Slaande ruzie met familie

Lisette_R schreef op 05-11-2022 om 08:09:

[..]

Interessant, hij wil jouw ouders (als hij er niet is) niet in jullie huis, jij wel.

En nu?

Is zijn stem meer waard dan jouw stem?

Dat hij je vader even niet wil zien is nog wel te begrijpen, maar dit? Heeft hij al toegelicht wat de reden is dat hij dat niet wil? En jij aan hem waarom je het wel wil?

Ik zeg niet dat je er nu op dit moment een heel gedoe van moet maken, maar de grote vraag is wel wat er in jullie relatie gebeurt (wat wordt er beslist en door wie) als jij het ene wil en hij het andere. Gaat dat in zijn algemeenheid gelijk op (de ene keer krijg jij je zin, de andere keer hij?), of is dat anders? In dat laatste geval is de vraag waarom dat is? En dat is dan ook wel zorgwekkend.

Ariz, zou je eens de vragen in deze post en mijn volgende post willen beantwoorden?

Ik ben erg benieuwd hoe dat zit. Dat geeft ook een beter beeld van jullie relatie.

kleinejongen schreef op 05-11-2022 om 11:13:

Ik zou toch echt ook minstens teleurgesteld zijn als man zou zeggen dat het zijn huis is. Het is jullie huis. Zou dus echt aanleiding kunnen zijn dat ik zou vertrekken en scheiden. Gewoon je eigen woning en daar kun je bepalen hoe jij het wil.

Ik heb het gevoel, dan kan niet kloppen, dat je je teveel aanpast en niet jezelf kunt zijn met deze man. 

Ik lees het anders: ik denk niet dat hij bedoelt dat het niet haar huis is. Maar hij woont er en waarom zou hij wegmoeten omdat haar ouders per se dáár moeten komen om haar te zien? Dat is gewoon niet nodig (op dit moment). Ik denk dat hij dit kan opvatten als dat zij altijd partij voor haar ouders kiest - en misschien wel onder druk van haar ouders wil dat ze bij haar thuis komen. 
Het simpelste is gewoon dat zij, als ze haar ouders wil zien, daarheen gaat. Dan kan hij mooi thuisblijven. 
Als ze hem wegstuurt past ze zich aan aan haar vader. Dan is ze ook niet zichzelf.
En de kans is veel groter dat het gesprek over haar man zal gaan; er zijn immers sporen van hem in zijn huis. Plus dat vader gaat bepalen wanneer haar man weer naar binnen mag (en hij weggaat). Dat soort gedoe moet je toch helemaal niet gaan opzoeken?

Ariz schreef op 05-11-2022 om 12:14:

[..]

Ja precies hoe je het zegt.Ben iedereen maar tevreden aan het houden.En als me man echt met mij verder wilde had ik wel verwacht dat hij enig berouw toonde door ook zijn excuses aan te bieden bij me ouders.Maae ook dat wilt hij nu nog niet.En daarbij wilt hij alleen excuses aanbieden als me vader ook zijn excuses gaat aanbieden.Maar iemand die is geslagen worden gaat toch niet sorry tegen de vrijhandel zeggen ?!Kan hier niet met me gezonde verstand bij hoe iemand zo kan denken.Je gaat toch niet je schoonvader slaan en dan afdwingen dat het zijn eigen schuld is.Ik vind dit keihard voor mij en me kind.Dat hij nu moet opgroeien met een zinloos gevecht tussen die 2.

Je vindt dat je vader geen excuses hoeft aan te bieden, maar je man wel. Natuurlijk was de reactie van je man (het neerslaan van je vader) buiten alle proporties. Maar je vader is ook niet geheel onschuldig in dit verhaal. 

Volgens je openingspost:Mijn man is ook nog boos maar zegt dat hij schuldig is en het in de toekomst goed zou willen maken maar mits er van beide kant word bekend. 
Je man is ook in therapie gegaan.

Je bader wil echter totaal niet zijn eigen handelen onder de loep nemen, vindt dat hij niet fout is geweest, staat niet open voor toenaderingspogingen, interesseert hem blijkbaar niet dat hij zijn vrouw, dochter en kleinkind verdriet doet omdat hij niet naar hen toen wil. 
En nu wil je dat je man jullie eigen huis moet verlaten zodat je vader op bezoek kan komen?

Sorry, maar dat zou ik ook niet doen als ik je man was.

wat heb je aan een ongemeend en afgedwongen excuus?

Je vader heeft zich net zo goed als een bullebak gedragen en feitelijk neem je het voor je vader op en niet voor je partner. Die heeft dan wel de klap uitgedeeld, maar is nu in therapie, heeft een verleden, maar doet wel iets.
Wat doet je vader behalve nog steeds dwarsliggen en zn poot stijfhouden?

Ik denk dat jij tussen die 2 uit moet en voorlopig je ouders apart bezoeken en stoppen met de mediator te zijn, je hebt namelijk verstrengelde belangen. De foute persoon om dit op te lossen.

