stiefdochter van 17 jaar - geen respect meer
hallo allen,
ik wil mijn verhaal delen, want ik ben soms ten einde raad.
Sinds 4 jaar woon ik samen met mijn partner, hij heeft een dochter (Sofie) die, destijds ik bij hem ging wonen, 13/14 jaar was, zij is altijd een schat van een meisje geweest, helpen met kleine dingen in het huishouden, vriendelijk, lief, beleefd.... Helaas is hier een hele ommeslag in gebeurd. Sinds haar 16de (zomer van 2022) heeft ze een vriendje, hij is een jaar ouder dan haar. Sindsdien heb ik haar gedrag beetje bij beetje zien veranderen van dat lieve meisje naar een arrogante, onfatsoenlijke puber. Het is ook een feit dat haar vriendje van een lage komaf is, van een familie die allemaal van het ocmw leven, geen enkele zus of broer van hem heeft ooit een job gehad en ze staan bekend voor vechtpartijen. En ze wonen allemaal onder hetzelfde dak , hele dagen te niksen. Als je zijn familie ziet dan kan je ze een beetje vergelijken met de flodderfamilie. Echter de moeder van Sofie heeft die relatie direct goedgekeurd (I don't get it). Aangezien de opvoeding bij haar moeder gebeurd en er nooit overleg is met mijn partner.. heeft hij als vader niet veel in de pap te brokken.
Sofie komt enkel in de weekends bij ons en in de week woont ze bij haar moeder.
Nu het begin van het verhaal: de eerste keer dat ze met haar vriendje bij ons kwam in het weekend (zomer 2022) wist ik niet wat ik allemaal zag.
Die gast ging zich onmiddellijk in de zetel neerleggen, alsof hij kind aan huis was.
Mijn partner (vader van sofie) zei hier niets op, tja hij wist eigenlijk niet hoe te reageren.
Hij was zelf stomverbaasd en heeft die dag een beetje de vlucht genomen door met een biertje op ons terras naar een voetbalmatch te gaan kijken. Echter ik was in de woonkamer naar het nieuws aan het kijken, terwijl Sofie bij hem ging liggen in de zetel en ze zonder schaamte elkaar begonnen af te likken, hij met zijn hand in haar broek , ik hoef er geen tekeningtje erbij te maken. Aangezien ik nooit een rol heb moeten spelen in haar opvoeding, kon en mocht ik hier ook niets op zeggen. En plus ik wist niet wat ik zag.. Ik vond het een zo onfatsoenlijke en genante situatie, dat ik mijn partner ben gaan vergezellen op het terras. Ik voelde mij eigenlijk teveel in mijn eigen huis, 2 vrijende pubers in mijn zetel... Ik sprak toen mijn partner hierover aan en hij minimaliseerde de situatie en telkens hij binnen een kijkje ging nemen, hadden ze al snel hun gsm genomen om te doen dat ze onschuldig aan het gsm'en waren. Als ik binnenkwam deden ze gewoon verder alsof ik er niet was, ook wat later was de jongeheer rustig aan zijn ballen aan het krabben onder mijn ogen, ongegeneerd. Ik dacht toen wat een onbeschoft, ongemanierd ventje.
Ook sinds Sofie haar vriendje heeft, heb ik geen enkel gesprek meer met haar, ze praat gewoon niet meer tegen mij en ze heeft een grote mond gekregen. Als ik iets vraag krijg ik een korte ja of nee. De band die we hadden is er niet meer.
Ze spreekt mij enkel nog aan als ze iets nodig heeft, als ik bijvoorbeeld iets moet wassen in de wasmachine of als ik iets moet kopen, bv een parfum. Voor de rest negeert ze mij compleet.
Ik mag ook niets weigeren, als ze iets wil , dan moet ik dat stante pede doen, anders krijg ik de wind van voren.
Beetje bij beetje is zij chef geworden in huis en mijn partner heeft geen grip meer op haar en ik ben hier de dupe van. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen, dat zij mij als geldschieter en poetsvrouw beziet, haar dienster.
Het laatste jaar is de situatie aan het escaleren, nog meer arrogantie en ordinair gedrag.
Ook haar vriendje zegt nooit een woord tegen mij en elk weekend is hij er ook bij. Hij blijft overnachten, ontbijten, lunchen en souperen bij ons. Nog NOOIT heeft hij nog maar 1x een dank u gezegd als ik het eten op tafel zet of bv het is lekker. Geen enkele dankbaarheid, geen enkel woord. Als ik iets vraag, antwoord hij mij niet.
