Religie en Spiritualiteit Religie en Spiritualiteit

Religie en Spiritualiteit

Kinderen Islamitisch opvoeden wegens Moslim man


Zane

Zane

13-02-2022 om 22:27 Topicstarter

Valeria schreef op 13-02-2022 om 18:36:

[..]

Maar staat hij ook open voor hoe JIJ je kinderen zou willen opvoeden? Is jouw visie niets waard dan?


Dat is zeker wat waard voor hem, op gebieden buiten Islam om.. 

Zane

Zane

13-02-2022 om 22:31 Topicstarter

AAE schreef op 13-02-2022 om 22:13:

je kent hem net 9 maanden en dan nu al discussies over de opvoeding van evt kinderen… lopen jullie niet wat op de zaken vooruit?
ik zou me nog maar eens goed bedenken voor je je in een huwelijk stort. Hoe vaak hoor je niet dat zo’n moslim als een blad aan een boom omslaat als je eenmaal getrouwd bent. Voor je het weet sta je met een hoofddoek op alleen nog maar het huishouden te doen en als het tot een scheiding komt ontvoert ie je kinderen naar het buitenland…
Of heb ik teveel films gezien …?

Ik denk dat het juist de bedoeling is om al over dat soort zaken te praten wanneer je weet dat partners daar erg verschillend over denken. Beter nu uit elkaar gaan dan over twee jaar of erger nog wanneer de kinderen er al zijn.


haha, wellicht iets te veel films. Maar zal o getwijfeld voorkomen in het echt. In zijn familie zijn er verschillende thuisblijvende vaders waar de vrouwen werken, dus dat beeld maak ik me niet zo druk om en ik denk hem toch wel goed genoeg te kennen om te weten dat dat niet gebeurt

Zane

Zane

13-02-2022 om 22:33 Topicstarter

A-nick schreef op 13-02-2022 om 21:27:

Waarom moet jij je aan hem aanpassen?
Waarom past hij zich niet aan jou aan?
Waarom komt hij niet naar Nederland en voeden jullie je kinderen typisch Nederlands op?
Dat zou een grote stap voor hem zijn. Maar dan moeten jullie je wel realiseren dat de stap de andere kant op voor jou exact even groot is!

Ik chargeer, om het heel duidelijk te maken. Het is niet eerlijk, noch gelijkwaardig, en dus gedoemd te mislukken, als jij het meeste of zelfs al het aanpaswerk moet doen. Dat gaat zich wreken.

Ik denk dat het heel verstandig is dat jullie er een punt achter hebben gezet. Dit kan nooit werken.

Hij zou ook bereid zijn om naar Nederland te komen, da’s een ander verhaal.

Op gebied van Islam zal ik me grotendeels inderdaad aan hem moeten aanpassen. Op andere gebieden zal hij zich aanpassen en wel compromissen willen sluiten. 

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:26:

[..]

 Wat ik belangrijk vind is dat er ruimte is voor twijfel en dat kinderen niet geforceerd worden. 

lees even terug naar een posting van mija, iets over het feit dat als je zoveel tijd laat besteden aan geloof dan wordt elke vorm van twijfel of niet-geloven direct de kop in gedrukt. 
dus echt, niet doen! alarmbellen.

gr Angela

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:33:

[..]

Hij zou ook bereid zijn om naar Nederland te komen, da’s een ander verhaal.

Op gebied van Islam zal ik me grotendeels inderdaad aan hem moeten aanpassen. Op andere gebieden zal hij zich aanpassen en wel compromissen willen sluiten.

maar dat kan niet. Islam en dan zijn manier is 'volledig' , er zijn geen andere gebieden. Dat is het hele punt met een zwaar geloof.

(daarmee zeg ik niet dat het daarom fout is maar het is een illusie om te denken dat er compromissen mogelijk zijn).

gr Angela

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:27:

[..]


Dat is zeker wat waard voor hem, op gebieden buiten Islam om..

welke gebieden zijn dat?

gr Angela

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:26:

[..]