Geef je man de tijd om de therapie te volgen. Stop te praten over oplossingen, bezoek zelf je ouders en praat er ook daar niet meer over en probeer ze niet over te halen. Negeer het onderwerp een hele lange tijd en dan heb ik het over maanden, niet dagen of weken. 

Kijk of er daarna, via de hulpverlening van je man een optie is voor een gecoacht familiegesprek of zoek daar een gespecialiseerde therapeut.
Maar voor nu: laat het los, want je kunt het niet afdwingen en wat ik al zei: een ongemeen excuus zijn lege woorden.

Ik denk dat het ook niet moet gaan om wie wie excuses aan moet bieden. Ze zijn allebei te ver gegaan. Wie het eerst en wie het ergst is waar hun de poot stijf houden. En Ariz zit daar tussen. Dit vind ik wel lastig voor haar. En zij moet dus rekening houden met die situatie. 
Nou ik kan je wel zeggen, bij een situatie waar ikzelf een partij ben gaan de mensen zich ook niet aanpassen aan mijn gevoelens. Ik blijf dus ergens weg en dat is al pijnlijk genoeg voor iedereen. Maar eisen dat de ander ergens wegblijft is geen optie. Die ander interesseert het geen ruk. Das nou juist waar het misging. Alleen eigen visie en geen ruimte voor ander zijn woord.

Dus met familie is dat gewoon lastig. Je komt vroeg of laat elkaar tegen op een crematie, bruiloft of andere gelegenheid. En je bent daar dus dan wel of niet bij vanwege een conflict. Volgens mij gaat het om respect. Iemand slaan toont geen respect en iemand beledigen ook niet. Van mening verschillen moet kunnen. En elkaar dwingen tot omgang is geen goed idee. Maar overal in mee gaan en tussen zitten is niet ok. Ariz heeft geen keuze. Ze kan hooguit op zichzelf gaan en zeggen iedereen is welkom. 
Dat is dus een situatie zo neerzetten dat niemand anders kan gaan bepalen. Misschien dat ze dan geen bezoek van beide meer krijgt. Dat zegt dan ook een hoop. 

De familie komt hier bij mij en ik kom wel daar maar alleen als ik zeker weet dat degene die ik niet meer trek er niet is of van plan is te komen. En ja er is wel eens gebeurd dat ik dan toch bijna over diegene struikelde. Dus ben ik blijven wachten tot die vertrokken was. Het ligt niet aan diegene die ik wil bezoeken maar aan een lange geschiedenis waar het vertrouwen ver te zoeken is. 
Het lijkt mij heel lastig Ariz. Wil jij de therapie met je man een kans geven dan moet je rekening met je ouders houden. En wil je dat je ouders kunnen komen dan moet jouw man daar rekening mee houden. Het gaat om elkaar die ruimte geven die je nodig hebt. Als dat niet kan dan lijkt het me namelijk onhoudbaar. En iedereen mag dingen vervelend vinden. Het gaat er nu om dat wat er wel kan en vol te houden is. 

Ik kan man ook wel gebrijpen als er continue dat gepush en getrek is over de situatie. 
Hoe lang is het nu geleden? 
In die tijd draait het alleen maar om therapie, bemoeienis en mensen om hem heen die vinden dat hij en pa vanalles moeten. 
Geef het gewoon ff rust. Ik zou juist de kont in de krib gooien.

Oh Ariz, dit zou ik wel heel lastig vinden hoor. 
Alleen al het feit dat hij geen excuses aan zou willen bieden….poeh daar zou ik het echt heel lastig mee hebben. 
Da’s gewoon dubbelop: hij heeft het al gedaan (je vader ziekenhuis in slaan) en nu geen verantwoording erover nemen….

En verbieden dat ze in huis komen, zo werkt het toch niet in een gelijkwaardige relatie??
Als hij nu zou zeggen: ach Ariz, ik vind het echt heel moeilijk als ze bij ons in huis komen. Dan hadden jullie het daar over kunnen hebben. En had je misschien wel besloten ze voorlopig niet te laten komen. 
Maar het klinkt absoluut niet alsof jullie dit samen oppakken. Hij bepaalt gewoon….au! Terwijl jij (en je kind?) sowieso al meer slachtoffer bent. Jij moet al enorm inleveren op de band met je ouders die voor jou heel belangrijk is. 
Ik schrik er ook wel van dat je schrijft dat je niet echt durft te zeggen wat je wil uit angst dat hij vervolgens niet meer zorgt voor jullie kind. 

