder sterker en weerbaarder. Ik neem het mijn ouders ook absoluut niet kwalijk dat het zo is gelopen.
Enkel en alleen voor de kinderen bij je partner blijven? Volgens mij word je daar echt geen leuker mens of een betere ouder van.

Ja er zijn ook niet zo veel onderzoeken naar kinderen wier ouder bij elkaar zijn gebleven voor de kinderen maar die eigenlijk elkaar niet meer konden luchten of zien. Ik denk dat je dan beter kan scheiden. 

Ik baalde toen de vader van mijn kind het gezin opbrak. (niet de vreemdganger waar ik het in dit draadje over heb). Ik wilde er alles aan doen om maar het heilige gezin bij elkaar te houden. Maar later ben ik hem heel dankbaar:  ik was een veel leukere moeder op deze manier dan ik met hem geweest zou zijn. En mijn kind is vooralsnog een evenwichtige volwassene die zegt nergens last van te hebben gehad en veel voordelen ziet van gescheiden ouders. 

Mijn ouders bleven bij elkaar... mén wat een dysfuncitioneel gebeuren was dat zeg. 

Maar goed, ieder gaat natuurlijk achter de keuze staan die zij maakt na het vreemdgaan. En soms zit daar wat cognitieve dissonantie bij. Of pijn, verdriet en hard werken om maar door te kunnen gaan worden gecompenseerd met een morele selfboost: ik was ten minste niet fout zoals zij die niet door gingen met de vreemdganger ook al hadden ze kinderen. 

Aan elke keuze hangen ook negatieve aspecten en het is menselijk die voor je zelf te willen compenseren. Alleen wordt het jammer als men van daar uit met het vingertje gaat wijzen.

Zo, ik heb wel wat veroorzaakt met mijn post zeg. Ik wist van tevoren wel dat ik zulke reacties ik zou krijgen. Maar ik had toch gehoopt dat jullie het zouden lezen voor wat het is: advocaat van de duivel spelen. Ik vind niemand ‘fout’, maar ik wilde er maar mee aantonen dat je persoonlijke situatie je beeld nogal kleurt. Je kinderen het voorbeeld willen geven dat je eigenwaarde niet van een ander af moet hangen is natuurlijk prima. Maar ik wilde dus juist mijn kinderen het voorbeeld geven dat je iemand die de weg kwijt is juist de kans geeft om die weer terug te vinden. Dat je niet direct opgeeft als de weg wat hobbelig is. Dat mensen een tweede kans verdienen. En ik had beloofd in voor- en tegenspoed, nou, dit wás tegenspoed.

Kortom, er is geen goed en fout. Maar ik krijg heel erg het gevoel dat er hier een aantal mensen rondloopt dat nogal snel aanstuurt op uit elkaar, onder het motto dat dat beter zou zijn voor de kinderen. Dat trekken aan een dood paard geen zin heeft, terwijl ik in zo’n paard echt nog wel leven zie. Dat je je eigenwaarde niet moet verliezen. Niet moet blijven omdat je niet alleen durft te zijn. Ik kan jullie vertellen dat ik mijn eigenwaarde nooit kwijtgeraakt ben, integendeel. En ik kan prima alleen zijn. Ik ben ook economisch zelfstandig. Allemaal geen argumenten voor mij om te blijven. Ik bleef omdat ik zag wat er gebeurde. En ik zie dat in meer situaties die hier voorbij komen. Recent nog de gevallen Titiv en A.nne. Bij die twee is hier ook vaak geroepen dat ze het op moesten geven. Ik ben blij dat ze dat niet gedaan hebben en tegen de stroom in hun eigen gevoel gevolgd hebben.

Pennestreek schreef op 13-12-2023 om 19:57:

Zo, ik heb wel wat veroorzaakt met mijn post zeg. Ik wist van tevoren wel dat ik zulke reacties ik zou krijgen. Maar ik had toch gehoopt dat jullie het zouden lezen voor wat het is: advocaat van de duivel spelen. Ik vind niemand ‘fout’, maar ik wilde er maar mee aantonen dat je persoonlijke situatie je beeld nogal kleurt. Je kinderen het voorbeeld willen geven dat je eigenwaarde niet van een ander af moet hangen is natuurlijk prima. Maar ik wilde dus juist mijn kinderen het voorbeeld geven dat je iemand die de weg kwijt is juist de kans geeft om die weer terug te vinden. Dat je niet direct opgeeft als de weg wat hobbelig is. Dat mensen een tweede kans verdienen. En ik had beloofd in voor- en tegenspoed, nou, dit wás tegenspoed.