Net voor laatste kerstmis kreeg ik plots een whatsappje van Sofie. Eerlijk gezegd, ik blij dat ze contact met me nam, oh er is hoop..... helaas.
Ze vroeg mij via whatsapp of ik wilde bijleggen voor het kerstcadeau van haar vader.
oh tof dacht ik....
Een voetbaltruitje dat hij graag zag, kostprijs 100euro.
Ik heb haar toen voorgesteld dat ik 60euro ging bijleggen, zij blij en ik blij dat ik een contact met haar had.
Nu komt het, met kerstmis pakt mijn partner zijn cadeau uit en het truitje pastte perfect.
Hij knipte dus het etiket eruit en toen zag ik de prijs erop, 80euro.... ipv 100euro.
Ik heb dit toen nagekeken op internet en effectief , het truitje kostte maar 80euro....
Ik heb (en kon niet, durfde niet) hier toen niets van gezegd, maar vroeg mij ten stelligste af waarom zij heeft gelogen over de aankoopprijs....tja opdat ik meer zou geven natuurlijk....
Ook elke kerstmis is haar vriendje erbij en kopen wij ook een cadeau voor hem.
Vice versa, koopt hij niets voor ons, hij komt steeds met lege handen binnen.
Ook koop ik altijd een mooi duur cadeau voor Sofie, omgekeerd krijg ik van haar telkens iets van amper 10euro, terwijl ze voor haar vader en haar vriend cadeau's van rond de 100euro koopt. Geeft mij het gevoel van de dienster te zijn die ook een kleinigheidje heeft gehad.
Wat ze ook al gedaan heeft is mijn spulletjes in de badkamer wegnemen en die in een kast verstoppen. Als ik haar daarover aansprak, haar vroeg waarom ze mijn spullen uit de badkamer had weggenomen, dan antwoordde ze : zomaar , ik verveelde mij......
Ze is mij meer en meer een onbehaaglijk gevoel aan het geven, mij aan het uitsluiten in alles.
Het maakt mij zo verdrietig en ik sta machteloos hiertegen.
Want het ergerlijke hieraan is , dat mijn partner, meestal niet aanwezig is als ze mij denigrerend aanspreekt of dingen uitsteekt.
Mijn verjaardag vergeet ze ook telkens , maar van mij verwacht ze een mooi cadeau voor haar verjaardag.
Ik krijg ook geen gehoor of steun bij mijn partner, het is zijn dochterje , de engel en ik moet mijn mond houden.
Ik weet zeker dat hij enkel zo reageert omdat hij het niet wil inzien, hij zegt mij ook dat hij het niet wil weten....
Elk weekend is een verschrikking voor mij, ik moet plaats maken voor hun, ik moet haar gehoorzamen en er is geen enkel leuk moment, gesprek.
Nog een voorbeeld, soms haalt ze het bedovertrek en hoeslaken van haar bed om te wassen en ze gooit dat in het midden van de traphal, zoals je handdoeken op de grond gooit in een hotel voor de housekeeping. Als mijn partner dan vraagt om dat in de wasmand te gooien, dan kijkt ze verbaasd en vraagt ze: waarom moet ik dit doen? Zij verwacht van mij dat ik alles opruim en opkuis.... zij beziet mij niet als een lid van de familie, niet meer.... en ik begrijp het niet, is dit nu de slechte invloed van haar vriendje en zijn familie?
Wie herkent deze situatie?
ga weg daar.
Begin je voor te bereiden om ergens anders in te trekken.
Persoonlijk zou ik daar geen dag langer meer blijven. Dan maar op de hei kamperen als er niks anders is. Als het jouw huis is, zou ik nutteloze man eruit trappen en slot veranderen.
Heb zelden over zo'n rare onhoudbare situatie gelezen.
Door de titel dacht ik dat het over af en toe een grote mond zou gaan en een beetje klieren, dus was niet voorbereid op wat ik nu las 
Ik niet, maar jouw aversie tegen haar spat van het scherm. Wat zie je zelf als oplossing? Want het leest bijna als "zij eruit of ik eruit".