Zelf zou ik hier ook wellicht een beetje hypocriet in reageren: zou nooit excuses eisen van mijn ouders maar absoluut wel van partner.
(Tenzij mijn ouders het wel heel bont zouden maken) 
Ik vind het niet aan mij om mijn ouders te willen veranderen. Ik kan hoogstens mijn eigen grenzen aangeven, verder moet ik het doen met dat wat het is, vind ik.
Bij een partner ligt dat toch anders. Daar moet ik toch met een fijn gevoel iedere nacht weer naast liggen. 
Een partner is ook vervangbaar, ouders zijn dat niet. 

Ariz, ik denk dat je dit knelpunt beter eens met de therapeut kan bespreken. Lijkt mij dat familieperikelen aan de orde van de dag zijn bij de cliënten die de therapeut en zodoende in de behandeling worden meegenomen. 
Hier reageren kant A ( op hand van ouders want je man heeft fysiek geweld gebruikt en hij biedt geen excuus) en kant B ( gericht op behoud huwelijk en tijd nemen voor herstel want vader ook moeilijk); twee tegenpolen waardoor het voor jou heel onduidelijk wordt hoe hier mee om te gaan. Bespreek het met de therapeut zodat deze begrijpt hoe aan jou getrokken wordt en jou hier in kan coachen. Ik denk dat wij je niet kunnen raadplegen.

Ariz schreef op 05-11-2022 om 08:10:

[..]

Omdat ik vind dat ze kinderachtig doen.Vooral omdat me man zo fel reageert kan ik niet tegen.Bedoel is ook mijn woning hij kan best wel even weggaan. Op deze manier voel ik mij gevangen.

Oh, dat gevangen (of 'gegijzeld' voelen) herken ik en is naar.

Heb je je man verteld dat je je gevangen voelt door zij houding en reactie (verbod en het niet boeien dat jij hen wel wilt ontvangen)?
Hoe reageerde hij?

Ik snap de moeilijke situatie waar jij in zit.
Ik denk wel dat het goed is dat je je realiseert dat jij je gevangen laat voelen.

Oftewel, het is moeilijk maar belangrijk dat jij bedenkt wat jij wilt, zonder rekening te houden met wat je ouders of je man wil. Wat wil jij?
Best goed om reacties van anderen te horen om je gedachten te bepalen, maar uiteindelijk moet jij bedenken wat jij (en niet mensen hier op het forum) wilt. Het is jouw leven en het is fijn als je jezelf kunt zijn en eigen beslissingen kunt nemen.

En vervolgens, wat gebeurt er als jij doet wat jij wilt?
Hoe zou je man dan reageren?

Is zijn reactie, althans de reactie die je verwacht, reden om niet te doen wat jij wilt?
Is dat wat je wilt? Dat je niet jezelf kunt zijn?

Overigens zeg ik niet dat je per se de confrontatie aan moet gaan en je ouders dus toch bij jou thuis moet laten komen. Soms is het handig even wat rust te nemen, zaken even te laten bezinken. Ik zou je adviseren ook even rust te nemen en niet te blijven zeuren over dat hij excuses moet aanbieden. Dat kan echt wel wachten, zeker als hij er nu zelf toch niet achter staat.

Maar je mag je gezien wat je allemaal geschreven hebt wel afvragen of je een gelijkwaardige relatie met je man wilt, of dat je naar de pijpen van je man wilt dansen. Weet je zelf waarom je dat doet?

Ariz schreef op 05-11-2022 om 12:14:

[..]

Ja precies hoe je het zegt.Ben iedereen maar tevreden aan het houden.En als me man echt met mij verder wilde had ik wel verwacht dat hij enig berouw toonde door ook zijn excuses aan te bieden bij me ouders.Maae ook dat wilt hij nu nog niet.En daarbij wilt hij alleen excuses aanbieden als me vader ook zijn excuses gaat aanbieden.Maar iemand die is geslagen worden gaat toch niet sorry tegen de vrijhandel zeggen ?!Kan hier niet met me gezonde verstand bij hoe iemand zo kan denken.Je gaat toch niet je schoonvader slaan en dan afdwingen dat het zijn eigen schuld is.Ik vind dit keihard voor mij en me kind.Dat hij nu moet opgroeien met een zinloos gevecht tussen die 2.

Ik zou het vetgedrukte niet zo stellen. Je maakt het veel te dramatisch.
De emoties zijn nu nog hoog.
Geef het wat tijd. Het kan best veranderen.
Je man kan door therapie andere inzichten krijgen. Misschien over een tijd zelfs zijn excuses (welgemeend) aanbieden.

Het is niet gezegd dat deze situatie blijft tot jullie kind 18 is, dus ik zou dit maar even niet zo groot maken.

Ariz schreef op 05-11-2022 om 12:38:

[..]

Ja dat realiseer ik me nu heel goed.sorry zeggen vind ik nog belangrijker dan me knuffelen

Ik vind dat wel interessant.

Weet je wat maakt dat je dat sorry zeggen van hem zo belangrijk vindt?

En waarom het wat jou betreft meteen nu moet, en niet over een tijdje als hij er dan (met de therapie) aan toe is?