Als al je dromen uit een vallen...
hoi allemaal,
Ik moet even iets kwijt waar ik enorm veel verdriet van heb.
3 jaar geleden gaf ik aan bij mijn man dat ik echt nog wel de kriebels had voor nog een kindje, (we hebben er al 2), en ik had altijd t gevoel dat hij dat ook had want dat zei hij regelmatig maar nee opeens wilde hij niet meer... nou ja 1 jaar later werd ook duidelijk wrm, hij had t moeilijk met zichzelf en is toen ook nog eens bij me vreemdgegaan, ik besloot hem een 2de kans te geven, helaas werd ik in die periode ziek en uiteindelijk bleek ik chronisch ziek, het is dus ongeneeslijk en ik heb dagelijks last van deze ziekte, door deze ziekte zou ik zoiezo geen kindje meer kunnen krijgen, wel krijgen maar de zorg zal ik niet aankunnen dat weet ik, en nu wil man natuurlijk wel, maar ja ik durf t niet aan... dan komt er ook nog eens bij dat ik heel actief een sport beoefende, mijn passie, iets waar ik juist mijn rust vind en mijn gebroken hart kon helen, door mijn ziekte moet ik die sport opgeven en ik merk dat ik t gevoel heb dat alles wat ik had, wat me nog blij maaktte, nu weg is. t gaat nu best goed tussen mijn man en mij maar los daarvan heb ik t gevoel dat ik heel veel mis, een kinderwens die onvervuld is en mijn sport waar ik zo van genoot en zoveel plannen nog mee had.
Dit is geen vraag want er is geen antwoord op dat weet ik maar moest t gewoon even kwijt en ben wel benieuwd of iemand dit herkend en tips heeft hoe hiermee om te gaan en hoe ik dit moet accepteren...
Titiv, het zit je inderdaad echt niet mee. Zijn er nog andere dingen waar je een passie voor voelt en die je kunnen afleiden?
Zie het als een proces van rouwen ( en verwerken).
Fysiek ben ik na operatie ook minder mobiel en kan het tempo van anderen niet meer bijbenen. Maar ik kan wel genieten van een wandeling, al dan wel in combinatie met nordicwalking stocks voor meer stabiliteit. Kijk en doe wat je wel kan. Haal daar nieuwe energie uit.
Verder koos ik voor een gezin met twee kinderen en niet meer omdat ik na de tweede zwangerschap het risico liep op diabetici. Mijn buurvrouw had te dealen met diabetici en ze had het zwaar. Ik ben niet rouwig om deze keuze. Ik ben van mening dat ik van het leven kan maken wat voor mij haalbaar is en sta daar met enige realiteitszin in. Het welzijn van mijn kinderen staat op 1.
het is een rouwproces maar daar kun je hulp bij krijgen.
Bv via de poh bij de huisarts, maar vaak ook via een patiëntenvereniging.
Ik denk dat hulp voor jouw totale situatie helemaal geen gek idee is. Het zijn geen kleine dingen om te verwerken.
Daarnaast is een zwangerschap in deze onzekere familietijd misschien ook niet het beste idee van je man.
Onvervulde wens voor (nog) een kind is pijnlijk. Ik heb uiteindelijk 10 jaar na de eerste een tweede kind mogen krijgen maar er is in die 10 jaar van alles gebeurd waardoor ik eigenlijk al opgegeven had. Ik voel enorm met je mee. Ziek, grote moeilijkheden overwonnen met je man, onvervulde wens. Ik sluit me aan bij de anderen, je bent in de rouw, niet alleen vanwege de kinderwens maar ook de ziekte die je veel afneemt. Therapie zou zo gek nog niet zijn, zodat je beetje bij beetje een andere soort leven opbouwt waar je andere hobby's/uitlaatkleppen kan vinden. Ik zeg maar wat: yoga (in aangepaste vorm te beoefenen met lichamelijke beperkingen), handenarbeid (van pottenbakken tot haken), in de tuin of op het balkon mooie planten verzorgen, kalligrafie, bakken, een bulletdagboek houden.
Heel veel sterkte met alles
Sinilind
Ja, hulp inschakelen voor de verwerking van het hebben van een chronische ziekte is echt een goed idee! Mijn man heeft ook te maken met een chronische ziekte en gaat naar een psychologiepraktijk waar ze werken met ACT (acceptance and commitment therapy). Kan ik zeker aanraden! Depressie ligt immers op de loer in dit soort situaties.
Ik begrijp dat je hier verdrietig om bent. Jullie hebben een lastige periode achter de rug, je bent ziek geworden en wordt niet meer beter en daar moet je mee leren omgaan, maar ook met de gevolgen daarvan.
Wij hadden ook de wens om meer kindjes te krijgen, maar door complicaties in de zwangerschap en bevalling mag ik niet meer zwanger worden. Daar hebben wij beiden veel verdriet van gehad en soms is het er nog steeds even, maar dat mag.
Toch denk ik steeds vaker 'het is goed zo' en misschien zelfs wel beter, want eerlijk gezegd betwijfel ik ook geregeld of ik wel geschikt zou zijn voor meer kinderen.
Wat mij helpt is om te kijken naar wat we wel hebben en ook ruimte te geven aan mezelf voor emoties over dingen die ik moeilijk vind, waarvan acceptatie van dingen in het algemeen het grootste issue is.
Wat verdrietig allemaal... zoals hierboven ook al werd gezegd: het is een rouwproces. Je hebt je toekomstbeeld, het ongeschonden vertrouwen in je man en je goede gezondheid verloren. Dat is veel. Het is heel begrijpelijk dat je nu vol met verdriet en somberheid zit. Als het je te veel wordt, vraag dan hulp. Kan van een prof, maar soms is een luisterend oor van een vriendin/buuf/collega ook heel helpend. Hier zijn ook veel lieve forumers. 
dankjulliewel voor alle lieve reakties 💕
Ik ben al in therapie en ga ook regelmatig langs mijn huisarts waar ik gelukkig een fijne band mee heb.
Ik ga eens nadenken over een sport of hobby die ik wel zou kunnen doen want ik merk dat ik die uitlaatklep wel echt nodig heb.
Titiv schreef op 01-06-2023 om 09:25:
dankjulliewel voor alle lieve reakties 💕
Ik ben al in therapie en ga ook regelmatig langs mijn huisarts waar ik gelukkig een fijne band mee heb.
Ik ga eens nadenken over een sport of hobby die ik wel zou kunnen doen want ik merk dat ik die uitlaatklep wel echt nodig heb.
een tip: denk ook eens in de zijlijnen van de hobbies die je al had.
Zo kan ik zelf niet badmintonnen maar vind het wereldje erg gezellig na daar ruim 10 jaar in rond gezworven te hebben met zoon. Nu hij zelfstandiger wordt en mij minder nodig heeft ga ik een andere taak doen: scheidsrechter.