We kunnen natuurlijk roepen dat vader zich er meer mee moet bemoeien, dat het ook maar een puber is. Dat je best grenzen mag stellen en likken op de eigen kamer gebeurt. En ze is volgens mij 17, dus met zijn allen om de tafel om wat huisregels opnieuw vast te stellen nu de situatie veranderd is, kan ook geen kwaad. En dat jij wat minder thuis bent als zij er is, zou ook nog een optie zijn. Het is beter geweest, misschien helpt wat afstand ook om het wat beter te krijgen. Ik zou verder aan die cadeautjes niet te zwaar te tillen, al snap ik dat ze symbool staan voor jouw teleurstelling en (mogelijk terechte) gevoel van afwijzing en buitensluiting.
Maar jouw aversie lijkt zo diep, dat ik bang ben dat ze geen goed meer kan doen en elke kleine misstap bij jou met zwaailicht en sirene wordt ontvangen als "zie je wel, wat een rotkind". Denk je dat jij daar nog in kan veranderen?
Doemijdieglazenbol schreef op 23-01-2024 om 14:56:
Maar jouw aversie lijkt zo diep, dat ik bang ben dat ze geen goed meer kan doen en elke kleine misstap bij jou met zwaailicht en sirene wordt ontvangen als "zie je wel, wat een rotkind". Denk je dat jij daar nog in kan veranderen?
Normaal ben ik geneigd het snel voor stiefkinderen op te nemen, maar zelfs beesten gedragen zich niet zo.
Die aversie is duidelijk een reactie (eerst vond ze haar wel lief en ze hoopt nog steeds op een band). Een reactie die ik goed begrijp.
hey Doemijdieglazenbol,
ik heb absoluut geen aversie tegen haar, maar ik kan emotioneel haar gedrag en leugens niet meer aan. Ik wou dat alles terug gezellig kon zijn. Het probleem is dat er nooit huisregels geweest zijn..... Vader was altijd verheugd dat zijn dochter bij hem in het weekend te hebben , hij is jaren vrijgezel geweest, dus echt regels heeft hij nooit gesteld. Daarbovenop , zij was een fantastisch lief kind waar je nooit iets kon van zeggen. Je moest haar niet vragen om haar huiswerk te doen, dat gebeurde vanzelf..... snap je. Maar nu mag je aan haar niets meer vragen, want dan krijg je het antwoord van : laat me met rust, trek u plan, trap het af. Zij spreekt mij ook niet meer bij mijn voornaam aan, maar met : hey jij ! Er zijn gewoonweg geen normen en waarden meer...en ik heb geen zeggenschap. Ik zie dit fout aflopen voor haar toekomst, ze was een briljante meid, en nu zie ik een ordinaire meid (bv in topje en string de namiddag in de zetel doorbrengen) Soms ga ik ook een weekend weg, bv naar mijn moeder en blijf ik daar het weekend. Maar dan kom ik zondagavond thuis en bots ik op een enorme stapel wasgoed en rommel.
Zij spreekt mij ook niet meer bij mijn voornaam aan, maar met : hey jij ! Er zijn gewoonweg geen normen en waarden meer...en ik heb geen zeggenschap. Ik zie dit fout aflopen voor haar toekomst, ze was een briljante meid, en nu zie ik een ordinaire meid (bv in topje en string de namiddag in de zetel doorbrengen) Soms ga ik ook een weekend weg, bv naar mijn moeder en blijf ik daar het weekend. Maar dan kom ik zondagavond thuis en bots ik op een enorme stapel wasgoed en rommel.
Haar vader moet hier echt op aangesproken worden. Zo spreek je niemand aan, bekenden niet maar vreemden ook niet. Haar vader moet echt een goed gesprek met haar gaan voeren en de teugels aantrekken. En die rommel en wasgoed, ik zou het laten liggen. Vader én dochter hebben allebei handjes, die laten ze maar wapperen als jij er niet bent. Je woont daar, je bent niet in loondienst als huishoudelijke hulp.
Grootste probleem is denk ik dat je een partner hebt die geen enkel respect voor je heeft: want wie laat zijn geliefde nou zo behandelen, door wie dan ook?!