Kortom, er is geen goed en fout. Maar ik krijg heel erg het gevoel dat er hier een aantal mensen rondloopt dat nogal snel aanstuurt op uit elkaar, onder het motto dat dat beter zou zijn voor de kinderen. Dat trekken aan een dood paard geen zin heeft, terwijl ik in zo’n paard echt nog wel leven zie. Dat je je eigenwaarde niet moet verliezen. Niet moet blijven omdat je niet alleen durft te zijn. Ik kan jullie vertellen dat ik mijn eigenwaarde nooit kwijtgeraakt ben, integendeel. En ik kan prima alleen zijn. Ik ben ook economisch zelfstandig. Allemaal geen argumenten voor mij om te blijven. Ik bleef omdat ik zag wat er gebeurde. En ik zie dat in meer situaties die hier voorbij komen. Recent nog de gevallen Titiv en A.nne. Bij die twee is hier ook vaak geroepen dat ze het op moesten geven. Ik ben blij dat ze dat niet gedaan hebben en tegen de stroom in hun eigen gevoel gevolgd hebben.

mwoah ik vind het toch met veel omhaal van woorden verdedigen dat je Persephone 'fout' noemde. 

En even: mensen die al jaren in een relatie zijn en/of met kinderen thuis weten weten vaak niet hoe het is om jaren alleen te zijn. Dat zijn ze dan misschien twee jaar in hun studietijd geweest, naast vrijheid, vrienden maken en feestjes. Maar dit terzijde

je schrijft:  Maar ik krijg heel erg het gevoel dat er hier een aantal mensen rondloopt dat nogal snel aanstuurt op uit elkaar, onder het motto dat dat beter zou zijn voor de kinderen. Dat trekken aan een dood paard geen zin heeft,.. 

Een aantal mensen... wie dan? Ik niet in ieder geval hoor. Ik vind alleen dat als men al jaren nog steeds getriggerd wordt in een heftige pijn door het vreemdgaan, dat men zich af mag gaan vragen of men niet een trauma bond zit. 

Dat mag je uiteraard vinden. Ik weet hoe ik bedoelde wat ik gezegd heb.

Nee, ik weet inderdaad niet wat het is om langdurig alleen te zijn. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het daarom niet zou kunnen of er bang voor zou zijn. Ik vind het een rare aanname dat ik daarom dus wel uit angst bij mijn man zal zijn gebleven. We waren bovendien al behoorlijke tijd in ieder geval doordeweeks uit elkaar. En we waren op papier al gescheiden. Maar dat doet er allemaal niet toe, het feit dat iemand nooit lang alleen is geweest (hoe weet je dat überhaupt op een forum?) is natuurlijk nog geen reden om dan maar aan te nemen dat iemand om de in jouw ogen verkeerde redenen voor een relatie blijft vechten.

Toch nog een vraag: als iemand bijvoorbeeld een ongeluk heeft gehad, of beroofd is, vind je dan dat er een einddatum moet zitten aan triggers, flashbacks, emotionele problemen? Of vind je dat iets anders? En zo ja, waarom dan?

Iemand beledigen onder het mom van "advocaat van de duivel spelen". Tja. Niet erg chique en een zeer bijzondere manier van een discussie voeren.

Ik schaar me niet onder jouw "aantal mensen". Ik vind namelijk helemaal niet dat iedereen maar moet scheiden en dat heb ik dan ook nooit gezegd. Ook heb ik nooit een waardeoordeel uitgesproken hier over mensen die een andere keuze maken dan ik gemaakt heb. Jij doet dat zeer duidelijk wel, maar dat noem je dan "advocaat van de duivel spelen". Een manier van discussiëren die blijkbaar alleen aan jou voorbehouden is.

Heel bijzonder allemaal.

Pennestreek schreef op 13-12-2023 om 20:55:

Dat mag je uiteraard vinden. Ik weet hoe ik bedoelde wat ik gezegd heb.

Nee, ik weet inderdaad niet wat het is om langdurig alleen te zijn. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik het daarom niet zou kunnen of er bang voor zou zijn. Ik vind het een rare aanname dat ik daarom dus wel uit angst bij mijn man zal zijn gebleven. We waren bovendien al behoorlijke tijd in ieder geval doordeweeks uit elkaar. En we waren op papier al gescheiden. Maar dat doet er allemaal niet toe, het feit dat iemand nooit lang alleen is geweest (hoe weet je dat überhaupt op een forum?) is natuurlijk nog geen reden om dan maar aan te nemen dat iemand om de in jouw ogen verkeerde redenen voor een relatie blijft vechten.

Toch nog een vraag: als iemand bijvoorbeeld een ongeluk heeft gehad, of beroofd is, vind je dan dat er een einddatum moet zitten aan triggers, flashbacks, emotionele problemen? Of vind je dat iets anders? En zo ja, waarom dan?