Wat ik belangrijk vind is dat er ruimte is voor twijfel en dat kinderen niet geforceerd worden. Zo ziet hij dat ook, maar goed je weet nooit uit dat later als het echt zover is uitpakt.

Lieverd, die ruimte wordt ECHT niet geboden in de opvoeding van kinderen als de vader/ouders praktiserend moslim zijn. En op de dagelijkse Koranschool is ook 0% ruimte voor twijfel. Het is geen filosofie-les ofzo.
Niet voor niets spreek je in de Shahada uit dat er maar één God is en dat Mohammed zijn profeet is. Je zegt op dat moment: alles wat Mohammed heeft gezegd én dus daarmee ook de Koran, zijn de waarheid.
Daar is op zich niets mis mee - als je daar helemaal achter staat, maar dat is wel waar vanuit wordt gegaan. En jij staat daar niet achter!

Los daarvan: stel je krijgt dochters; besef je dat die nooit met een vriend thuis kunnen komen? Dat ze waarschijnlijk moeite gaan krijgen met op kamers gaan, of alleen gaan wonen als ze jong-volwassen zijn? Want 'dat is niet netjes'. En nee, jouw man vindt dan misschien wel dat het kan, maarja, je weet hoe er 'gepraat' wordt, dus nee, sorry, ook 'mijn dochter' mag geen vriend, niet op kamers etc. Het gaat niet om het hoofddoekje!
En heb je een zoon...? Ja, die mag dat wel. Oneerlijk? Misschien, maarja, die kan de familie-eer niet zo schaden als een meisje. En tja, er wordt geroddeld, dus sorry schat - ik moet hier rekening mee houden.

Hoe oud ben je eigenlijk? En hoe lang heb je je al verdiept in de islam?
Kijk, ik ben zelf ook getrouwd met een Marokkaanse man en al best wat jaren en ik hou heel veel van hem. Maar er zijn echt veel verschillen in opvatting hoor, hoe liberaal die van mij ook is.

Echt, ik zou er gewoon niet aan beginnen. Ik heb, net als jij, heel erg geïnvesteerd in de kant van mijn ex. Het geloof tot me nemen, me in hem verplaatsen. Ik heb heel veel aan de kant geschoven, onderbuikgevoelens. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik ook een praktiserende moslim zou worden, dat ik het hoe dan ook fijn zou vinden als mijn kinderen zo met het geloof worden opgevoed.

Ook ik kwam net in aanraking met de islam. Anders dan jij was ik echt overtuigd van het geloof en geloofde ik oprecht dat ik een toegewijde moslims zou worden. Maar zelfs ik sta er een paar jaar later heel anders in. En eerlijk, diep van binnen was er toen ook een heel klein stemmetje wat ik kei hard heb genegeerd.

Ik vind de islam nog steeds een mooi en allesomvattend geloof. Maar ik krijg het benauwd als ik zie hoeveel druk er ligt binnen de gemeenschap (geldt overigens voor vrijwel iedere gemeenschap) om te zijn 'zoals het hoort'. Ik heb in mijn huwelijk ook moeten voldoen aan allerlei eisen. Hoe ik omging met mannen, welke kleding ik droeg....zolang ik mezelf wijsmaakte dat ik het ook wilde, was alles fantastisch. Toen ik mijn eigen weg ging volgen en me realiseerde dat in mijn visie op het geloof het niet uitmaakte of ik bijvoorbeeld een mannelijke vriend al dan niet met drie zoenen begroette, ontstonden de problemen. 