Tijd voor:
1) een goed gesprek met je partner
2) je eigen grenzen bewaken (dus niet toch de was doen, dingen kopen, opruimen, eten koken etc. voor je stiefdochter)
3) stoppen met zwijgen: benoem naar partner en dochter meteen gedrag/uitspraken die voor jou onacceptabel zijn
4) een plek voor jezelf toch wel denk ik
Tja, ik zie vooral pubergedrag. Ook engeltjes kunnen zich in de puberteit drakerig gedragen. Neem dat gewoon niet zo persoonlijk, zo is het namelijk meestal niet bedoeld, maar gewoon als onderdeel van het losmaakproces. Ik neem aan dat jij geen kinderen hebt? Dan is het extra lastig, dat snap ik, maar ik raad je aan om vooral een teflonlaag te kweken en alles wat ze zegt of doet zoveel mogelijk van je af te laten glijden.
Persoonlijk snap ik niet zo goed dat ze ieder weekend het hele weekend bij jullie zijn. Ze zijn 17 en 18, hebben ze geen eigen leven? Baantje, sport, vrienden?
Verder valt me op dat je schrijft dat jij heel veel van haar 'moet'. Maar je hoeft niks natuurlijk. Als ze haar beddengoed wil wassen complimenteer jij haar hiermee, fijn dat ze dat zelf aangeeft! En vervolgens wijs je haar waar de wasmachine staat en waar ze het waspoeder kan vinden. Schrijf op een briefje hoe ze de wasmachine moet bedienen en hoe ze welk wasgoed moet behandelen en succes verder!
Cadeautjes geef je omdat je de ander een plezier wil doen en niet omdat je dan iets terug kunt verwachten. Vind ik. Dus als je van haar een net zo groot cadeau verwacht pas jij je aan aan haar budget (dat ongetwijfeld kleiner is dan het jouwe) en geef je ook iets van een tientje. Of je wil haar gewoon graag een plezier doen en dan zeur je niet over de waarde van haar cadeau voor jou.
Naar 'hey jij' luister je toch niet? Je reageert gewoon niet. En blijft ze doorgaan, dan zeg je rustig dat je graag wil dat ze jou met je voornaam aanspreekt, want je bent haar vriendinnetje niet. Daar heb je je partner niet voor nodig, dat kun je prima zelf.
Zo ook het gevoos voor jouw neus. Gewoon zeggen dat ze dat op haar eigen kamer mag doen. In de huiskamer wil je dat niet. Jouw huis, jouw regels. En stelt ze dat niet op prijs, dan kan ze lekker bij haar moeder of zijn ouders gaan zitten vozen. Waarom bijt je zelf niet een beetje van je af?
En als zij niet wil doen wat je vraagt (je vraagt toch wel, of commandeer je?) dan doe jij dus niet wat zij vraagt. Heel simpel.
Dat hij niet bedankt voor het eten, tja, hij zal dat van huis uit niet mee hebben gekregen. Opvoeden is voorleven, dus als je hem iets vraagt en hij doet dat, dan bedank je hem. Op een dag valt dan hopelijk het kwartje. Maar je kunt een ander niet jouw normen en waarden opleggen. In China is het juist netjes als je boert na het eten, zou je een Chinese gast aan tafel dan onbeschoft vinden als hij boert, of juist niet? Til daar niet zo zwaar aan.
Alles bij elkaar krijg ik erg het idee/gevoel dat vanaf dag 1 die jongen geen goed kan doen bij jou en dat je vooral heel erg moeilijk doet en je verschuilt achter je partner die naar jouw idee te weinig tegengas geeft. Wat let je om zelf wat actiever te worden?
Ik ben erg allergisch voor kwalificaties als 'lage komaf'. Daarmee sta je bij mij meteen mijlenver achter. Ik kan me voorstellen dat deze mening van jou in alles van jou afstraalt en dat je daarmee ook weinig goed doet aan de relatie met je stiefdochter. Ga desnoods zelf de deur uit als je stiefdochter en vriend er zijn. Of probeer er bij je partner op aan te sturen dat ze niet meer ieder weekend komen. Ga samen met je partner een paar keer een weekend weg, win-win, want kwali-tijd voor jullie samen en je ontloopt je stiefdochter. Dit vriendje is vast niet voor eeuwig, maar je bent wel op weg om jouw relatie met haar voor eeuwig om zeep te helpen.
Mugs schreef op 23-01-2024 om 15:41:
Grootste probleem is denk ik dat je een partner hebt die geen enkel respect voor je heeft: want wie laat zijn geliefde nou zo behandelen, door wie dan ook?!