Maar ik heb nooit gezegd dat jij uit angst voor alleen zijn bij je man bleef he? Ik denk dat jullie het heel mooi verwerkt hebben, en heb dat ook in verschillende berichten aangehaald. Maar ik zie soms wel eens iemand voorbij komen die maar in een roller coaster blijft zit qua ' nee het is voorbij' versus 'nee ik heb hem toch vergeven' om dan vervolgens weer 'wat is het toch een graftak' oid te roepen. En dan denk ik "waarom ben je nog bij hem dan?'

Maar ik vind het dan weer een aanname dat jij aanneemt dat ik zeg dat als iemand nooit lang alleen is geweest, om de verkeerde reden in een relatie blijft. Waar zeg ik dat?

Mijn reactie op 'maar ik kan alleen zijn' in mijn vorige bericht is meer dat ik zoveel mensen hoor die in een relatie zitten dat ze dat heel goed kunnen en dan denk ik "joh doe het eerst maar eens'. De link naar in een relatie blijven ligt niet bij mij. Het gaat mij er om dat mensen het nogal makkelijk zeggen. 

Enfin, je zal het dan wel op een bepaalde manier bedoeld hebben, dat Persephone ook fout geweest zou zijn, voor mij voelt het als een onaangename zinsnede, ook al komt er nog zoveel uitleg achteraan. Maar zand erover wmb.  

Toch nog een vraag: als iemand bijvoorbeeld een ongeluk heeft gehad, of beroofd is, vind je dan dat er een einddatum moet zitten aan triggers, flashbacks, emotionele problemen? Of vind je dat iets anders? En zo ja, waarom dan?

Interessante vraag dank je. Ja dat vind ik wat anders omdat dan er geen emotionele directe band met de veroorzaker van de triggers is. Ik vind er dan ook geen einddatum aan zitten. Dat vind ik ook niet bij triggers bij vreemdgaan. Waar ik een einddatum aan vind zitten, of althans een punt waar men moet gaan kijken of je dit nog zo wilt, is of je dan bij de trigger gever moet blijven. 

Een vergelijking die een beetje mank gaat maar toch: als iemand een bepaalde hobby heeft waarbij ze een ongeluk  heeft gehad, bergbeklimmen of motorrijden en ze wil dat blijven doen maar komt elke keer emotioneel zwaar getriggerd van de berg of de motor af, dan zeg je na drie jaar ook: maar lieverd, zou je niet eens gaan kijken of je dat maar een tijdje niet moet doen? Het eerste jaar (pin me niet vast op de tijdspanne) kan het nog helend zijn als een vorm van exposure en er doorheen werken, maar na drie of vijf jaar steeds weer volkomen de kluts kwijt zijn, gaat menige dierbaren toch denken: "maar Ria, waarom nog, je raakt er zo van ondersteboven?"

Wat mij betreft was Pen even flink de weg kwijt met haar opmerking. Een relatie waarbij tal van ernstige problemen spelen die zelfs (jarenlang) trauma kunnen veroorzaken is wat mij betreft niet direct een veilige haven voor kinderen. Vergeving is een mooie eigenschap. Maar grenzen stellen en opkomen voor jezelf zijn wat mij betreft toch echt heel belangrijk. Ik ben blij dat mijn kinderen kunnen zien dat je sterk en onafhankelijk in het leven kunt staan. Dat je op jezelf kunt vertrouwen en jezelf kunt redden op alle mogelijke manieren. Ook binnen een relatie komen die eigenschappen van pas. Maar dat jij niet verantwoordelijk bent voor een andere volwassene. Zeker niet als dat iemand is die blijkbaar problemen heeft (en zichzelf dus niet kan redden). En jou daardoor schade heeft toegebrachte (want overspel geeft blijvende schade). Ik hoop dat zij in de toekomst sterk genoeg zijn om eigen keuzes te maken op tal van gebieden (werk, opleiding, vriendschappen). Ipv blijven hangen in het oude en vertrouwde. Dat ze leren door nieuwe ervaringen op te doen en verschillende mensen te ontmoeten. 

Ik kan alleen maar zeggen enorm veel sterker te zijn geworden door voor mijzelf te kiezen. Dat was nooit op deze manier gelukt als ik was gebleven. Dat was in mijn geval een stuk makkelijker geweest. Maar een belemmering voor persoonlijke groei (waar ik waarde aan hecht). En een manier om het netjes af te sluiten en triggers naar het verleden te verwijzen. Zelfs in de open relatie daarna is dat nooit meer een probleem geweest.