Ex boos en teleurgesteld, ik schuldgevoel en spagaat. En er waren inmiddels twee dochters. Zelf voelde ik zo veel druk (deels van hem maar zeker ook vanuit mezelf, ik had hier immers voor gekozen en beloftes gemaakt) dat ik niet meer mijn eigen keuzes maakte. De gedachte dat mijn meiden die druk ook zouden voelen, maakte me helemaal gek. Begrijp me niet verkeerd: als zij kiezen om het geloof te omarmen en strikt te volgen, zou ik dat heel mooi vinden. Ik gun ze dat vertrouwen in God en het gevoel van de allesomvattende liefde die hij heeft. Maar ik vind echt dat ze alle vrijheid moeten hebben om hun pad zelf te kiezen. En die vrijheid is er alleen als ze ook het recht hebben en zich vrij voelen om een ander pad te kiezen. En dat is niet het geval in de opvoeding die mijn ex voor ogen heeft. Ook niet in de opvoeding die jouw vriend voor ogen heeft. En ik vind echt niet dat het verkeerd is om een bepaald geloof met de paplepel in te gieten. Ik zeg alleen dat het niet bij mij past en dat ik voor mijn kinderen meer keuzevrijheid wens. Door te scheiden weet ik dat ik nu helemaal vrij ben om mijn kinderen meer ruimte te geven dan wanneer ik getrouwd met mijn ex was gebleven. Ik vind het mooi dat hij zijn kant meegeeft, maar maak me ook zorgen over de druk die hij op de meiden gaat leggen.

Ik ken jou niet, alleen deze post. Maar ik herken veel van mezelf in jouw verhaal. Zo graag samen willen zijn, zo graag willen geloven dat het geloof ook mijn keuze is, mezelf wijsmaken dat ik achter een strikte islamitische opvoeding sta.
Maar in jouw woorden lees ik hetzelfde onderbuikgevoel wat ik had. Hoor ik een stemmetje dat ik zelf helemaal gesmoord had. Maar als dit niet iets is waar je echt met volle overtuiging voor kiest, zonder dat onderbuikgevoel, dan komt er een dag dat het je tegen gaat staan. Als jouw principes keuzevrijheid zijn, en als je niet overtuigd bent van God en wat het geloof allemaal omvat, dan wil je niet dat je kinderen in dat keurslijf worden geduwd. En echt, als ik jouw verhaal lees voorzie ik dat jij er ook anders in gaat staan dan jouw vriend.

Nogmaals, ik heb helemaal niets tegen een (strikte) gelovige opvoeding. Maar ik weet uit ervaring dat je als ouder daar zelf echt volledig van overtuigd moet zijn, anders gaat het je ontzettend tegenstaan.

Veel wijsheid gewenst!

Zane

Zane

13-02-2022 om 23:21 Topicstarter

MevrouwKrul schreef op 13-02-2022 om 23:09:

Echt, ik zou er gewoon niet aan beginnen. Ik heb, net als jij, heel erg geïnvesteerd in de kant van mijn ex. Het geloof tot me nemen, me in hem verplaatsen. Ik heb heel veel aan de kant geschoven, onderbuikgevoelens. Ik heb mezelf wijsgemaakt dat ik ook een praktiserende moslim zou worden, dat ik het hoe dan ook fijn zou vinden als mijn kinderen zo met het geloof worden opgevoed.

Ook ik kwam net in aanraking met de islam. Anders dan jij was ik echt overtuigd van het geloof en geloofde ik oprecht dat ik een toegewijde moslims zou worden. Maar zelfs ik sta er een paar jaar later heel anders in. En eerlijk, diep van binnen was er toen ook een heel klein stemmetje wat ik kei hard heb genegeerd.

Ik vind de islam nog steeds een mooi en allesomvattend geloof. Maar ik krijg het benauwd als ik zie hoeveel druk er ligt binnen de gemeenschap (geldt overigens voor vrijwel iedere gemeenschap) om te zijn 'zoals het hoort'. Ik heb in mijn huwelijk ook moeten voldoen aan allerlei eisen. Hoe ik omging met mannen, welke kleding ik droeg....zolang ik mezelf wijsmaakte dat ik het ook wilde, was alles fantastisch. Toen ik mijn eigen weg ging volgen en me realiseerde dat in mijn visie op het geloof het niet uitmaakte of ik bijvoorbeeld een mannelijke vriend al dan niet met drie zoenen begroette, ontstonden de problemen.