Tijd voor:
1) een goed gesprek met je partner
2) je eigen grenzen bewaken (dus niet toch de was doen, dingen kopen, opruimen, eten koken etc. voor je stiefdochter)
3) stoppen met zwijgen: benoem naar partner en dochter meteen gedrag/uitspraken die voor jou onacceptabel zijn
4) een plek voor jezelf toch wel denk ik
Dit denk ik inderdaad. Zou het zeker ook niet trekken en dit klinkt als een goed plan. Te beginnen bij punt 1.
die pubers hebben grenzen nodig, niet zo een beetje ook, zo walsen ze over je heen, kunnen ze niks aan doen. Ze zijn in ontwikkeling. Verantwoordelijk van man, zijn kroost. Hij moet jou beschermen en voor jou opnemen.
En wie ben jij dan van de hoge komaf. We zijn allemaal geboren uit onze moeder. Helemaal bloot en hulpeloos. Ben jij met een goud speentje geboren.
Nee dit is niet de slechte invloed van vriendje
je hebt een probleem met je vriend
en gebruik eens wat humor
Ik krijg ook jeuk van die lage en hoge komaf. Pubers zijn pubers.
Ik snap niet dat je het toelaat. Wat denk je dat er gebeurt als ze zo op een stoel gaan liggen in een snackbar? Ik noem maar wat hoor.
Je hebt steun van je man nodig en die krijg je niet. Ik zou mijn conclusies trekken.
Meestal zijn die onbeschofte boeren slechts tijdelijk. Ik zou geen stelling tegen hem innemen; behalve als hij je interieur beschadigt. De tijd is aan jouw kant mits je geduld hebt en hem niet afkeurt.
Reactie aan iedereen, haar moeder en meter zijn steenrijk. Zij zelf zwemt ondertss ook in de luxe en heeft een bankrekening van meer dan 10.000euro... toch dien ik haar parfum, luxe salon shampoo te betalen, ik heb maar een simpel bediendeloon... ik vind hier veel botte Reacties tussen.. als jullie het hele verhaal maar eens wisten... en idd mijn vriend is alle controle kwijt over haar en bang haar te verliezen..en ik overweeg om hem te verlaten want idd ik voel mij niet gerespecteerd en hij werkt het op mij uit...EN ik heb absoluut geen hoge dunk van mezelf, ik kom ook uit een arbeidsgezin en veel respect voor de mensen die werken , maar geen respect voor de profiteurs en vechters... en dus ja ik moet haar vriendje niet... hij geeft me de kriebels... hij houd ervan om egels dood te rijden...hilarisch vind hij... en in de winter gaan jagen op konijnen en herten in de Ardennen , voor de lol.. maar school of werk is vreemd voor hem.... ik zal dus ook nooit mijn cavia's alleen laten met hem. Ik had hier gewoon wat gehoopt op positieve steun en raad.. maar wat is me dat hier... maatschappij is echt gewoon rot
Hij zit waar jij naast zit met zijn hand in haar broek en jij vindt dat je daar niets van mag zeggen.
Vriendje is er elk weekend, terwijl jij dat niet wilt.
Jij stelt vragen aan vriendje, hij weigert iets terug te zeggen. Hij mag evengoed bij je aan tafel zitten.
Jij koopt cadeautjes voor hem, hij koopt niets terug, maar je stopt niet met cadeautjes aan hem geven.
Dochter liegt over de aankoopprijs van een cadeautje, jij spreekt haar hier niet op aan.
Pubers zijn gemaakt om grenzen op te zoeken, de volwassenen om hen heen hebben de taak om hen te leren omgaan met grenzen.
Ik vind je nogal in de slachtofferrol zitten, terwijl jij zelf niet rustig en duidelijk de kaders hebt aangegeven. Je hebt het veel te ver laten komen.
Het lijkt me nu verstandig om met je partner om tafel te gaan en te bespreken wat jullie wel en niet willen accepteren en hoe jullie je grenzen gaan bewaken. Wees daar deze keer helder en standvastig in naar dochter en vriendje. Als jullie daar geen overeenstemming in kunnen vinden, lijkt het me eerlijk gezegd een verloren zaak.
het is zo’n enorme opsomming…
TO, als je moest kiezen, welke 2 of 3 dingen moeten voor jou écht anders om het leefbaar te houden? Choose your battles zeg maar?