Ex boos en teleurgesteld, ik schuldgevoel en spagaat. En er waren inmiddels twee dochters. Zelf voelde ik zo veel druk (deels van hem maar zeker ook vanuit mezelf, ik had hier immers voor gekozen en beloftes gemaakt) dat ik niet meer mijn eigen keuzes maakte. De gedachte dat mijn meiden die druk ook zouden voelen, maakte me helemaal gek. Begrijp me niet verkeerd: als zij kiezen om het geloof te omarmen en strikt te volgen, zou ik dat heel mooi vinden. Ik gun ze dat vertrouwen in God en het gevoel van de allesomvattende liefde die hij heeft. Maar ik vind echt dat ze alle vrijheid moeten hebben om hun pad zelf te kiezen. En die vrijheid is er alleen als ze ook het recht hebben en zich vrij voelen om een ander pad te kiezen. En dat is niet het geval in de opvoeding die mijn ex voor ogen heeft. Ook niet in de opvoeding die jouw vriend voor ogen heeft. En ik vind echt niet dat het verkeerd is om een bepaald geloof met de paplepel in te gieten. Ik zeg alleen dat het niet bij mij past en dat ik voor mijn kinderen meer keuzevrijheid wens. Door te scheiden weet ik dat ik nu helemaal vrij ben om mijn kinderen meer ruimte te geven dan wanneer ik getrouwd met mijn ex was gebleven. Ik vind het mooi dat hij zijn kant meegeeft, maar maak me ook zorgen over de druk die hij op de meiden gaat leggen.

Ik ken jou niet, alleen deze post. Maar ik herken veel van mezelf in jouw verhaal. Zo graag samen willen zijn, zo graag willen geloven dat het geloof ook mijn keuze is, mezelf wijsmaken dat ik achter een strikte islamitische opvoeding sta.
Maar in jouw woorden lees ik hetzelfde onderbuikgevoel wat ik had. Hoor ik een stemmetje dat ik zelf helemaal gesmoord had. Maar als dit niet iets is waar je echt met volle overtuiging voor kiest, zonder dat onderbuikgevoel, dan komt er een dag dat het je tegen gaat staan. Als jouw principes keuzevrijheid zijn, en als je niet overtuigd bent van God en wat het geloof allemaal omvat, dan wil je niet dat je kinderen in dat keurslijf worden geduwd. En echt, als ik jouw verhaal lees voorzie ik dat jij er ook anders in gaat staan dan jouw vriend.

Nogmaals, ik heb helemaal niets tegen een (strikte) gelovige opvoeding. Maar ik weet uit ervaring dat je als ouder daar zelf echt volledig van overtuigd moet zijn, anders gaat het je ontzettend tegenstaan.

Veel wijsheid gewenst!

Bedankt voor je lange bericht! Erg waardevol van iemand met daadwerkelijk ervaring en een verhaal wat op sommige punten overeenkomt.
Ik vind het moeilijk om te accepteren maar ik vrees dat je gelijk hebt. Dat het me op termijn tegen zal gaan staan.

Zane schreef op 13-02-2022 om 17:28:

ik heb wat informatie weggelaten in mijn originele post. Hij woont in Engeland (waar ik vaak ben ivm met mijn werk) dus wellicht is e.e.a daar anders ingestoken. Ik heb het met hem gehad over een dagdeel in het weekend. Hij staat daar op zich open voor maar zegt wel dat de instituten waar hij bij aangesloten is enkel doordeweeks les geven. Ik zie op websites van moskeeën dat dat dagdeel in het weekend ook 4 tot 6 uur is, dus het aantal uur maakt wat dat betreft niet uit.

Ik begrijp wel dat je je kinderen niet naar elk instituut stuurt, gezien elke moskee net wat andere regels heeft en anders denkt, als in verschillende stromingen. Ik weet niet hoe dat persé in Nederland genoemd wordt, in Engeland noemen ze dat een ‘sect’.

Dat hij in GB woont is nog een extra complicatie. Als het niet werkt, en je hebt kinderen met hem, kun je niet terug naar NL.

Tot welke ‘sect’ hoort hij? Ik vind het echt ontzettend veel, 4-6 uur. Het zou mij helemaal niet lekker zitten. Ik zou me daar nooit voor de hele duur van de opvoeding aan durven verbinden. Sowieso aan een strikt religieuze opvoeding niet. Nu ben je waarschijnlijk nog stapelverliefd maar als dat voorbij is en je weer op aarde terugkomt, zitten daar ineens heel veel haken en ogen aan en moet je allerlei dingen doen en laten en aanzien bij je kinderen waar je je nu nog geen voorstelling van kunt maken. Je zou eens met een imam van zijn moskee kunnen praten, of met vrouwen in zijn moskee, over dingen die voor jou belangrijk zijn zoals twijfel mogen hebben en ook over m/v-rollen en verschillen in de opvoeding tussen jongens en meisjes etc. Ik denk dat dat veel informatie geeft. Realiseer je hoe zwaarwegend het is, waar je je aan zou verbinden. Ik vind het nogal wat dat hij dit als zo’n harde eis oplegt. Ik denk dan ook: hij zou iemand moeten zoeken voor wie dit vanzelfsprekend is. Waarom jou forceren in iets wat je waarschijnlijk niet volhoudt omdat je een totaal ander referentiekader hebt? Waarom jezelf forceren in iets waar je zoveel twijfels over hebt? De kans is groot dat je je daarin heel eenzaam gaat voelen in je relatie. Omdat je alleen maar ‘ja’ mag zeggen, er geen gesprek mogelijk is. Vooral dat laatste, dat het vastligt, dat er niet over te praten valt als je ervaringen daarom vragen, dat zou mij enorm benauwen. Dat zou me ook enorm tegenstaan in een liefdesrelatie, zo’n (belangrijke) no go area.

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:21:

[..]


gezien het een vast lesprogramma is, is dat denk ik niet mogelijk. Voor zover ik weet is dat ook niet mogelijk in regulier basisonderwijs bijvoorbeeld?

Mijn huidige werk kan ik overigens behouden, dus daar zie ik allemaal niet zo’n probleem in.

Voor regulier onderwijs bestaat leerplicht. Je kind moet dus verplicht naar school, dat is niet optioneel. Maar dat moeten alle kinderen.

Koranles is niet verplicht. Maar de moskee kan er natuurlijk wel eisen aan hangen. Als je in de katholieke kerk communie of vormsel wil doen kun je ook niet zomaar de helft van de tijd niet naar de voorbereidingslessen gaan. Maar dat is ook niet elke dag en al helemaal niet jarenlang. Bij sportclubs kun je soms ook zelf bepalen hoeveel je traint, met name bij individuele sporten op amateurniveau.
In jouw omschrijving leek het enigszins een soort buitenschoolse opvang voor moslimkinderen. Daarom dat ik dat vroeg. Bij de BSO kun je namelijk wel zelf bepalen hoe vaak je kind gaat. Sommige kinderen gaan niet, sommige elke dag of juist één of twee dagen.

Je schrijft ook dat je vriend zowel school als sport als spelen met vriendjes ook heel belangrijk vindt. Dat kan natuurlijk niet allemaal. Dat is qua tijdsplanning gewoon niet haalbaar als daar nog anderhalf uur per dag koranles bij moet. 

Ik zou de adviezen van mevrouw Krul ook ter harte nemen. Twee verschillende geloven of interpretaties kan echt wel goed gaan zo lang je elkaar daar oprecht de ruimte en de vrijheid voor geeft. Maar als het al begint met dat je zijn geloof moet aannemen heb ik daar niet zoveel vertrouwen in. 

Zane

Zane

14-02-2022 om 00:48 Topicstarter

Mija schreef op 14-02-2022 om 00:03:

[..]

Dat hij in GB woont is nog een extra complicatie. Als het niet werkt, en je hebt kinderen met hem, kun je niet terug naar NL.

Tot welke ‘sect’ hoort hij? Ik vind het echt ontzettend veel, 4-6 uur. Het zou mij helemaal niet lekker zitten. Ik zou me daar nooit voor de hele duur van de opvoeding aan durven verbinden. Sowieso aan een strikt religieuze opvoeding niet. Nu ben je waarschijnlijk nog stapelverliefd maar als dat voorbij is en je weer op aarde terugkomt, zitten daar ineens heel veel haken en ogen aan en moet je allerlei dingen doen en laten en aanzien bij je kinderen waar je je nu nog geen voorstelling van kunt maken. Je zou eens met een imam van zijn moskee kunnen praten, of met vrouwen in zijn moskee, over dingen die voor jou belangrijk zijn zoals twijfel mogen hebben en ook over m/v-rollen en verschillen in de opvoeding tussen jongens en meisjes etc. Ik denk dat dat veel informatie geeft. Realiseer je hoe zwaarwegend het is, waar je je aan zou verbinden. Ik vind het nogal wat dat hij dit als zo’n harde eis oplegt. Ik denk dan ook: hij zou iemand moeten zoeken voor wie dit vanzelfsprekend is. Waarom jou forceren in iets wat je waarschijnlijk niet volhoudt omdat je een totaal ander referentiekader hebt? Waarom jezelf forceren in iets waar je zoveel twijfels over hebt? De kans is groot dat je je daarin heel eenzaam gaat voelen in je relatie. Omdat je alleen maar ‘ja’ mag zeggen, er geen gesprek mogelijk is. Vooral dat laatste, dat het vastligt, dat er niet over te praten valt als je ervaringen daarom vragen, dat zou mij enorm benauwen. Dat zou me ook enorm tegenstaan in een liefdesrelatie, zo’n (belangrijke) no go area.


Dat weet ik eerlijk gezegd niet! Nooit bij naam genoemd. Goede tip inderdaad om met een imam daarover te praten. En ja, goed punt over bepaalde zaken die wellicht minder bespreekbaar zijn omdat de uitkomst al vast ligt. Tot nu toe lijken we over alles te kunnen praten in elk geval, maar die uitkomst ligt in sommige gevallen wel al vast ja. 

Zane schreef op 13-02-2022 om 22:27:

[..]


Dat is zeker wat waard voor hem, op gebieden buiten Islam om..

Maar zijn er wel gebieden buiten de islam om?

Natuurlijk zegt hij dat hij wel naar jou wil luisteren, want hij weet dat je je eigen identiteit en wensen meteen opgeeft in de praktijk. Je kent hem pas 9 maanden, hij woont nota bene in een ander land, en je bent meteen begonnen om moslim te worden en wat je zelf dacht heb je meteen aan de kant geschoven. Ik vind dat echt een slecht teken. Waar is je zelfvertrouwen? Je houdt je vast aan een paar puntjes die moeten aantonen dat deze man niet zo erg is (je mag blijven werken en zo), maar je schrijft zelf dat de uitkomst van gesprekken al vast ligt op sommige punten. Wat jij over die punten denkt vindt hij blijkbaar niet belangrijk. Hij is niet eens tot een compromis bereid. Waarom zou hij dat dan wel zijn op andere gebieden?
En natuurlijk is streng in het geloof zijn niet superieur aan twijfelend of helemaal niet gelovend zijn. Gewoon niet. 

En hoewel je schijnbaar met hem gebroken hebt, blijf je nog maar proberen te overleggen (omgepraat worden). Ik zie voor me dat jij een vis bent die al in de aas gehapt heeft, nog wel rondzwemt en denkt 'hoe erg is dit nou, ik zwem toch nog?' en dan straks binnengehengeld wordt.

Natuurlijk is een positieve kijk heel goed, maar volgens mij wil je een heleboel niet zien. Waarom is deze man trouwens zo fantastisch? 

En hoe zit het met zijn 100% praktiseren en er wel een vriendin op na houden die geen moslim was? (Trouwens, als jij binnen een paar ontmoetingen zogenaamd moslim kan worden, hebben kinderen er ook geen 6 uur per week voor nodig.)

ik vind het heel goed van je dat je zo vroeg in de relatie hier al over nadenkt. Je hebt zelf al twijfel en ook ik denk dat er met moslims geen compromissen gesloten kunnen worden over het geloof en de opvoeding van hun kinderen. En dat is hun goed recht, maar dan is het handiger als ze kinderen krijgen met een andere moslim die van huis uit moslim is en niet bekeerd voor de relatie. 
als je het nu uitmaakt, moet je nu even door de zure appel van het liefdesverdriet heen bijten , maar voorkom je eventuele (want niemand weet of die er zullen komen) problemen. 

Zane

Zane

14-02-2022 om 09:19 Topicstarter

Valeria schreef op 14-02-2022 om 07:43:

[..]

Maar zijn er wel gebieden buiten de islam om?

Natuurlijk zegt hij dat hij wel naar jou wil luisteren, want hij weet dat je je eigen identiteit en wensen meteen opgeeft in de praktijk. Je kent hem pas 9 maanden, hij woont nota bene in een ander land, en je bent meteen begonnen om moslim te worden en wat je zelf dacht heb je meteen aan de kant geschoven. Ik vind dat echt een slecht teken. Waar is je zelfvertrouwen? Je houdt je vast aan een paar puntjes die moeten aantonen dat deze man niet zo erg is (je mag blijven werken en zo), maar je schrijft zelf dat de uitkomst van gesprekken al vast ligt op sommige punten. Wat jij over die punten denkt vindt hij blijkbaar niet belangrijk. Hij is niet eens tot een compromis bereid. Waarom zou hij dat dan wel zijn op andere gebieden?
En natuurlijk is streng in het geloof zijn niet superieur aan twijfelend of helemaal niet gelovend zijn. Gewoon niet.

En hoewel je schijnbaar met hem gebroken hebt, blijf je nog maar proberen te overleggen (omgepraat worden). Ik zie voor me dat jij een vis bent die al in de aas gehapt heeft, nog wel rondzwemt en denkt 'hoe erg is dit nou, ik zwem toch nog?' en dan straks binnengehengeld wordt.

Natuurlijk is een positieve kijk heel goed, maar volgens mij wil je een heleboel niet zien. Waarom is deze man trouwens zo fantastisch?

En hoe zit het met zijn 100% praktiseren en er wel een vriendin op na houden die geen moslim was? (Trouwens, als jij binnen een paar ontmoetingen zogenaamd moslim kan worden, hebben kinderen er ook geen 6 uur per week voor nodig.)

Ik denk dat er zeker gebieden buiten Islam om zijn. Veel heeft met Islam te maken, maar niet alles. Van bedtijden, wel/niet meehelpen in huishouden tot reacties op kinderen wanneer zij iets doen wat niet mag.

Hij probeert mij absoluut niet om te praten of over te halen en zegt juist dat ik tijd moet nemen om zelf na te denken. Hij ziet ook dat hij dit niet van me kan vragen en dat ik heel anders ben opgevoed en daarom er wellicht niet mee kan leven.

Deze man is niet ‘erg’. Hij heeft een hele specifieke wens en dat is zijn kinderen volledig met Islam laten opgroeien. Hij weet mijn wensen en hij zou willen dat hij er niet zo zeker van was, maar hij kan zich gewoonweg niet permitteren om te riskeren dat zijn kinderen niet in de hemel terecht komen. Mensen die niet 100% geloven snappen dat wellicht niet goed. Dat maakt hem niet een slechter persoon. Hij wil mij geen dingen gaan beloven die hij later niet waar kan maken, dan schaadt hij ons op de lange termijn alleen maar meer. Hetzelfde geldt voor mij. Ik ben aan het nadenken of ik dat leven kan leven, waarop het antwoord waarschijnlijk nee is. Hij voelt zich er ook niet fijn bij dat ik veel zou moeten veranderen/opofferen, daar mag hij verder over nadenken. 

Hoe dan ook, de conclusie is waarschijnlijk dat we niet met elkaar verder gaan hoe pijnlijk ook.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.